Οι πυρκαγιές, οι πλημμύρες και η απειλή του πολέμου μάς καλωσορίζουν στο 2020. Μας δείχνουν τι ακριβώς σημαίνει στον καπιταλισμό "business as usual" -και κάνουν το καθήκον να απαλλαγούμε απ' αυτό το σύστημα ακόμα πιο επείγον.
Οι περιβαλλοντικές καταστροφές με αποκορύφωμα την Ινδονησία και την Αυστραλία και η απειλή ενός ακόμα πολέμου στη Μέση Ανατολή δεν είναι δύο άσχετα μεταξύ τους γεγονότα. Απορρέουν από ένα σύστημα που κατευθύνεται από τους ανταγωνισμούς μεταξύ των καπιταλιστικών επιχειρήσεων και κρατών.
Τα αφεντικά πασχίζουν να πετύχουν τη μεγιστοποίηση των κερδών τους για να κρατηθούν μπροστά απ' τους ανταγωνιστές τους -ή για μη ρισκάρουν να μείνουνε πίσω και πεταχτούν έξω από την αγορά. Ενώ ακόμα και οι πλούσιοι μπορούν να αισθανθούν τις τρομακτικές συνέπειες του να λειτουργούν τα πάντα με βάση το κέρδος, ο ανταγωνισμός εξασφαλίζει ότι οι καπιταλιστές ποτέ δεν πρόκειται να κάνουν τις απαραίτητες αλλαγές.
Ο συντηρητικός πρωθυπουργός της Αυστραλίας, Σκοτ Μόρισον, μπορεί να φαίνεται γελοίος στην προσπάθειά του να υποβαθμίσει τη σχέση ανάμεσα στην εξάρτηση της χώρας από το κάρβουνο, τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα και τις φωτιές.
Αλλά από τη σκοπιά του αυστραλιανού καπιταλισμού μοιάζει λογικό, γιατί η εγκατάλειψη των ορυκτών καυσίμων θα τον έφερνε πίσω απ' τους ανταγωνιστές του. Η ίδια λογική του ανταγωνισμού ισχύει και στον πόλεμο. Δεν θέλουν όλες οι μεγάλες δυνάμεις έναν πόλεμο στη Μέση Ανατολή -αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ένας τέτοιος πόλεμος αποκλείεται να συμβεί.
Ο ανταγωνισμός μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών είναι σαν κι αυτόν μεταξύ των επιχειρήσεων. Είναι ένα παγκόσμιο σύστημα που οι σοσιαλιστές αποκαλούν ιμπεριαλισμό.
Η Μέση Ανατολή υπήρξε το επίκεντρο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για δεκαετίες γιατί έχει ένα από τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο. Το ποιος έχει τον έλεγχο στην περιοχή σημαίνει πολλά για την παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων.
Υπάρχει μια δύναμη που μπορεί να αλλάξει το σύστημα και να σταματήσει το κατρακύλισμα στη βαρβαρότητα.Στη Μέση Ανατολή σήμερα πολλές δυνάμεις διαγκωνίζονται για το πια θα εξασφαλίσει τον έλεγχο. Μια μικρή διαμάχη θα μπορούσε να αποτελέσει τη σπίθα για μια μεγάλη σύγκρουση. Όταν ξεσπούσε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, η Ρόζα Λούξεμπουργκ έγραφε ότι η καπιταλιστική κοινωνία "βρίσκεται σ' ένα σταυροδρόμι, και χρειάζεται να προχωρήσει είτε μεταβαίνοντας στο σοσιαλισμό είτε παλινδρομώντας στη βαρβαρότητα".
"Μέχρι τώρα, έχουμε όλοι ίσως διαβάσει κι επαναλάβει αυτά τα λόγια απερίσκεπτα, χωρίς να έχουμε καν υποψιαστεί την τρομακτική τους σοβαρότητα", είπε.
Το 2020 μπορούμε να δούμε πολύ καθαρά την τρομακτική σοβαρότητα του πού μας οδηγεί ο καπιταλισμός.
Υπάρχει όμως μια δύναμη που μπορεί να αλλάξει το σύστημα και να σταματήσει το κατρακύλισμα στη βαρβαρότητα.
Η εργατική τάξη κατέχει μια μοναδική θέση για να ανατρέψει τον καπιταλισμό γιατί έχει τη δύναμη να κλείσει τη στρόφιγγα του κέρδους με την απεργία. Και σήμερα υπάρχουν παγκόσμια 600 εκατομμύρια εργάτες περισσότεροι απ' ότι στην αρχή του αιώνα.
Σε πολλούς από τους πιο πρόσφατους αγώνες -από τη Γαλλία ως τη Χιλή και την Αλγερία- η παρουσία της οργανωμένης εργατικής τάξης ήταν πολύ ισχυρή.
Είναι ώρα να βγάλουμε την οργή στους δρόμους, στους χώρους δουλειάς και στις σχολές.
Αντί να βαδίζουμε ανυποψίαστη στον κοινοβουλευτικό δρόμο χρειαζόμαστε μια επαναστατική οργάνωση που να μπορεί να υπερασπιστεί τον άλλο δρόμο, το δρόμο της ρήξης με το καπιταλιστικό σύστημα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου