Το όνομά του ήταν Αλίμ Αμπντούλ Μάναν.
Δολοφονήθηκε με μαχαίρι στα Πατήσια τις μέρες μετά τη δολοφονία του Μανώλη Καντάρη τον Μάιο του 2011. Τα δημοσιεύματα των ημερών μιλούσαν για αυτόπτες μάρτυρες που υποδείκνυαν τον ρατσιστικό χαρακτήρα της δολοφονίας. Αλλά οι φονιάδες δεν βρέθηκαν ποτέ.
Η “αστική δικαιοσύνη” δεν ασχολήθηκε. Και έστω και αν δεν γεννήθηκαν “αυταπάτες για τους θεσμούς” απ΄αυτή τη δολοφονία, το όνομα του Αλίμ έμεινε άγνωστο ακόμα και στον κόσμο του κινήματος: τίποτα δεν θυμίζει στα Κάτω Πατήσια την ιστορία του.
Αντίθετα από τις εύκολες “καθαρές” αφηγήσεις, η απουσία θεσμικού κολασμού μιας ρατσιστικής δολοφονίας δεν σήμανε καμία απογείωση του αντιθεσμικού – ή όπως θέλετε πείτε τον – αντιφασισμού.
Στην υπόθεση Λουκμάν, η απαίτηση για δικαιοσύνη πήγε χέρι-χέρι με τη δράση του αντιφασιστικού κινήματος, από όποια πτέρυγα το επιθυμούσε, είτε ήταν η ΚΕΕΡΦΑ, η Πακιστανική Κοινότητα, το στέκι Αντίπνοια ή οποιοσδήποτε άλλος.
Η απαίτηση καταδίκης των νεοναζί σήμανε πορείες στα Πετράλωνα, τα δικαστήρια σήμαναν αφίσες για συγκεντρώσεις στο Εφετείο, οι αγορεύσεις δώσανε τη σειρά τους σε συνθήματα και το ανάποδο.
Η κοινωνία έμαθε το όνομα Σαχζάτ Λουκμάν, συμπόνεσε την οικογένειά του, πείστηκε για την ύπαρξη του ρατσιστικού εγκλήματος, με τη βούλα πλέον μιας δικαστικής απόφασης και όχι μιας αντιφασιστικής προκήρυξης.
Το ζήτημα τέθηκε, ώστε να μπορούμε να ζητάμε τα περισσότερα, αυτά που δεν θα μας δώσει η “αστική δικαιοσύνη”.
Όποιος θέλει να αντικαταστήσει αυτή τη σύνθετη διαδικασία χτισίματος χαρακωμάτων απέναντι στον φασισμό και την προσπάθεια να επηρεάσουμε τον τρόπο που σκέφτονται εκατομμύρια άνθρωποι με εξυπνακισμούς, ατάκες, memes, ή ακόμα και γκάνια, ας τραβήξει το δρόμο του.
Εμείς μιλάμε “για το κίνημα της μεγάλης πλειοψηφίας για τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας”. Και μόνο αυτή μπορεί να βάλει φραγμό στον φασισμό.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου