Socialist Worker, International, Sun 7 May 2017, 19:11 BST, Issue No. 2553
Ένας νεοφιλελεύθερος πρόεδρος, όλα τα βασικά πολιτικά κόμματα σε κρίση -και οι φασίστες καιροφυλακτούν. Ο Ντέιβ Σιούελ λέει ότι η Γαλλική αντίσταση αναμένεται να κλιμακωθεί.
Ο φιλελεύθερος τεχνοκράτης και πρώην τραπεζίτης Εμανουέλ Μακρόν είναι ο νέος πρόεδρος της Γαλλίας, με 66% των ψήφων.
Η Μαρίν Λεπέν του φασιστικού Εθνικού Μετώπου (ΕΜ) πήρε 34%.
Είναι καλοδεχούμενη και σημαντική η ήττα της Λεπέν. Αλλά το ότι ήρθε δεύτερη δεν σημαίνει ότι η φασιστική απειλή έχει απομακρυνθεί.
Η Λεπέν πήρε πάνω από 10,5 εκατομμύρια ψήφους, και στις βουλευτικές εκλογές τον επόμενο μήνα μπορεί το Εθνικό Μέτωπο να κερδίσει πολύ περισσότερους βουλευτές.
Το ποσοστό αποχής έφτασε το 25%, το μεγαλύτερο στην ιστορία μετά τις εκλογές του 1969. Επιπρόσθετα, ο αριθμός ρεκόρ των λευκών και των άκυρων ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, αγγίζοντας το 9% επί των εγγεγραμμένων, ποσοστό τεράστιο σε σύγκριση με το 2% του πρώτου γύρου.
Συνολικά ένας πιθανός ψηφοφόρος στους τρεις επέλεξε να μην ψηφίσει ούτε τη φασίστρω ούτε τον τραπεζίτη.
Αυτό υπογραμμίζει το γεγονός ότι δεν υπάρχει καμιά ενθουσιώδης υποστήριξη του Μακρόν.
Τώρα όμως θα προσπαθήσει να σχηματίσει κυβέρνηση για να επιτεθεί στα δικαιώματα των εργαζόμενων και να προχωρήσει σε 120.000 απολύσεις στο δημόσιο τομέα.
Υποσχέθηκε να προωθήσει "μεταρρυθμίσεις" που προχωράνε ακόμα παραπέρα σε σχέση με τον Εργατικό Νόμο που πέρασε η απερχόμενη κυβέρνηση του Σοσιαλιστικού Κόμματος (ΣΚ) υπό το Φρανσουά Ολάντ.
Σ' αυτή τη μεταρρύθμιση αντιτάχθηκε το 70% του πληθυσμού. Για να την περάσει, η κυβέρνηση του Ολάντ χρειάστηκε να αναβάλει την ψήφιση στο κοινοβούλιο -και να χρησιμοποιήσει ουκ ολίγες φορές τρομακτική αστυνομική βία ενάντια στους διαδηλωτές.
Γι' αυτό δεν αποτελεί έκπληξη η δήλωση του Μακρόν ότι, αν χρειαστεί, θα κυβερνήσει κι αυτός με διατάγματα και όχι με την κοινοβουλευτική πλειοψηφία προκειμένου να κλιμακώσει τις επιθέσεις -παρότι υπάρχουν όρια σ' αυτού του είδους την εξουσία.
Οι διαδοχικές κυβερνήσεις στη Γαλλία απέτυχαν να τραβήξουν τη χώρα έξω από το οικονομικό τέλμα.
Η ανάκαμψη από την παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008-9 υπήρξε αργή και περιορισμένη. Μια νέα μικρότερη ύφεση χτύπησε τη χώρα μόλις τον περασμένο χρόνο, και μετά από σύντομη ανάκαμψη οι ρυθμοί ανάπτυξης επιβραδύνονται.
Το 85% των νέων θέσεων εργασίας πέρσι ήταν προσωρινές, οι περισσότερες συμβάσεις λιγότερο του ενός μήνα. Η ανεργία φτάνει το 10% -και 23% στους νέους κάτω των 24.
Αυτή ηλικιακή ομάδα ψήφισε σε μικρότερα ποσοστά τα παραδοσιακά κόμματα της Γαλλίας στον πρώτο γύρο των εκλογών, με τον αριστερό Ζαν-Λυκ Μελανσόν να έρχεται πρώτος και τη Λεπέν δεύτερη.
Επιθετικοί
Από τη δεκαετία του '90 τα αφεντικά προσπαθούν να πάρουν πίσω τις κατακτήσεις του μαχητικού Γαλλικού εργατικού κινήματος.
Όπως είχε πει κι ο δεξιός πρώην πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί, η πρόκληση ήταν "να απαλλαγούμε μια και καλή απ' την κληρονομιά του Μάη του '68".
Αλλά καμιά κυβέρνηση, ούτε και η δική του, δεν τα κατάφερε. Οι μαζικές απεργίες κατάφεραν να παγώσουν τις επιθέσεις και κάποιες φορές να πετύχουν μερικές νίκες.
Αυτό είχε πολιτικό κόστος. Η κεντροδεξιά πλήρωσε ακριβώς την ταύτισή της με τη διεφθαρμένη και ξιπασμένη πλουτοκρατία, την ώρα οι απλοί άνθρωποι υποφέρανε.
Ο Φρανσουά Φιγιόν, ο ομοφοβικός που υποσχέθηκε να κάνει στη Γαλλία ό,τι έκανε η Μάργκαρετ Θάτσερ στη Βρετανία, δεν ήταν η εξαίρεση.
Τα κεντρικά συνθήματα της καμπάνιας του ήταν η οικονομική "αυτοσυγκράτηση" και οι "οικογενειακές αξίες" -τότε αποκαλύφθηκε ότι καταχράστηκε δημόσιο χρήμα "για να ταΐσει" τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Και έγινε ο πρώτος υποψήφιος των συντηρητικών για δεκαετίες που δεν κατάφερε να φτάσει στο δεύτερο γύρο.
Για το ΣΚ του Ολάντ, το να κάνει τη βρώμικη δουλειά για λογαριασμό της άρχουσας τάξης σήμαινε πόλεμο με την ίδια του τη βάση. Και υπέστη μια συντριπτική ήττα που μπορεί να συγκριθεί μ' αυτή του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος στην Ελλάδα, του ΠΑΣΟΚ.
Ο Ολάντ αποσύρθηκε από τη διεκδίκηση της επανεκλογής του, βλέποντας ότι το ποσοστό αποδοχής του κατρακύλησε μόλις στο 4%. Η ψηφοφόροι του ΣΚ σκόρπισαν είτε προς το Μακρόν, στα δεξιά του κόμματος, είτε προς τα αριστερά, στο Μελανσόν.
Το κόμμα εξέλεξε σαν υποψήφιο έναν απλό "αντάρτη" βουλευτή που υποσχέθηκε να σαρώσει την κληρονομιά του Ολάντ -και πήρε κάτω από 7%.
Ο γενικός γραμματέας του κόμματος Ζαν Κριστόφ Καμπαντελίς είπε ότι το κόμμα είναι "νεκρό, θεόνεκρο", τουλάχιστον στην παρούσα μορφή του. Ο πρωθυπουργός του Ολάντ, ο βάναυσος Ισλαμοφοβικός Μανουέλ Βαλς αποκάλεσε τις εκλογές "τέλος της ιστορίας" για το ΣΚ.
Σαν υποψήφιος ο Μακρόν πλάσαρε τον εαυτό του σαν έναν "αουτσάιντερ" υπεράνω κομματικών περιορισμών για να πετύχει το σκοπό του.
Η καμπάνια του περιστρέφονταν αποκλειστικά γύρω από το τι δεν είναι, ενώ σκόπιμα απουσίαζαν όλα εκείνα τα στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν. Κανένας απ' αυτούς δεν είναι ικανός να κρατηθεί στην εξουσία.
Πιο αδύναμοι
Σαν πρόεδρος ο Μακρόν θα πρέπει να περιμαζέψει σε μια κυβέρνηση με ό,τι βουλευτές καταφέρει να εκλέξει το διαδικτυακό του "κίνημα" και με όποιον άλλον συντρέξει για να συνεργαστεί μαζί τους. Θα είναι πιθανόν πιο αδύναμη και ασταθής από τις προκατόχους της ενώ το ζητούμενο είναι να προχωρήσει τις επιθέσεις.
Ο Ολάντ, ο Σαρκοζί και ο προηγούμενος πρόεδρος Ζακ Σιράκ εφάρμοσαν όλοι τους στις ακροδεξιές πολιτικές για να αντισταθμίσουν τη χαμένη τους υποστήριξη.
Επιτέθηκαν στους Μουσουλμάνους, περιέστειλαν πολιτικές ελευθερίες, έδωσαν περισσότερη εξουσία και περισσότερη αυτοπεποίθηση στην αστυνομία και εισήγαγαν μια "δημοκρατική" μορφή εθνικισμού στην καρδιά της πολιτικής τους.
Παρότι τα έκαναν όλα αυτά για να ανταγωνιστούν το ΕΜ, στην πράξη ήταν ανοίγματα για να το πάνε οι φασίστες παραπέρα.
Ο Μακρόν θα αντιμετωπίσει τα ίδια προβλήματα με τους προκατόχους του. Δεν υπάρχει λόγος να περιμένουμε ότι θα σπάσει μ' αυτή τη στρατηγική. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές του θα συνεχίσουν να σπέρνουν το φόβο, την απόγνωση και την πικρία που χαρίζει στο ΕΜ ακροατήρια.
Το ΕΜ έχει ήδη καταφέρει να αποκατασταθεί στα μάτια και τον άλλων πολιτικών και να επιβάλει μια πλατφόρμα χωρίς προηγούμενο.
Είναι αισχρό που ο Μακρόν έπαιξε ρόλο σ' αυτό συμμετέχοντας σε μια παρωδία ντιμπέιτ με τη Λεπέν -κάτι που ακόμα κι ο ρατσιστής συντηρητικός Ζακ Σιράκ είχε αρνηθεί το 2002.
Χωρίς αποφασισμένο αντίπαλο το ΕΜ θα συνεχίσει να μεγαλώνει.
Και μακροπρόθεσμα η απογοήτευση που διέλυσε τα βασικά γαλλικά κόμματα και οδήγησε τις κυβερνήσεις τους στο παίρνουν μέτρα έκτακτης ανάγκης μπορεί να κάνει την επικράτηση του ΕΜ ελκυστική για την κυρίαρχη τάξη στη Γαλλία.
Παρ' όλα αυτά, οι εκλογές έδειξαν επίσης μια επίμονη εχθρότητα απέναντι στη Λεπέν από πλατιά κομμάτια του πληθυσμού. Αυτός ο κόσμος μπορεί να κινητοποιηθεί σε ένα αντιφασιστικό κίνημα που να σταματήσει την ανάπτυξη του ΕΜ.
Και τα υψηλά ποσοστά του Μελανσόν στον πρώτο γύρο αποκάλυψαν τη διάθεση για μια εναλλακτική -παρότι ο ίδιος δεν δίνει καμία κατεύθυνση πέρα από το να συνεχίζουν να τον ψηφίζουν.
Η προεδρία Ολάντ άφησε το συνδικαλιστικό κίνημα διχασμένο και αποδυναμωμένο, αναποφάσιστο για το αν έπρεπε να απαντήσει στις επιθέσεις του ή να τον υπερασπιστεί για να γλιτώσει τα χειρότερα.
Αλλά το συγκλονιστικό κίνημα ενάντια στον Εργασιακό Νόμο ξεκίνησε μια διαδικασία ανανέωσης που βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη, με μια νέα γενιά μαχητικών ακτιβιστών που ψάχνουν απαντήσεις.
Το Μακρόν σίγουρα τον περιμένει αντίσταση. Αλλά για να σταματήσουμε την παρέλαση των αντεργατικών προέδρων και τη φασιστική απειλή που ελλοχεύει, αυτή η αντίσταση πρέπει να εξελιχθεί σε κάτι περισσότερο.
Ο Μακρόν θα αντιμετωπίσει τα ίδια προβλήματα με τους προκατόχους του. Δεν υπάρχει λόγος να περιμένουμε ότι θα σπάσει μ' αυτή τη στρατηγική. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές του θα συνεχίσουν να σπέρνουν το φόβο, την απόγνωση και την πικρία που χαρίζει στο ΕΜ ακροατήρια.
Το ΕΜ έχει ήδη καταφέρει να αποκατασταθεί στα μάτια και τον άλλων πολιτικών και να επιβάλει μια πλατφόρμα χωρίς προηγούμενο.
Είναι αισχρό που ο Μακρόν έπαιξε ρόλο σ' αυτό συμμετέχοντας σε μια παρωδία ντιμπέιτ με τη Λεπέν -κάτι που ακόμα κι ο ρατσιστής συντηρητικός Ζακ Σιράκ είχε αρνηθεί το 2002.
Χωρίς αποφασισμένο αντίπαλο το ΕΜ θα συνεχίσει να μεγαλώνει.
Και μακροπρόθεσμα η απογοήτευση που διέλυσε τα βασικά γαλλικά κόμματα και οδήγησε τις κυβερνήσεις τους στο παίρνουν μέτρα έκτακτης ανάγκης μπορεί να κάνει την επικράτηση του ΕΜ ελκυστική για την κυρίαρχη τάξη στη Γαλλία.
Παρ' όλα αυτά, οι εκλογές έδειξαν επίσης μια επίμονη εχθρότητα απέναντι στη Λεπέν από πλατιά κομμάτια του πληθυσμού. Αυτός ο κόσμος μπορεί να κινητοποιηθεί σε ένα αντιφασιστικό κίνημα που να σταματήσει την ανάπτυξη του ΕΜ.
Και τα υψηλά ποσοστά του Μελανσόν στον πρώτο γύρο αποκάλυψαν τη διάθεση για μια εναλλακτική -παρότι ο ίδιος δεν δίνει καμία κατεύθυνση πέρα από το να συνεχίζουν να τον ψηφίζουν.
Η προεδρία Ολάντ άφησε το συνδικαλιστικό κίνημα διχασμένο και αποδυναμωμένο, αναποφάσιστο για το αν έπρεπε να απαντήσει στις επιθέσεις του ή να τον υπερασπιστεί για να γλιτώσει τα χειρότερα.
Αλλά το συγκλονιστικό κίνημα ενάντια στον Εργασιακό Νόμο ξεκίνησε μια διαδικασία ανανέωσης που βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη, με μια νέα γενιά μαχητικών ακτιβιστών που ψάχνουν απαντήσεις.
Το Μακρόν σίγουρα τον περιμένει αντίσταση. Αλλά για να σταματήσουμε την παρέλαση των αντεργατικών προέδρων και τη φασιστική απειλή που ελλοχεύει, αυτή η αντίσταση πρέπει να εξελιχθεί σε κάτι περισσότερο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου