Το 2020 κλείνει ακυρώνοντας τους σχεδιασμούς και τις προβλέψεις κυβερνήσεων και της άρχουσας τάξης σε πρωτοφανή κλίμακα. Όχι μόνο γεωγραφικά, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, αλλά και σε βάθος χρόνου.
Ο 21ος αιώνας είχε μπει με δηλώσεις αισιοδοξίας για την οικονομία και την κοινωνία με προοπτικές ειρήνης και ευημερίας παντού. Στην Αμερική κυριαρχούσε η «μαγική πολιτική» της Fed, της Κεντρικής Τράπεζας υπό την ηγεσία Γκρίνσπαν που υποσχόταν ανοδική πορεία για όλους, από τα χρηματιστήρια μέχρι τον απλό κόσμο που κυνηγούσε ένα στεγαστικό δάνειο. Στην Ευρώπη, το κοινό νόμισμα της Ευρωζώνης θα ήταν το όχημα για να γίνει η ΕΕ μια νέα Αμερική οικονομικά και τεχνολογικά.
Το σοκ της διάψευσης ήρθε γρήγορα με την κρίση του 2007-8 στις ΗΠΑ, με την κατάρρευση της Λήμαν Μπράδερς και τον πανικό για τη διάσωση του τραπεζικού συστήματος και αμέσως μετά στην ΕΕ με την κρίση των PIGS (Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ελλάδα, Ισπανία) που εγκαινίασε την περίοδο της άγριας λιτότητας των Μνημονίων.
Οι διακηρύξεις ότι όλα αυτά θα αποτελούσαν μια δυσάρεστη παρένθεση, με επιστροφή στην ανάκαμψη στα τέλη της δεκαετίας του 2010, βρίσκονται τώρα πια και αυτές πεταμένες στα σκουπίδια. Πριν από ένα χρόνο, κυριαρχούσαν ακόμη τέτοιες θριαμβολογίες: ο Τραμπ έλεγε ότι η Αμερική έχει την καλύτερη οικονομία όλων των εποχών, η Μέρκελ υποτίθεται ότι είχε οδηγήσει τη Γερμανία στην κορυφή των οικονομικών επιτυχιών, ακόμη και ο Μητσοτάκης παρίστανε ότι βάζει την Ελλάδα σε αυτό το τρένο.
Ο Μάικλ Ρόμπερτς έμοιαζε φωνή στην έρημο όταν έγραφε ότι «Παντού τα στοιχεία δείχνουν μια απότομη επιβράδυνση της οικονομικής ανάπτυξης, κατάρρευση της παγκόσμιας αυτοκινητοβιομηχανίας και βουτιές σε πολλές από τις ‘αναδυόμενες’ οικονομίες».
Τώρα, όμως, ο Μάρτιν Γουλφ γράφει στους Φαϊνάνσιαλ Τάμς παραμονές των αμερικάνικων εκλογών: «Αυτοί που χαράζουν πολιτική πρέπει να αποφύγουν να επαναλάβουν το λάθος μιας πρόωρης απόσυρσης της κρατικής στήριξης, όπως έκαναν μετά την οικονομική κρίση του 2008. (…) Ξέρουμε ότι η πανδημία έχει επιφέρει μια τεράστια παγκόσμια ύφεση. Ότι τα οικονομικά βάρη είναι μεγαλύτερα για τους νέους, τους ανειδίκευτους, τις μειονότητες και τις εργαζόμενες μητέρες. Και ότι σχεδόν 90 εκατομμύρια άνθρωποι μπορεί να βρεθούν μέχρι το τέλος της χρονιάς κάτω από το όριο της ακραίας φτώχειας που είναι το 1,90 δολάρια την ημέρα, σύμφωνα με εκτιμήσεις του ΔΝΤ».
Η αβεβαιότητα για τις προοπτικές της παγκόσμιας οικονομίας σε συνδυασμό με την πανδημία του κορονοϊού καταγράφεται και στα διεθνή χρηματιστήρια που κάνουν βουτιά λίγο πριν τις εκλογές στις ΗΠΑ και ενώ η Ευρώπη προχωράει σε μερικό λοκντάουν καθώς το δεύτερο κύμα της πανδημίας ξεφεύγει εκτός ελέγχου. Την τελευταία βδομάδα του Οκτώβρη σημειώθηκε η μεγαλύτερη πτώση από τα μέσα Μαρτίου, τότε που ξεδιπλωνόταν το πρώτο κύμα της πανδημίας.
Στην ελληνική περίπτωση η διάψευση είναι ακόμη πιο απότομη. Ακόμα και στις αρχές Σεπτέμβρη από τη Θεσσαλονίκη ο Μητσοτάκης υποστήριζε ότι έρχεται σύντομα ισχυρή οικονομική ανάκαμψη βασισμένη στην «επιτυχία» της αντιμετώπισης του κορονοϊού την άνοιξη και στην προσδοκία των 32 δις ευρώ από το καινούργιο «Ταμείο Ανάκαμψης» της ΕΕ. Και τα δυο σκέλη αποδεικνύονται ψεύτικα.
Ο μύθος της επιτυχημένης αντιμετώπισης της πανδημίας καλλιεργήθηκε με στόχο την ανάκαμψη της «βαριάς βιομηχανίας» του ελληνικού καπιταλισμού, δηλαδή του τουρισμού. Γύρισε μπούμερανγκ καθώς η χαλάρωση των μέτρων ελέγχου για τον κορονοϊό το μόνο που πέτυχε είναι να επιταχύνει το δεύτερο κύμα της πανδημίας στην Ελλάδα, ενώ ο πακτωλός κρατικής επιδότησης για την Aegean, τη Fraport, τους εφοπλιστές και τα μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα έγινε καπνός. Τα νούμερα της τουριστικής περιόδου ήταν σε επίπεδα αρνητικού ρεκόρ. Αντί να επιδοτεί τους εργαζόμενους, η κυβέρνηση προτίμησε τα κίνητρα στους καπιταλιστές και το αποτέλεσμα ήταν καθαρά αρνητικό.
Αυτό ισχύει συνολικά για την απόπειρα Μητσοτάκη να αντιγράψει την πολιτική του Τραμπ με τη συλλογιστική ότι οι φοροαπαλλαγές για τα κέρδη φέρνουν επενδύσεις. Αυτή η πολιτική κλατάρει μέσα στην ίδια την Αμερική και πολύ περισσότερο εδώ, όπου το δημόσιο χρέος εξακολουθεί να μην είναι βιώσιμο και να βρίσκεται κάτω από την επιτήρηση των «θεσμών» της ΕΕ. Η προοπτική ότι η ίδια η ΕΕ θα κλείσει την τρύπα με τα δις του νέου Ταμείου αποδεικνύεται ανέφικτη. Οι ρυθμοί και οι όροι με τους οποίους το διευθυντήριο της ΕΕ αντιμετωπίζει τις εκταμιεύσεις μεταφράζονται σε νέο γύρο κρίσης για την ελληνική οικονομία και νέο κύκλο αντεργατικών επιθέσεων από την κυβέρνηση της ΝΔ.
Δεν είναι μόνο ο κρατικός προϋπολογισμός που αντιμετωπίζει πρόβλημα. Οι τράπεζες φτάνουν ξανά στο σημείο να χρειάζονται νέα ανακεφαλαιοποίηση, όπως φάνηκε από την περίπτωση της Τράπεζας Πειραιώς. Και έτσι για άλλη μια φορά η κυβέρνηση εκστρατεύει ενάντια στους εργαζόμενους. Ο νέος Πτωχευτικός Κώδικας που ψηφίστηκε στη Βουλή είναι μόνο ένα παράδειγμα λεηλασίας για να κλείσουν οι τρύπες. Οι άλλες πλευρές της επίθεσης είναι οι περικοπές των δαπανών για την Υγεία, την Παιδεία, την Πρόνοια και το χτύπημα των συνθηκών εργασίας και των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων.
Η αγριότητα των περικοπών φαίνεται στα γηροκομεία που γίνονται παγίδες θανάτου, στα νοσοκομεία όπου οι ΜΕΘ φτάνουν στα όριά τους, στις συγκοινωνίες όπου ο συνωστισμός είναι επίσημη κυβερνητική πολιτική. Και πάνω σε αυτά έρχεται να προστεθεί η επίθεση στα ωράρια και στον συνδικαλισμό με τα νέα νομοσχέδια του Βρούτση.
Ο Μητσοτάκης αντιγράφει τον Τραμπ και στην αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων για τις αποτυχίες τους. Εκεί είναι η ρατσιστική στοχοποίηση των Μαύρων και του κινήματος που υπερασπίζεται τις ζωές τους. Εδώ είναι το ρατσιστικό κυνήγι των προσφύγων και των μεταναστών, οι επαναπροωθήσεις στα σύνορα, το κλείσιμο σε στρατόπεδα-φυλακές. Και από δίπλα η στοχοποίηση της νεολαίας ως υπεύθυνης για την εξάπλωση του κορονοϊού. Όλα αυτά μαζί οδηγούν στην κλιμάκωση της καταστολής με πρόσφατο παράδειγμα την αστυνομική επιχείρηση στα γραφεία του ΣΕΚ. Όπως τόνιζαν δικηγόροι της Πολιτικής Αγωγής της δίκης της Χρυσής Αυγής:
«Λίγες μέρες μετά τη λήξη της δίκης της Χ.Α. φαίνεται ότι κάποιοι ενοχλούνται έντονα με το αποτέλεσμά της και το δείχνουν απροκάλυπτα. Η ΕΛ.ΑΣ. των κ.κ. Μητσοτάκη και Χρυσοχοΐδη αντί να ψάχνει για τον φυγόποινο Παππά, αντί έστω να επιτηρεί τα εναπομείναντα γραφεία της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή, επιτηρεί και αποκλείει τα γραφεία του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος (…) το Σ.Ε.Κ. που όπως αποδείχθηκε στη δίκη, υπήρξε στόχος της Χ.Α., με επανειλημμένες επιθέσεις στα γραφεία και σε μέλη του, και στη συνέχεια κεντρική δύναμη του αντιφασιστικού κινήματος, τώρα δέχεται και την επίθεση της αστυνομίας που φαίνεται να θέλει να καλύψει το κενό αυτών που οδηγήθηκαν στη φυλακή. Προστίθεται ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα που ξεκίνησε από τη βίαιη διάλυση με χημικά και με ψευδείς προφάσεις του μεγαλειώδους συλλαλητηρίου στις 7/10/2020».
Και η καταγγελία καταλήγει:
«Όσοι νομίζουν ότι αυτοί που πάλεψαν και πέτυχαν να αναδειχθεί η εγκληματική δράση της Χ.Α. θα ανεχθούν ένα αστυνομικό κράτος που θα συνεχίζει «νόμιμα» το έργο της και το επιδιώκουν, γρήγορα θα έχουν την τύχη της.
Αθήνα, 1/11/2020, Οι συνήγοροι πολιτικής αγωγής της Χ.Α. Δημήτρης Ζώτος, Θανάσης Καμπαγιάννης, Κώστας Παπαδάκης, Κώστας Σκαρμέας».
Αντίσταση
Πραγματικά, οι κατασταλτικές προσπάθειες της άρχουσας τάξης δεν καταφέρνουν να κρύψουν τις αποτυχίες του συστήματος πουθενά. Αντίθετα, ξεσηκώνουν εξεγέρσεις.
Στη Νιγηρία χιλιάδες κατέβηκαν στους δρόμους απαιτώντας το τέλος της αστυνομικής καταστολής. Με σύνθημα «η δύναμη του κόσμου είναι μεγαλύτερη από τη δύναμη της εξουσίας», με τις γυναίκες μπροστά, ξεχύθηκαν εργαζόμενοι και νεολαία αψηφώντας τις δολοφονικές επιθέσεις. «Βασικές υπηρεσίες Παιδείας, Υγείας, ύδρευσης και υγιεινής δεν φτάνουν ποτέ σε πολλά εκατομμύρια Νιγηριανών, ιδιαίτερα γυναικών και νέων κοριτσιών. Εκατομμύρια κορίτσια αποκλείονται από την εκπαίδευση, ιδιαίτερα στον βορρά όπου πολλά οδηγούνται σε γάμους νωρίς» αναφέρει το αφιέρωμα των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς στα 60χρονα της ανεξαρτησίας της Νιγηρίας.
Η Νιγηρία είναι ο πιο πρόσφατος κρίκος στην αλυσίδα των μαζικών εκρήξεων. Δίπλα της στέκουν η Πολωνία με τεράστια συλλαλητήρια ενάντια στο νέο νόμο που απαγορεύει τις εκτρώσεις, η Ταϋλάνδη που συγκλονίζεται από τεράστιες κινητοποιήσεις ενάντια στη χούντα και στη Μοναρχία, η Βολιβία όπου ένα χρόνο μετά το πραξικόπημα κατά του Μοράλες η αντίσταση οδήγησε τη χούντα σε ήττα στις εκλογές, η Λευκορωσία όπου οι εργατικές απεργίες επιμένουν να αντιστέκονται στον Λουκασένκο.
Το 2019 είχε ονομαστεί χρονιά των εξεγέρσεων. Το νήμα δεν κόπηκε από την πανδημία, αντίθετα συνεχίζεται ακόμη και σε χώρες που συνεχίζουν για δεύτερη χρονιά όπως η Χιλή και ο Λίβανος. Και δεν περιορίζεται, όπως θα ήθελαν να λένε κάποιοι απολογητές του «αναπτυγμένου» καπιταλισμού στις χώρες του «Τρίτου Κόσμου». Οι εξελίξεις στις ΗΠΑ το επιβεβαιώνουν. Το κίνημα Black Lives Matter αναδεικνύεται σε καθοριστικό παράγοντα για την έκβαση των εκλογών με τον Τραμπ στη γωνία αλλά και τον Μπάιντεν αδύναμο να ελέγξει τις κινητοποιήσεις. Η κυρίαρχη τάξη κυριολεκτικά βρίσκεται σε αγωνία για το τι ακολουθεί μετά τις εκλογές. Όπως γράφαμε στο προηγούμενο τεύχος αυτού του περιοδικού:
«βουλευτές του Δημοκρατικού Κόμματος ζητάνε να σταματήσει το κίνημα, γιατί η χώρα κινδυνεύει με νέο εμφύλιο πόλεμο καθώς ο Τραμπ εξαπολύει εκστρατεία «Νόμου και τάξης». Είναι η φωνή της κυρίαρχης τάξης και της πολιτικής ελίτ που φοβάται ότι έχει χάσει τον έλεγχο, και στους δρόμους και στους χώρους δουλειάς, ακόμα και στις αθλητικές ομάδες και ομοσπονδίες. Απεργία στις πόλεις κηρύσσουν τα συνδικάτα μαζί με το Black Lives Matter, σε απεργία στο μπάσκετ, στο τένις, στο χόκεϋ προχωράνε αθλητές και αθλήτριες, «αφοπλίστε την αστυνομία – διαλύστε την αστυνομία», διεκδικούν οι διαδηλωτές στις παραμονές των προεδρικών εκλογών».
Αυτή η μάχη δεν έχει τελειώσει. Έχει παντού πολύ δρόμο ακόμα- και στην Ελλάδα. Και εδώ, η πανδημία δεν λειτούργησε σαν φρένο για τις εργατικές αντιστάσεις. Αντίθετα, το φθινόπωρο σημαδεύτηκε από κλιμάκωση των αντιστάσεων. Κορυφαία στιγμή είναι ασφαλώς η 7 Οκτώβρη με το μεγάλο συλλαλητήριο που πλημμύρισε τη λεωφόρο Αλεξάνδρας τη μέρα της ιστορικής απόφασης για την καταδίκη της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης. Ήταν η επιβεβαίωση ότι το εργατικό κίνημα μπορεί να δίνει πολιτικές και οικονομικές μάχες και να τις κερδίζει. Σίγουρα δίνει αυτοπεποίθηση στον κόσμο για τους αγώνες του. Και δεν ήταν η μόνη στιγμή.
Το τετραήμερο 10-14 Σεπτέμβρη έδωσε τον τόνο. Ξεκίνησε με ένα μεγάλο συλλαλητήριο των Εργατών Τέχνης εκείνη την Πέμπτη στην Αθήνα, συνέχισε με απεργία των εργαζόμενων στα Νοσοκομεία την Παρασκευή 11 Σεπτέμβρη και συλλαλητήριο των απεργών στη Θεσσαλονίκη, όπου την επόμενη μέρα ο Μητσοτάκης βρέθηκε πολιορκημένος στο Βελίδειο καθώς οι δόμοι της πόλης ανήκαν στους διαδηλωτές της Αριστεράς και των συνδικάτων και έφτασε εκείνη τη Δευτέρα που άνοιγαν τα σχολεία με κινητοποιήσεις μαθητών και εκπαιδευτικών στις πύλες των σχολικών συγκροτημάτων.
Αυτό το κύμα εξελίχθηκε σε μοτίβο των επόμενων βδομάδων. Οι μαθητές προχώρησαν σε καταλήψεις που κέρδισαν τη συμπαράσταση εκπαιδευτικών και γονιών. Η απεργία στα Νοσοκομεία ξανά στις 15 Οκτώβρη μετατράπηκε σε απεργία σε όλο το δημόσιο με απόφαση του Γενικού Συμβούλιου της ΑΔΕΔΥ. Μεσολάβησε απεργία των ναυτικών στα πλοία του Πειραιά στις 24 Σεπτέμβρη, ενώ στις 8 Οκτώβρη οι ντελιβεράδες ξεσήκωσαν όλη την Αθήνα με την απεργιακή μοτοπορεία τους. Ακολουθούν οι εργαζόμενοι στον Τουρισμό-Επισιτισμό με απεργία στην Αττική στις 2 Νοέμβρη και πανελλαδικά στις 10 Νοέμβρη.
Η Αριστερά
Όλες αυτές οι εξελίξεις φέρνουν στο προσκήνιο τον ιδιαίτερο ρόλο της Αριστεράς. Με τον κόσμο σε κίνηση σε τόσα μέρη, με τις γυναίκες στην Πολωνία να διεκδικούν το δικαίωμα να παίρνουν οι ίδιες τις αποφάσεις και να καθορίζουν τις επιλογές τους, με τη Χρυσή Αυγή στη φυλακή στην Ελλάδα ύστερα από μάχες που καθορίστηκαν από τη δύναμη της εργατικής τάξης, ανοίγεται μια δυναμική που απαιτεί από την Αριστερά να ανταποκριθεί.
Αυτό σημαίνει τρία πράγματα.
Το πρώτο είναι η προβολή της εναλλακτικής. Να μιλήσουν τα διάφορα τμήματα της Αριστεράς για την προοπτική των χιλιάδων ξεσηκωμένων, τη δύναμη όλου αυτού του κόσμου να αλλάξει την κοινωνία, να ανατρέψει το σύστημα, να φτάσει στον Σοσιαλισμό από τα κάτω.
Το δεύτερο είναι η σύνδεση με τους αγώνες των εργατών και η προσπάθεια για τον συντονισμό τους ώστε να ενώνεται η δύναμη της εργατικής τάξης.
Και το τρίτο είναι η ανάδειξη αυτής της τάξης στο κέντρο των εξελίξεων σαν τη δύναμη που μπορεί να ηγηθεί και να ενώσει όλες τις ξεχωριστές μάχες και τα κινήματα που παλεύουν.
Ωστόσο, ακόμη και στις καλύτερες συνθήκες, δεν έχει όλη η Αριστερά την ίδια αντιμετώπιση. Δεν είναι ενιαία ούτε στους στόχους ούτε στην τακτική.
Στη Βρετανία, η νέα ηγεσία του Εργατικού κόμματος προχωράει σε διαγραφή του Τζέρεμι Κόρμπιν. Σε μια περίοδο που οι Συντηρητικοί βρίσκονται σε πτώση και αλληλοσπαραγμό, η δεξιά πτέρυγα των Εργατικών που πρόσφατα πήρε την ηγεσία διώχνει τον ηγέτη της αριστερής πτέρυγας με κατηγορίες για “αντισημιτισμό”. Ο Κόρμπιν έχει πίσω του δεκαετίες συμπαράστασης στους Παλαιστίνιους και στο αντιρατσιστικό κίνημα, αλλά το Εργατικό κόμμα ευθυγραμμίζεται με τις εκστρατείες ισλαμοφοβίας του Τραμπ και του Μακρόν.
Και δεν είναι αυτό το μόνο παράδειγμα. Στο Ισπανικό κράτος, το Ποδέμος έχει παραδοθεί στις απαιτήσεις της συγκυβέρνησης με το Σοσιαλιστικό κόμμα του Σάντσεθ. Στην Αμερική ο Μπέρνι Σάντερς έχει εγκαταλείψει τις ριζοσπαστικές διακηρύξεις του και την αριστερά μέσα και έξω από το Δημοκρατικό κόμμα για να στηρίξει τον Μπάιντεν.
Εδώ, ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται αντιμέτωπος με μια ηγεσία που προσπαθεί να φιμώσει κάθε φωνή αριστερής αντιπολίτευσης στο εσωτερικό του. Όποιο στέλεχος αρθρώσει αριστερή κριτική στον Τσίπρα αντιμετωπίζει την κατηγορία ότι θέλει να στείλει τον ΣΥΡΙΖΑ πίσω στα επίπεδα του 5%. Και δεν περιορίζονται τα ζητήματα εκεί. Αντίστοιχα στην περίπτωση του ΚΚΕ, όποιος ασκεί κριτική από τα αριστερά καταγγέλλεται ως “οπορτουνιστής”, ακόμα και όταν έχει ξεκάθαρα δίκιο, όπως παραδείγματος χάρη στο θέμα της ΑΟΖ. Κίνημα ειρήνης με λάβαρο τις διεκδικήσεις για φυσικό αέριο 200 μίλια από το Καστελόριζο δεν χτίζεται.
Επειδή τα κόμματα της ρεφορμιστικής αριστεράς πάσχουν από αδυναμία να αδράξουν τις ευκαιρίες που ανοίγει η περίοδος και η δράση του κόσμου, είναι ανάγκη η επαναστατική αριστερά να πάρει πολύ πιο αποφασιστικά αυτό τον ρόλο στα χέρια της.
Η απαίτηση να αλλάξουμε το σύστημα αγκαλιάζεται όλο και πιο πλατιά. Το σύνθημα “Αλλάξτε το σύστημα, όχι το κλίμα” έφτασε σε εκατομμύρια στόματα το προηγούμενο διάστημα. Το να μιλήσει η Αριστερά για μια τέτοια αλλαγή δεν την απομονώνει, το αντίθετο. Είναι η κατάλληλη στιγμή για να προβάλουμε ότι η εργατική τάξη μπορεί να δώσει λύση στο χάος που δημιουργεί ο καπιταλισμός με την οικονομική κρίση, την πανδημία, τις πολεμικές απειλές, τις πυρκαγιές και τις πλημμύρες.
Η εργατική τάξη είναι αυτή που μπορεί να οργανώσει την κοινωνία και την οικονομία με βάση τις ανάγκες των πολλών και όχι τα κέρδη των λίγων. Τα αιτήματα που προβάλλει εδώ και τώρα ανοίγουν δρόμο προς τα εκεί, μπορούν να γίνουν ένα μεταβατικό πρόγραμμα προς τον Σοσιαλισμό.
Την ώρα που η δεύτερη έξαρση της πανδημίας φέρνει τις ΜΕΘ και το σύστημα υγείας συνολικά στα όριά του, τα αιτήματα για μαζικές προσλήψεις στα νοσοκομεία και επίταξη των ιδιωτικών κλινικών δίνουν χειροπιαστές λύσεις εδώ και τώρα και ταυτόχρονα δείχνουν ένα εναλλακτικό μέλλον.
Την ώρα που η ανεργία χτυπάει εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους στον τουρισμό και τον επισιτισμό και τα ξενοδοχεία δεν έχουν τουρίστες, τα αιτήματα για επίδομα ίσο με το μισθό σε όλους και για αξιοποίηση των ξενοδοχείων για να στεγαστεί ο κόσμος που δεν έχει στέγη, είτε γιατί χάνει το σπίτι του από τις τράπεζες, είτε γιατί είναι πρόσφυγας, παίζουν τον ίδιο ρόλο. Οι εργάτες της τέχνης που βγήκαν στους δρόμους μαζί με τα γκαρσόνια και τις καμαριέρες, τους ντελιβεράδες και τους ξεναγούς, δείχνουν πώς και από ποιους μπορούν να καλυφθούν οι ανθρώπινες ανάγκες για τροφή, στέγη, πολιτισμό. Άμεσα, αλλά και προοπτικά σε μια κοινωνία όπου τον έλεγχο θα έχει η εργατική δημοκρατία, απλωμένη από τα εργοστάσια και τις γειτονιές μέχρι την κεντρική πολιτική.
Σε τέτοιες μάχες μπορούν να ενώνονται τα κομμάτια της Αριστεράς. Βρεθήκαμε όλοι και όλες μαζί στη λεωφόρο Αλεξάνδρας στις 7 Οκτώβρη για να ακούσει τη φωνή των αντιφασιστών το δικαστήριο και να βγάλει την απόφαση ότι οι νεοναζί της ΧΑ είναι εγκληματική οργάνωση. Βρισκόμαστε όλοι μαζί όταν οι εργάτες της τέχνης βγαίνουν στο Σύνταγμα. Αυτό μπορεί να γίνει ο κανόνας και η επαναστατική αριστερά έχει το χρέος να παίρνει την πρωτοβουλία για να χτίζεται αυτή η ενότητα ακόμη και όταν οι ηγεσίες της κοινοβουλευτικής αριστεράς σέρνουν τα πόδια τους. Ο κόσμος της βάσης έχει τα αυτιά του ανοιχτά και την καρδιά του πρόθυμη για να βαδίσει σε αυτή την κατεύθυνση.
