Τo σχέδιο Τραμπ για την Παλαιστίνη: “H απάτη του αιώνα”

Το “Σχέδιο του Αιώνα” για την Παλαιστίνη που σέρβιρε ο γαμπρός του Τραμπ, Τζάρεντ Κούσνερ” την περασμένη βδομάδα έχει ήδη πάρει τον υπότιτλο “Η απάτη του αιώνα” στον αραβικό κόσμο. Είναι τόσο εξωφρενικές οι προτάσεις που ακόμη και διπλωμάτες με εμπειρία στα ιμπεριαλιστικά διαπραγματευτικά τραπέζια έτριβαν τα μάτια τους να δουν αν έβλεπαν καλά τους χάρτες του Κούσνερ. Το “σχέδιο” είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του Ισραήλ και συγκεκριμένα του Νετανιάχου. Η ισραηλινή Δεξιά πανηγυρίζει και ευχαριστεί τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η παλαιστινιακή ηγεσία όχι μόνο δεν συμμετείχε σε οποιαδήποτε “διαπραγμάτευση” αλλά, πολύ σωστά, δεν δέχεται καν να ακούσει. Ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής, Μαχμούντ Αμπάς, αρνήθηκε να σηκώσει το τηλέφωνο στον Τραμπ.

Το πρώτο λοιπόν πρωτοφανές στοιχείο αυτού του σχεδίου είναι ότι ο υποτιθέμενος “διαμεσολαβητής” ούτε καν κάνει την προσπάθεια να κρατήσει ισορροπίες ανάμεσα στις δύο πλευρές. Η ανακοίνωση του Κούσνερ έμοιαζε με μαύρη κωμωδία. Αξιοποίησε το χρόνο του για να βρίσει και να προσβάλλει τους Παλαιστίνιους που “δεν έχουν καταφέρει το παραμικρό στις λυπηρές, απαίσιες ζωές τους” και να πει πως αν δεν δεχτούν αυτό το σχέδιο μετά κανείς δεν θα ακούει τους ισχυρισμούς τους ότι “τάχα, έχουν δικαιώματα”(!).

Ο Κούσνερ πατάει γερά στην παράδοση των τοποτηρητών της αποικιοκρατίας. Το σχέδιο λέει πως το Παλαιστινιακό πρόβλημα οφείλεται στην “κακή ηγεσία” των Παλαιστίνιων. Οι πόλεμοι του Ισραήλ, η κατοχή της παλαιστινιακής γης, οι εποικισμοί με τους οποίους κλέβεται ακόμη και αυτή την στιγμή κι άλλη γη, η δημιουργία εφτά εκατομμυρίων προσφύγων, όλα αυτά θεωρούνται “τετελεσμένα” και επί της ουσίας “δίκαια”. Το πρόβλημα είναι πως οι Παλαιστίνιοι δεν τα αποδέχθηκαν για να έρθει η ειρήνη. Πρόκειται για λογική με την οποία προσπάθησαν να κρατήσουν τις αφρικανικές τους αποικίες μέχρι το τέλος οι Άγγλοι και οι Γάλλοι. Το πρόβλημα δεν ήταν η αποικιοκρατία αλλά ο ντόπιος πληθυσμός που ήταν αμόρφωτος, άγριος, άτακτος και τρομοκράτης.

Η πρόταση του Κούσνερ αντιγράφει ξεδιάντροπα από τις τακτικές της αποικιοκρατίας, ιδιαίτερα από τα Μπαντουστάν της Νότιας Αφρικής. Στη Νότια Αφρική, από την εποχή των Άγγλων, αλλά κυρίως στην περίοδο του καθεστώτος του ρατσιστικού απαρτχάιντ, ιδρύθηκαν υποτιθέμενα “ανεξάρτητα” κρατίδια όπου έστελναν μαζικά τον μαύρο πληθυσμό, ώστε να μην έχει το οποιοδήποτε δικαίωμα μέσα στο νοτιοαφρικανικό κράτος. Ο κόσμος έπρεπε να βγει από το Μπαντουστάν, να πάει να δουλέψει στην επίσημη “Νότια Αφρική” και να επιστρέψει.

Ο χάρτης του Κούσνερ για το υποτιθέμενο “παλαιστινιακό κράτος” είναι χάρτης - Μπαντουστάν. Στη Δυτική Όχθη, την οποία το Ισραήλ άρπαξε με τον πόλεμο του ‘67, νομιμοποιούνται όλοι οι ισραηλινοί εποικισμοί, με τα σύνορα που οι ίδιοι οι έποικοι έχουν διαμορφώσει, ακόμη και εκεί που δεν έχουν καταφέρει ακόμη να χτίσουν. Για τους Παλαιστίνιους απομένουν οι περιοχές που τους έχουν αφήσει πίσω από το μεγάλο τείχος που έχτισε το Ισραήλ και ανάμεσα στις υπόλοιπες γραμμές “ασφαλείας” και τους αυτοκινητόδρομους μόνο για Ισραηλινούς. 

Πρόκειται για μικρά νησάκια γης περιτριγυρισμένα από ισραηλινούς εποικισμούς και ισραηλινό στρατό, τα οποία θα συνδέονται μεταξύ τους με γέφυρες και τούνελ, σαν πτέρυγες μιας φυλακής. Ολόκληρη η κοιλάδα του Ιορδάνη χαρίζεται στο Ισραήλ. Δεν είναι μόνο το πιο εύφορο τμήμα της Δυτικής Όχθης, αλλά και το πέρασμα προς την Ιορδανία. Έτσι, τα παλαιστινιακά “νησάκια” παραμένουν ολοκληρωτικά εντός ισραηλινής θάλασσας, χωρίς σύνορα με το διπλανό αραβικό κράτος.

Υποκρισία

Όσον αφορά στην Ιερουσαλήμ, εκεί ξανά η προσφορά του Κούσνερ ξεπερνάει και τα συνθήματα των πιο ακραίων της σιωνιστικής Δεξιάς. Περνάει ολόκληρη σε ισραηλινό έλεγχο, ενώ με περίσσεια υποκρισία γίνεται αναφορά σε “από κοινού” πρωτεύουσα. Μόνο που ο παλαιστινιακός έλεγχος της Ιερουσαλήμ δεν εφαρμόζεται μέσα στην Ιερουσαλήμ, αλλά… έξω από αυτήν. Η Αμπού Ντις είναι ένα υποβαθμισμένο χωριό - δορυφόρος, δεν ανήκει στην Ανατολική Ιερουσαλήμ. Πριν από τη δημιουργία του τείχους, ο κόσμος μέσα σε ένα τέταρτο πήγαινε με το αυτοκίνητο να δουλέψει στην Ιερουσαλήμ. Μετά το τείχος, χρειάζεται μια ώρα περιπλάνησης για να φτάσει. Εκεί διάλεξε ο Κούσνερ να τοποθετήσει την πρωτεύουσα του “παλαιστινιακού κράτους”.

Η Λωρίδα της Γάζας, η πιο μεγάλη φυλακή, εκεί όπου σχεδόν δύο εκατομμύρια Παλαιστίνιοι επιβιώνουν αποκλεισμένοι σε μια περιοχή μικρότερη από την Άνδρο, εντάσσεται σε αυτό το δίκτυο Μπαντουστάν, με ένα υπόγειο τούνελ προς τη Δυτική Όχθη. Μάλιστα, η γενναιοδωρία του σχεδίου, σύμφωνα με τον Κούσνερ είναι ότι “χαρίζονται” στους Παλαιστίνιους δύο ζώνες μέσα στην έρημο Νέγκεβ, ως αντάλλαγμα για την έξτρα κλεμμένη γη στη Δυτική Όχθη που πάει στο Ισραήλ. Εκεί με άλλα τούνελ θα πηγαίνουν προς μία βιομηχανική ζώνη και προς μία ειδική περιοχή αγροτικών καλλιεργειών.

Άλλο βήμα προς την μπαντουστανοποίηση της Παλαιστίνης είναι ότι φιλοδοξούν να περάσουν στον “έλεγχο” του υποτιθέμενου “κράτους”, την ζώνη του λεγόμενου “Τριγώνου” που βρίσκεται στο βορειοδυτικό Ισραήλ. Εκεί βρίσκεται ο πιο συγκεντρωμένος αραβικός πληθυσμός που παρέμεινε μέσα στο Ισραήλ παρά το διωγμό του 1947-48. Δεν πρόκειται λοιπόν για γη που χαρίζεται στους Παλαιστίνιους, αλλά για υλοποίηση ενός αιτήματος της πιο επιθετικής άκρας δεξιάς του Ισραήλ. Θέλουν να χάσουν τα δικαιώματα του πολίτη του Ισραήλ (έστω και πολίτης δεύτερης κατηγορίας) οι Παλαιστίνιοι που έμειναν εντός, έτσι δημιουργούν ένα εσωτερικό μπαντουστάν που επίσης θα συνδέεται με την Δυτική Όχθη. Με αυτόν τον τρόπο μειώνεται η πίεση στην ισραηλινή πολιτική σκηνή που προκαλούν οι Άραβες ψηφοφόροι. Με άλλα λόγια πληθυσμιακή “εκκαθάριση”.

Αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη

Η επιθετικότητα στις γραμμές του χάρτη συνοδεύεται από έναν προσβλητικό εκβιασμό στο επίπεδο της διπλωματίας. Οι Παλαιστίνιοι πρέπει να αρνηθούν όλα τα δικαιώματα που τους αναγνωρίζουν οι αποφάσεις του ΟΗΕ από την ίδρυση του Ισραήλ μέχρι σήμερα. 

Πρώτα και κύρια πρέπει να αρνηθούν το δικαίωμα των προσφύγων να επιστρέψουν. Οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες χάνουν ακόμη και το δικαίωμα να χαρακτηρίζονται πρόσφυγες. Και όχι μόνο αυτό, αλλά καλούνται να ακυρώσουν όλες τις διαδικασίες σε διεθνή δικαστήρια για τα εγκλήματα πολέμου και την κλοπή γης από το Ισραήλ, και να εγγυηθούν ότι δεν θα διεκδικήσουν τίποτα στο μέλλον. 

Δεν υπάρχει κανένας πρόθυμος στην Παλαιστινιακή πολιτική να συζητήσει αυτή την πρόταση - τέρας. Ο Κούσνερ την προβάλλει σαν μια πρόταση που γίνεται με τη στήριξη αραβικών κρατών, αλλά ούτε και εκεί κατάφερε τίποτα επί της ουσίας. Συμφώνησε με τις μοναρχίες του Κόλπου να δεσμευτούν να “επενδύσουν” στα παλαιστινιακά μπαντουστάν, αν περάσει η συμφωνία, και αυτό το χρησιμοποιεί σαν εκβιασμό στους “αχάριστους” Παλαιστίνιους που δεν θέλουν επενδύσεις και θέσεις εργασίας. Ένα σημαντικό μέρος των υποτιθέμενων 50 δισεκατομμυρίων δολαρίων που συνοδεύουν το σχέδιο πηγαίνει σαν “βοήθεια” στις χώρες που θα το στηρίξουν, κύρια στην Αίγυπτο, αλλά και στην Ιορδανία και το Λίβανο. Όμως, στις διαπραγματεύσεις ακόμη και το καθεστώς του Σίσι μέχρι υφυπουργό έφτασε να στείλει, ενώ κανείς δεν τόλμησε να εμφανιστεί πλάι στον Κούσνερ για να στηρίξει το σχέδιο.

Όσο και αν οι Ισραηλινοί πανηγυρίζουν για τα δώρα που τους δίνουν οι ΗΠΑ, η σύγκριση με τη συμφωνία του Όσλο (1993-93) αποδεικνύει πόσο έχει αποδυναμωθεί η αμερικανική ηγεμονία στην περιοχή. Τότε, μπόρεσαν να καθίσουν έναν άνθρωπο με το κύρος του Αραφάτ στο τραπέζι μαζί με τους Ισραηλινούς. Τώρα δεν τους σηκώνει το τηλέφωνο ο Μαχμούντ Αμπάς.

Πράσινο φως

Η πρόταση του Κούσνερ δεν είναι με κανένα τρόπο “πρόταση λύσης” για το Παλαιστινιακό, ούτε κατά φαντασία. Είναι άλλο ένα σημείο στη λίστα με τα δώρα που έχει κάνει ο Τραμπ προς το Ισραήλ, από τότε που ανέλαβε. Μετέφερε την πρεσβεία των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ, αναγνώρισε την ισραηλινή κυριαρχία στα Υψώματα του Γκολάν και σταμάτησε να ζητάει ακόμη και τη συμβολική διακοπή των εποικισμών στην Ιερουσαλήμ και τη Δυτική Όχθη. Τώρα τους δίνει το πιο μεγάλο πράσινο φως. Κάντε ό,τι θέλετε, δεν χρειάζεται να σεβαστείτε καμιά απόφαση του ΟΗΕ, καμιά προηγούμενη συμφωνία, καταλάβετε περιοχές, χτίστε τείχη, κόψτε μαζικά δικαιώματα στους Παλαιστίνιους. Το Ισραήλ παίρνει το μήνυμα και είναι σίγουρο ότι θα προσπαθήσει να το υλοποιήσει, εξαπολύοντας καινούργια κύματα βίας. Γι’ αυτό και οι Παλαιστίνιοι αξίζουν και χρειάζονται όλη την αλληλεγγύη μας.

Όμως, το αραβικό πεζοδρόμιο παίρνει και αυτό το μήνυμά του από το Σχέδιο Κούσνερ, και φάνηκε από τις διαδηλώσεις που οργανώθηκαν αυτές τις μέρες σε πολλές αραβικές πρωτεύουσες. Ο δρόμος των “δύο κρατών” έχει οριστικά τελειώσει. Αυτό που έχει απομείνει είναι η θλιβερή εικόνα του χάρτη των τούνελ και των μπαντουστάν. Το Ισραήλ, το τελευταίο προπύργιο της αποικιοκρατίας δεν μπορεί να επιβιώσει παρά μόνο αντιγράφοντας και επεκτείνοντας όλα τα αίσχη του απαρτχάιντ. Στηρίζεται από τους ιμπεριαλιστές εδώ και πάνω από 70 χρόνια για να τρομοκρατεί τον αραβικό κόσμο. Η αραβική Άνοιξη το έκανε να τρέμει. Δεν θα αντέξει έναν καινούργιο μεγαλύτερο ξεσηκωμό που βράζει στη Μέση Ανατολή.

Άραβες και Εβραίοι εργάτες, εργάτριες, αγρότες και αγρότισσες, μπορούν να ζήσουν ειρηνικά στο ίδιο κράτος, σε μια ενιαία Παλαιστίνη, με τα ίδια δικαιώματα. Προϋπόθεση είναι να διαλυθεί το κράτος του Ισραήλ. Η επανάσταση στο Κάιρο, το Αμάν, τη Βηρυτό και τη Βαγδάτη θα ανοίξει το δρόμο για τη δικαιοσύνη στη Μέση Ανατολή.

Πηγή: Εργατική Αλληλεγγύη