Έχουν υπάρξει ισχυρισμοί και από τις δυο πλευρές ότι η συριακή κρίση σηματοδοτεί την πιο σοβαρή αντιπαράθεση μεταξύ Ουάσινγκτον και Μόσχας από την εποχή της κρίσης των πυραύλων τον Οκτώβρη του 1962. Δεν με έχουν πείσει στο ελάχιστο.
Η κρίση του 1962 πυροδοτήθηκε γιατί η κυβέρνηση Κένεντι ανακάλυψε πως η ΕΣΣΔ εγκαθιστούσε θερμοπυρηνικούς πυραύλους μεσαίου βεληνεκούς στην Κούβα. Η κίνηση της ΕΣΣΔ είχε εν μέρει στόχο να αποτρέψει παραπέρα προσπάθειες των Αμερικάνων να ανατρέψουν το καθεστώς του Φιντέλ Κάστρο μετά την απόβαση στον Κόλπο των Χοίρων, και εν μέρει να περιορίσουν το αμερικάνικο πλεονέκτημα των πυρηνικών πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς.
Το διακύβευμα εκείνης της σύγκρουσης για ένα νησί 530 χιλιόμετρα απ’ το Μαϊάμι που μέχρι την επανάσταση του 1959 ήταν μισο-αποικία των ΗΠΑ ήταν πολύ μεγάλο. Γνωρίζουμε πλέον πως οι Ρώσοι είχαν γεμίσει την Κούβα με τακτικά πυρηνικά όπλα. Έτσι, αν περνούσε η άποψη του Πενταγώνου και προχωρούσαν σε εισβολή στην Κούβα, το νησί θα είχε γίνει ραδιενεργό, και πιθανώς όλος ο πλανήτης. Ευτυχώς ο Κένεντι παράκουσε τους στρατηγούς του και προχώρησε σε συμφωνία με τον σοβιετικό ηγέτη, τον Νικίτα Χρουστσόφ. Οι πύραυλοι αποσύρθηκαν σε αντάλλαγμα με την κατάργηση των αμερικάνικων πυραύλων που βρίσκονταν κοντά στη Ρωσία, στην Τουρκία, και με την υπόσχεση να μην γίνει εισβολή στην Κούβα.
Η Συρία, σε αντιδιαστολή, έχει γίνει σύμβολο της άρνησης των ΗΠΑ να παίξουν στρατιωτικό ρόλο πρώτης γραμμής στη Μέση Ανατολή μετά το Ιράκ. Ο Μπαράκ Ομπάμα αρνήθηκε να κάνει επέμβαση και προτίμησε να τα βάλει με τους τζιχαντιστές μέσω δολοφονιών από μη επανδρωμένα αεροσκάφη. Για τον Ομπάμα, η πραγματική απειλή ήταν η Κίνα. Η ανάδυση του Ισλαμικού Κράτους τον ανάγκασε με πολλούς δισταγμούς να στείλει κάποια περιορισμένα στρατεύματα στο Ιράκ και τη Συρία και να διατηρήσει κάποια στο Αφγανιστάν.
Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν έχει στην πραγματικότητα αντιστρέψει αυτή την πολιτική. Πριν από δυο βδομάδες δήλωσε ότι τα αμερικάνικα στρατεύματα θα αποχωρήσουν από τη Συρία “πολύ σύντομα”.
Σύμφωνα με την Ουάσιγκτον Ποστ, “όπως ο Ομπάμα πριν από αυτόν, ο Τραμπ έχει ξεκάθαρα αποφασίσει ότι οι ΗΠΑ έχουν λίγα σύμφεροντα στη Συρία και μικρές δυνατότητες για να σταματήσουν τον μακρόσυρτο εμφύλιο πόλεμο”. Όμως συνεχίζει να είναι επικίνδυνος, για δυο λόγους.
Ο πρώτος είναι η παρορμητικότητά του. Ένα καλό παράδειγμα είναι το TPP (Σύμφωνο Συνεργασίας των δύο πλευρών του Ειρηνικού), μια εμπορική συμφωνία που με πολύ κόπο κατάφερε ο Ομπάμα ώστε να απομονωθεί η Κίνα. Μια από τις πρώτες κινήσεις του Τραμπ ήταν να αποσυρθεί από το TPP. Τώρα λέει ότι ξανακοιτάζει εκείνη την απόφαση. Τα τιτιβίσματά του σχετικά με τη Συρία φούσκωσαν την αίσθηση σύγκρουσης με τη Ρωσία παρότι είχε κάνει προσπάθεια να βελτιωθούν οι σχέσεις με τον Πούτιν.
Δεύτερον, ο Τραμπ είναι πιο κοντά στον Νετανιάχου, τον ισραηλινό πρωθυπουργό, και στη σαουδαραβική μοναρχία από ό,τι ήταν ο Ομπάμα. Και οι δύο αυτές δυνάμεις θέλουν με κάθε τρόπο να εμπλέξουν τις ΗΠΑ σε έναν πόλεμο με τον βασικό τους ανταγωνιστή, το καθεστώς της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν, το οποίο, μαζί με τον Πούτιν, είναι ο κύριος υποστηρικτής του Σύρου δικτάτορα Μπασάρ αλ-Άσαντ. Όμως εδώ υπάρχει μια σημαντική διαφορά με την περίπτωση της Κούβας. Ενώ τότε στο Πεντάγωνο κυριαρχούσαν τα γεράκια, τώρα ο Υπουργός Άμυνας, στρατηγός Τζέιμς Μάτις, ρίχτηκε να περιορίσει την κρίση.
Πυραυλικές επιθέσεις
Έτσι, οι πυραυλικές επιθέσεις στράφηκαν στις εγκαταστάσεις χημικού πολέμου του Άσαντ και πρόσεξαν πολύ να μην χτυπήσουν τις καθόλου λίγες ρωσικές δυνάμεις που βρίσκονται στη Συρία.
Η παρουσία όλων αυτών των ξένων στρατών στο συριακό έδαφος: Ιρανοί, Τούρκοι και Ισραηλινοί εκτός από τους Ρώσους, είναι ένα σημάδι της σχετικής έλλειψης ενδιαφέροντας από πλευράς Ουάσινγκτον. Όμως η παρουσία αυτή δημιουργεί πραγματικό κίνδυνο οι συγκρούσεις στη Συρία να γίνουν αφορμή για έναν πιο γενικευμένο πόλεμο.
Και τέλος υπάρχει και το ζήτημα με τα μεγάλα λόγια. Η Ρωσία είναι μια ενόχληση για τις ΗΠΑ, αλλά όχι ένας παγκόσμιος ανταγωνιστής με τον τρόπο που ήταν η ΕΣΣΔ. Όμως ένα σημαντικό τμήμα του δυτικού κατεστημένου κάνει δηλώσεις που μεγαλοποιούν τις προσπάθειες του Πούτιν να βάλει σε τεστ τις αδυναμίες τους μέσω ενός “Νέου Ψυχρού Πολέμου”.
Ένα από τα πιο ηλίθια παραδείγματα μας το πρόσφερε η βρετανίδα πρέσβης στον ΟΗΕ, Κάρεν Πιρς, που είπε την περασμένη βδομάδα πως ο Μαρξ “θα στριφογυρνάει στον τάφο του, βλέποντας τι κάνει στο όνομα της υπεράσπισης της Συρίας η χώρα που ιδρύθηκε πάνω σε πολλές απ’ τις αρχές του.” Προφανώς αυτός ο ογκόλιθος του Υπουργείου Εξωτερικών δεν ξέρει ότι το ρώσικο κράτος υπήρχε για αιώνες πριν από την επανάσταση του 1917 και πως ο Πούτιν έχει σαν μοντέλο του τον ορθόδοξο αυταρχισμό των Τσάρων, όχι τον Μαρξ και τον Λένιν.
Όμως, αυτού του είδους η ψυχροπολεμική υστερία είναι πλέον ιδιαίτερα εξαπλωμένη. Αν ο Τραμπ επιχειρήσει να την αξιοποιήσει για τους δικούς του λόγους, τα πράγματα μπορούν να πάρουν πολύ πιο δυσάρεστη τροπή.
εργατική αλληλεγγύη, 18/04/2018, No 1320
Δείτε επίσης:
ΕΕ Στο πλευρό των διαδόχων του Φράνκο
Μέση Ανατολή: Όχι συμμαχίες με τα ιμπεριαλιστικά τέρατα
Kινέζικες σφήνες στην Ευρωπαϊκή Ένωση
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου