Η εξέγερση του Βιλχελμσχάφεν

Στις 29 Οκτώβρη του 1918, οι στρατιώτες του Γερμανικού Πολεμικού Ναυτικού αρνήθηκαν τη διαταγή για επίθεση στο Βρετανικό στόλο στη Βόρεια Θάλασσα. Η διαταγή δόθηκε πέντε φορές, αλλά και τις πέντε οι ναύτες αντιστάθηκαν παρά τις συλλήψεις χιλίων στασιαστών. Τις επόμενες νύχτες η εξέγερση απλώθηκε, παραλύοντας τον αυτοκρατορικό στόλο, και οδήγησε στην επανάσταση και στο τέλος του Α΄ Παγκόσμιου Πόλεμου.

Η εξέγερση του Βιλχελμσχάφεν, 1918-1919 - Ίκαρος

Η εξέγερση του Βιλχελμσχάφεν, ένα κεφάλαιο του επαναστατικού κινήματος στο Γερμανικό Ναυτικό, το 1918-1919, από τον 'Ίκαρο' -το πραγματικό του όνομα ήταν Ερνστ Σνάιντερ.

Τα σύννεφα του πολέμου μαζεύονταν πάνω απ' τη Γερμανία. Η βάση του Γερμανικού Εργατικού Κινήματος που, εκείνη την περίοδο, ήταν το ισχυρότερο αριθμητικά της Β΄ Διεθνούς, απεύθυνε έκκληση για μέτρα ενάντια στον επερχόμενο πόλεμο. Είχαν γίνει μαζικές συνελεύσεις και το σύνθημα είχε δοθεί: Μαζική δράση ενάντια στον πόλεμο.

Όμως αυτά ήταν λόγια, μόνο λόγια. Οι μάζες των εργατών κάτω από την επιρροή των οργανώσεών τους, αυστηρά οργανωμένες και πειθαρχημένες στο Κόμμα και τα Συνδικάτα, περίμεναν ένα κάλεσμα σε δράση από τους ηγέτες τους που τους εμπιστεύονταν, ένα κάλεσμα που ποτέ δεν ήρθε! Αντί για δράση ήρθε η πολιτική κατάρρευση.

Σε αντίθεση με όσα δίδασκαν προηγουμένως, ο εκπρόσωπος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος στο Γερμανικό Κοινοβούλιο στις 4 Αυγούστου του 1914 δήλωσε 'στην ώρα αυτή του κινδύνου θα σταθούμε στο πλευρό της Πατρίδας'. Η πλειοψηφία των ηγετών του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος είχαν βρει την πατρίδα τους. Οι εργάτες ακόμα δεν είχαν καμία!

Το πρόβλημα με τις μάζες και τους ηγέτες τους παρέμεινε πρακτικά άλυτο, παρά των παρατεταμένο αγώνα επαναστατών σοσιαλιστών όπως η Ρόζα Λούξεμπουργκ, ο Άντον Πάνεκουκ, ο Χάινριχ Λάουφενμπεργκ , ο Γιόχαν Κνιφ και άλλοι, που η αφοσίωσή τους στο στόχο ήταν αναμφισβήτητη, ενάντια στην τότε ήδη ακμάζουσα πολιτική της ταξικής προδοσίας. Η συντριπτική πλειοψηφία των Σοσιαλδημοκρατών ηγετών απέρριψαν την ιδέα του αυτοπροσδιορισμού της εργατικής τάξης, και δούλεψαν μυστικά μέσα από το ρεβιζιονιστικό μηχανισμό τους Verein Arbeiterpresse για την υποταγή του προλεταριάτου στις γραφειοκρατικές οργανώσεις. Η καταστροφή ήταν αναπόφευκτη. Πολλοί εργάτες ένιωσαν ότι οι θυσίες τους είχαν πάει χαμένες. Δεν είχαν καταλάβει τη δυναμική των ίδιων τους των οργανώσεων, γι' αυτό ένιωσαν προδομένοι, και ήταν. Αυτό από τη μία έφερε διάψευση κι από την άλλη εκνευρισμό και αδιαφορία.

Ομαδοποιήσεις του Γερμανικού Εργατικού Κινήματος μετά την 4η Αυγούστου του 1914

Η διάσπαση του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος δημιούργησε τις παρακάτω ομαδοποιήσεις:

1. Την πλειοψηφία των Σοσιαλδημοκρατών που έλεγχαν τον κομματικό μηχανισμό (SPD), υποστήριξαν τον πόλεμο με κάθε μέσο και εγκλώβισαν το μεγάλο όγκο των κομματικών μελών σ' αυτή την πολιτική.

2. Τη Σοσιαλδημοκρατική Εργατική Συνεργασία (Sozialdemocratische-Arbeiter Gemeinschaft) που αργότερα μετονομάστηκε σε Ανεξάρτητο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (USPD), που αντιπολιτεύονταν το SPD αλλά κάπως απροσδιόριστα. Για παράδειγμα, υποστήριξαν οικονομικά τους Αριστερούς Ριζοσπάστες του Αμβούργου, αλλά αρνήθηκαν την κοινή δράση μαζί τους.

3. Τους Επαναστάτες Συνδικαλιστές ( Revolutionäre Obleute) στα εργοστάσια και τις βιοτεχνίες του Βερολίνου. Η πολιτική τους ήταν η ταξική πάλη και όχι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος.

4. Οι Διεθνείς Σοσιαλιστές του Βερολίνου, που εξέδιδαν το αντιπολεμικό περιοδικό 'Lichtstrahlen' ('Ακτίνα'), που ασκούσε κριτική τόσο στο SPD όσο και στο USPD.

5. Η ομάδα της Ρηνανίας και της Βεστφαλίας, γύρω από το προπαγανδιστικό περιοδικό 'Kampf' ('Αγώνας') που υποστήριζε τη μαζική δράση και αντιπάλευε τις γράμμες τόσο του SPD όσο και του USPD σε επαναστατική σοσιαλιστική κατεύθυνση.

6. Η Διεθνής Ομάδα του Βερολίνου που εξέδιδε εξαιρετικά επαναστατικά σοσιαλιστικά φυλλάδια και τα περίφημα γράμματα του Σπάρτακου. Το πρώτο Δελτίο (Γράμμα) του Σπάρτακου που απευθύνονταν στην εργατική τάξη ξεκινούσε με τα λόγια: 'Εσύ κοιμάσαι Σπάρτακε αντί να δρας επαναστατικά'.

7. Οι Αριστεροί Ριζοσπάστες -που αργότερα μετονομάστηκαν σε Διεθνείς Κομμουνιστές της Γερμανίας- είχαν ομάδες στη Βρέμη, το Αμβούργο, το Βιλχελμσχάφεν, το Μπράουμσβαϊγκ, το Ανόβερο, τη Σαξονία, την Ανατολική Πρωσία και το Στετίν (που τώρα ανήκει στην Πολωνία). Εξέδιδαν από το 1916 ως το 1918 την εβδομαδιαία εφημερίδα 'Arbeiter Politik' ('Εργατική Πολιτική' - Όργανο του Επαναστατικού Σοσιαλισμού). Υποστήριζε το πρόγραμμα της επαναστατικής δυναμικής της εργατικής τάξης σύμφωνα με τη Μαρξική γραμμή. Δούλευε μέσα στο κίνημα των Εργατικών Συμβουλίων. Τα καλέσματά τους στις πολεμικές βιομηχανικές σύντομα βρήκαν ανταπόκριση ανάμεσα στους εργάτες. Οι Αριστεροί Ριζοσπάστες έβλεπαν την τυφλή πίστη στην αποτελεσματικότητα των Κομμάτων, ως έναν από τους βασικούς λόγους της αδυναμίας της εργατικής τάξης.

8. Υπήρχαν επίσης μικρές ομάδες Αναρχοσυνδικαλιστών -επαναστατών πασιφιστών, θαρραλέων συμπολεμιστών που ήταν σχεδόν ενταγμένοι στους Αριστερούς Ριζοσπάστες.

Μα αναμφίβολα, η ιστορία γράφεται απ' όλους, και οι καιροί αναγκάζονται να κολυμπάνε με το ρεύμα. Το 1916, ο εκπρόσωπος των Σοσιαλδημοκρατών στο Κοινοβούλιο, έκανε την εξής διακήρυξη:

"Η ειρήνη, που σήμερα φαίνεται πιθανή, θα αφήσει τη Γερμανία και τους συμμάχους της στα μάτια της Ευρώπης, σαν μια συμμαχία, που οι σφαίρες οικονομικού ελέγχου της εκτείνονται από τους βάλτους του Βόλγα ως τις ακτές του Περσικού Κόλπου. Έτσι η Γερμανία θα έχει κερδίσει με τη δύναμη των όπλων της το σπόρο μιας μεγάλης σφαίρας οικονομικού ελέγχου, μιας κλειστής οικονομικής περιοχής που μπορεί να σταθεί δίπλα στις άλλες παγκόσμιες αυτοκρατορίες."

Αυτή η πατριωτική διακήρυξη βρήκε απάντηση από τον επαναστάτη σοσιαλιστή Καρλ Λίμπκνεχτ -που ήταν τότε επίστρατος- με μια παράνομη και αρκετά ανοιχτή διαδήλωση στο Βερολίνο την Πρωτομαγιά του 1916 με σύνθημα:

"Κάτω ο Πόλεμος! Ο κύριος εχθρός βρίσκεται στη χώρα μας!" ('Der Feind steht im eigenen Land!')

Ο Καρλ Λίμπκνεχτ παρότι βουλευτής είχε καταδικαστεί σε 6 χρόνια καταναγκαστική θητεία. Αλλά η φωνή του ακουγότανε στους εργάτες της πολεμικής βιομηχανίας, στους φαντάρους στα πεδία των μαχών και στους ναύτες στις μονάδες του Στόλου.

Η Μυστική Επιτροπή του Στόλου της Βόρειας Θάλασσας και της Ναυτικής Βάσης του Βιλχελμσχάφεν

ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΛΙΜΠΚΝΕΧΤ δεν έπεσε στο κενό. Ενθάρρυνε τις αντιπολιτευτικές δυνάμεις ενάντια στον πόλεμο. Στα πληρώματα των καταδρομικών, των αντιτορπιλικών, των τορπιλάκατων και των άλλων μικρών μαχητικών μονάδων, μια υπόκωφη εκστρατεία διακινούνταν μεταξύ των ναυτών, και άκουγες εδώ κι εκεί επευφημίες: 'Es lebe Liebknecht !' ('Ζήτω ο Λίμπκνεχτ !'). Στο μεταξύ είχε δώσει σήμα η μυστική επιτροπή, που αργότερα έγινε γνωστή ως Επαναστατική Επιτροπή (ή, για λόγους συντομίας RC). Η Επιτροπή είχε δώσει συγκεκριμένες οδηγίες, συμβουλές, πληροφορίες και αυτά τα σήματα γρήγορα διαδόθηκαν από στόμα σε στόμα μέσα από μία συγκεκριμένη αλυσίδα. Κανένα μέλος δεν ήξερε πάνω από δύο συντρόφους, ένα στα αριστερά του κι έναν στα δεξιά του, σαν τους κρίκους μιας αλυσίδας. Τον πρώτο σύνδεσμο τον ήξερε μόνο ένας σύντροφος - η Επιτροπή.

Κάτω από την κάλυψη της φλυαρίας των θαλασσινών, στο κατώτερο κατάστρωμα, στα αποδυτήρια, στις αποθήκες των πυρομαχικών, στις σκοπιές των άλμπουρων, ακόμη και στις τουαλέτες, χτίστηκε μια παράνομη οργάνωση που έπαιξε ρόλο στο σταμάτημα του ιμπεριαλιστικού πολέμου και στο σάρωμα της ημιφεουδαρχικής μοναρχίας. Το παράδειγμα αυτής της παράνομης οργάνωσης είναι ιστορικής σημασίας.

Πέρα από το παράδειγμα της RC υπήρξαν περιπτώσεις ατομικών προπαγανδιστών της ειρήνης που σχεδόν εξαλείφθηκαν με την εκτέλεση δύο φιλότιμων αντιρρησιών, των ναυτών Ράιχσπλετς και Κόμπις. Όποια κι αν ήταν τα κίνητρά τους, ο αγώνας τους ήταν κομμάτι του δικού μας αγώνα, γι' αυτό και πέθαναν για μας, για το σκοπό μας. Σ' αυτό το πλαίσιο, είναι γεγονός ότι όταν ένας εκπρόσωπος αυτών των άτυχων ναυτών απευθύνθηκε σε κάποιους εξέχοντες Σοσιαλδημοκράτες βουλευτές, αυτοί του έδειξαν την πόρτα. Οι σοσιαλδημοκράτες βουλευτές δεν ενδιαφέρονταν. Στο μεταξύ, οι αναταραχές είχαν αρχίσει να πληθαίνουν ανάμεσα στους ναυτικούς του Στόλου. Οι διοικητές του Στόλου διέταξαν την εκκαθάριση των πληρωμάτων κάποιων συγκεκριμένων πλοίων, αλλά η ανάπτυξη του κινήματος βρισκότανε βήματα μπροστά από τα μέτρα που έπαιρναν οι αρχές του Πολεμικού Ναυτικού, και οι εκκαθαρίσεις περισσότερο ρίχνανε λάδι στη φωτιά παρά την έσβηναν! Οι ύποπτοι -πάντα τα λάθος άτομα φυσικά- μετατίθονταν άμεσα από τους στρατώνες ('Stammkompanie'). Από εκεί χιλιάδες ναύτες μετατέθηκαν στο Στόλο του Πολεμικού Ναυτικού που είχε προσαράξει στις ακτές τις Φλάνδρας. (Η οποία θεωρούνταν 'μονάδα δυσμενών μεταθέσεων' -τέτοιες υπήρχαν και στο Βρετανικό Στρατό).

Το Μάρτη του 1917 μοιράστηκαν από τους ναύτες του 3ο Συντάγματος Ναυτικού φυλλάδια γραμμένα με κεφαλαία γράμματα, που υπογράφονταν από την Επιτροπή. Αργότερα πραγματοποιήθηκαν συνελεύσεις ναυτών στο East End Park. Αυτές οι συνελεύσεις ήταν, φυσικά, παράνομες, αλλά είχαν πολύ καλή περιφρούρηση. Χωρίς αμφιβολία, το παράνομο κίνημα του Ναυτικού δεν σταματούσε στις σκάλες επιβίβασης και στις κύριες κλίμακες των πολεμικών πλοίων!

Ένα μέλος της Αριστερής Ριζοσπαστικής πτέρυγας του κινήματος, ενώ βρισκόταν σε άδεια στο Αμβούργο, ήταν ανάμεσα στους 18 συμμετέχοντες μιας μυστικής συνέλευσης που οργανώθηκε από μια συντρόφισσα στο Αμβούργο στο δάσος κοντά στο Gross Borstel Zum. Το αποτέλεσμα της συνέλευσης ήταν η έκδοση μιας αφίσας που απευθύνονταν στις εργάτριες της πολεμικής βιομηχανίας και στους στρατιώτες.

Δυο μέρες αργότερα, αφού μοιράστηκαν 5.000 φυλλάδια και έγιναν αφισοκολλήσεις στους τοίχους και τα κτίρια, αυθόρμητες απεργίες ξέσπασαν στην πολεμική βιομηχανία. Δεκάδες απεργοί και διανομείς φυλλαδίων συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν. Πρέπει να σημειωθεί ότι οι δραστήριοι φίλοι μας στο Αμβούργο ήταν όλοι γυναίκες εργάτριες στις πολεμικές βιομηχανίες, στενογράφοι, κλπ, που είχαν οργανώσει τις αφισοκολλήσεις. Πολλές απ' αυτές τις ηρωίδες και συντρόφισσες τιμωρήθηκαν με καταναγκαστική θητεία. Οι θυσίες ήταν βαριές. Το να αναφέραμε μόνο μία περίπτωση θα ήτανε προσβολή. Κάθε αγωνιστής ήταν υποχρεωμένος να παλεύει και να βασανίζεται. Μπροστά στο σκοπό μας αυτό όμως ήταν κάτι σχεδόν ασήμαντο. "Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να παλέψουμε για την ειρήνη, γιατί αν δεν το κάνουμε, μας περιμένει η ειρήνη του νεκροταφείου, η ειρήνη που θα πλακώσει την Ευρώπη και άλλα μέρη του κόσμου κάτω από το βάρος της πιο σκοτεινής αντίδρασης." (Ρόζα Λούξεμπουργκ). Το καθήκον δεν μπορούσε παρά να είναι να εντείνουμε τις δραστηριότητες μας στο κίνημα και στο μέσα στον πολεμικό στόλο και στην ξηρά.

Τον Ιούλη του 1917, δόθηκε το παράδειγμα από τους ναύτες της μοίρας (των ειδικών δυνάμεων) του καταδρομικού Prinzregent που έμεινε αγκυροβολημένο στον Κάτω Βόλγα. Στο πρόσταγμα 'Βίρα τις άγκυρες, όλο το πλήρωμα σε επιφυλακή!' οι ναύτες έκαναν κάποια σινιάλα και χειρονομίες, αλλά δεν έγινε καμία κίνηση για την εκτέλεση της διαταγής. Η δική τους διαταγή 'Ανοίξατε πυρ!' αποδείχθηκε πιο δυνατή από τις διαταγές των ανωτέρων τους. Εκατό ναύτες καταδικάστηκαν σε καταναγκαστική θητεία 15 χρόνων έκαστος. Αυτό το περιστατικό και η στάση της ναυαρχίας έδειχνε με καθαρό τρόπο τη γενική κατάσταση που επικρατούσε. Ενθουσιασμός και αναστάτωση στην ηγεσία, αλλά και σταθερή αποφασιστικότητα στις χαμηλότερες βαθμίδες του στρατεύματος.

Και πάλι οι ναύτες είχαν αποδείξει ότι δεν έκαναν πίσω από την ένοπλη αντίσταση. Ήξεραν ότι μπορούσαν να πετύχουν μόνο μέσα από τη συντονισμένη δράση από τους ναύτες του Στόλου σαν σύνολο και σε στενή συνεργασία με τους συντρόφους τους στο Στρατό και τα εργοστάσια. Οι θεωρητικοί που υπερβάλλουν τη διαφορά μεταξύ θεωρίας και ζωντανής πραγματικότητας, μπορεί να λοξοδρομήσουν, αλλά οι πρακτικοί αγωνιστές πολύ σπάνια χάνουν τον προσανατολισμό τους. Η στάση των τελευταίων ήταν η σωστή. Το Γενάρη του 1918 ξέσπασαν αυθόρμητες απεργίες στην πολεμική βιομηχανία, αμέσως μετά τις λεηλασίες στους φούρνους του Ράιχ. Ακολούθησαν μήνες αξιοσημείωτης σιγής. Ήτανε η σιωπή πριν την καταιγίδα.

Προς το καλοκαίρι, έγινε μια συνάντηση στο Έντελβαϊς, τη μεγαλύτερη αίθουσα χορού στο Βιλχελμσχάφεν. Η συνάντηση περιφρουρούνταν από ταξιαρχίες του παράνομου κινήματος του Στόλου. Ήταν αργά το απόγευμα. Η αίθουσα χορού γέμισε με ναύτες, κορίτσια και κάποιους πολίτες. Η ορχήστρα είχε αποσυρθεί από τη σκηνή κατά τη διάρκεια ενός διαλείμματος, όταν ξαφνικά η μεγάλη αυλαία της σκηνής έπεσε, και ακούστηκαν φωνές: 'Μείνετε εκεί που είστε, μην κινηθείτε!'. Ύστερα, πίσω από την αυλαία ακούστηκε μια δυνατή φωνή, εντυπωσιακή και πειστική: "...βρισκόμαστε στις παραμονές αποφασιστικών γεγονότων. Θα υπάρξει τουλάχιστον τερματισμός του πολέμου, της καταπίεσης των εργαζόμενων και αιμασσουσών μαζών... αλλά ο σκληρός, ο διαρκής, ο πικρός μας αγώνας πρέπει να συνεχιστεί. Με στοχοπροσήλωση, καμιά απερισκεψία. Έρχεται η ώρα μας." 

Και ήρθε.

Το Σεπτέμβρη μια μυστική Συνδιάσκεψη διαφόρων ομάδων εργατών της αντιπολίτευσης πραγματοποιήθηκε στο Βερολίνο. Συγκεντρώθηκαν αντιπρόσωποι από εργοστάσια της Βόρειας, της Ανατολικής, της Κεντρικής και της Δυτικής Γερμανίας.

Μετά τη σύνοψη των εκθέσεων των κατά τόπους συνελεύσεων που μαρτυρούσαν τη συνεχή άνοδο της ανεξάρτητης δράσης των εργατών σε όλη την επικράτεια (Ράιχ), ενθαρρύνθηκε η ιδέα η επαναστατική τάξη πρέπει να εξηγήσει διά της βίας το πρόγραμμά της στις πλατιές μάζες ανεξαρτήτως κόστους, και αυτό έπρεπε να γίνει χωρίς καμία αναβολή. Αντί του όρου 'Σοσιαλισμός' υιοθετήθηκε ο όρος 'Κομμουνισμός' η ένωση των ελεύθερων και ισότιμων παραγωγών μέσα στην ελεύθερες Κομμούνες.

Ένα μανιφέστο που έγραψε ο αείμνηστος Σύντροφος Φρένκεν για τη διαφώτιση των παραπλανημένων σοσιαλδημοκρατικών μαζών, και την αποδέσμευσή τους από τους καριερίστες ηγέτες τους, τυπώθηκε σε χιλιάδες αντίτυπα και λίγες μέρες αργότερα μοιράστηκε παντού όπου έφτανε το χέρι μας.

Η Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Βιλχελμσχάφεν

Στα τέλη του Οκτώβρη του 1918 σηκώθηκε ένα τεράστιο κύμα απειθαρχίας και ανυπακοής στη ναυτική βάση του Στόλου της Βόρειας Θάλασσας, και το ξέσπασμα έμοιαζε αναπόφευκτο. 

Πολεμικά πλοία όλων των κλάσεων και τύπων βρισκότανε στις αποβάθρες του Βιλχελμσχάφεν. Τα μεγαλύτερα πλοία, ανάμεσά τους και τα θωρηκτά 'Μπάντεν' και 'Χίντενμπουργκ', ήταν ετοιμοπόλεμα και περίμεναν διαταγές από τη διοίκηση του Στόλου. Τα πλοία είχαν προσαράξει έξω από τις αποβάθρες στον ποταμό Γιάντε. Οι μοίρες των καταδρομικών, των τορπιλάκατων και αντιτορπιλικών ήταν επίσης ετοιμοπόλεμες.

Κυκλοφορούσαν φήμες ότι ουσιαστικά είχε αποφασιστεί να δοθεί η τελική μάχη με τον εχθρό, στην οποία ο Γερμανικός Στόλος ή θα θριάμβευε ή θα πέθαινε 'εις δόξαν του Κάιζερ και της Πατρίδος'. Οι ναύτες του Στόλου είχαν ιδίαν άποψη για τη 'Δόξα της Πατρίδος', στις συναντήσεις τους χαιρετιόταν μ' ένα 'Ζήτω ο Λίμπκνεχτ!'. Τα πληρώματα των πλοίων που προσάραζαν στις αποβάθρες, την περισσότερη ώρα δεν βρίσκονταν εν πλω, αλλά στα μαγαζιά και στα μεγάλα λουτρά στην παραλία. Οι αξιωματικοί, σε αντίθεση με ότι συνήθιζαν, κουβαλούσαν περίστροφα και διατάζαν τους άνδρες να επιτρέψουν στα πλοία τους. Οι άνδρες υπάκουαν, αλλά στο μεταξύ κι άλλοι είχαν εγκαταλείψει τα πλοία και είχαν συρρεύσει στη στεριά. Η κατάσταση ήταν ευνοϊκή για να μεταφέρει η Επιτροπή το μήνυμα: 'Περιφρουρημένη συνάντηση με τη δύση του ήλιου στο Νέο Στρατιωτικό Νεκροταφείο. Στείλτε έναν αντιπρόσωπο από κάθε μονάδα'.

Σύμφωνα με τους κανόνες της μυστικής οργάνωσης έπρεπε να φτάσουν στο σημείο συνάντησης χωρίς συνοδεία ή τουλάχιστον κατά ζεύγη, και σε ταιριαστές αποστάσεις έτσι ώστε να μην τραβούν την προσοχή. Η συνάντηση έγινε και φάνηκε πόσο μεγάλη ήταν η ανταπόκριση στο κάλεσμα της Επιτροπής. Ο τόπος συνάντησης περιφρουρούνταν από ναύτες. Οι παρόντες ήταν όρθιοι, γονατισμένοι ή καθισμένοι γύρω απ' τους τάφους. Δεν υπήρχε χρόνος για συζητήσεις ή ομιλίες. Εκφωνούνταν τα ονόματα των πλοίων που ήταν αγκυροβολημένα στο λιμάνι ή στο ποτάμι, και οι σχεδόν αόρατοι μες στο σκοτάδι αντιπρόσωποι απαντούσαν 'Εδώ!'. Ένας σύντροφος μίλησε κοφτά, αλλά αποφασιστικά. 'Ήρθε η ώρα μας. Ή τώρα ή ποτέ. Να δράσουμε με προσοχή και αποφασιστικότητα. Να συλλάβουμε τους αξιωματικούς και τους επιβάτες. Να καταλάβουμε πρώτα τα κέντρα λήψης σημάτων. Όταν πάρουμε τον έλεγχο, υψώνουμε την κόκκινη σημαία στο κύριο κατάρτι ή στο σταθμό. Εμπρός για την κόκκινη μέρα που χαράζει!'

Σύμφωνα με τους κανόνες της οργάνωσης όλοι έπρεπε να παραμείνουν στις θέσεις τους για δέκα λεπτά μετά την αποχώρηση του ομιλητή. Ευτυχώς, η νύχτα ήταν σκοτεινή. Με την επιστροφή τους στα πλοία τους και στους στρατώνες τους κάποιοι από τους συντρόφους άκουσαν στρατιωτικούς βηματισμούς. Ακούστηκαν πυροβολισμοί, και οι φωνές ξεχύθηκαν: 'Κάτω ο πόλεμος!'. Ο στρατιωτικός βηματισμός ακούστηκε από τους ναύτες, περίπου 300 τον αριθμό, που είχαν συλληφθεί και μεταφέρονταν με συνοδεία στα τρένα για τη φυλακή Οσλεμπχάουζεν κοντά στη Βρέμη, κάτω από τη θερμή επιδοκιμασία των περαστικών ναυτών. Όταν καμιά δεκαριά περίπου ναύτες περνούσαν έξω από το κτίριο του Ναυαρχείου, παρατήρησαν ότι το κτίριο είχε καταληφθεί από στρατιώτες από τη Μάρκεν, μια πόλη του Ανατολικού Φρίσλαντ. Ήταν ένα άγημα του πυροβολικού. Οι ναύτες χωρίς δισταγμό εξαπέλυσαν επίθεση και σε μία στιγμή συνέλαβαν 15 πυροβολικάριους. Ο διοικητής του αγήματος, ένας γέρος επιλοχίας, μετά από μια σύντομη αναστάτωση, δήλωσε την αλληλεγγύη του με τους εξεγερμένους ναύτες. Οι ναύτες τότε βάδισαν προς την Πύλη Α του αυτοκρατορικού ναυπηγείου, και φτάνοντας στη σκοπιά, ανακάλυψαν ότι ήδη βρισκόταν στα χέρια των επαναστατών. Μετά κινήθηκαν προς το Θωρηκτό 'Μπάντεν', όπου διαπιστώθηκε ότι οι μικρές μονάδες είχαν ήδη πέσει στα χέρια των επαναστατημένων ναυτών. Μέσα στο σκάφος του 'Μπάντεν' εξέλεξαν νέο διοικητή. Ήταν μέλος της Επιτροπής.

Η κόκκινη μέρα είχε ήδη χαράξει. Πυροβολισμοί ακούστηκαν από το σκάφος ενός μικρού καταδρομικού που ήταν δεμένο στη στεγνή προβλήτα, κι όπου η λευκή σημαία ακόμα κυμάτιζε στο κατάρτι. Μετά από μάχη περίπου μιας ώρας, όλα τα πλοία εκτός από το 'Χίντενμπουργκ' βρισκόταν στα χέρια των επαναστατών. Η λευκή σημαία ακόμα κυμάτιζε στο 'Χίντενμπουργκ'. Ο διοικητής του 'Μπάντεν' έδωσε σήμα: 'Παραδοθείτε, αλλιώς πυροβολούμε!'. Ακολούθησαν κάποιες αψιμαχίες μέσα στο σκάφος του 'Χίντενμπουργκ' και ένα άγημα θερμαστών και πυροσβεστών από το 'Μπάντεν' ετοιμαζόταν να εισβάλει για να δώσει ένα χεράκι. Αλλά πριν φτάσουν στον προορισμό τους η σημαία με το άσπρο γεράκι είχε υποσταλεί κι είχε ήδη υψωθεί η κόκκινη σημαία. Την ίδια στιγμή ελήφθη σήμα και από τη μοίρα του καταδρομικού, οι επαναστάτες είχαν πάρει το πάνω χέρι.

Με διαταγή της Επιτροπής μια μαζική συνέλευση έλαβε χώρα έξω από το κτίριο του Ναυαρχείου. Ένα τεράστιο πλήθος 20.000 συμμετείχε και αργότερα πραγματοποίησε πορεία γύρω απ' τη ναυτική βάση, με επικεφαλής το 15ο Στόλο Τορπιλάκατων. Ένας σύντροφος ανακοίνωσε ότι όλοι οι διοικητές και ναύαρχοι του Στόλου της Βόρειας Θάλασσας είχαν καθαιρεθεί, και για όσο διάστημα θα παρέμεναν στα αρχηγεία τους δεν θα διέτρεχαν κανένα κίνδυνο, όμως αν επιχειρούσαν να διαφύγουν, θα τύχαιναν ανάλογης μεταχείρισης. 

Τρεις από τους τέσσερις διοικητές εισήλθαν στο κτίριο του Ναυαρχείου για να ενημερώσουν το Ναύαρχο. Η εξοχότητά του απάντησε ότι λυπάται που δεν μπορεί να κάνει τίποτα για την ώρα. Ενημερώθηκε κι αυτός ότι προς το παρόν δεν επρόκειτο να πάθει τίποτα αν παρέμενε στο γραφείο του.

Από εκείνη τη στιγμή τα πλήθη των εργατών της πολεμικής βιομηχανίας άρχισαν να ξεχύνονται στους δρόμους. Είναι λυπηρό ότι χρειάζεται να παραθέσω το γεγονός κάποια κομμάτια εργατών περίμεναν ακόμα το κάλεσμα των αντεπαναστατών ηγετών τους, και χρειάστηκε να 'αναγκαστούν να είναι ελεύθεροι'. Η συμπεριφορά τους, όπως και των ηγετών τους, αλλά και των 'λευκών κολάρων' ήταν συνειδητά -ή ασυνείδητα- αντιδραστική εκείνη την περίοδο. Τα γεγονότα εξελίχθηκαν γρήγορα. Οι μεγάλες συγκεντρώσεις και οι πορείες βρέθηκαν στο επίκεντρο. Μετά από ομιλίες και περιγραφές των γεγονότων, ακολούθησαν εκλογές εργατών και στρατιωτών. Κάθε πλοίο είχε το συμβούλιο και τον αντιπρόσωπό του. Το ίδιο συνέβαινε και με κάθε εργοστάσιο και κάθε γειτονιά.