Τέτοιες προσπάθειες είναι ξεκινημένες. Η 18 Οκτώβρη ήταν μια χαρακτηριστική μέρα. Εκείνη την Κυριακή, δέκα μέρες μετά την αντιφασιστική λαοθάλασσα της 7 Οκτώβρη και τρεις μέρες μετά την απεργία της 15 Οκτώβρη, έγιναν δυο σημαντικές συνελεύσεις.
Το πρωί, ο Συντονισμός Εργατικής Αντίστασης και το Συντονιστικό των Νοσοκομείων συσπείρωσαν αγωνιστές και αγωνίστριες από πολλούς εργατικούς χώρους, εκλεγμένους συνδικαλιστές αλλά και εργαζόμενους και εργαζόμενες από επιτροπές αγώνα, όπως οι μετανάστριες καθαρίστριες που έδωσαν μάχη για να μην απολυθούν. Στην κονή απόφαση που κατέληξαν, τονίζουν:
“Οργανώνουμε τους χώρους μας προετοιμάζοντας τις επόμενες απεργιακές κινητοποιήσεις ενάντια στις επιθέσεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Δυναμώνουμε τα συνδικάτα και την οργάνωση στα σωματεία μας. Η μαζικοποίηση των σωματείων κόντρα στις εργοδοτικές και κυβερνητικές επιθέσεις είναι υπόθεση της βάσης.
Δυναμώνουμε την οργάνωση μέσα στους εργασιακούς χώρους, συσπειρώνοντας ανοιχτά και ενωτικά μέσα σε επιτροπές αγώνα, σε απεργιακές επιτροπές, κάθε αγωνιστή και αγωνίστρια.
Δυναμώνουμε το Δίκτυο του Συντονισμού. Απλώνουμε τις προσπάθειες συντονισμού των διαφόρων τμημάτων της εργατικής τάξης που συγκρούονται με τις επιθέσεις της κυβέρνησης της ΝΔ και των αφεντικών. Το παράδειγμα του Συντονιστικού των Νοσοκομείων αξίζει να απλωθεί σε όλους τους κλάδους για να μπορεί η βάση να δίνει τις μάχες της διεκδικώντας από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες να ξεπερνούν τους συμβιβασμούς με την κυβέρνηση και την εργοδοσία.
Στηρίζουμε τις μάχες που έχουν ξεκινήσει, από τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τους δήμους και τους εργαζόμενους στα ΜΜΜ, μέχρι τους εργαζόμενους στον επισιτισμό και τους εργάτες τέχνης που παλεύουν να επιβιώσουν σε συνθήκες πανδημίας και οικονομικής κρίσης. Για να μην αφήσουμε την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να φορτώσει ξανά στις πλάτες της εργατικής τάξης τις αποτυχίες του καπιταλισμού”.
Το απόγευμα της 18 Οκτώβρη ήταν η σειρά της ΚΕΕΡΦΑ. Η συνάντηση αγωνιστών και αγωνιστριών του αντιφασιστικού και αντιρατσιστικού κινήματος δεν περιορίστηκε να πανηγυρίσει, δικαιολογημένα, για την επιτυχία της καταδίκης της Χρυσής Αυγής. Μίλησε για τη συνέχεια τονίζοντας τα επόμενα βήματα του κινήματος, ενωτικά και αποφασιστικά.
Έχουμε μπροστά μας μεγάλες οικονομικές και πολιτικές μάχες, αλλά και χειροπιαστές πρωτοβουλίες που απαιτούν δυνατή επαναστατική αριστερά για να προχωρήσουν. Οι δυνατότητες είναι μεγάλες αλλά και οι δυνάμεις που απαιτούνται είναι επίσης μεγάλες. Η επαναστατική αριστερά πρέπει να βάλει πλώρη για ένα μεγάλο επαναστατικό κόμμα και να κερδίσει στις γραμμές του όλο αυτόν τον κόσμο που νοιώθει την ανάγκη να δώσει τις μάχες του οργανωμένα και νικηφόρα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου