"Ζούμε μια ανταρσία ενάντια στα 30 χρόνια νεοφιλελευθερισμού στη Χιλή"


Αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη Χιλή μπορούμε να το αποκαλέσουμε εξέγερση.

Πάνω από 1 εκατομμύριο άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους στην πρωτεύουσα Σαντιάγκο την Παρασκευή. Οι κατασταλτικές δυνάμεις της αστυνομίας και του στρατού δεν κατάφεραν να συγκρατήσουν το μαζικό κύμα των πολιτών.

Υπήρχε πολύ ισχυρή παρουσία της εργατικής τάξης - εργαζόμενοι στα λεωφορεία, δάσκαλοι, ανθρακωρύχοι, λιμενεργάτες και πολλοί άλλοι. Οι φορτηγατζήδες έκαναν μπλόκα στους αυτοκινητόδρομους.

Στο Βαλπαραΐσο, στο κύριο λιμάνι της Χιλής, υπάρχουν αναφορές ότι κάποια τμήματα της πόλης έχουν περάσει κάτω από τον έλεγχο του κοινωνικού κινήματος. Ο κατασταλτικός μηχανισμός έχει αποσυρθεί.

Την τελευταία βδομάδα έξι συνδικάτα συναντήθηκαν και οι αντιπροσωπείες των εργαζόμενων στα ορυχεία χαλκού αποφάσισαν ότι όλα τα μέλη τους πρέπει να συμμετέχουν στο κίνημα στους δρόμους. Υπάρχουν σοβαρά καλέσματα για Γενική Απεργία Διαρκείας.

Η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου έχει ξεσηκωθεί. Όταν οι μαζικές διαδηλώσεις ξεκίνησαν, ο πρόεδρος Σεμπαστιάν Πινιέρα έστειλε τα τανκς και το στρατό στους δρόμους για να υπερασπιστούν τα προνόμια της ελίτ. Αλλά οι άνθρωποι έχουν μπουχτίσει κι είναι κάτι πολύ περισσότερο από τις αυξήσεις στις τιμές των εισιτηρίων που ήθελε να περάσει η κυβέρνηση.

Οι άνθρωποι φωνάζουν: "Δεν είναι για τα 30 πέσος, είναι για τα 30 χρόνια!".

Η Χιλή ήταν το πρώτο μεγάλο πείραμα του νεοφιλελευθερισμού μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του Στρατηγού Αουγκούστο Πινοσέτ το 1973. Η δικτατορία διέλυσε τις οργανώσεις της εργατικής τάξης. Και η εργατική τάξη και οι καταπιεσμένοι υποφέρουν για δεκαετίες. Οι συνταξιούχοι παίρνουν μόνο 55,6 ευρώ το μήνα και κάποιοι τρώνε φαγητό απ' τα σκουπίδια. Υπήρξαν αστρονομικές αυξήσεις στις τιμές των βασικών προϊόντων και κατά συνέπεια αυξανόμενο κατακόρυφα χρέος.

Η Χιλή αποκαλούνταν το θαύμα της Λατινικής Αμερικής. Όμως η χλιδάτη ζωή της ελίτ βασίζονταν στην εκμετάλλευση της εργατικής τάξης. Υπήρχε ένας μύθος ότι όλα ήτανε μέλι γάλα. Τώρα μπορούμε να δούμε τι πραγματικά συνέβαινε κάτω απ' την επιφάνεια.

Δυνάμεις

Δεν υπάρχει πολιτική ηγεσία από τις παραδοσιακές και κυρίαρχες δυνάμεις. Κι αυτό δεν αποτελεί έκπληξη. Όταν η Μισέλ Μπασελέτ του Σοσιαλιστικού Κόμματος ήταν πρόεδρος μεταξύ 2006 και 2010 και μετά 2014 με 2018, εφάρμοσε ουσιαστικά την ίδια νεοφιλελεύθερη πολιτική με τον Πινιέρα.

Οι περισσότεροι άνθρωποι μισούν όλες αυτές τις δυνάμεις. Αναζητούν κάτι πολύ διαφορετικό.

Η νεολαία ειδικά "σπούδασε" σε χρόνια απεργιών και διαδηλώσεων και συγκρούσεων με την αστυνομία στις πορείες για δωρεάν παιδεία.

Χρειαζόμαστε ένα νέο κόμμα, μία επαναστατική οργάνωση. Οι εργατική τάξη έχει μνήμες της δύναμης του για την εφεύρει εκ νέου μ' ένα νέο τρόπο. Το 1972 υπήρξε ένα υψηλό επίπεδο πάλης και ο σχηματισμός των "cordones industriales" - των Συντονιστικών Εργοστασιακών Επιτροπών Αγώνα.

Αυτά τα δημοκρατικά σώματα εργατών πέταξαν έξω τα αφεντικά και άρχισαν να λειτουργούν τα εργοστάσια και τους άλλους χώρους δουλειάς μ' ένα συλλογικό τρόπο.

Αυτές είναι συναρπαστικές κι επικίνδυνες εποχές. Κι αυτό έχει σημασία για όλο τον κόσμο. Υπάρχουν ξεσηκωμοί σε πολλές χώρες και οι άρχουσες τάξεις τραντάζονται.

Τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν. Δυο μήνες πριν υπήρχαν δυο μεγάλες απεργίες, στους δάσκαλους και στους εργαζόμενους στα σουπερμάρκετ. Αλλά δεν είχαν φτάσει σ' αυτό το σημείο έκρηξης. Μετά οι νέοι άνθρωποι ηγήθηκαν του αγώνα κατά της αύξησης της τιμής του εισιτηρίου του μετρό κι έγινε το μπαμ.

Υπάρχει τόση ελπίδα, αλλά χρειαζόμαστε μια επαναστατική οργάνωση για να πάμε όσο πιο μακριά γίνεται και όχι να εμπιστευτούμε τις παραδοσιακές αριστερές δυνάμεις. Χρειάζεται να περάσουμε από την αμφισβήτηση ενός συγκεκριμένου ηγέτη στην αμφισβήτηση του καπιταλιστικού συστήματος του κράτους.

Μάριο Ναίν*, 26/10/2019

*Ο Μάριο Ναίν είναι σοσιαλιστής στη Χιλή που είχε φυλακιστεί μετά το πραξικόπημα του Στρατηγού Αουγκούστο Πινοσέτ το 1973. Αυτό το άρθρο είναι απόσπασμα από την ομιλία του στην Συνέδριο με θέμα "Το ροζ κίνημα και η Επανάσταση στη Λατινική Αμερική" που οργάνωσε το περιοδικό Intenational Socialism Journal στο Λονδίνο το Σάββατο.

Socialist Worker



Σχόλια