Τρία Ποιήματα του Ταγκόρ

Ταγκόρ

Μαργαριταρένιο Περιδέραιο

Μητέρα, θα πλέξω μαργαριταρένιο περιδέραιο για το λαιμό μου

με τα δάκρυα της θλίψης μου .

Τ’ αστέρια κατεργάστηκαν αστραγαλίδες από φως για να στολίσουνε τα πόδια τους ,

μα εμένα τα δικά μου θενά κρέμονται απ’ τα στήθια σου .

Πλούτη και δόξα τα χρωστώ σε σένα

κι είναι για σένα που τα δίνω ή τα κρατάω .

Όμως η θλίψη μου αυτή είν’ όλη δικιά μου ,

Κι όταν σου την προσφέρω σαν αφιέρωση

συ μ’ ανταμείβεις με τη χάρη τη δική σου .

Δυσφήμιση

Προς τι αυτά τα δάκρυα στα μάτια σου, παιδί μου ;

Τι απαίσιο από μέρος τους πάντοτε να σε βρίζουν για το τίποτε !

Μουντζούρωσες τα δάκτυλα σου και το πρόσωπο, γράφοντας , με μελάνη –

γι’ αυτό σε λένε βρώμικο ;

Ω, τρισκατάρατοι ! Θα τολμούσαν να πουν βρώμικη την πανσέληνο έτσι απλά γιατί κηλίδωσε το πρόσωπό της με μελάνη ;

Για κάθε ψύλλου πήδημα σε κατηγορούν, παιδί μου . Κάνουν αμάν

για να σε ψέξουν για το τίποτε .

Έσκισες, παίζοντας, τα ρούχα σου – γι’ αυτό σε λεν

απεριποίητο ;

Ω, τρισκατάρατοι ! Μα πώς θα ‘λέγαν το φθινοπωριάτικο πρωινό που χαμογελά

μέσ’ από τα κουρελιασμένα σύννεφα ;

Μη δίνεις σημασία σ' ό,τι κι αν σου λεν, παιδί μου .

Φτιάχνουν ένα μακρύ κατάλογο με τις αταξίες σου .

Όλοι το ξέρουν που σ’ αρέσουν οι απολαύσεις – γι’ αυτό σε λένε

άπληστο ;

Ω, τρισκατάρατοι ! Τότε τι θα 'χαν να μας πουν κι εμάς που σ’ αγαπάμε ;

Θάνατος

Ω συ της ζωής στερνό πλήρωμα ,

Θάνατε, θάνατέ μου, έλα στ’ αυτί μου και ψιθύρισε !

Μέρα τη μέρα εσένα είχα στο νου μονάχα ,

για σένα υπέφερα τις χαρές της ζωής και τις λύπες .

Ό,τι κι αν είμαι, ό,τι κι αν έχω, κι αν ελπίζω κι όλη μου η αγάπη

κυλούσαν πάντα προς το μέρος σου κρυφά και ύπουλα .

Μονάχα μια στερνή ματιά απ’ τα μάτια σου

και η ζωή μου θα ‘ναι στα χέρια σου για πάντα .

Τα λουλούδια πλεχθήκαν

και το στεφάνι περιμένει τη μελλόνυμφη.

Μετά το γάμο η νύφη το σπίτι της θα εγκαταλείψει

να πάει να βρει τον κύρη της μόνη στην ερημιά της νύχτας.

Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