socialist.ca International Socialists, What we think: ‘No-fly zone’ is no solution for Syria, January 4, 2017
Η επίθεση της Συριακής κυβέρνησης στο Χαλέπι κατέληξε σε μία ανθρωπιστική καταστροφή. Η επιχείρηση ανακατάληψης συνοδεύτηκε από την ίδια βαρβαρότητα που βλέπουμε πολύ συχνά από το ξέσπασμα της Συριακής Επανάστασης το 2011. Οι εκτιμήσεις για τον αριθμό των θυμάτων είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιβεβαιωθούν αλλά ο αριθμός των νεκρών αυξάνεται κάθε φορά που μια τέτοια επιχείρηση αναγκάζει τους ανθρώπους να περιοριστούν σε όλο και μικρότερες περιοχές.
Τα δυτικά μέσα περιγράφουν την αιματοχυσία με φοβερή λεπτομέρεια -μια "χάρη" που ποτέ δεν έκαναν στους ανθρώπους της Φαλούτζα, της Τρίπολης ή της Σαναά. Αυτού του είδους η υποκρισία είναι πολύ συνηθισμένη. Περιγράφουν τους μακρινούς σκοτωμούς ενός μη σύμμαχου καθεστώτος με τα πιο μελανά χρώματα ενώ τα εγκλήματα πολέμου των ίδιων των δυτικών δυνάμεων αποσιωπούνται.
Παρ' όλα αυτά, στο αντίκρυσμα αυτής της βαρβαρότητας πολλοί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έφτασαν να καλούνε τη δύση "να κάνει κάτι" για να τη σταματήσει. Αυτό είναι ένα κατανοητό συναίσθημα, η εφαρμογή του όμως ενέχει πολύ μεγάλους κινδύνους.
Ιμπεριαλιστική επέμβαση
Οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ δεν είναι καλοκάγαθα ανθρωπιστικά κράτη που έχουν κάνει κάποια λάθη στο παρελθόν και αρκετές δεκάδες πολέμους. Είναι αρπακτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που ο τελικός σκοπός τους παραμένει ο έλεγχος των πόρων, των αγορών και των στρατηγικών περιοχών προς όφελος του εγχώριου κεφαλαίου. Αν η Μέση Ανατολή βρίσκεται σε αυτό το χάος, δεν είναι από έλλειψη δυτικών επεμβάσεων, αλλά είναι ακριβώς αποτέλεσμα των δυτικών επεμβάσεων.
Η βάρβαρη εισβολή στο Ιράκ και η σφαγή εκατομμυρίων ανθρώπων δημιούργησε πρώτα απ' όλα το έδαφος για την άνοδο της Αλ Κάιντα του Ιράκ και του ISIS. Προηγούμενα, δεκαετίες δυτικών επεμβάσεων -από κυρώσεις και ανατροπές καθεστώτων μέχρι ανοιχτό πόλεμο- επιχείρησαν να ελέγξουν κάθε χώρα της περιοχής. Η υποστήριξη των ΗΠΑ στο κράτος του Ισραήλ και τις δικτατορίες της περιοχής δημιούργησε μια πυριτιδαποθήκη που έσκασε με την άφιξη της Αραβικής Άνοιξης το 2011.
Η τεράστια κλίμακα των Αμερικάνικων στρατιωτικών επεμβάσεων τις προηγούμενες δεκαετίες οδήγησε κάποιους στο να δουν τη Ρώσικη επέμβαση στο πλευρό του Συριακού καθεστώτος σαν ένα είδος αντίβαρου στον ως τότε ασταμάτητο Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Αυτή η οπτική χάνει από τα μάτια την πραγματική φύση του ιμπεριαλισμού και αφήνει τα εγκλήματα του Ρωσικού και του Συριακού κράτους να περάσουν αδιαμαρτύρητα. Σημαίνει επίσης την άρνηση κάθε συζήτησης περί τάξης, που είναι κρίσιμη για να κατανοήσουμε πώς λειτουργούν τα πράματα.
Οι κυρίαρχες τάξεις στη Ρωσία και τη Συρία είναι εχθρικές προς τους εργαζόμενους όσο και οι κυβερνήσεις των ΝΑΤΟικών δυνάμεων. Η πιθανή κυριαρχία τους δεν θα σημάνει την απελευθέρωση του λαού της Συρίας ή οποιουδήποτε άλλου λαού της περιοχής. Ο Ρώσικος έλεγχος απλά θα αλλάξει την κατεύθυνση της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.
Και πρέπει επίσης να ξεκαθαρίσουμε ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν κανένα συμφέρον να υποστηρίξουν μια γνήσια από τα κάτω Συριακή επανάσταση. Η ιστορία των Αμερικανικών επεμβάσεων από τη Λατινική Αμερική ως τη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Ασία πάντα είχε οδηγό την καταστροφή όλων των δημοκρατικών δυνάμεων που πάλευαν για ανεξαρτησία από την Αμερικανική κυριαρχία.
Αν εφαρμόζονταν μια Αμερικάνικη "Ζώνη Απαγόρευσης Πτήσεων", αυτή σίγουρα θα χρησιμοποιούνταν για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, όχι προς το συμφέρον των εξεγερμένων. Στη Λιβύη η επαπειλούμενη εξέγερση έγινε κάλεσμα για ΝΑΤΟική επέμβαση που άφησε πίσω της μόνο ερείπια, 30.000 νεκρούς, κι έναν κόσμο, επαναστάτες και μη, δέσμιο αντιδημοκρατικών δυνάμεων που κλείνουν συμφωνίες με τη δύση.
Στην περίπτωση της Συρίας μια δυτική ζώνη απαγόρευσης πτήσεων θα έφερνε επιπλέον περιπλοκές και ενδεχομένως θα σήμαινε την άμεση στρατιωτική αντιπαράθεση με τη Ρωσία. Οι συνέπειες μιας πιθανής ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης θα ήταν τεράστιες και θα μας οδηγούσαν σε μια παγκόσμια σύρραξη που θα συρρίκνωνε δραματικά το πεδίο παρέμβασης της επαναστατικής αριστεράς παγκόσμια.
Αυτοπροσδιορισμός
Στις αντιπολεμικές συνδιασκέψεις στο Κάιρο στα μέσα της δεκαετίας του 2000 το σύνθημα "ο δρόμος για την Ιερουσαλήμ περνάει μέσα απ' το Κάιρο" ακούγονταν ξανά και ξανά. Αυτή η φράση σήμαινε ότι η απελευθέρωση του Παλαιστινιακού λαού και ολόκληρης της Μέσης Ανατολής δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς την ανατροπή των δικτατορικών καθεστώτων της Μέσης Ανατολής από τις μαζικές επαναστατικές δυνάμεις.
Τότε, η καταστροφή του Ιρακινού κράτους από τις ΗΠΑ ήταν η απόδειξη ότι οι δυτικές επεμβάσεις, ακόμη κι αν ανατρέπουν δικτάτορες, δεν πρόκειται να φέρουν την ελευθερία στους λαούς. Το Συριακό καθεστώς ήταν επίσης μια απ' αυτές τις δικτατορίες που έπρεπε να ανατραπούν στο δρόμο για την πραγματική απελευθέρωση.
Η μόνη λύση μπορεί να προέλθει από τους ίδιους τους λαούς. Ή με τα λόγια της Αφγανής επαναστάτριας Μαλαλάι Τζόγια: "Κανένα έθνος δεν μπορεί να χαρίσει την ελευθερία σ' ένα άλλο έθνος. Αυτές οι αξίες πρέπει να παλευτούν και να κερδηθούν από τους ίδιους τους λαούς. Μπορούν να βλαστήσουν και να ανθίσουν μόνον όταν φυτεύονται απ' τους λαούς στα χώματά τους και ποτίζονται με το αίμα και τα δάκρυά τους".
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου