Ο Ορισμός των Συνόρων

Άρτσιμπαλντ Μακλίς

Πρώτα είναι ο άνεμος αλλά όχι ο άνεμος όπως τον ξέρουμε



αλλά μακρόσυρτος χωρίς παροξυσμούς
ή μεταπτώσεις χωρίς ριπές αέρα όπως συνήθως αλλά μάλλον με την επίμονη πιέση ενός ποταμού
ή ενός τρεχούμενου ρέματος.

Αυτός είναι ο άνεμος της άλλης πλευράς κι η πνοή του δε μοιάζει με την καθ' ημών πνοή των ανέμων
αλλά μ' αυτήν του χρόνου αν ο χρόνος είχε πνοή κι ήταν ψυχρή κι είχε μια γεύση πικρή και δυνατή
σαν τη σκουριά στη γεύση του χιονιού ή σαν το μοσχομύρισμα του κεραυνού.

Όταν ο αέρας έχει αυτή τη μυρωδιά του χρόνου τα σύνορα δεν απέχουν πολύ από μας.

Ύστερα πάλι είναι τα ζώα. Υπάρχουν πάντοτε ζωάκια κάτω απ' τα δεντράκια. Αυτά δεν είναι
ούτε με το μέρος μας ούτε με το δικό τους είναι όμως άγρια κι επειδή είναι ζώα ένος τέτοιου
είδους ώστε η αγριότητα είναι σ' αυτά παράταιρη όπως το άλογο παραδείγματος χάριν ή το
κατσίκι και συχνά το πρόβατο και τα σκυλιά και σαν πλάσματα η περιπλάνησή τους εκεί είναι
παράξενη ή ακόμα και τρομακτικό σημείο επειδή συνιστά παραβίαση του εθίμου και υπονόμευση
της τάξης.

Υπάρχουν συν τοις άλλοις οι αφύσικοι εραστές η διαστροφή των εικόνων η διείσδυση των καθρεπτών και τ' ανεπαίσθητα νοήματα των ονείρων. Τα όνειρα βρίσκονται σ' αναβρασμό σαν το βουητό των πουλιών.

Τέλος υπάρχει η διαφυγή εκείνων που μαζί τους έχουμε έρθει. Στα σύνορα είναι που μας εγκατα-
λείπουν τ' αδέρφια μας -που το κορίτσι επιστρέφει στον τόπο καταγωγής του

που είμαστε μόνοι.


Read more at Poem Hunter