Είναι ένας μεγάλος αγώνας για να ξεκαθαρίσουμε πόσο επικίνδυνη είναι αυτή η διαμάχη και πόσο αντιδραστική είναι και από τις δύο πλευρές και χρειάζεται να βάλουμε όλα μας τα επιχειρήματα.
Αρχίζοντας από το βασικό ζήτημα της προπαγάνδας για τον "προαιώνιο εχθρό". Σκεφτείτε: από το σχολείο, από το δημοτικό και σε όλη τη διαδρομή με όλους τους θεσμούς -όχι μόνο το σχολείο και το πανεπιστήμιο, αλλά η εκκλησία, ο στρατός, τα ΜΜΕ. Είναι βασικός μύθος: ότι η Ελλάδα υπάρχει γιατί κατάφερε να γλιτώσει από τον προαιώνιο εχθρό, που είναι η Τουρκία.
Άρα χρειάζεται να είμαστε καθαροί σ' αυτό, έχει μεγάλη σημασία: ότι πόλεμοι ελληνοτουρκικοί έχουνε γίνει πολλοί, αλλά δεν ήτανε όλοι το ίδιο. Άλλο ήτανε το 1821, που ήτανε επανάσταση ενάντια στον Σουλτάνο, άλλο ήτανε το 1922, που ο Κεμάλ πολεμούσε τους ιμπεριαλιστές και η Ελλάδα ήτανε στο πλευρό τους, και άλλο είναι η μεταπολεμική περίοδος, όπου όλες οι συγκρούσεις από τη δεκαετία του '50 μέχρι σήμερα γίνονται για να ελέγξει η Ελλάδα ή η Τουρκία πράγματα που δεν τους ανήκουν.
Στην αρχή το επίδικο ήταν η Κύπρος, από τη δεκαετία του '50, όταν ξεκίνησε ο αγώνας ενάντια στην εγγλέζικη αποικιοκρατία. Το ότι η Κύπρος ανήκει στο λαό της είναι κάτι το οποίο δεν μπορούσαν να το δεχθούνε ούτε η μία ούτε η άλλη πλευρά. Κι οι τουρκοκύπριοι είχανε κάθε λόγο να ανησυχούν ότι θα έχουνε την ίδια τύχη που είχανε οι μειονότητες σε άλλες περιοχές. Ήταν πολύ πρόσφατα, μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πόλεμου, το 1947, που ενσωματώθηκαν τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα κι ήταν ένα από τα λάφυρα των νικητών. Και τι απέγινε η τούρκικη μειονότητα; Τζαμιά υπάρχουνε ακόμα στα Δωδεκάνησα, αλλά από τη μειονότητα δεν έχει μείνει απολύτως τίποτα.
Είναι πράγματα τα οποία πρέπει να τα θυμίζουμε για να μη μένει η εικόνα της "αμυνόμενης" Ελλάδας. Οι επιθετικές ενέργειες ξεκινάνε ήδη από τότε. Αφανίσανε κόσμο. Στη Θράκη δεν καταφέρανε να το κάνουνε, αλλά στα νησιά καταφέρανε να το κάνουνε.
Πάμε παρακάτω. Η διαμάχη στην Κύπρο έπαψε να είναι στο επίκεντρο μετά τον πόλεμο του 1974. Αλλά βρέθηκε άλλο επίδικο: ο έλεγχος του Αιγαίου. Τι έγινε εκεί; Για να μην ξεχνάμε πάλι νικητές, ηττημένους, επιτιθέμενους, κλπ... Υποτίθεται ότι τα νησιά στο Αιγαίο ήτανε αποστρατιωτικοποιημένα. Ποια είναι η κατάσταση τώρα; Η Λήμνος είναι ορμητήριο για την πολεμική αεροπορία. Παντού υπάρχει στρατός. De facto επιβλήθηκε αυτό -δεν είναι αυτό επιθετική ενέργεια;
Να 'ρθουμε σε πιο πρόσφατα. Ήδη από τη δεκαετία του '90, με την επιτυχία ότι λίγο ως πολύ τον έλεγχο στο Αιγαίο τον έχουν επιβάλλει, κι ό,τι κάνει η Τουρκία είναι παραβίαση, ανοίξανε οι ορέξεις για τα παραπέρα. Δεν υπήρχανε πάντοτε τόσες φρεγάτες στο ελληνικό πολεμικό ναυτικό. Όταν άρχισαν οι πρώτες παραγγελίες για φρεγάτες, υπήρχανε φωνές που λέγανε: "Πού θα τις βάλετε αυτές τις φρεγάτες; Αν μαζευτούνε όλες στο Αιγαίο, θα τρακάρουνε η μια πάνω στην άλλη. Δε χωράει το Αιγαίο τόσες φρεγάτες". Δε μιλούσαν ανοιχτά, υπήρχαν όμως ναύαρχοι, οι οποίοι λέγανε: "Οι φρεγάτες δεν είναι για το Αιγαίο, οι φρεγάτες είναι για τη Μεσόγειο". Και αποδείχθηκε πραγματικά ότι το επόμενο επίδικο ήτανε η Μεσόγειος.
Η πορεία των συγκρούσεων δεν ήταν ευθύγραμμη. Η Τουρκία βρέθηκε να είναι απομονωμένη μετά το πραξικόπημα του Σίσι στην Αίγυπτο, που ανέδειξε ένα καθεστώς που ήταν αντίθετο με την Τουρκία και φιλικό με το Ισραήλ. Πάνω σ' αυτή την εξέλιξη πατήσανε οι ορέξεις ότι ο ελληνικός καπιταλισμός μπορεί να φτάσει όχι μόνο μέχρι την Κύπρο, αλλά μέχρι το Ισραήλ. Κι αρχίσανε οι συζητήσεις για αγωγούς, για ΑΟΖ, και πάει λέγοντας.
Άρα αυτή τη διαδρομή της συγκεκριμένης διαμάχης, μέσα στο ευρύτερό της πλαίσιο, χρειάζεται διαρκώς να τη θυμίζουμε. Για να μην ξεχνιέται κανένας σε σχέση με το ποιος είναι αντιδραστικός, ποιος είναι επιθετιθέμενος. Γιατί δεν αξίζει τον κόπο να πάει να πολεμήσει ο κόσμος για τις βραχονησίδες στο Αιγαίο που λέγαμε στη δεκαετία του '90, για τα ανύπαρκτα πετρέλαια της Ανατολικής Μεσογείου που λέμε τώρα, ή ακόμα κι όσα είναι υπαρκτά γιατί η ανθρωπότητα δεν έχει ανάγκη από περισσότερα αποθέματα φυσικού αερίου και πετρελαίου. Ίσα ίσα, το αντίθετο. Κινδυνεύει από την καταστροφή του περιβάλλοντος, όσο περισσότερες εξορύξεις γίνονται.
Άρα τότε λέγαμε ότι δεν θα πάμε για τις βραχονησίδες, τώρα λέμε ότι δεν θα πάμε για τα ορυκτά καύσιμα που καταστρέφουν τον πλανήτη.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου