Oι διεθνείς εξελίξεις τη χρονιά που πέρασε: Η κρίση βαθαίνει, η αστάθεια απλώνεται, ο κόσμος ξεσηκώνεται
Βάθεμα της αβεβαιότητας, της κρίσης και της αστάθειας σε όλο τον
πλανήτη, πολεμικές εντάσεις, συνέχεια της απαξίωσης του περιβάλλοντος,
ρατσιστικές εκστρατείες που απειλούν να στρώσουν το δρόμο στην ακροδεξιά
- αλλά και αφύπνιση, ξεσηκωμός, γενικές απεργίες, ανατροπές κυβερνήσεων
και μηνύματα ελπίδας σε μια σειρά από χώρες- ήταν τα χαρακτηριστικά που
κυριάρχησαν στον πλανήτη την χρονιά που μόλις τελείωσε.
Το πρώτο τέτοιο μήνυμα ήρθε με το καλημέρα, με τον ξεσηκωμό που υποδέχτηκε την ορκωμοσία του προέδρου Τραμπ στις ΗΠΑ. Δυόμιση με τρία εκατομμύρια ανθρώποι πλημμύρισαν τους δρόμους κάθε μικρής και μεγάλης αμερικανικής πόλης στις 20-21 Γενάρη. Στην Ουάσιγκτον μόνο διαδήλωσαν πάνω από 500 χιλιάδες. Εκατοντάδες χιλιάδες, στην συντριπτική τους πλειοψηφία γυναίκες, βγήκαν στους δρόμους ενάντια σε όσα εκπροσωπεί ο Τραμπ, το ρατσισμό, το σεξισμό, τον πόλεμο, τα κέρδη των πολυεθνικών. Μαθητές και φοιτητές σε όλη τη χώρα παράτησαν τα μαθήματα και συμμετείχαν στις πορείες. Στο λιμάνι του Όκλαντ οι λιμενεργάτες επέλεξαν να διαμαρτυρηθούν για την ορκωμοσία Τραμπ κατεβαίνοντας σε απεργία.
Το κύμα απλώθηκε σε όλο τον κόσμο. Τέτοιος ταυτόχρονος παγκόσμιος ξεσηκωμός είχε να γίνει από το 2003 και τον πόλεμο στο Ιράκ: Μαζικές διαδηλώσεις έγιναν στο Λονδίνο και σε δεκάδες άλλες πόλεις της Βρετανίας, στο Δουβλίνο, στο Παρίσι, την Γενεύη, το Άμστερνταμ, το Βερολίνο, την Ρώμη, την Πράγα, την Λισαβόνα, την Μαδρίτη, το Όσλο, την Βαρκελώνη, την Βαρσοβία, την Στοκχόλμη, το Ελσίνκι. Η αρχή είχε γίνει στην Αυστραλία και στη Νέα Ζηλανδία ενώ διαδηλώσεις έγιναν στην Ιαπωνία, την Ινδία, τις χώρες της Μέσης και Άπω Ανατολής, της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής, ακόμη και στην Ανταρκτική!
Ο Φλεβάρης ξεκίνησε με τη Σύνοδο της ΕΕ στη Μάλτα να αποφασίζει την στήριξη της Λυβικής κυβέρνησης, καρποί της οποίας είναι μερικούς μήνες αργότερα οι θάνατοι, οι βιασμοί, οι βασανισμοί και τα σκλαβοπάζαρα για δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες.
Ενάντια σε αυτήν την πολιτική της ΕΕ το πιο ηχηρό πρώτο μήνυμα ήρθε από τους δρόμους της Βαρκελώνης, όπου πάνω από 250 χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν στις 18 Φλεβάρη απαιτώντας από το Ισπανικό κράτος να καλωσορίσει περισσότερους πρόσφυγες. Κάλεσμα για συμμετοχή είχε απευθύνει και η τοπική κυβέρνηση. Το ίδιο διάστημα ο Ραχόι είναι αντιμέτωπος με ένα κύμα κινητοποιήσεων που απλώνεται σε όλη τη χώρα. Στην “Πορεία για την Αξιοπρέπεια” στη Σεβίλλη στις 28 Φλεβάρη διαδηλώνουν 100 χιλιάδες εργαζόμενοι ενώ υπάρχουν απεργίες με κορυφαία την πολυήμερη απεργία των λιμενεργατών.
Στο
Παρίσι αυθόρμητες διαδηλώσεις ξέσπασαν αρχικά στα προάστια του Παρισιού
και επεκτάθηκαν σε Μπορντώ, Τουλούζ, Μασσαλία, Ρουέν με σύνθημα «χωρίς
δικαιοσύνη δεν υπάρχει ειρήνη» σαν απάντηση στη βαρβαρότητα της γαλλικής
αστυνομίας που βίασε ένα νεαρό μαύρο, τον Τεό, σε «εξακρίβωση
στοιχείων».
Στην Νότιο Κορέα σε συνέχεια των κινητοποιήσεων του φθινοπώρου, 750.000 κατέβηκαν στους δρόμους της Σεούλ στις 11 Φλεβάρη απαιτώντας την παραίτηση της προέδρου Γκιουν-χιε Παρκ. Λίγες βδομάδες αργότερα, τον Μάρτιο, το κίνημα στην Νότια Κορέα γιόρτασε με νέες μαζικές διαδηλώσεις τη νίκη του γκρεμίζοντας από την εξουσία την πρόεδρο Γκιουν-χιε Παρκ και στέλνοντάς την στα δικαστήρια.
Την άνοιξη του 2017, η μέρα της Γυναίκας στις 8 του Μάρτη, για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, γίνεται σημείο αναφοράς για να εκφραστεί η οργή ενάντια στο σεξισμό και την καταπίεση. Σε τουλάχιστον εξήντα χώρες οργανώθηκαν κινητοποιήσεις που σε κάποιες περιπτώσεις συνοδεύτηκαν από επίσημες ή ανεπίσημες απεργίες. Με τον ένα η τον άλλο τρόπο συμμετείχαν στην παγκόσμια κινητοποίηση γυναίκες και άνδρες από την Αυστραλία ως την Υεμένη, από την Λατινική Αμερική ως το Χονγκ Κόνγκ και την Κορέα. Ίσως η μεγαλύτερη διαδήλωση από όλες οργανώθηκε στη Μαδρίτη, με εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο. Στην Πολωνία, όπου πρωτοξεκίνησε το κάλεσμα για απεργία γυναικών στις 8 Μάρτη, έγιναν μεγάλες διαδηλώσεις ενάντια στον πολιτικό βούρκο της Δεξιάς που κυβερνάει και επιχείρησε να απαγορεύσει εντελώς τις εκτρώσεις – πετυχαίνοντας τελικά η κυβέρνηση να μην φέρει στο κοινοβούλιο το πιο μεσαιωνικό σκέλος του προγράμματός της.
Στις 18 Μάρτη, τη μέρα Διεθνούς Αντιφασιστικής δράσης που αποφασίστηκε στο περσινό διήμερο της ΚΕΕΡΦΑ στο Ρουφ, πραγματοποιούνται διαδηλώσεις σε πάνω από πενήντα πόλεις και είκοσι χώρες. Το μεγαλύτερο συλλαλητήριο γίνεται στο Λονδίνο, όπου διαδήλωσαν 30.000 άνθρωποι. Στο Παρίσι, στις 19 Μάρτη, κόντρα στην αστυνομική τρομοκρατία που πέρασε από σωματικό έλεγχο όλους τους διαδηλωτές, βάδισαν πάνω από 10.000. Τον επόμενο μήνα, πάνω από 20.000 θα διαδηλώσουν έξω από τη συνδιάσκεψη του ρατσιστικού AfD («Εναλλακτική για τη Γερμανία») στην Κολωνία, σε μια συνέχεια των αντιρατσιστικών κινητοποιήσεων της 18 Μάρτη στην Ευρώπη. Το «Aufstehen gegen Rassismus» («Ξεσηκωθείτε ενάντια στο ρατσισμό») ήταν βασικό στις κινητοποιήσεις.
Στη Ρώμη με μια "λαμπρή τελετή" και την υπογραφή μιας πανηγυρικής "Διακήρυξης" η Ευρωπαϊκή Ένωση γιορτάζει τα εξηκοστά της γενέθλια. Όμως το κλίμα είναι βαρύ, καθώς τις ίδιες μέρες η Βρετανία καταθέτει την αποχώρησή της από την Ευρωπαϊκή Ένωση και η Τερέζα Μέι είναι απούσα. Στις εκλογές που γίνονται στην Ολλανδία το ακροδεξιό "Κόμμα για την Ελευθερία" του Βίλντερς χάνει τις εκλογές από το δεξιό Λαϊκό Κόμμα του Ρούτε. Όμως ο κίνδυνος της ακροδεξιάς παραμένει καθώς ο Ρούτε στην προεκλογική του καμπάνια ξεπέρασε ακόμη και τον Βίλντερς σε ρατσιστικές κορώνες ενώ άνοιξε και διπλωματικό πόλεμο με την Τουρκία.
Στην
ίδια την Τουρκία, στο δημοψήφισμα, ο Ερντογάν κερδίζει οριακή νίκη με
51,4% στο «Ναι» έναντι 48,6 για το «Όχι», ενδεικτικό της αγανάκτησης που
έχει προκαλέσει σε πλατιά κομμάτια κόσμου η απόφασή του να
χρησιμοποιήσει το αποτυχημένο πραξικόπημα για να τσακίσει το κίνημα με
ένα κύμα καταστολής. Στην άλλη πλευρά του Αιγαίου, στις 6 Απρίλη δύο
αμερικάνικα πλοία ξεκινάνε από την Σούδα για να βομβαρδίσουν τη Συρία
κάνοντας τον Καμένο να χοροπηδάει από χαρά για την αναβάθμιση του ρόλου
της Ελλάδας στο πλευρό του Τραμπ και των σχεδίων του στη Μέση Ανατολή.
Μερικούς μήνες αργότερα, η επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στον Τραμπ θα
αναβαθμίσει ακόμη περισσότερο αυτήν την επικίνδυνη συμμαχία.
Στις 28 Απρίλη στη Βραζιλία γίνεται η μεγαλύτερη γενική απεργία των τελευταίων τριάντα χρόνων ενάντια στα μέτρα που έφερε η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση του κατηγορούμενου για διαφθορά πρόεδρου Τέμερ. Συμμετείχαν 35 εκατομμύρια εργαζόμενοι που κυριολεκτικά νέκρωσαν όλες τις μεγάλες πόλεις και τη χώρα γενικότερα. Ακολουθεί δεύτερη γενική απεργία τον Ιούνη. Λίγο πριν κλείσει ο χρόνος η σκυτάλη των πανεργατικών κινητοποιήσεων και διαδηλώσεων περνάει στη γειτονική Αργεντινή.
Τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία έρχονται να αποδείξουν ότι η καρδιά της ΕΕ βρίσκεται σε βαθιά πολιτική κρίση. Στο δεύτερο γύρο των εκλογών για πρώτη φορά στην ιστορία δεν θα είναι παρών κανένα από τα δύο μεγάλα κόμματα διαχείρισης του γαλλικού καπιταλισμού. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα εξαφανίζεται (6,35%) μετά από την πενταετία διακυβέρνησης του Ολάντ ενώ ο Φιγιόν πέφτει στην τρίτη θέση με 19,91%. Η δεύτερη Λεπέν του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου θα χάσει στο δεύτερο γύρο από τον πρώτο Μακρόν ενώ άνοδο παρουσιάζει η Αριστερά με τον Μελανσόν να παίρνει 19,5%. Η πρώτη απάντηση στον Μακρόν έρχεται την Πρωτομαγιά όπου διαδηλώνουν μαζικά με τα συνδικάτα χιλιάδες διαδηλωτές.
Λίγο αργότερα, στη Συμφωνία του Παρισιού για την κλιματική αλλαγή, η κυβέρνηση των ΗΠΑ αποσύρεται με τον Τραμπ να δηλώνει ότι μια συμφωνία για την κλιματική αλλαγή θα «υπέσκαπτε» την οικονομία των ΗΠΑ. Κινητοποιήσεις γίνονται στο Παρίσι, στο Λονδίνο και στην Ουάσιγκτον.
Τα αποτελέσματα των βρετανικών εκλογών τον Ιούνιο ήρθαν να επιβεβαιώσουν το βάθεμα της πολιτικής κρίσης που έχει ακολουθήσει το brexit και την ανάδειξη μιας νέας ριζοσπαστικοποίησης από τα αριστερά στη Βρετανία. Η Τερέζα Μέι κέρδισε τις εκλογές, καταγράφοντας όμως μια μεγάλη ήττα για το Συντηρητικό Κόμμα, καθώς ενώ τις προκάλεσε για να διευρύνει την πλειοψηφία της, τελικά έχασε την αυτοδυναμία, με αποτέλεσμα να σχηματίσει κυβέρνηση με το βορειοϊρλανδικό DUP. Το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν μια μεγάλη επιτυχία για το Κόμμα των Εργατικών, που πήρε ένα 40% πετυχαίνοντας μια άνοδο που συγκρίνεται μόνο με τις εκλογές του 1945. Λίγες βδομάδες αργότερα, η συσσωρευμένη ταξική οργή μετατρέπει τα αποτελέσματα των εκλογών σε έκρηξη διαδηλώσεων μετά την τραγωδία στον πύργο Γκρένφελ στο Λονδίνο όπου κάηκαν ζωντανοί δεκάδες άνθρωποι. Ο κόσμος πήρε στο κυνήγι την Τερέζα Μέι φωνάζοντάς τη δολοφόνο.
Τον Ιούλη στο Μαρόκο γίνεται τριήμερη γενική απεργία. Το ίδιο διάστημα νέα κρίση ξεσπάει στον Περσικό Κόλπο αναδεικνύοντας τις βαθιές εντάσεις και ανταγωνισμούς στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Μια σειρά από αραβικές χώρες, σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ κάτω από την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας και έχοντας την υποστήριξη της δικτατορίας του Σίσι προχωράνε σε αποκλεισμό του Κατάρ λόγω των σχέσεων με το Ιράν με την έγκριση του Τραμπ. Λίγους μήνες αργότερα, το Νοέμβρη, θα ακολουθήσει ένα μεγάλο κύμα διώξεων σε ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών στο εσωτερικό του καθεστώτος της Σαουδικής Αραβίας που έφτασε μέχρι τον πρωθυπουργό …του Λιβάνου.
Στις 9 Ιούλη ένα εκατομμύριο άνθρωποι διαδηλώνουν στην Ιστανμπούλ στην κορύφωση της Πορείας για τη Δικαιοσύνη που ξεκίνησε στις 15 Ιούνη από την Άγκυρα και διένυσε 425 χιλιόμετρα, για να επιβεβαιώσει ότι ο κόσμος που πάλεψε ενάντια στο πραξικόπημα, συνεχίζει τη μάχη ενάντια στον αυταρχισμό της κυβέρνησης Ερντογάν.
Τον Ιούλιο, στη Γερμανία, πάνω από 100 χιλιάδες διαδηλωτές παίρνουν μέρος στις διαδηλώσεις ενάντια στη σύνοδο κορυφής των G20. Μέσα στη Σύνοδο καταγράφεται η αβεβαιότητα για τη στάση του Τραμπ πάνω στα ζητήματα προστατευτισμού στο διεθνές εμπόριο. Με διαδηλώσεις (παρά το συνεχιζόμενο καθεστώς έκτακτης ανάγκης και την αποτυχημένη απόπειρα της αστυνομίας να τις εμποδίσει) υποδέχτηκαν τον Τραμπ και στο Παρίσι, το οποίο επισκέφθηκε για να «τιμήσει» την άλωση της Βαστίλης τις επόμενες μερες.
Τον
Αύγουστο, η δολοφονία της Χέδερ Χάγιερ στο Σάρλοτσβιλ και ο
τραυματισμός πολλών άλλων διαδηλωτών όταν ένας νεοναζί έριξε το
αυτοκίνητό του πάνω στην αντιφασιστική διαδήλωση ξεσηκώνει ξανά τις ΗΠΑ.
45.000 αντιφασίστες διαδηλώνουν στη Βοστώνη. Ακολουθούν διαδηλώσεις σε
όλες τις μεγάλες πόλεις των ΗΠΑ και σε πολλές άλλες πόλεις σε όλον τον
κόσμο για συμπαράσταση. Στο Σαν Φρανσίσκο και στο Μπέρκλεϊ οι απόπειρες
των φασιστών να βγουν στο δρόμο ακυρώνονται από τεράστιες
αντισυγκεντρώσεις.
Το φθινόπωρο μπαίνει με την πρώτη μεγάλη γενική απεργία στη Γαλλία ενάντια στη νέα επίθεση του Μακρόν στα εργασιακά στις 12 Σεπτέμβρη. Εκατοντάδες χιλιάδες συμμετείχαν στα συλλαλητήρια που οργανώθηκαν σε 180 σημεία σε όλη τη χώρα.
Στη Γερμανία τα αποτελέσματα των εκλογών σηματοδοτούν για τρίτη φορά σε ένα χρόνο το ξέσπασμα της πολιτικής κρίσης μέσα στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και τα δυο παραδοσιακά κυβερνητικά κόμματα, οι Χριστιανοδημοκράτες και οι Σοσιαλδημοκράτες κατέγραψαν αρνητικά ρεκόρ, τα χειρότερα ποσοστά τους από το 1949. Σε μια επικίνδυνη εξέλιξη, το ακροδεξιό κόμμα “Εναλλακτική για τη Γερμανία” (AfD) κατάφερε να πιάσει διψήφιο ποσοστό και να μπει στη Βουλή σαν τρίτο κόμμα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα εκατομμύρια ψήφων που πήρε είναι φασίστες. Ελπιδοφόρα ήταν η αύξηση των δυνάμεων της αριστεράς του Die Linke, εκεί που βγήκε ανοιχτά ενάντια στο ρατσισμό σε αντίθεση με τις περιοχές που συμμετείχε σε τοπικές κυβερνήσεις με τη σοσιαλδημοκρατία. Μερικές βδομάδες αργότερα στις 21 Οκτώβρη, το αντιφασιστικό κίνημα θα δείξει τα δόντια του με μια μεγάλη αντιφασιστική διαδήλωση στο Βερολίνο ενάντια στο συνέδριο του AfD.
Τον Σεπτέμβριο χιλιάδες άνθρωποι διαδηλώνουν σε όλον τον κόσμο ενάντια στην εθνοκάθαρση των μουσουλμάνων Ροχίνγκια στην Μιανμάρ.
Την 1η Οκτώβρη στην Καταλωνία, το δημοψήφισμα τελικά γίνεται και το «Ναι» στην ανεξαρτησία κερδίζει με 90%. Εκατομμύρια άνθρωποι όλων των ηλικιών παρά την άγρια καταστολή, τις φυλακίσεις πολιτικών και τα τελεσίγραφα του Ραχόι τις προηγούμενες μέρες κατάφεραν χύνοντας το αίμα τους στους δρόμους και τα εκλογικά κέντρα να νικήσουν την αστυνομία, τις πλαστικές σφαίρες, στο κορυφαίο αυτό παράδειγμα μαζικής κινητοποίησης που ανέδειξε το 2017. Η υποστήριξη της ΕΕ στην καταστολή του Ραχόι ήρθε να αποδείξει το πόσο σάπια και αντιδημοκρατική είναι αυτή η Ένωση.
Μισό εκατομμύριο διαδηλωτές πλημμύρισαν ξανά τους δρόμους της Βαρκελώνης στις 21 Οκτωβρίου, μετά την απόφαση του Ισπανικού κράτους να καταργήσει την αυτονομία και να αναλάβει το ίδιο τον άμεσο έλεγχο στην Καταλωνία ενώ δεκάδες χιλιάδες διαδηλώνουν ενάντια στις συλλήψεις υπουργών. Στις 8 Νοέμβρη γενική απεργία θα παραλύσει την Καταλωνία. Τα αποτελέσματα των εκλογών του Δεκεμβρίου θα έρθουν να ξεσκεπάσουν τον Ραχόι που τις προκάλεσε και να αποδείξουν περίτρανα ότι η πλειοψηφία το λαού είναι με την ανεξαρτησία.
Σε
ένα άλλο δημοψήφισμα στο ιρακινό Κουρδιστάν στις 25 Οκτώβρη με τη
συμμετοχή σχεδόν 3,5 εκατομμυρίων ψηφοφόρων το αίτημα υπέρ της
ανεξαρτησίας πήρε ένα συντριπτικό 92%. Η κωλοτούμπα της κυβέρνησης, μετά
και από την απροθυμία των ΗΠΑ, παρά τις κόντρες με τον Ερντογάν, να
στηρίξουν ένα τέτοιο εγχείρημα, ξεσηκώνει οργή και αναταραχή.
Το πρώτο τέτοιο μήνυμα ήρθε με το καλημέρα, με τον ξεσηκωμό που υποδέχτηκε την ορκωμοσία του προέδρου Τραμπ στις ΗΠΑ. Δυόμιση με τρία εκατομμύρια ανθρώποι πλημμύρισαν τους δρόμους κάθε μικρής και μεγάλης αμερικανικής πόλης στις 20-21 Γενάρη. Στην Ουάσιγκτον μόνο διαδήλωσαν πάνω από 500 χιλιάδες. Εκατοντάδες χιλιάδες, στην συντριπτική τους πλειοψηφία γυναίκες, βγήκαν στους δρόμους ενάντια σε όσα εκπροσωπεί ο Τραμπ, το ρατσισμό, το σεξισμό, τον πόλεμο, τα κέρδη των πολυεθνικών. Μαθητές και φοιτητές σε όλη τη χώρα παράτησαν τα μαθήματα και συμμετείχαν στις πορείες. Στο λιμάνι του Όκλαντ οι λιμενεργάτες επέλεξαν να διαμαρτυρηθούν για την ορκωμοσία Τραμπ κατεβαίνοντας σε απεργία.
Το κύμα απλώθηκε σε όλο τον κόσμο. Τέτοιος ταυτόχρονος παγκόσμιος ξεσηκωμός είχε να γίνει από το 2003 και τον πόλεμο στο Ιράκ: Μαζικές διαδηλώσεις έγιναν στο Λονδίνο και σε δεκάδες άλλες πόλεις της Βρετανίας, στο Δουβλίνο, στο Παρίσι, την Γενεύη, το Άμστερνταμ, το Βερολίνο, την Ρώμη, την Πράγα, την Λισαβόνα, την Μαδρίτη, το Όσλο, την Βαρκελώνη, την Βαρσοβία, την Στοκχόλμη, το Ελσίνκι. Η αρχή είχε γίνει στην Αυστραλία και στη Νέα Ζηλανδία ενώ διαδηλώσεις έγιναν στην Ιαπωνία, την Ινδία, τις χώρες της Μέσης και Άπω Ανατολής, της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής, ακόμη και στην Ανταρκτική!
Ο Φλεβάρης ξεκίνησε με τη Σύνοδο της ΕΕ στη Μάλτα να αποφασίζει την στήριξη της Λυβικής κυβέρνησης, καρποί της οποίας είναι μερικούς μήνες αργότερα οι θάνατοι, οι βιασμοί, οι βασανισμοί και τα σκλαβοπάζαρα για δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες.
Ενάντια σε αυτήν την πολιτική της ΕΕ το πιο ηχηρό πρώτο μήνυμα ήρθε από τους δρόμους της Βαρκελώνης, όπου πάνω από 250 χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν στις 18 Φλεβάρη απαιτώντας από το Ισπανικό κράτος να καλωσορίσει περισσότερους πρόσφυγες. Κάλεσμα για συμμετοχή είχε απευθύνει και η τοπική κυβέρνηση. Το ίδιο διάστημα ο Ραχόι είναι αντιμέτωπος με ένα κύμα κινητοποιήσεων που απλώνεται σε όλη τη χώρα. Στην “Πορεία για την Αξιοπρέπεια” στη Σεβίλλη στις 28 Φλεβάρη διαδηλώνουν 100 χιλιάδες εργαζόμενοι ενώ υπάρχουν απεργίες με κορυφαία την πολυήμερη απεργία των λιμενεργατών.
Απάντηση στη βαρβαρότητα
Στην Νότιο Κορέα σε συνέχεια των κινητοποιήσεων του φθινοπώρου, 750.000 κατέβηκαν στους δρόμους της Σεούλ στις 11 Φλεβάρη απαιτώντας την παραίτηση της προέδρου Γκιουν-χιε Παρκ. Λίγες βδομάδες αργότερα, τον Μάρτιο, το κίνημα στην Νότια Κορέα γιόρτασε με νέες μαζικές διαδηλώσεις τη νίκη του γκρεμίζοντας από την εξουσία την πρόεδρο Γκιουν-χιε Παρκ και στέλνοντάς την στα δικαστήρια.
Την άνοιξη του 2017, η μέρα της Γυναίκας στις 8 του Μάρτη, για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, γίνεται σημείο αναφοράς για να εκφραστεί η οργή ενάντια στο σεξισμό και την καταπίεση. Σε τουλάχιστον εξήντα χώρες οργανώθηκαν κινητοποιήσεις που σε κάποιες περιπτώσεις συνοδεύτηκαν από επίσημες ή ανεπίσημες απεργίες. Με τον ένα η τον άλλο τρόπο συμμετείχαν στην παγκόσμια κινητοποίηση γυναίκες και άνδρες από την Αυστραλία ως την Υεμένη, από την Λατινική Αμερική ως το Χονγκ Κόνγκ και την Κορέα. Ίσως η μεγαλύτερη διαδήλωση από όλες οργανώθηκε στη Μαδρίτη, με εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο. Στην Πολωνία, όπου πρωτοξεκίνησε το κάλεσμα για απεργία γυναικών στις 8 Μάρτη, έγιναν μεγάλες διαδηλώσεις ενάντια στον πολιτικό βούρκο της Δεξιάς που κυβερνάει και επιχείρησε να απαγορεύσει εντελώς τις εκτρώσεις – πετυχαίνοντας τελικά η κυβέρνηση να μην φέρει στο κοινοβούλιο το πιο μεσαιωνικό σκέλος του προγράμματός της.
Στις 18 Μάρτη, τη μέρα Διεθνούς Αντιφασιστικής δράσης που αποφασίστηκε στο περσινό διήμερο της ΚΕΕΡΦΑ στο Ρουφ, πραγματοποιούνται διαδηλώσεις σε πάνω από πενήντα πόλεις και είκοσι χώρες. Το μεγαλύτερο συλλαλητήριο γίνεται στο Λονδίνο, όπου διαδήλωσαν 30.000 άνθρωποι. Στο Παρίσι, στις 19 Μάρτη, κόντρα στην αστυνομική τρομοκρατία που πέρασε από σωματικό έλεγχο όλους τους διαδηλωτές, βάδισαν πάνω από 10.000. Τον επόμενο μήνα, πάνω από 20.000 θα διαδηλώσουν έξω από τη συνδιάσκεψη του ρατσιστικού AfD («Εναλλακτική για τη Γερμανία») στην Κολωνία, σε μια συνέχεια των αντιρατσιστικών κινητοποιήσεων της 18 Μάρτη στην Ευρώπη. Το «Aufstehen gegen Rassismus» («Ξεσηκωθείτε ενάντια στο ρατσισμό») ήταν βασικό στις κινητοποιήσεις.
Στη Ρώμη με μια "λαμπρή τελετή" και την υπογραφή μιας πανηγυρικής "Διακήρυξης" η Ευρωπαϊκή Ένωση γιορτάζει τα εξηκοστά της γενέθλια. Όμως το κλίμα είναι βαρύ, καθώς τις ίδιες μέρες η Βρετανία καταθέτει την αποχώρησή της από την Ευρωπαϊκή Ένωση και η Τερέζα Μέι είναι απούσα. Στις εκλογές που γίνονται στην Ολλανδία το ακροδεξιό "Κόμμα για την Ελευθερία" του Βίλντερς χάνει τις εκλογές από το δεξιό Λαϊκό Κόμμα του Ρούτε. Όμως ο κίνδυνος της ακροδεξιάς παραμένει καθώς ο Ρούτε στην προεκλογική του καμπάνια ξεπέρασε ακόμη και τον Βίλντερς σε ρατσιστικές κορώνες ενώ άνοιξε και διπλωματικό πόλεμο με την Τουρκία.
Επικίνδυνη συμμαχία
Στις 28 Απρίλη στη Βραζιλία γίνεται η μεγαλύτερη γενική απεργία των τελευταίων τριάντα χρόνων ενάντια στα μέτρα που έφερε η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση του κατηγορούμενου για διαφθορά πρόεδρου Τέμερ. Συμμετείχαν 35 εκατομμύρια εργαζόμενοι που κυριολεκτικά νέκρωσαν όλες τις μεγάλες πόλεις και τη χώρα γενικότερα. Ακολουθεί δεύτερη γενική απεργία τον Ιούνη. Λίγο πριν κλείσει ο χρόνος η σκυτάλη των πανεργατικών κινητοποιήσεων και διαδηλώσεων περνάει στη γειτονική Αργεντινή.
Τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία έρχονται να αποδείξουν ότι η καρδιά της ΕΕ βρίσκεται σε βαθιά πολιτική κρίση. Στο δεύτερο γύρο των εκλογών για πρώτη φορά στην ιστορία δεν θα είναι παρών κανένα από τα δύο μεγάλα κόμματα διαχείρισης του γαλλικού καπιταλισμού. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα εξαφανίζεται (6,35%) μετά από την πενταετία διακυβέρνησης του Ολάντ ενώ ο Φιγιόν πέφτει στην τρίτη θέση με 19,91%. Η δεύτερη Λεπέν του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου θα χάσει στο δεύτερο γύρο από τον πρώτο Μακρόν ενώ άνοδο παρουσιάζει η Αριστερά με τον Μελανσόν να παίρνει 19,5%. Η πρώτη απάντηση στον Μακρόν έρχεται την Πρωτομαγιά όπου διαδηλώνουν μαζικά με τα συνδικάτα χιλιάδες διαδηλωτές.
Λίγο αργότερα, στη Συμφωνία του Παρισιού για την κλιματική αλλαγή, η κυβέρνηση των ΗΠΑ αποσύρεται με τον Τραμπ να δηλώνει ότι μια συμφωνία για την κλιματική αλλαγή θα «υπέσκαπτε» την οικονομία των ΗΠΑ. Κινητοποιήσεις γίνονται στο Παρίσι, στο Λονδίνο και στην Ουάσιγκτον.
Τα αποτελέσματα των βρετανικών εκλογών τον Ιούνιο ήρθαν να επιβεβαιώσουν το βάθεμα της πολιτικής κρίσης που έχει ακολουθήσει το brexit και την ανάδειξη μιας νέας ριζοσπαστικοποίησης από τα αριστερά στη Βρετανία. Η Τερέζα Μέι κέρδισε τις εκλογές, καταγράφοντας όμως μια μεγάλη ήττα για το Συντηρητικό Κόμμα, καθώς ενώ τις προκάλεσε για να διευρύνει την πλειοψηφία της, τελικά έχασε την αυτοδυναμία, με αποτέλεσμα να σχηματίσει κυβέρνηση με το βορειοϊρλανδικό DUP. Το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν μια μεγάλη επιτυχία για το Κόμμα των Εργατικών, που πήρε ένα 40% πετυχαίνοντας μια άνοδο που συγκρίνεται μόνο με τις εκλογές του 1945. Λίγες βδομάδες αργότερα, η συσσωρευμένη ταξική οργή μετατρέπει τα αποτελέσματα των εκλογών σε έκρηξη διαδηλώσεων μετά την τραγωδία στον πύργο Γκρένφελ στο Λονδίνο όπου κάηκαν ζωντανοί δεκάδες άνθρωποι. Ο κόσμος πήρε στο κυνήγι την Τερέζα Μέι φωνάζοντάς τη δολοφόνο.
Τον Ιούλη στο Μαρόκο γίνεται τριήμερη γενική απεργία. Το ίδιο διάστημα νέα κρίση ξεσπάει στον Περσικό Κόλπο αναδεικνύοντας τις βαθιές εντάσεις και ανταγωνισμούς στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Μια σειρά από αραβικές χώρες, σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ κάτω από την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας και έχοντας την υποστήριξη της δικτατορίας του Σίσι προχωράνε σε αποκλεισμό του Κατάρ λόγω των σχέσεων με το Ιράν με την έγκριση του Τραμπ. Λίγους μήνες αργότερα, το Νοέμβρη, θα ακολουθήσει ένα μεγάλο κύμα διώξεων σε ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών στο εσωτερικό του καθεστώτος της Σαουδικής Αραβίας που έφτασε μέχρι τον πρωθυπουργό …του Λιβάνου.
Στις 9 Ιούλη ένα εκατομμύριο άνθρωποι διαδηλώνουν στην Ιστανμπούλ στην κορύφωση της Πορείας για τη Δικαιοσύνη που ξεκίνησε στις 15 Ιούνη από την Άγκυρα και διένυσε 425 χιλιόμετρα, για να επιβεβαιώσει ότι ο κόσμος που πάλεψε ενάντια στο πραξικόπημα, συνεχίζει τη μάχη ενάντια στον αυταρχισμό της κυβέρνησης Ερντογάν.
Τον Ιούλιο, στη Γερμανία, πάνω από 100 χιλιάδες διαδηλωτές παίρνουν μέρος στις διαδηλώσεις ενάντια στη σύνοδο κορυφής των G20. Μέσα στη Σύνοδο καταγράφεται η αβεβαιότητα για τη στάση του Τραμπ πάνω στα ζητήματα προστατευτισμού στο διεθνές εμπόριο. Με διαδηλώσεις (παρά το συνεχιζόμενο καθεστώς έκτακτης ανάγκης και την αποτυχημένη απόπειρα της αστυνομίας να τις εμποδίσει) υποδέχτηκαν τον Τραμπ και στο Παρίσι, το οποίο επισκέφθηκε για να «τιμήσει» την άλωση της Βαστίλης τις επόμενες μερες.
Αντιφασιστικές διαδηλώσεις
Το φθινόπωρο μπαίνει με την πρώτη μεγάλη γενική απεργία στη Γαλλία ενάντια στη νέα επίθεση του Μακρόν στα εργασιακά στις 12 Σεπτέμβρη. Εκατοντάδες χιλιάδες συμμετείχαν στα συλλαλητήρια που οργανώθηκαν σε 180 σημεία σε όλη τη χώρα.
Στη Γερμανία τα αποτελέσματα των εκλογών σηματοδοτούν για τρίτη φορά σε ένα χρόνο το ξέσπασμα της πολιτικής κρίσης μέσα στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και τα δυο παραδοσιακά κυβερνητικά κόμματα, οι Χριστιανοδημοκράτες και οι Σοσιαλδημοκράτες κατέγραψαν αρνητικά ρεκόρ, τα χειρότερα ποσοστά τους από το 1949. Σε μια επικίνδυνη εξέλιξη, το ακροδεξιό κόμμα “Εναλλακτική για τη Γερμανία” (AfD) κατάφερε να πιάσει διψήφιο ποσοστό και να μπει στη Βουλή σαν τρίτο κόμμα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα εκατομμύρια ψήφων που πήρε είναι φασίστες. Ελπιδοφόρα ήταν η αύξηση των δυνάμεων της αριστεράς του Die Linke, εκεί που βγήκε ανοιχτά ενάντια στο ρατσισμό σε αντίθεση με τις περιοχές που συμμετείχε σε τοπικές κυβερνήσεις με τη σοσιαλδημοκρατία. Μερικές βδομάδες αργότερα στις 21 Οκτώβρη, το αντιφασιστικό κίνημα θα δείξει τα δόντια του με μια μεγάλη αντιφασιστική διαδήλωση στο Βερολίνο ενάντια στο συνέδριο του AfD.
Τον Σεπτέμβριο χιλιάδες άνθρωποι διαδηλώνουν σε όλον τον κόσμο ενάντια στην εθνοκάθαρση των μουσουλμάνων Ροχίνγκια στην Μιανμάρ.
Την 1η Οκτώβρη στην Καταλωνία, το δημοψήφισμα τελικά γίνεται και το «Ναι» στην ανεξαρτησία κερδίζει με 90%. Εκατομμύρια άνθρωποι όλων των ηλικιών παρά την άγρια καταστολή, τις φυλακίσεις πολιτικών και τα τελεσίγραφα του Ραχόι τις προηγούμενες μέρες κατάφεραν χύνοντας το αίμα τους στους δρόμους και τα εκλογικά κέντρα να νικήσουν την αστυνομία, τις πλαστικές σφαίρες, στο κορυφαίο αυτό παράδειγμα μαζικής κινητοποίησης που ανέδειξε το 2017. Η υποστήριξη της ΕΕ στην καταστολή του Ραχόι ήρθε να αποδείξει το πόσο σάπια και αντιδημοκρατική είναι αυτή η Ένωση.
Μισό εκατομμύριο διαδηλωτές πλημμύρισαν ξανά τους δρόμους της Βαρκελώνης στις 21 Οκτωβρίου, μετά την απόφαση του Ισπανικού κράτους να καταργήσει την αυτονομία και να αναλάβει το ίδιο τον άμεσο έλεγχο στην Καταλωνία ενώ δεκάδες χιλιάδες διαδηλώνουν ενάντια στις συλλήψεις υπουργών. Στις 8 Νοέμβρη γενική απεργία θα παραλύσει την Καταλωνία. Τα αποτελέσματα των εκλογών του Δεκεμβρίου θα έρθουν να ξεσκεπάσουν τον Ραχόι που τις προκάλεσε και να αποδείξουν περίτρανα ότι η πλειοψηφία το λαού είναι με την ανεξαρτησία.
Υπέρ της ανεξαρτησίας
Στις
εκλογές που γίνονται στην Αυστρία το δεξιό Συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα
βγήκε πρώτο συγκεντρώνοντας το 31,6% ενώ το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα
(SPO) κατέλαβε τη δεύτερη θέση με 26,9%, και το φασιστικό Κόμμα
Ελευθερίας (FPO) κατέγραψε ένα 26%. Λίγο πριν τα Χριστούγεννα το
φασιστικό κόμμα μπήκε στην κυβέρνηση δίπλα στο Λαϊκό για πρώτη φορά μετά
το 1999. Στην ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης δέκα χιλιάδες αντιφασίστες
διαδήλωσαν προς το κοινοβούλιο ενώ ετοιμάζεται μεγάλο συλλαλητήριο στη
Βιέννη στις αρχές του Γενάρη με σύνθημα έξω οι φασίστες από την
κυβέρνηση. Στην Βαρσοβία το Νοέμβρη, χιλιάδες διαδηλωτές συμμετέχουν σε
αντιφασιστική συγκέντρωση υψώνοντας το ανάστημά τους στην πολύ
μαζικότερη εθνικιστική-φασιστική σύναξη που οργανώνεται κάθε χρόνο τη
«Μέρα Ανεξαρτησίας» - με την υποστήριξη αστυνομίας και ΜΜΕ.
Οι φρικιαστικές εικόνες αγοραπωλησίας αφρικανών μεταναστών στη Λιβύη που μετέδωσε το Νοέμβριο το CNN σοκάρουν εκατομμύρια ανθρώπους και ξεσηκώνουν ένα διεθνές κύμα διαδηλώσεων. Στη Σύνοδο Ευρωπαϊκής Ένωσης - Αφρικανικής Ένωσης στα τέλη του Νοέμβρη πίσω από τα κροκοδείλια δάκρυα οι κυβερνώντες συνεχίζουν την ίδια πολιτική. Τον ίδιο μήνα, στη Ζιμπάμπουε μετά από 37 χρόνια στην εξουσία ο Ρόμπερτ Μουγκάμπε ανατρέπεται με πραξικόπημα από συνεργάτες του - όμως πολύς κόσμος αντιμετωπίζει την ανατροπή του σαν ευκαιρία και κατεβαίνει σε μαζικές διαδηλώσεις.
Σε ένα κρίσιμο μέτωπο για τους παγκόσμιους ανταγωνισμούς στην Άπω Ανατολή και στον Ειρηνικό, δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές υποδέχτηκαν στους δρόμους της Σεούλ τον Τραμπ και αποδοκίμασαν τις πολεμικές κραυγές του ενάντια στη Β. Κορέα στις 7-8 Νοέμβρη.
Το 2017 έκλεισε με μια νέα Ιντιφάντα να βρίσκεται σε εξέλιξη μετά την αναγνώριση από τον Τραμπ της Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσα του Ισραήλ με το τελευταίο να εξαπολύει δολοφονικές επιθέσεις με το στρατό και την αστυνομία ενάντια στον ηρωικό αγώνα των Παλαιστινίων. Οι διαδηλώσεις συμπαράστασης στην Παλαιστίνη απλώθηκαν από το Λος Άντζελες ως τη Τζακάρτα, περνώντας από πολλές πόλεις της Ευρώπης και βέβαια στις πρωτεύουσες της Μέσης Ανατολής. Ο Τραμπ έκλεισε τη χρονιά με μια ήττα μέσα στην έδρα του στον ΟΗΕ, όπου 128 χώρες καταδίκασαν την απόφαση των ΗΠΑ για την Ιερουσαλήμ.
Εργατική Αλληλεγγύη
Οι φρικιαστικές εικόνες αγοραπωλησίας αφρικανών μεταναστών στη Λιβύη που μετέδωσε το Νοέμβριο το CNN σοκάρουν εκατομμύρια ανθρώπους και ξεσηκώνουν ένα διεθνές κύμα διαδηλώσεων. Στη Σύνοδο Ευρωπαϊκής Ένωσης - Αφρικανικής Ένωσης στα τέλη του Νοέμβρη πίσω από τα κροκοδείλια δάκρυα οι κυβερνώντες συνεχίζουν την ίδια πολιτική. Τον ίδιο μήνα, στη Ζιμπάμπουε μετά από 37 χρόνια στην εξουσία ο Ρόμπερτ Μουγκάμπε ανατρέπεται με πραξικόπημα από συνεργάτες του - όμως πολύς κόσμος αντιμετωπίζει την ανατροπή του σαν ευκαιρία και κατεβαίνει σε μαζικές διαδηλώσεις.
Σε ένα κρίσιμο μέτωπο για τους παγκόσμιους ανταγωνισμούς στην Άπω Ανατολή και στον Ειρηνικό, δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές υποδέχτηκαν στους δρόμους της Σεούλ τον Τραμπ και αποδοκίμασαν τις πολεμικές κραυγές του ενάντια στη Β. Κορέα στις 7-8 Νοέμβρη.
Το 2017 έκλεισε με μια νέα Ιντιφάντα να βρίσκεται σε εξέλιξη μετά την αναγνώριση από τον Τραμπ της Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσα του Ισραήλ με το τελευταίο να εξαπολύει δολοφονικές επιθέσεις με το στρατό και την αστυνομία ενάντια στον ηρωικό αγώνα των Παλαιστινίων. Οι διαδηλώσεις συμπαράστασης στην Παλαιστίνη απλώθηκαν από το Λος Άντζελες ως τη Τζακάρτα, περνώντας από πολλές πόλεις της Ευρώπης και βέβαια στις πρωτεύουσες της Μέσης Ανατολής. Ο Τραμπ έκλεισε τη χρονιά με μια ήττα μέσα στην έδρα του στον ΟΗΕ, όπου 128 χώρες καταδίκασαν την απόφαση των ΗΠΑ για την Ιερουσαλήμ.
Εργατική Αλληλεγγύη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου