Έχει καθιερωθεί πλέον στο νεοφιλελεύθερο τύπο ο "αριστερός αντισημιτισμός" να παρουσιάζεται ως αναντίρρητο γεγονός και ως μείζον πρόβλημα.
Το ίδιο παίρνουν ως δεδομένο λίγο-πολύ κατά τη δημοσιογραφική κάλυψη της αποχώρησης των δεξιών βουλευτών από τους Εργατικούς. Το ίδιο εξέφρασε πολύ έντονα και ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν στην ομιλία του μετά την αντισημιτική επίθεση που δέχθηκε ο δεξιός συγγραφέας Αλαίν Φίνκελκραουτ στο περιθώριο των κινητοποιήσεων των Κίτρινων Γιλέκων.
Ο σχολαστικός τρόπος με τον οποίο η ρετσινιά του αριστερού αντισημιτισμού χρησιμοποιήθηκε από τη δεξιά πτέρυγα των Εργατικών, δε σημαίνει ότι μπορούμε απλά να την αγνοήσουμε. Έχει λοιπόν η αριστερά πρόβλημα με τον αντισημιτισμό;
Για να απαντήσουμε σ' αυτό το ερώτημα χρειάζεται να καταλάβουμε τι ακριβώς είναι η σύγχρονη αντισημιτική ιδεολογία. Δίπλα στα άλλα αποκρουστικά ρατσιστικά στερεότυπα, είναι μια θεωρία που μετατρέπει τα προβλήματα του κόσμου σε προϊόν μιας παγκόσμιας Εβραϊκής συνωμοσίας. Αυτή εντοπίζεται ιδιαίτερα στο διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, αλλά χειραγωγεί παρασκηνιακά την πολιτική, τα ΜΜΕ, τα πανεπιστήμια, και πάει λέγοντας.
Εξετάζοντας κανείς την ιδεολογία καταλαβαίνει γιατί ο Γερμανός σοσιαλιστής ηγέτης Άουγκουστ Μπέμπελ ονόμαζε τον αντισημιτισμό "σοσιαλισμό των ηλιθίων". Γιατί επιτρέπει μια επιφανειακή κριτική του καπιταλισμού, όπου το πρόβλημα δεν είναι το ίδιο το σύστημα, αλλά οι στρεβλώσεις που προκαλεί μία φυλετική συνωμοσία.
Εντελώς αντίθετα, ο Μαρξ υποστήριζε ότι αυτό που φταίει στον καπιταλισμό είναι η ίδια η ουσία του, και συγκεκριμένα, η εκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας απ' το κεφάλαιο - άσχετα με το χρώμα ή τη θρησκεία του καπιταλιστή ή του εργάτη. Στο κεφάλαιο, στον Πρώτο Τόμο, αντιμετωπίζει τους καπιταλιστές ως «προσωποποιήσεις οικονομικών τύπων, φορείς συγκεκριμένων ταξικών σχέσεων και συμφερόντων».
Γι' αυτό λοιπόν ο αντισημιτισμός ήταν, είναι και θα είναι κληρονομιά της ακροδεξιάς. Τους επιτρέπει να ποζάρουν σαν αντικαπιταλιστές, φορτώνοντας τις αντιφάσεις του συστήματος στις πλάτες μιας φυλετικής μειονότητας. Ήταν αυτή η ιδεολογία που οδήγησε τους Ναζί στο να διαπράξουν το Ολοκαύτωμα, αλλά μπορούμε να τη δούμε να εφαρμόζεται και σήμερα μέσα από την εμμονή της ακροδεξιάς με το φιλελεύθερο Εβραίο δισεκατομμυριούχο Τζόρτζ Σόρος.
Σημαίνει αυτό ότι οι άνθρωποι που σε γενικές γραμμές υιοθετούν τις αξίες της αριστεράς δεν είναι ποτέ αντισημίτες; Όχι, άλλα όσο περισσότερο απομακρύνεται κανείς από την αντίληψη του Μαρξ για τον καπιταλισμό ως ένα σύστημα απρόσωπης κυριαρχίας και υποκύπτουν στον πειρασμό των συνωμοσιολογικών θεωριών, τόσο πιο επιρρεπείς γίνονται στις αντισημιτικές ιδέες. Ένα πρόσφατο παράδειγμα είναι η λογική του μύθου ότι το Ισραήλ κρύβεται πίσω από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου.
Αυτού του είδους οι συνωμοσιολογικές θεωρίες, δίπλα στις πιο ωμές αντισημιτικές ασυναρτησίες, πρέπει όπου εμφανίζονται να τσακίζονται. Αλλά αυτά είναι εντελώς άσχετα με την πολιτική του Κόρμπιν, με την ιστορία του στο αντιρατσιστικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, πόσο μάλλον με τη μαρξιστική αριστερά.
Αυτή η ρετσινιά του αριστερού αντισημιτισμού έχει δύο λειτουργίες. Η πρώτη είναι να βάλει τη ριζοσπαστική αριστερά σε θέση άμυνας. Είναι ολοφάνερο τώρα που οι δεξιοί Εργατικοί, με τις τόσες αθλιότητες απέναντι στους μετανάστες, μας παριστάνουν τους "αντιρατσιστές".
Η δεύτερη είναι η απονομιμοποίηση της οποιασδήποτε κριτικής στο Ισραήλ, ακόμα και η παρανομοποίηση. Γι' αυτό ο Μακρόν δήλωσε ότι «ο αντισιωνισμός είναι μια από τις σύγχρονες μορφές αντισημιτισμού». Και σκοπεύει να υιοθετήσει τον ορισμό της Διεθνούς Συμμαχίας για τη Μνήμη του Ολοκαυτώματος για τον αντισημιτισμό. Αυτό ο ορισμός ορίζει ως αντισημιτικό το να αποκαλεί κανείς το κράτος του Ισραήλ «ρατσιστικό εγχείρημα».
Κι αυτό παρά τα επαρκέστατα ιστορικά τεκμήρια που επιβεβαιώνουν αυτό το χαρακτηρισμό, και παρά τις καθημερινές απεχθέστατες ρατσιστικές δηλώσεις για τους Άραβες από Ισραηλινούς πολιτικούς.
Η εξίσωση του αντισημιτισμού με τον αντισιωνισμό εξυπηρετεί στο να εξαφανίσει την συστηματική καταπίεση των Παλαιστινίων από το Ισραήλ. Αν καταφέρει να παγιωθεί, θα κάνει την αλληλεγγύη με τον πολιτικό αγώνα των Παλαιστινίων αδύνατη.
Μ' ένα παράξενο τρόπο, εδώ υπάρχει μια σύγκλιση ανάμεσα στο νεοφιλελεύθερο κέντρο και τους ακροδεξιούς "λαϊκιστές", που υποτίθεται ότι τύποι σαν το Μακρόν σιχαίνονται. Το μεγαλύτερο κομμάτι της ακροδεξιάς σήμερα υποστηρίζει το Ισραήλ. Κι αυτό γιατί είναι ισλαμοφοβικοί που σωστά βλέπουν το Ισραήλ σαν προπύργιο της Δυτικής κυριαρχίας στη Μέση Ανατολή.
Αλλά ο αντισημιτισμός παραμένει ουσιαστικό στοιχείο της ακροδεξιάς ιδεολογίας γιατί επιτρέπει μια κριτική απέναντι στις μεγάλες επιχειρήσεις που να μην φτάνει στην καρδιά του καπιταλιστικού συστήματος. Η στοχοποίηση του αριστερού αντισημιτισμού αφήνει τους πραγματικούς αντισημίτες στο απυρόβλητο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου