 |
| Αντάρτες της PFLP το 1969 στο Λίβανο |
Το άρθρο αυτό του Ιμπραχάμ Αλί, που πρωτοδημοσιεύτηκε στο Περιοδικό International Socialism το Μάρτη-Απρίλη του 1969, περιγράφει τη σύνθεση και την ιδεολογία των αντάρτικων ομάδων που άρχισαν να αναπτύσσουν ανεξάρτητη δράση μετά την ήττα των Αραβικών κρατών στον Πόλεμο των Έξι Ημερών.
Η Φατάχ, η μεγαλύτερη και πιο λαοφιλής οργάνωση, κυριάρχησε στο συνέδριο. Ο Γιάσερ Αραφάτ, ηγέτης της Φατάχ, εκλέχτηκε πρόεδρος της "ανανεωμένης" PLO και 4 άνδρες της Φατάχ εκλέχτηκαν μέλη της 11μελούς εκτελεστικής επιτροπής της PLO. Έτσι φαίνεται ότι η Φατάχ πέτυχε τελικά την πλήρη αναγνώριση από Αραβικά κράτη στο πλαίσιο της PLO. Στο παρελθόν τα Αραβικά κράτη συνεισέφεραν μεγάλα χρηματικά ποσά στη Φατάχ που συνέχιζε να υποστηρίζει και να εφαρμόζει την πολιτική της μη-ανάμειξης στις "εσωτερικές υποθέσεις των Αραβικών κρατών". Αυτό δικαιολογούνταν από την ανάγκη τους για χρηματοδότηση, όπλα και περιοχές για στρατιωτικές ασκήσεις των μελών τους, και για τη συγκέντρωση των Παλαιστινίων στη διαμάχη με το Ισραήλ που το θεωρούσαν ως το "μεγαλύτερο" εμπόδιο για την οποιαδήποτε ανάπτυξη και πρόοδο στη Μέση Ανατολή. Αυτό δεν εκπλήσσει από τη στιγμή που η Φατάχ ολόκληρο τον Παλαιστινιακό και τον Αραβικό αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το Σιωνισμό ως αποκλειστικά εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Είναι αποτέλεσμα όχι μόνο της πολιτικής σκοπιμότητας από τη μεριά της Φατάχ, αλλά και της ίδιας της συντηρητικής πολιτικής προοπτικής.
Το μικρότερο και πιο προοδευτικό PFLP είναι χωρισμένο ανάμεσα στους αποκαλούμενους "μετριοπαθείς" και τους "Μαρξιστές". Η "μαρξιστική" πτέρυγα του PFLP καλεί σε "προλεταριακή" επανάσταση στον Αραβικό κόσμο ως απαραίτητη προϋπόθεση για οποιαδήποτε λύση του Παλαιστινιακού προβλήματος, παρότι δεν έχει στην πραγματικότητα αναπτύξει οποιαδήποτε συνολική διεθνιστική εναλλακτική απέναντι στον ψεύτικο "σοσιαλισμό" κάποιων Αραβικών κρατών και την μπερδεμένη εθνικιστική προοπτική των διάφορων αντάρτικων ομάδων. Τα μέλη του PFLP είναι αναγκασμένα να δουλεύουν υπόγεια στις περισσότερες Αραβικές χώρες, συμπεριλαμβανομένου του Λιβάνου που υπέστη το πλήγμα της Ισραηλινής επίθεσης στο αεροδρόμιο της Βηρυτού σαν αντίποινα γιατί "επιτρέπει την ελεύθερη μετακίνηση και παρέχει εγκαταστάσεις για την εκπαίδευση στο έδαφος του Λιβάνου των τρομοκρατών που ευθύνονται για την επίθεση στην Αθήνα". Στην πραγματικότητα εκείνο το διάστημα αρκετά μέλη του PFLP βρισκότανε στις Λιβανέζικες φυλακές.
Οι αντάρτικες επιθέσεις ενώ αυξάνονται σε ποσότητα και ποιότητα δεν συνοδεύονται από την εγκατάσταση βάσεων ανταρτών στις κατεχόμενες από το Ισραήλ περιοχές. Αυτό δεν μπορεί να εξηγηθεί μόνο στη βάση της επαγρύπνησης του Ισραήλ και της πολιτικής των μαζικών αντιποίνων (κατεδαφίσεις σπιτιών, απελάσεις, μαζικές συλλήψεις και εκτελέσεις). Οι περισσότεροι δημόσιοι λειτουργοί στη Δυτική Όχθη παίρνουν διπλούς μισθούς -από τους Ιορδανούς και από τους Ισραηλινούς. Οι συνηθισμένες εμπορικές συναλλαγές μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Όχθης συνεχίζεται την ώρα που τα Ισραηλινά ναπάλμ βομβαρδίζουν Αραβικά χωριά στην Ανατολική Όχθη. Οι Ισραηλινοί εφαρμόζουν μια πολιτική που είναι δίκοπο μαχαίρι - μαζικά αντίποινα από τη μια, παραχωρήσεις από την άλλη. Καμία οργάνωση ανταρτών δεν προωθεί ένα πρόγραμμα, παρότι όλες καλούν σε ένοπλο αγώνα για μία δημοκρατική, δικοινοτική Παλαιστίνη χωρίς Σιωνιστές.
Το πρόσφατο συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στο Κάιρο αντιπροσωπεύει μια ποιοτική αλλαγή στην εξέλιξη του κινήματος της Παλαιστινιακής αντίστασης. Κατά την περίοδο 1948-1967, οι Αραβικές κυβερνήσεις φαίνονταν στους Παλαιστίνιους και τους Άραβες γενικά να είναι η βασική δύναμη που μπορούσε να αντιπαλέψει την μονίμως παρούσα Ισραηλινή απειλή. Αυτή η εμπιστοσύνη στα Αραβικά αστικά καθεστώτα έπνιγε κάθε Παλαιστινιακή πρωτοβουλία για ανεξάρτητη δράση. Έτσι η οποιαδήποτε Παλαιστινιακή δράση ελέγχονταν από τις διάφορες Αραβικές κυβερνήσεις και υποτάσσονταν στα συμφέροντά τους. Αυτή ακριβώς ήταν και η περίπτωση με την Αίγυπτο. Ο Πόλεμος των Έξι Ημερών έχοντας εκθέσει σε κάποιο βαθμό τη διαφθορά και τη χρεοκοπία αυτών των καθεστώτων οδήγησε τους Παλαιστίνιους σε μια επανεκτίμηση των θέσεων τους απέναντι στα Αραβικά κράτη. Αυτό εκδηλώθηκε με τη μαζική λαϊκή υποστήριξη στις οργανώσεις των ανταρτών που, και αυτό πρέπει να τονιστεί, κινούνται ανεξάρτητα από τις Αραβικές κυβερνήσεις και έχουν αποδείξει ότι είναι μια σοβαρή μακροπρόθεσμη απειλή για τους Ισραηλινούς.
Ο Χουσεΐν (της Ιορδανίας) αναμφίβολα με τις ευλογίες του Νάσερ, και κάτω από τις πιέσεις των Δυτικών και των Ισραηλινών, προσπάθησε να τσακίσει τις οργανώσεις των ανταρτών πολλές φορές και μετά από κάθε άκαρπη προσπάθεια οι τάξεις των ανταρτών πλήθαιναν (τα Ισραηλινά αντίποινα είχαν επίσης το ίδιο αποτέλεσμα). Πραγματικά υπήρξαν περιπτώσεις Ιορδανών στρατιωτών να πυροβολούν Ιορδανούς αξιωματικούς που τους διέταζαν να συλλάβουν αντάρτες. Αυτή η κατάσταση ανάγκασε τις Αραβικές κυβερνήσεις να διακηρύξουν δημόσια την αναγνώριση της ανεξαρτησίας του κινήματος αντίστασης.
Για πρώτη φορά από το 1936 οι Παλαιστίνιοι Άραβες επανεμφανίζονται στην πολιτική αρένα ως σημαντική και ανεξάρτητη δύναμη από μόνοι τους. Οι Αραβικές άρχουσες τάξεις βρίσκονται μπροστά σ' ένα δίλημμα από το οποίο δεν μπορούν να ξεφύγουν. Η στρατιωτική τους αδυναμία και αστάθεια τους υποχρεώνει να εργάζονται προς μία διπλωματική επίλυση που την ίδια στιγμή να μη θέτει σε κίνδυνο την εξουσία τους. Από την άλλη, η διπλωματική επίλυση μέσω του ΟΗΕ ή με τη μορφή της συμφωνίας των τεσσάρων δυνάμεων που οι αντάρτικες οργανώσεις απορρίπτουν απερίφραστα αφού αυτή δεν θα έλυνε τα βασικά ζητήματα, θα ήτανε άχρηστη. Η διάκριση που υπήρχε στα μυαλά των ανθρώπων πριν τον Πόλεμο των Έξι Ημερών μεταξύ "προοδευτικών" και "αντιδραστικών" Αραβικών κρατών έχει αρχίσει να ξεθωριάζει. Η χρεοκοπία και η καταπιεστική φύση των αντιδραστικών Αραβικών αστικών καθεστώτων έχει λίγο-πολύ εκτεθεί. Στην Αίγυπτο φοιτητές και εργάτες διαδηλωτές που, κάτω από την ηγεσία της αριστεράς, απαιτούσαν περισσότερη ελευθερία και συμμετοχή, συγκρούστηκαν με την αστυνομία. Και υπήρχαν πολλοί τραυματίες. Ο Νάσερ, βρισκόμενος κάτω από την πίεση της Σοβιετικής Ένωσης να προχωρήσει σε πολιτική διευθέτηση με το Ισραήλ, προσπάθησε να ηρεμήσει τα πνεύματα ενώ ο ίδιος αναζητά εναγωνίως μία πολιτική διέξοδο.
Στην Ιορδανία ο Χουσεΐν πιέζεται απ' όλες τις πλευρές: απ' τις Ισραηλινές επιθέσεις, τις απαιτήσεις της Δύσης, αλλά κι από τον ίδιο το λαό του που είναι στην πλειοψηφία του Παλαιστινιακής καταγωγής. Στη Συρία το Κόμμα Μπάαθ κυβερνάει μ' ένα ταπεινωμένο στρατό που δεν πήρε μέρος καθόλου στις μάχες του Ιούνη του 1967, στον οποίο αποδόθηκε ο ρόλος της υπεράσπισης της "Επανάστασης", αφού πρώτα έγιναν εκκαθαρίσεις όλων των μη κομματικών μελών. Για να δικαιολογηθεί η ηγεσία του Μπάαθ επικαλείται τον "επαναστατικό ντεφετισμό" του Λένιν! Όμως οι μάζες στη Σύρια δύσκολα μπορούν να ξεχάσουν το γεγονός ότι τα υψίπεδα του Γκολάν παραδόθηκαν κυριολεκτικά αμαχητί (στο Ισραήλ).
Το απαξιωμένο δεξιό καθεστώς του Ιράκ ήρθε αντιμέτωπο με την κλιμάκωση της ένοπλης αντίστασης από το αριστερό Ιρακινό Κομμουνιστικό Κόμμα στα νότια, με την κούρδικη επανάσταση στα βόρεια και με την ανερχόμενη αντιπολίτευση προοδευτικών ομάδων και κομμάτων σε όλη την επικράτεια, χρειάστηκε να καταφύγει στο θέαμα του δημόσιου απαγχονισμού "Ισραηλινών" κατασκόπων. Υπουργοί παροτρύνουν μέσα από ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά δίκτυα τον κόσμο να βγει στις πλατείες και να γίνει μάρτυρας της τιμωρίας των "προδοτών". Δεν θα προκαλούσε καμιά έκπληξη αν τα θύματα ήταν όντως κατάσκοποι, αφού αυτές οι κυβερνήσεις είναι όντως διάτρητες όχι μόνο στους Ισραηλινούς κατασκόπους, αλλά ακόμα περισσότερο στη CIA και τις Βρετανικές μυστικές υπηρεσίες. Αλλά ο πραγματικός λόγος πίσω απ' αυτές τις παραστάσεις είναι να βγει το καθεστώς από την απομόνωση και να κερδίσει κάποιο λαϊκό έρεισμα. Ο Δυτικός και ο Σιωνιστικός τύπος πλημμύρισαν με υστερικές κραυγές για το γεγονός ότι εννέα από τα έντεκα θύματα ήταν Εβραίοι. Στο μεταξύ, η δολοφονία τριών κοριτσιών Αραβικής καταγωγής από την Ισραηλινή αστυνομία στις πρόσφατες διαδηλώσεις ενάντια στην κατοχή στη Γάζα πέρασαν σχεδόν ασχολίαστες.
Η ήττα των Αράβων το 1967 έχει μέχρι στιγμής απελευθερώσει νέες δυνάμεις και ιδέες στον Αραβικό κόσμο. Οποιαδήποτε σύγκριση σε σχέση με τη μορφή που θα έπρεπε να πάρει ο αγώνας, παραδείγματος χάρη, με την Αλγερία, είναι σε λάθος κατεύθυνση. Το Ισραήλ, ενώ μοιάζει με τη γαλλική Αλγερία, είναι από πολλές απόψεις διαφορετικό. Το Ισραήλ είναι διαφορετικός πολιτικός αντίπαλος από τους Γάλλους αποικιοκράτες. Μόνο μια επαναστατική και διεθνιστική λύση είναι ικανή, όχι μόνο να λύσει το πρόβλημα της Παλαιστίνης, αλλά και όλα τα προβλήματα κοινωνικής και εθνικής απελευθέρωσης στην περιοχή. Οι Άραβες και οι Ισραηλινοί σοσιαλιστές πρέπει να παλέψουν για μια επανάσταση των εργατών και των αγροτών που να βάζει σαν στόχο την εγκαθίδρυση μιας Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας με πλήρη δικαιώματα για τους Εβραίους, τους Κούρδους και όλες τις μειονότητες.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου