17 Μάρτη, Διεθνής αντιφασιστικός ξεσηκωμός

«Όχι σκλάβοι ξανά στην Αφρική». Διαδήλωση, Σάββατο 2/12 στην Αθήνα.

Ο Γιώργος Πίττας δίνει την εικόνα της ανάγκης για συντονισμένη αντίσταση στον ακροδεξιό κατήφορο της ΕΕ.

Όταν φτάσαμε στην περιοχή, ανοιχτά της πόλης Γκαραμπούλι, ένα πλοιάριο ήταν ημι-βυθισμένο και περίπου 44 άνθρωποι κρεμόντουσαν από πάνω του... Υπήρχαν πτώματα στο νερό και είδαμε τέσσερις ή πέντε καρχαρίες να κολυμπούν γύρω τους, μεγάλους γαλάζιους καρχαρίες, ένα επιθετικό είδος. Είναι πιθανό οι καρχαρίες να έφαγαν κάποιους από τους αγνοούμενους, τόνισε ο αξιωματικός της Λιβυκής ακτοφυλακής. 
28/11/17 (CNN)

Η τουρκική αστυνομία βρήκε 57 Πακιστανούς μετανάστες, τους οποίους είχαν αλυσοδέσει μέσα σ' ένα υπόγειο στην Κωνσταντινούπολη διακινητές που επιχειρούσαν να τους αποσπάσουν χρήματα αφού τους είχαν υποσχεθεί να τους μεταφέρουν στην Ευρώπη.
28/11/17 (ΑΠΕ)

Συνελήφθη 35χρονος υπήκοος Πακιστάν ο οποίος προωθούσε με όχημα στο εσωτερικό της χώρας οκτώ μη νόμιμους μετανάστες. Στην προσπάθεια του να ακινητοποιήσει το όχημα, κατέπεσε σε γκρεμό, με αποτέλεσμα τον θανάσιμο τραυματισμό 4 εκ των επιβαινόντων, τον τραυματισμό των υπολοίπων και του διακινητή.
28/11/17 Κομοτηνή, Δελτίο Τύπου ΕΛ.ΑΣ 

Είναι η Λέσβος λόγω αυτού του καταυλισμού με τους 6.776 φιλοξενούμενους σήμερα, το σύγχρονο ευρωπαϊκό «Ellis Island»; Σήμερα, Τρίτη 28 Νοεμβρίου, λίγες ώρες μετά την καταρρακτώδη χθεσινοβραδινή βροχή, βρεθήκαμε στη Μόρια. Ένα χώρο που επίσημα έχει υποδομές φιλοξενίας για 2.330 άτομα. Και υποδομές χώρων υγιεινής και ύδρευσης για μόλις 800 άτομα. Κάπως έτσι, αυτό που δείχνει στον επισκέπτη ότι πλησιάζει στον καταυλισμό είναι η έντονη μυρωδιά ανοικτού βόθρου που αναδύεται από παντού. 
28/11/17 Ρεπορτάζ ΑΠΕ

Ειδήσεις στα «ψιλά» σε μια μόνο μέρα του φθινοπώρου. Μπαίνοντας στο 2018 η μυρωδιά ανοιχτού βόθρου αναδύεται από άκρη σε άκρη σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μπορεί η περσινή χρονιά να άνοιξε με τις ρατσιστικές κραυγές Τραμπ για άμεσες απελάσεις 2-3 εκατομμυρίων μεταναστών από τις ΗΠΑ αλλά ήταν μάλλον οι χώρες της ΕΕ που κέρδισαν το βραβείο ρατσισμού για τη χρονιά που μόλις έκλεισε. Με αυτήν την έννοια η φετινή Διεθνής Μέρα Δράσης κατά του ρατσισμού και του φασισμού στις 17 Μάρτη, με διαδηλώσεις να ετοιμάζονται σε δεκάδες πόλεις, έρχεται πάνω σε μια εξαιρετικά κρίσιμη στιγμή.

Η Σύνοδος Κορυφής των ηγετών της ΕΕ για το προσφυγικό που πραγματοποιήθηκε στις 15-16 Δεκέμβρη στις Βρυξέλλες δεν κατέληξε σε αποτέλεσμα λόγω διαφωνιών και θα ακολουθήσει μια νέα τον Ιούνη. Οι διαφωνίες αφορούσαν αποκλειστικά το ζήτημα της ανακατανομής των προσφύγων στο εσωτερικό της ΕΕ με την Αυστρία, την Ουγγαρία, την Τσεχία, τη Σλοβακία και την Πολωνία -εκπροσωπούμενες και από τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Τουσκ- να μην αποδέχονται ποσόστωση και υποχρέωση υποδοχής. Το μόνο στο οποίο υπήρχε συμφωνία ήταν η ένταση της εφαρμογής των ρατσιστικών συμφωνιών με τη Λιβύη και την Τουρκία. Εκεί, όπως χαρακτηριστικά τόνισε η Μέρκελ, διαπιστώθηκε «πρόοδος». 

Όπως είχε κοκορευτεί σε ομιλία του (15/11) ο μέγας αυτός υποκριτής, o ευρωπαϊκός επίτροπος για την Μετανάστευση Αβραμόπουλος: «Σας παρουσιάζουμε σήμερα την παγιωμένη πρόοδο που έχουμε πετύχει στη διαχείριση της μετανάστευσης σε όλα τα μέτωπα. Ο συνολικός αριθμός των αφίξεων σε όλες τις βασικές μεταναστευτικές οδούς έχει μειωθεί κατά 63% σε σχέση με την περσινή χρονιά. Αυτό δεν σημαίνει ότι εφησυχάζουμε ή ότι η δουλειά μας έχει τελειώσει. Το γεγονός ότι οι προσφυγικές ροές μειώνονται δεν πρέπει να μας κάνει να ξεχνάμε ότι οι μετανάστες είναι εγκλωβισμένοι σε μια απελπιστική κατάσταση στη Λιβύη».

Η ανάληψη της ευρωπαϊκής επιτροπείας από τον Αβραμόπουλο σημαδεύτηκε την άνοιξη του 2015, με τη δημιουργία της EUNAVFORMED (Ευρωπαϊκή Ναυτική Δύναμη Μεσογείου) με στόχο την «αδρανοποίηση των οδών της Μεσογείου». Ήταν η «ανθρωπιστική» αφύπνιση της ΕΕ μπροστά στους χίλιους πνιγμένους τεσσάρων ναυαγίων μέσα σε ένα μήνα τον Απρίλη του 2015 στα ανοιχτά της Ιταλίας. 

Αλλά έκανε μια τρύπα στο νερό. Το 2015 ήταν η χρονιά όπου το κύμα των προσφύγων τσάκισε όλους τους φράχτες, όλες τις ακτοφυλακές και όλα τα σχέδια της ΕΕ-Φρούριο. Πάνω από 1 εκατομμύριο πρόσφυγες και μετανάστες (οι περισσότεροι μέσω Αιγαίου) μπήκαν στην Ευρώπη μέσα σε ένα κλίμα τόσο μεγάλης αλληλεγγύης από τα κάτω που ανάγκασε μια σειρά από κυβερνήσεις απρόθυμα να τους αποδεχτούν. 

Ξεπερνώντας το πρώτο σοκ, οι ηγέτες της ΕΕ πέρασαν γρήγορα στην αντεπίθεση.

Η Συμφωνία Τουρκίας-ΕΕ τον Μάρτιο του 2016 ανέλαβε να κλείσει τα σύνορα κρατώντας στην Τουρκία περίπου 2,5 εκατομμύρια πρόσφυγες με αποτέλεσμα την πτώση των ροών. Σύμφωνα με την Φρόντεξ, στη θαλάσσια ανατολική οδό η πτώση ήταν από 885.000 ανθρώπους το 2015 σε 182.000 το 2016. Συνολικά ο αριθμός των ανθρώπων που πέρασαν τα σύνορα της ΕΕ το 2016 μειώθηκε κάτω από το μισό σε σχέση με το 2015. Αλλά άρχισαν ξανά να αυξάνονται οι ροές προς την Ιταλία. Όπως δήλωνε ο επικεφαλής της Φρόντεξ Ιταλίας το καλοκαίρι του 2016: «Έρχονται από τη Λιβύη στην Ιταλία 13 με 14 φορές περισσότεροι πρόσφυγες σε σχέση με όσους έρχονται από την Τουρκία στην Ελλάδα».  

Οι ηγέτες της ΕΕ φωτογραφίζονται στη Σύνοδο της Μάλτας το Φλεβάρη του 2017

Προκειμένου να κλείσει και αυτή η είσοδος, οι ηγέτες της ΕΕ προχωρούν στη Σύνοδο της Μάλτας το Φλεβάρη του 2017 όπου αποφασίζουν την εφαρμογή της επονομαζόμενης «εξωτερίκευσης του ελέγχου μετανάστευσης» σε χώρες της Αφρικής. Βασικό προϊόν της συνόδου ήταν ένα μνημόνιο κατανόησης ανάμεσα στην Ιταλία και την «κυβέρνηση» της Λιβύης με στόχο την ενίσχυση της Λιβυκής Ακτοφυλακής ώστε να απωθούνται οι μετανάστες στα δικά της χωρικά ύδατα και στη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης μέσα στη Λιβύη. Η λογική απλή, αφού έγινε στην Τουρκία, γιατί όχι στη Λιβύη;

Ακολούθως τον Απρίλη του 2017, η ΕΕ ενέκρινε 90 εκατομμύρια ευρώ επιπλέον για τη Λιβύη για να υλοποιήσει το σχέδιο. Όμως η «κυβέρνηση» που ανέλαβε να τα διαχειριστεί είναι μόνο η μια από τις τρεις που διεκδικούν τον έλεγχο της διαλυμένης από την ιμπεριαλιστική επέμβαση των ευρωπαίων και των αμερικάνων χώρα. Γι’ αυτό, τον ίδιο μήνα η ιταλική κυβέρνηση έκανε ένα βήμα παραπάνω. Μάζεψε 60 φύλαρχους από τη νότια Λιβύη και συμφώνησαν να συνεργαστούν και να ασφαλίσουν τα σύνορα. Ο υπουργός Εσωτερικών της Ιταλίας δήλωσε ότι κατέληξαν σε συμφωνία 12 σημείων μετά από 72 ώρες μυστικών συνομιλιών στη Ρώμη. 

Ακολούθως, το καλοκαίρι η ιταλική κυβέρνηση αποφάσισε να ενισχύσει την Λιβυκή Ακτοφυλακή με 285 εκατομμύρια ευρώ μέχρι το 2023. Την εκπαίδευση λιμενικών της Λιβυκής Ακτοφυλακής στη Σούδα ανέλαβε η Ελλάδα. 

Με αφορμή τον έλεγχο της μετανάστευσης, πρώην αποικιοκρατικές χώρες όπως η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία τρέχουν σε έναν αγώνα δρόμου να επανεδραιώσουν την κυριαρχία τους στην Αφρική, χρηματοδοτώντας και εξοπλίζοντας διεφθαρμένα καθεστώτα, δικτατορίες –και όπου αυτά δεν υπάρχουν, όπως στη Λιβύη, ακόμη και οπλισμένους γκάνγκστερς. Ποιο είναι το αποτέλεσμα αυτής της αποικιοκρατικής πολιτικής «φυλάρχων» αλά 19ου αιώνα; Η απόλυτη φρίκη και αθλιότητα των βασανισμών, των βιασμών και των σκλαβοπάζαρων για δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους βγαλμένη κατευθείαν από τον 17ο και 18ο αιώνα. 

Στην 5η κοινή Σύνοδο της Αφρικανικής και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που έγινε στις 29-30 Νοεμβρίου, πίσω από τις υποκριτικές δηλώσεις και τα κροκοδείλια δάκρυα, οι κυβερνήσεις της ΕΕ συμφώνησαν με τις αφρικανικές κυβερνήσεις τη συνέχιση αυτής της πολιτικής με εκ νέου ενίσχυση της Λιβυκής «κυβέρνησης» -που μέσα στην ίδια τη Σύνοδο μαζί με τον σύμμαχο του Τσίπρα, τον Σίσι, υποστήριζαν ότι αυτά που συμβαίνουν στη Λιβύη είναι ψέμματα των ΜΜΕ. 

Αυτό ήταν το κόστος για την περαιτέρω μείωση των προσφυγικών ροών το 2017 (148.000 άτομα είχαν περάσει συνολικά τη Μεσόγειο μέχρι και το τρίτο τρίμηνο ενώ ο αριθμός των ανθρώπων που έφτασαν από την Λιβύη στην Ιταλία σημείωνε το τρίμηνο Ιουλίου-Σεπτεμβρίου ιστορικό χαμηλό): η επιστροφή των σκλαβοπάζαρων στην Αφρική. 

Φυσικά, η μείωση των προσφυγικών ροών συνοδεύτηκε από αύξηση του ποσοστού των πνιγμών στη Μεσόγειο. Το ποσοστό τους στο συνολικό αριθμό των ανθρώπων που προσπαθούν να περάσουν τα σύνορα αυξήθηκε από 0,37% το 2015 σε 1,2% το 2016 και σε 2,3% τους πέντε πρώτους μήνες του 2017 (ΟΗΕ). Μέχρι τις 20 Δεκέμβρη του 2017 είχαν πνιγεί μέσα στη χρονιά 3115 άνθρωποι στη Μεσόγειο.

Η εικόνα στα στρατόπεδα της ΕΕ είναι εξίσου ζοφερή: Στις 14/12/17 υπήρχαν στα νησιά του Αιγαίου 14.792 πρόσφυγες και μετανάστες (πάνω από το 90% των οποίων βρίσκονται σε στρατόπεδα) ενώ συνολικά σε όλη τη χώρα σε διάφορα camps και στρατόπεδα ήταν καταγεγραμμένα 27.000 άτομα. Στο μεταξύ από όσους έχουν καταθέσει αιτήσεις ασύλου στις χώρες της ΕΕ το 2016, μόνο ένα 20% έχει αναγνωριστεί ως πρόσφυγας, ένα 40% βρίσκεται σε ανθρωπιστικό καθεστώς ή επικουρική προστασία και ένα 40% έχει απορριφθεί.

Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει τώρα το σχέδιο της ΕΕ είναι πώς θα υλοποιηθούν οι μαζικές απελάσεις αυτών των ανθρώπων. Στη Γερμανία οι μαζικές απελάσεις Αφγανών προσφύγων δεν προχωράνε γρήγορα λόγω των λυσσαλέων αντιστάσεων. Το ίδιο και στην Ελλάδα, όπου αυξάνονται οι πιέσεις από την ΕΕ αλλά και από τη Νέα Δημοκρατία πάνω στην κυβέρνηση να επιταχύνει τις διαδικασίες ασύλου προκειμένου να «αποσυμφορηθεί» η κατάσταση στα νησιά με απελάσεις - με σχετική τροπολογία να αναμένεται στη Βουλή. 

Διαδηλώτρια στη μεγάλη αντιφασιστική διαδήλωση στις 18 Δεκέμβρη στη Βιέννη ενάντια στην Αυστριακή κυβέρνηση συνεργασίας με τους ναζί

Η άνοδος της Ακροδεξιάς

Λίγο πριν εκπνεύσει ο περασμένος χρόνος στην Αυστρία, για δεύτερη φορά μετά το 1999, ένα φασιστικό κόμμα θα συμμετέχει σε μια κυβέρνηση της Ευρώπης σε συνεργασία με το δεξιό λαϊκό κόμμα. Το 2017 ήταν επίσης η χρονιά που σε μια σειρά από εκλογές που έγιναν σε χώρες της Ευρώπης, ακροδεξιά και φασιστικά κόμματα σημείωσαν άνοδο. 

Η πιο συνήθης εξήγηση για το λόγο που οι κυβερνήσεις της ΕΕ και των ΗΠΑ σκληραίνουν τη στάση τους ενάντια στους πρόσφυγες και τους μετανάστες είναι ότι υποκύπτουν στο «λαϊκό αίσθημα» το οποίο με τη σειρά του τροφοδοτεί ακροδεξιά κόμματα τα οποία με τη σειρά τους πιέζουν τις κυβερνήσεις να προσαρμοστούν. Δηλαδή ο ρατσισμός, η μισαλλοδοξία και ο φασισμός πηγάζουν από τα κάτω, από τον κόσμο. Πρόκειται για το απόλυτο αναποδογύρισμα της πραγματικότητας. 

Η ενίσχυση των ακροδεξιών ξεκινάει από τα πάνω, από τις πολιτικές που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις. Την άνοδο της ακροδεξιάς και των φασιστών τροφοδοτεί ένα εκρηκτικό μείγμα από τέσσερα βασικά συστατικά: Συστηματική ρατσιστική πολιτική ενάντια στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, ισλαμοφοβία, πολεμικές επεμβάσεις και πολιτικές σκληρής λιτότητας και φτωχοποίησης της εργατικής τάξης και άλλων στρωμάτων της κοινωνίας.

Η ισλαμοφοβία αποτελεί βασικό ιδεολογικό εργαλείο προκειμένου να δικαιολογούνται ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στην Παλαιστίνη, στον Λίβανο, στη Σομαλία, στη Λιβύη, σε χώρες της υποσαχάριας Αφρικής και στο Ιράν. 
Τα τελευταία 15 χρόνια η ισλαμοφοβία αναβαθμίστηκε καθώς «ήρθε κι έδεσε» με τις ήδη υπάρχουσες ρατσιστικές πολιτικές - στις ΗΠΑ ενάντια στους μαύρους και τους μετανάστες και στις χώρες της Ευρώπης ενάντια στους καινούργιους μετανάστες αλλά και στους δεύτερης και τρίτης γενιάς που γεννήθηκαν στις φτωχογειτονιές των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων. Σήμερα, τα φτωχά παιδιά των Αράβων και Ασιατών μεταναστών από τις πρώην αποικίες κρίνονται αυτόματα από την αστυνομία και τα ΜΜΕ σαν «ύποπτοι για τρομοκρατία». 

Πάνω σε όλα αυτά ήρθε το κραχ του 2008 και η όξυνση της οικονομικής κρίσης να σημάνει νέους γύρους λιτότητας και να φτωχοποιήσει μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού. Επιπλέον η κρίση έχει σημάνει ότι οι ανταγωνισμοί στην ΕΕ έχουν αρχίσει να οξύνονται. Δίπλα στο ρατσισμό, την ισλαμοφοβία και τη λιτότητα, βλέπουμε π.χ. στην Ισπανία, το σκληρό παίξιμο του χαρτιού του εθνικισμού από την κυβέρνηση Ραχόι στο καταλανικό να έχει βγάλει στην επιφάνεια τα ζόμπι του Φράνκο. Επιπλέον στην Πολωνία, δίπλα στο ρατσισμό, οι αντισημιτικές κορώνες της κυβέρνησης έρχονται να νομιμοποιήσουν την παρουσία των ναζί στις εθνικές επετείους μιας χώρας που γνώρισε το Ολοκαύτωμα.

Είναι αυτές οι πολιτικές που τροφοδοτούν -υιοθετώντας τελικά την ατζέντα τους- τα παλιά ή νέα ακροδεξιά και φασιστικά κόμματα που έχουν αρχίσει να παίρνουν τα πάνω τους σε χώρες της Ευρώπης. Η άνοδός τους έρχεται με τη σειρά της να τροφοδοτήσει εκ νέου τη ρατσιστική και ισλαμοφοβική πολιτική των κυβερνήσεων. Αν δεν υπάρχει αρκετά ισχυρό εργατικό, αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα για να εμποδίσει τους φασίστες, η «παράνομη σχέση» και το ταγκό που χορεύουν με τους μηχανισμούς του αστικού κράτους και τα αστικά κόμματα μπορεί να φτάσει μέχρι και στη συμμετοχή στην κυβέρνηση, όπως είδαμε πρόσφατα στην Αυστρία.

Δεν μπορεί να έχει κανείς καμιά απολύτως εμπιστοσύνη στους αστικούς θεσμούς ότι θα σταματήσουν το ρατσισμό και τον φασισμό. 

Η ιστορική κατάθεση του Δημήτρη Κουσουρή στη δίκη της εγκληματικής ναζιστικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή

To τσάκισμα των φασιστών

Ένα πράγμα πρέπει να αποφύγει σήμερα το κίνημα και η αριστερά σε όλο τον κόσμο προκειμένου να μπορέσει να σταματήσει τις ρατσιστικές επιθέσεις των κυβερνήσεων και τον υπαρκτό κίνδυνο της ανόδου ενός αντιδραστικού φασιστικού κινήματος. Να θεωρήσει ότι οι αντίπαλοι έχουν ήδη νικήσει. 

Γιατί αυτό δεν έχει συμβεί πουθενά. Παντού, ακόμη και στα πιο δύσκολα σημεία, οι μάχες είναι ανοιχτές: Μπορεί στην Βιέννη το φασιστικό FPO να ορκίστηκε στην κυβέρνηση αλλά στην Αυστρία δεν έχει επικρατήσει ο φασισμός ούτε οι δρόμοι ανήκουν στα τάγματα εφόδου. Χιλιάδες διαδηλωτές βγήκαν στους δρόμους της Βιέννης τη μέρα ορκωμοσίας και θα ξαναβγούν μέσα στο Γενάρη απαιτώντας την παραίτηση της νέας κυβέρνησης. Είναι χαρακτηριστικό από αυτήν την άποψη, το γεγονός ότι ακόμη και στα δικαστήρια η «Αριστερή Στροφή Τώρα», αδελφή οργάνωση του ΣΕΚ στην Αυστρία, αθωώθηκε για μια καμπάνια με σύνθημα «Γαμήστε τον Στράχε». Είναι στο χέρι του κινήματος στην Αυστρία αν θα μπορέσει να σταματήσει την φασιστική απειλή, όπως πέτυχε στις αρχές του 2000 εναντίον του Χάιντερ, και ακόμη καλύτερα να την εκμηδενίσει.

Δεν έχει συμβεί ούτε στην Πολωνία, όπου χιλιάδες αντιφασίστες τόλμησαν και έκαναν αντιδιαδήλωση την μέρα της μεγάλης φασιστοσύναξης στη Βαρσοβία. Ήταν η μεγαλύτερη αντιφασιστική κινητοποίηση των τελευταίων δεκαετιών. Δεν έχει συμβεί ούτε στην Τσεχία, όπου εκατοντάδες αντιφασίστες τόλμησαν να περικυκλώσουν στην Πράγα την σύνοδο της ακροδεξιάς ομάδας του ευρωκοινοβουλίου που συμμετέχει το Εθνικό Μέτωπο τις πρώτες μέρες του Δεκέμβρη. 

Δεν έχει συμβεί στη Βρετανία, όπου όλοι προέβλεπαν την άνοδο των φασιστών του ακροδεξιού EDL να ακολουθεί το brexit αλλά αυτό που ακολούθησε ήταν η άνοδος του Κόρμπιν και της αριστεράς του Εργατικού Κόμματος. Ενώ ταυτόχρονα, το αντιφασιστικό κίνημα, μέσα από τις πρωτοβουλίες του Unite Against Fascism και του Stand up to Racism διαδηλώνει σε κάθε πόλη και κωμόπολη, όπου οι φασίστες τολμάνε να εμφανιστούν κάτω από κάθε λογής ταμπέλες - πρόσφατα αυτή των «οπαδών» ποδοσφαιρικών ομάδων.

Αντίστοιχα, ανοιχτές είναι οι μάχες που δίνονται ενάντια στα ρατσιστικά μέτρα των κυβερνήσεων της ΕΕ. Στη Γερμανία, μπορεί το AfD να έχει επιτυχία στις εκλογές, αλλά στους δρόμους δεν είναι αυτό που κυριαρχεί. Ούτε καν στα αεροδρόμια, όπου κάθε βδομάδα το κίνημα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες διαδηλώνει κατά εκατοντάδες ενάντια στις απελάσεις - με τους πιλότους της Λουφτχάνσα να πετυχαίνουν να ακυρώσουν στην πράξη 222 πτήσεις Αφγανών προσφύγων που ήταν προς απέλαση. 

Στη Γαλλία, ο Μακρόν δεν είχε να αντιμετωπίσει μόνο τις μαχητικές απεργίες που έσπασαν το καθεστώς «έκτακτης ανάγκης» αλλά και το κίνημα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες που διαδήλωσε μέσα στο Δεκέμβρη απαιτώντας να ανοίξουν τα σύνορα με την Ιταλία. Στις ίδιες τις ΗΠΑ μπορεί ο Τραμπ να έβγαλε τους φασίστες και την Κου Κλουξ Κλαν στο δρόμο αλλά το αντιφασιστικό κίνημα συγκρούστηκε ηρωικά μαζί τους και τους απομόνωσε στο Σαν Φρανσίσκο, στο Μπέρκλεϊ και στη Βοστώνη. 

Στην Ελλάδα, από την 8χρονη σύγκρουση με τα μνημόνια αυτός που μεγάλωσε πλειοψηφικά ήταν τα κόμματα που βρίσκονταν στα αριστερά της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και πολύ λιγότερο οι φασίστες. Έπεσαν έξω οι κασσάνδρες που στη συνέχεια, μετά την κωλοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ το 2015, προέβλεπαν άνοδο της Χ.Α. 

Σήμερα η Χ.Α παραμένει καθηλωμένη στα ίδια ποσοστά ακριβώς γιατί στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν δυνάμεις δυνατές όχι μόνο δημοσκοπικά, αλλά και πολιτικά και κοινωνικά, που μπορούν να καθορίσουν τις εξελίξεις στην αντίθετη κατεύθυνση. Μπαίνοντας στο 2018 το αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό κίνημα συνεχίζει να δίνει τις μάχες κάνοντας μεγάλα και μικρά βήματα σε όλα τα μέτωπα. 

Κεντρικό ρόλο για την κρίση στην Χ.Α έχει παίξει από τη μια η συνεχιζόμενη δίκη της μέσα από την οποία αποκαλύπτεται σε καθημερινή βάση ο εγκληματικός, ναζιστικός και φιλοσυστημικός της χαρακτήρας. Και από την άλλη η άμεση κινητοποίηση στους δρόμους και στους χώρους δουλειάς - είτε αποπειράται να βγάλει τα τάγματα εφόδου όπως στον Ασπρόπυργο είτε να εγκαινιάσει γραφεία όπως στον Πειραιά είτε να εμποδίσει τα παιδιά των προσφύγων να πάνε στα σχολεία ή να παρελάσουν όπως στα Σεπόλια και στη Δάφνη είτε να διώξει τους πρόσφυγες όπως στη Λέσβο.

Είναι καθήκον του κινήματος αλληλεγγύης να ξεχειλώσει αυτά τα βήματα αλλά ταυτόχρονα να εντείνει τις δράσεις του με στόχο την ανατροπή συνολικά της πολιτικής της ΕΕ που εφαρμόζει πιστά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ανοίγοντας πεδίο δράσης στους φασίστες. Και βέβαια να σταθεί κόντρα σε κάθε απόπειρα της Νέας Δημοκρατίας μέσα από «πρωτοβουλίες δημάρχων», όπως αυτή του δήμαρχου Λέσβου Γαληνού, να δημιουργήσει ένα αντιδραστικό κίνημα που θα ζητάει γρήγορη απέλαση για να αδειάσουν τα νησιά - βάζοντας επιπλέον βούτυρο στο ψωμί των φασιστών. Ας σημειώσουμε εδώ ότι η απόπειρα του Γαληνού να επαναλάβει στην Αθήνα τη συγκέντρωση που έκανε στη Λέσβο απέτυχε. 

Αυτές οι μάχες πρόκειται να γίνουν ακόμη πιο σκληρές τη χρονιά που μπαίνει αλλά μπορούν να κερδηθούν. Φτάνει να δοθούν μετωπικά, με όρους μαζικού κινήματος, με αιχμηρή πολιτική και έχοντας στο κέντρο τους τη δύναμη της εργατικής τάξης.
Με αιχμηρή πολιτική σημαίνει ότι δεν κάνεις ούτε ένα βήμα πίσω πάνω στα δικαιώματα, τις κατακτήσεις αλλά και στα αιτήματα του κινήματος που έχει απεμπολήσει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. 

Απαιτώντας να ανοίξουν τα σύνορα, να πέσουν οι φράχτες, να κλείσουν τα στρατόπεδα, να ακυρωθεί η Συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, να δοθούν σε όλους τους πρόσφυγες και μετανάστες χαρτιά -και μέχρι να συμβεί αυτό, να υπάρξει στέγη, σίτιση και αξιοπρεπής διαβίωση για όλους. Να μην πεθάνει κανείς από το κρύο στη Μόρια και οπουδήποτε αλλού. 

Σημαίνει επίσης να συνδέεις τη μάχη του αντιφασισμού με αυτήν του αντιρατσισμού και τα δύο αυτά μέτωπα με τη μάχη ενάντια στα μνημόνια. Σε αυτήν την κατεύθυνση έχουν γίνει βήματα τα τελευταία χρόνια. Ολόκληρα κομμάτια της αριστεράς (που αρχικά είτε υποτιμούσαν τη μάχη ενάντια στο φασισμό είτε δεν ήθελαν να τη συνδέσουν με αντιρατσιστικά αιτήματα θεωρώντας τα μειοψηφικά είτε αρνούνταν να εντάξουν όλα αυτά τα αιτήματα στα πλαίσια του εργατικού κινήματος) σήμερα θεωρούν καθήκον τους να βάλουν στα σωματεία και τους φοιτητικούς συλλόγους ψηφίσματα, αποφάσεις και να αποφασίζουν συμμετοχή στις αντιφασιστικές και αντιρατσιστικές κινητοποιήσεις. Αυτό είναι μεγάλο προχώρημα. 

Μετωπικά και με όρους μαζικού κινήματος σημαίνει τα παραδείγματα της κοινής δράσης που είδαμε να ξεδιπλώνονται φέτος έξω και μέσα στη δίκη της Χ.Α αλλά και έξω από τα σχολεία για τα προσφυγόπουλα με κοινές συγκεντρώσεις όλου του φάσματος του κινήματος (από την αναρχία και την αυτονομία μέχρι το ΚΚΕ και τη νεολαία ΣΥΡΙΖΑ και από το κίνημα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες μέχρι τις δημοτικές παρατάξεις και του πολιτιστικούς συλλόγους) να απλωθούν παντού. Είναι λάθος οι φωνές που λένε ότι τα μέλη ή οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να βαδίζουν χωριστά ή ακόμη χειρότερα να εκδιώκονται από τις αντιφασιστικές και τις αντιρατσιστικές κινητοποιήσεις γιατί το κόμμα που ανήκουν ή ψήφισαν, εφαρμόζει αντεργατικές και αντιμεταναστευτικές πολιτικές. 

Πρώτον, γιατί αποκλείοντας τους «συριζαίους» στερείς από το αντιφασιστικό κίνημα τη δυνατότητα να απλωθεί σε μεγαλύτερα τμήματα της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Και δεύτερον, γιατί η συμμετοχή ψηφοφόρων, μελών, δημοτικών συμβούλων, συνδικαλιστών που είναι κομμάτι του κινήματος αλληλεγγύης στις κινητοποιήσεις, δημιουργεί προβλήματα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και βραχυκυκλώνει τη δυνατότητά του να εφαρμόσει τα μέτρα που συμφωνεί η ηγεσία του με την ΕΕ. Όπως χαρακτηριστικά είχε δηλώσει πρόσφατα σε άρθρο του ο πρώην γ.γ. του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής (την περίοδο που συντάχτηκε ο ισχύων νόμος για το άσυλο) Β. Παπαδόπουλος: «Αν τελικά η “Συμφωνία” Ε.Ε. - Τουρκίας δεν έχει ακόμη πλήρως εφαρμοστεί... αυτό οφείλεται στη σθεναρή αντίδραση οργανώσεων και φορέων της κοινωνίας των πολιτών, αλλά και δημόσιων λειτουργών». 

Στο ζήτημα της αντιμετώπισης του φασισμού, η λογική που απορρίπτει τη μετωπική δράση με κομμάτια του ρεφορμισμού είναι καταστροφική και έχει αποδειχθεί αυτό ιστορικά με τον χειρότερο τρόπο στο Μεσοπόλεμο.

Η ιστορία της ανόδου του φασισμού και στην Ιταλία και στη Γερμανία στον μεσοπόλεμο έχει δείξει ότι χωρίς τις μάζες στο προσκήνιο, ο «μαχητικός αντιφασισμός» μικρών αποφασισμένων πρωτοποριών, όσο ηρωικός και αν είναι, δεν μπορεί να σταματήσει ένα αντιδραστικό κίνημα όπως ο φασισμός, και ακόμη περισσότερο το αστικό κράτος που καιροφυλακτεί στο πλευρό των φασιστών. 

Τέλος, από το 2012-13, η παρουσία της οργανωμένης εργατικής τάξης έχει γίνει ο καθοριστικός παράγοντας για να πετύχει νίκες το αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό κίνημα. Τα παραδείγματα, δεκάδες: Η παρουσία των σωματείων των δήμων, των εκπαιδευτικών, των νοσοκομειακών, των εργαζομένων στη Ζώνη έξω από τα σχολεία για τα προσφυγόπουλα αλλά και στα δικαστήρια για να καταδικαστούν οι φασίστες και σε κάθε τοπική κινητοποίηση για να κλείσουν τα γραφεία της Χ.Α. 

Τα αντιρατσιστικά μαθήματα μέσα στα σχολεία κάθε Μάρτη και οι κινητοποιήσεις και η επιβολή στην πράξη των ανοιχτών νοσοκομείων σε κάθε πρόσφυγα και μετανάστη. Η οργάνωση των εργαζομένων στις ΜΚΟ και τις υπηρεσίες ασύλου που απαιτούν ταυτόχρονα το δικαίωμά τους στη δουλειά αλλά και να συνεχίσει να δίνεται άσυλο. Η οργάνωση και οι αγώνες των μεταναστών εργατών σε μια σειρά από εργοστάσια για να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα τους και καλύτερες συνθήκες δουλειάς. Η συμμετοχή στην πρόσφατη πανεργατική απεργία των προσφύγων από τη Μόρια στις απεργιακές συγκεντρώσεις στη Λέσβο την ίδια ώρα που στην Αθήνα πλημμυροπαθείς από τη Μάνδρα, η Ένωση Μεταναστών Εργατών, μετανάστες εργάτες από εργοστάσια της Αττικής και η Πακιστανική Κοινότητα (που πήγε δύο φορές στη Μάνδρα στο πλευρό των πλημμυροπαθών) διαδήλωναν δίπλα-δίπλα. 

Αυτή είναι η δύναμη της ενότητας και της αλληλεγγύης της εργατικής τάξης. Αυτή τη δύναμη θα χρειαστεί να τη δείξουμε σε όλη της την έκταση στις 17 Μάρτη στην Αθήνα στη μεγάλη διαδήλωση προς τη Βουλή και τα γραφεία της ΕΕ, αλλά και σε όλες τις υπόλοιπες πόλεις, με μεγάλα ενωτικά κατεβάσματα τη συμμετοχή όσων περισσότερων γίνεται σωματείων και συλλόγων. Θα τη δείξουμε και διεθνώς καθώς ο συντονισμός για τις 17Μ που ξεκίνησε στη Διεθνή Συνάντηση στο Ρουφ τον Οκτώβρη απλώνεται σε όλο και περισσότερες χώρες. Η ΚΕΕΡΦΑ και η Ένωση Μεταναστών Εργατών θα συνεχίσουν να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή αυτής της προσπάθειας.