Η ισραηλινή κατοχή έβαλε το βρακί της αλλιώς και αυτοονομάστηκε "ειρήνη και ευημερία" εκφράζοντας το διακαή πόθο δεκαετιών ΗΠΑ και ισραηλινής κυβέρνησης. Μόνο ο Ντόναλντ Τραμπ θα μπορούσε να έχει το θράσος να βγαίνει και να καμαρώνει.
Η πολυσυζητημένη "συμφωνία του αιώνα" του Τραμπ -η υποτιθέμενη ειρηνευτική συμφωνία που υπέγραψαν με το Νετανιάχου την περασμένη βδομάδα- ξεκινάει με μια υπόσχεση προς τους Παλαιστίνιους που ξεχειλίζει από αλαζονεία.
"Οι Παλαιστίνιοι έχουν προσδοκίες που δεν έχουν επιβεβαιωθεί, συμπεριλαμβανομένης της αυτοδιάθεσης, της βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου, της κοινωνικής καλυτέρευσης κι ένα αναγνωρισμένο κομμάτι γης", λέει.
Αυτό που υπόσχεται όμως είναι ένα μικροσκοπικό και κατακερματισμένο κομματάκι γης, πάνω στο οποίο οι Παλαιστίνιοι δεν θα έχουν τον πραγματικό πολιτικό έλεγχο, καθώς θα είναι περικυκλωμένο από το πάνοπλο ισραηλινό κράτος.
Ο Τραμπ λέει ότι κάθε πλευρά πρέπει να κάνει "θυσίες". Η "θυσία" του Ισραήλ είναι να δώσει κάποια από την Παλαιστινιακή γη που έκλεψε πριν από 53 χρόνια, στον πόλεμο των Έξι Ημερών του 1967 -και φυσικά όχι όλη.
"Το ισραηλινό κράτος και οι ΗΠΑ δεν πιστεύουν ότι το ισραηλινό κράτος υποχρεούται παράσχει στους Παλαιστίνιους το 100% των προ του 1967 εδαφών τους", λέει το σχέδιο Τραμπ.
Αυτό σημαίνει ότι το Ισραήλ κρατάει τη μεγάλη πλειονότητα των 700.000 εποικισμών στα κατεχόμενα Παλαιστινιακά εδάφη.
Στο μεταξύ, οι Παλαιστίνιοι προβλέπεται να παραχωρήσουν μεγάλα κομμάτια γης, συμπεριλαμβανομένης και ολόκληρης της Κοιλάδας του Ιορδάνη, κόβοντας κάθε δίοδο από τη Δυτική Όχθη που να μην περνάει από εδάφη του Ισραήλ.
Το σχέδιο λέει ότι η Παλαιστίνη θα κερδίσει "σημαντική εδαφική εξάπλωση", μια "αρκετά συγκρίσιμη σε μέγεθος" έκταση σε σχέση με αυτή που είχαν το 1967.
Αλλά ο προτεινόμενος χάρτης του μελλοντικού Παλαιστινιακού κράτους δείχνει πως ό,τι απομένει στους Παλαιστίνιους είναι μικρά μπαλώματα γης που μάλιστα διακόπτονται από τους ισραηλινούς εποικισμούς.
Για να ταξιδέψει κανείς από το ένα σημείο στο άλλο θα χρειάζεται να παρακάμψει από στενούς διαδρόμους γης ή από σήραγγες και γέφυρες.
Σήραγγα
Μια τέτοια σήραγγα θα συνδέει τη Δυτική Όχθη με τη Λωρίδα της Γάζας -αν υποθέσουμε ότι η Λωρίδα της Γάζας θα δοθεί στους Παλαιστίνιους.
Ισραηλινοί συνοριοφύλακες θα ελέγχουν το κάθε πέρασμα μέσα κι έξω από την Παλαιστινιακή γη. Ακόμα χειρότερα, το Ισραήλ θα διατηρήσει το χερσαίο, θαλάσσιο και εναέριο στρατιωτικό έλεγχο σε όλη την περιοχή.
Αυτό το Παλαιστινιακό "κράτος" δεν θα επιτρέπεται να έχει το στρατό του. Και το Ισραήλ θα επιτρέπεται να παίρνει "τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας" -να εισβάλλει, να βομβαρδίζει, να δολοφονεί- για να κρατάει τους Παλαιστίνιους "αποστρατικοποιημένους και μη απειλητικούς".
Η Παλαιστίνη δεν θα έχει καν δικαίωμα ένταξης σε διεθνή οργανισμό χωρίς την έγκριση του Ισραήλ. Και όλες οι υποθέσεις σε βάρος του Ισραήλ και των ΗΠΑ στα διεθνή δικαστήρια θα χάσουν την ισχύ τους πριν ακόμα ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις.
Οι Παλαιστίνιοι αφήνονται χωρίς κανένα πραγματικό πολιτικό έλεγχο. Και θα έπρεπε μάλιστα να είναι υπόχρεοι για τη διαρκή στρατιωτική κατοχή από το Ισραήλ.
"Κάθε κράτους ξοδεύει ένα σημαντικό ποσό χρημάτων για την Άμυνά του", λέει το σχέδιο. "Το κράτος της Παλαιστίνης δεν θα βαρύνεται από ένα τέτοιο κόστος.
Αυτή η "λύση" βασίζεται στην πεποίθηση ότι το Ισραήλ έχει τους τίτλους ιδιοκτησίας όλης της Παλαιστινιακής γης κι ότι οι Παλαιστίνιοι συνιστούν απειλή -και μόνο που υπάρχουν.
Έτσι, παρότι δεν έχουν στρατό, οι Παλαιστίνιοι δέχονται κηρύγματα σε σχέση με την ανάγκη ¨αποστρατικοποίησης" της κοινωνίας τους, να σταματήσουν να "εξυμνούν" τη βία και να "διδάσκουν" το μίσος στα σχολεία τους. Την ίδια στιγμή που το Ισραήλ -μια κοινωνία χτισμένη γύρω από το στρατό της, όπου οι έφηβοι επιστρατεύονται και υπηρετούν ένα βάρβαρο στρατό κατοχής- είναι μια χαρά και θα συνεχίσει να έχει το πάνω χέρι.
Γάζα και Ιερουσαλήμ
Η Γάζα είναι μια βαθιά πληγή στην καρδιά του σχεδίου του Τραμπ.
Η συμφωνία μπορεί να προχωρήσει μόνο αν η ομάδα που κυβερνά τη Λωρίδα της Γάζας -η Χαμάς- είτε απομακρυνθεί είτε συμφωνήσει να παραδώσει τα όπλα.
Κι αυτό πώς μπορεί να επιτευχθεί; Με εκλογές; Ή με πόλεμο;
Στις τελευταίες εκλογές στην Παλαιστίνη το 2006 η Χαμάς κέρδισε γιατί αυτό που είχε να προσφέρει ήταν η αντίσταση.
Και τότε, όπως και τώρα, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ αποφάσισαν ότι δεν μπορούσαν να δεχθούν κάτι τέτοιο και οργάνωσαν μία αιματηρή απόπειρα πραξικοπήματος για να την ανατρέψουν.
Όταν η απόπειρα απέτυχε, το Ισραήλ άρχισε να πολιορκεί τη Γάζα. Ακόμα κι αν η Χαμάς συμφωνούσε να ξαναγίνουν εκλογές, τίποτα δεν εγγυάται ότι ΗΠΑ και Ισραήλ θα έκαναν σεβαστό το αποτέλεσμα.
Το σχέδιο Τραμπ λέει, "Είναι στο χέρι του Παλαιστινιακού λαού να κάνει σαφές ότι απορρίπτει τις ιδεολογίες της καταστροφής, της τρομοκρατίας και της διαμάχης".
Το μήνυμα είναι: εκλέξτε αυτόν που θέλουμε ή αλλιώς θα υποστείτε τις συνέπειες.
Το Ισραήλ ελπίζει ότι αυτό θα είναι το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της Παλαιστινιακής παρουσίας στην Ιερουσαλήμ.
Το σχέδιο επικυρώνει την ανακήρυξη από τον Τραμπ το 2017 της Ιερουσαλήμ σε πρωτεύουσα του Ισραήλ και την απώθηση της πρωτεύουσα της Παλαιστίνης στα περίχωρα της Ιερουσαλήμ.
Αυτό είναι ένα γεγονός εξαιρετικής σημασίας. Γιατί συνεπάγεται την απώλεια ελέγχου του Τεμένους Αλ-Άκσα, που συγκεντρώνει χιλιάδες πιστούς, οι οποίοι ταξιδεύουν από άλλες χώρες για να προσευχηθούν εκεί.
Προαναγγέλλει επίσης το τέλος της Παλαιστινιακής ζωής στην πόλη όπου πάλεψαν όσο τίποτα να κρατηθούν.
Σχέδιο στήριξης της Αμερικανικής κυριαρχίας σε όλη τη Μέση Ανατολή
Ένα μεγάλο κομμάτι του σχεδίου Τραμπ αφορά τις υποσχέσεις "οικονομικής ανάπτυξης", που περιλαμβάνουν "πάνω από 1 εκατομμύριο νέες θέσεις εργασίας", "50% μείωση της φτώχειας" και περιορισμό της ανεργίας "σχεδόν σε μονοψήφια ποσοστά".
Υπάρχουν και τα αντίστοιχα γραφήματα που δείχνουν ότι το σχέδιο είναι "δουλεμένο".
Ποια είναι η συνταγή της "ευημερίας"; Ιδιωτικοποιήσεις, χαμηλή φορολογία και άνοιγμα της Παλαιστίνης στις πολυεθνικές.
Και υποτίθεται ότι οι "τελευταίας τεχνολογίας βιομηχανικές ζώνες" είναι αυτές που θα λύσουν το πρόβλημα της ανεργίας.
Πρόκειται για τη συνέχιση της οικονομικής λεηλασίας της Παλαιστίνης που ξεκίνησε με τη Συμφωνία του Όσλο που υπογράφηκε το 1993 -και που έκανε τη ζωή των Παλαιστινίων χειρότερη.
Για χρόνια οι βιομηχανικές ζώνες στην Παλαιστινιακή γη κάτω από τον πλήρη στρατιωτικό έλεγχο του Ισραήλ εκθειάζονταν ως το μέλλον της "οικονομικής ειρήνης".
Πραγματικά, υπάρχουν περιοχές όπου Ισραηλινοί και Δυτικοί επιχειρηματίες μπορούν να "απολαύσουν" την εκμετάλλευση φθηνών Παλαιστινιακών εργατικών χεριών σε συνδυασμό με μια σκανδαλώδη φοροασυλία.
Από το 1993, οι "επενδύσεις" -κυρίως μέσω δανείων- επέτρεψαν τις Δυτικές πολυεθνικές να πλημμυρίσουν την Παλαιστινιακή οικονομία.
Αλλά ενώ μια χούφτα Παλαιστίνιοι στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας έγιναν πλουσιότερη, η φτώχεια και η ανεργία αυξήθηκαν. Και οι ιδιωτικοποιήσεις και οι επενδύσεις έδεσαν την Παλαιστινιακή οικονομία με το Ισραήλ και τη Δύση.
Αυτό επιδείνωσε το βασικό πρόβλημα που βρίσκεται στις ρίζες της Παλαιστινιακής φτώχειας -που είναι η κατοχή, η οποία στραγγαλίζει την οικονομία. Το σχέδιο Τραμπ δυναμώνει αυτό ακριβώς το στραγγάλισμα.
"Δεν θα υπάρχει δικαίωμα επιστροφής, η απορρόφησης, κανενός Παλαιστίνιου πρόσφυγα στο Ισραήλ".
Μ' αυτή την πρόταση οι ΗΠΑ και το Ισραήλ ελπίζουν να απαλλαγούν από ένα ζήτημα που βρίσκεται στην καρδιά του Παλαιστινιακού αγώνα από τότε που οι Παλαιστίνιοι ξεριζώθηκαν από τη γη τους με τη Νάκμπα (Καταστροφή) το 1948.
Δεν μπορεί να υπάρξει δικαιοσύνη για τους Παλαιστίνιους αν δεν μπορούνε να επιστρέψουν στη γη τους. Όμως η συμφωνία φιλοδοξεί να καταργήσει την ίδια την έννοια του Παλαιστίνιου πρόσφυγα.
Δηλαδή οι άνθρωποι των οποίων οι γονείς διώχθηκαν από το κράτος του Ισραήλ δεν θα λέγονται καν πρόσφυγες.
Και το πιο αηδιαστικό είναι το ξέπλυμα του κράτους του Ισραήλ από κάθε αίσθημα ενοχής για τα εγκλήματά του.
Socialist Worker, 1/2/2020
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου