H μάχη ενάντια στην ακροδεξιά στην Ευρώπη

Σοσιαλισμός Από τα Κάτω, Νοέμβρης-Δεκέμβρης 2016,  Νο.119  

Ο David Albrich είναι ηγετικό μέλος της οργάνωσης Linkswende, αδελφής οργάνωσης του ΣΕΚ στην Αυστρία, και μέλος της αντιρατσιστικής κίνησης «Πλατφόρμα για μια ανθρώπινη πολιτική ασύλου».

 
Οι προεδρικές εκλογές αναβλήθηκαν εκ νέου για το μήνα Δεκέμβριο. Πες μας ποιοι είναι οι υποψήφιοι και ποιες είναι οι εκτιμήσεις. Θα κάνει διαφορά η αναβολή και η επανάληψη των εκλογών;

Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις προβλέπουν μάχη στήθος με στήθος μεταξύ του Norbert Hofer (FPO) και του Alexander van der Bellen (πρώην μέλος του κόμματος των Πρασίνων).

Ο Norbert Hofer, ο υποψήφιος για το Κόμμα της Ελευθερίας (FPO), είναι φασίστας και ρατσιστής. Είναι μέλος των φασιστικων φοιτητικών αδελφοτήτων (των λεγόμενων “Burschenschaften”), που έχουν τις ρίζες τους στο αντισημιτικό, γερμανικό εθνικιστικό κίνημα στα τέλη του 19ου αιώνα. Αυτό το κίνημα κορυφώθηκε με το Τρίτο Ράιχ και το Ολοκαύτωμα. Το σύμβολό του ήταν ένα λουλούδι, το μπλε κενταύριο, το οποίο ήταν και το έμβλημα των Ναζί μεταξύ 1933 και 1938 στην Αυστρία, όταν ο αγκυλωτός σταυρός ήταν απαγορευμένος από το κληρικο-φασιστικό αυστριακό καθεστώς. Ο Hofer φόρεσε το μπλε κενταύριο στην ορκωμοσία του στο κοινοβούλιο.

Ο Hofer είναι διαβόητος εχθρός του Ισλάμ και θεωρείται ως σκληροπυρηνικός στο κόμμα του. Έχει πει ότι «Το Ισλάμ δεν είναι κομμάτι της Αυστρίας". Όταν ο Anders Breivik δολοφόνησε 77 ανθρώπους στη Νορβηγία, υποκινούμενος από αντι-ισλαμικό μίσος, ο Hofer υπερασπίστηκε ένα υψηλόβαθμο στελεχος του FPO που ήταν γνωστός για το μίσος του στο Ισλάμ και που στη συνέχεια σχετικοποίησε τη μαζική δολοφονία και εκδιώχθηκε από το κόμμα. Ένας άλλος βουλευτής του FPO, που μετέπειτα διαγράφηκε, αποκάλεσε τον προφήτη Μωάμεθ «παιδόφιλο». Ο Hofer τον υπερασπίστηκε λέγοντας, "Στην πραγματικότητα είναι αλήθεια."

Ο αντίπαλός του, ο Αλέξανδρος Van der Bellen, ήταν ο πρώην επικεφαλής του αριστερού-φιλελεύθερου κόμματος των Πρασίνων. Υπάρχουν πολλά εμπόδια για τους ανθρώπους της εργατικής τάξης να ψηφίσουν τον Van der Bellen. Οι οικονομικές απόψεις του είναι νεοφιλελεύθερες και ο ίδιος είναι ένας διαπρύσιος υποστηρικτής της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ). Στην προεκλογική εκστρατεία του, ο Van der Bellen είπε ότι ένα μικρό κράτος όπως η Αυστρία εξαρτάται από την ΕΕ, αλλιώς δεν θα μπορούσε να "υποστηρίξει τις εξαγωγές της και εξωτερικά να κατακτήσει τον κόσμο". Η κύρια κριτική του για τον Hofer δεν είναι ότι είναι φασίστας και ρατσιστής, αλλά ότι είναι κατά της ΕΕ.

Παρ 'όλα αυτά, στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών τον Μάιο, ο Van der Bellen πέτυχε μια πενιχρή νίκη. 50 τοις εκατό των ψηφοφόρων του δήλωσε ότι τον ψήφισε για να αποτρέψει τον Norbert Hofer από το να γίνει πρόεδρος. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, η κυβέρνηση ξεκίνησε μια φοβερή ρατσιστική εκστρατεία κατά των μουσουλμάνων, των Τούρκων και των προσφύγων, και το κλίμα γύρισε υπέρ του Hofer. Περιμέναμε τότε μια σαφή νίκη για τον Hofer.

Αλλά τώρα η εκλογή αναβλήθηκε λόγω ελαττώματος των ταχυδρομικών ψήφων και το FPO είναι για πρώτη φορά σε αμυντική θέση. Ένας από τους δικαστές του Συνταγματικού Δικαστηρίου, το οποίο διέταξε την επανάληψη των εκλογών, βγήκε και μίλησε εναντίον του FPO και υπονόησε ότι το FPO είχε ήδη προγραμματίσει να ασκήσει έφεση κατά των αποτελεσμάτων των εκλογών πριν ακόμα από τις εκλογές. Προσθέστε στο γεγονός αυτό ότι το κίνημα αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες ξαναβγαίνει ενάντια στις απελάσεις, και καταλαβαίνετε ότι το παιχνίδι ειναι πάλι ανοιχτό όσον αφορά τα αποτελέσματα των εκλογών της 4ης Δεκεμβρίου.

Τι είδους κόμμα είναι το FPO; Μίλησε μας περισσότερα για την ιστορία του και τη στρατηγική του.

Το FPO είναι στον πυρήνα του ένα φασιστικό κόμμα. Μιλώντας για πυρήνα, εννοούμε τους συνδέσμους προς τις άλλες νεοναζιστικές οργανώσεις και τις φοιτητικές αδελφότητες που έχω ήδη αναφέρει. Τα μέλη αυτών των ομάδων πήραν υψηλές θέσεις στη μηχανή των Ναζί και ήταν οι οργανωτές του Ολοκαυτώματος. Ο ίδιος ο ηγέτης του FPO, Heinz-Christian Strache, και ο προεδρικός υποψήφιος Hofer είναι μέλη των εν λόγω ομάδων.

Ο πρόγονος του κόμματος ιδρύθηκε σε ένα αμερικάνικο στρατόπεδο όπου υψηλόβαθμοι Ναζί ήταν αιχμάλωτοι στο τέλος του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Η αποναζιστικοποίηση γρήγορα σταμάτησε με αποτέλεσμα να δοθεί χάρη σε πρώην ναζιστές. Όταν οι σύμμαχοι απεμπλάκηκαν από την Αυστρία το 1955, το FPO ιδρύθηκε και επίσημα. Πρώτος ηγέτης του ήταν ο Anton Reinthaller, ένας ταξίαρχος των SS.

Η ηγεσία του FPO ήξερε από την αρχή ότι έπρεπε να κρύψει τις πραγματικές προθέσεις της και να τις καλύψει πίσω από μια φιλελεύθερη-δημοκρατική μάσκα. Ο Reinthaller είπε ότι «ο νεο-ναζισμός είναι μια απειλή για την πατρίδα μας και ένας θανάσιμος κίνδυνος για το κόμμα μας". Το FPO χρησιμοποιεί μια διπλή στρατηγική: χτίζει ένα νόμιμο εκλογικό κίνημα, αλλά την ίδια στιγμή ριζοσπαστικοποιεί τους ψηφοφόρους του και τους συγχωνεύει σε μια ανεξάρτητη δύναμη, παρόμοια με αυτή που εξασφάλισε την επιτυχία του Χίτλερ, μια δύναμη που να είναι σε θέση στο μέλλον να σπείρει την τρομοκρατία στις οργανώσεις της εργατικής τάξης, των μεταναστών και των άλλων μειονοτήτων.

Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, μέλη του FPO προσπάθησαν να βαδίσουν εναντίον κέντρων ασύλου, τραγουδώντας παλιά πολεμικά τραγούδια στις συγκεντρώσεις τους και συγκεκριμένα εξαπλώνοντας θεωρίες συνωμοσίας, ότι οι «άλλοι» θα τους κλέψουν τη νίκη στις εκλογές. Η πρόθεσή τους να αμφισβητήσουν το δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών δεν είχε να κάνει με το ξεκαθάρισμα τού αν πράγματι υπήρξαν λαθροχειρίες (δεν έχουν ποτέ αποδειχθεί), αλλά με το ξεσήκωμα μιας ψευδο-επαναστατικής διάθεσης εναντίον «του συστήματος» - ακριβώς όπως έκαναν οι Ναζί.

Τα φασιστικά κόμματα έχουν κάνει μεγάλες προσπάθειες να νομιμοποιηθούν - στη Γαλλία, αυτή η στρατηγική του Εθνικού Μετώπου έχει πάρει το όνομα της "αποδιαβολοποίησης". Έχει το FPO προσπαθήσει να κάνει το ίδιο από την εποχή Χάιντερ μέχρι σήμερα;

Ναι, το FPO επιδιώκει αυτή τη στρατηγική, όπως και και τα άλλα φασιστικά κόμματα, που συχνά χαρακτηρίζονται ως «ευρω-φασιστικά». Ότι η ηγεσία του FPO σκοπίμως κρύβει τις πραγματικές προθέσεις της (να τσακίσει τις οργανώσεις της εργατικής τάξης, όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή) μπορεί να το δει κανείς στις συνεχείς διαμάχες ανάμεσα στις φοιτητικές αδελφότητες και στο ίδιο το FPO - υπάρχουν συγκρούσεις για το πόσο ανοιχτά πρέπει να εκδηλώνονται δημόσια.

Αλλά κάνουν λάθη, κάτι που ανοίγει τη δυνατότητα να τους “διαβολοποιήσουμε” εκ νέου. Όταν ο Strache ανέλαβε το κόμμα το 2005, μετά την αυτοκαταστροφή του Haider μέσα στην κυβέρνηση (το FPO σχημάτισε κυβέρνηση συνασπισμού με τους Συντηρητικούς το 2000 και η βάση των ψηφοφόρων του γρήγορα κατέρρευσε), οι βουλευτές του FPO φορούσαν το μπλε κενταύριο μέσα στο κοινοβούλιο, ένα σαφές σημάδι για τις παραδόσεις και τις ρίζες του κόμματος. Είναι σαν να έδειχναν σε όλους τους δημοκράτες το μεσαίο δάχτυλο: “Κοιτάξτε, δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα γι' αυτό”. Αλλά οι αντι-φασίστες άρπαξαν την ευκαιρία - τώρα οι δημοσιογράφοι παντού επανέρχονται σ' αυτό το ζήτημα και βάζουν τον Hofer στο εδώλιο του κατηγορουμένου.

Τα μέλη του FPO απορρίπτουν έντονα κάθε κατηγορία ότι είναι φασίστες. Ο ίδιος ο ηγέτης του FPO, ο Strache, δήλωσε σε μια συνέντευξη Τύπου, «Δεν ήμουν ποτέ νεο-ναζιστής και δεν είμαι νεο-ναζιστής». Πρόσφατα, έφτασε μάλιστα να συγκρίνει τις διαμαρτυρίες εναντίον του και των υποστηρικτών του με το Ολοκαύτωμα και είπε, "Είμαστε οι νέοι Εβραίοι".

Ακόμη και υπό την ηγεσία του Haider υπήρχαν συγκρούσεις. Το 1986 ήταν τα μέλη των φασιστικών φοιτητικών αδελφοτήτων που έδωσαν στον Haider την ηγεσία του κόμματος, και ο ίδιος έχει ανοιχτά υπερασπιστεί τα μέλη των Waffen-SS. Αλλά τη δεκαετία του 1990, ο ίδιος αντικατέστησε αυτούς τους ανθρώπους από την κορυφή του κόμματος με πιο φιλελεύθερες προσωπικότητες που αργότερα έγιναν υπουργοί στην κυβέρνηση το 2000. Αλλά ο φασιστικός πυρήνας του κόμματος παρέμεινε πάντοτε άθικτος και έχει το πάνω χέρι, καθώς το κόμμα συχνά εκκαθαρίζεται από τους φιλελεύθερους αχυράνθρωπους: το 1955 στην ίδρυσή του, το 1986 και το 2005.

Τα μέσα ενημέρωσης αποδίδουν συνήθως την άνοδο της ακροδεξιάς στην άφιξη των προσφύγων. Ποια ήταν η άμεση απάντηση στην άφιξη των προσφύγων στην Αυστρία;

Είναι ανοησία να συνδέει κανείς την άνοδο της ακροδεξιάς με την άφιξη των προσφύγων. Το FPO έφτανε ήδη το 30-35% στις δημοσκοπήσεις πριν απ' αυτή. Μπόρεσε να επωφεληθεί από τη ρατσιστική ατζέντα της κυβέρνησης και από το γεγονός ότι δεν υπάρχει πραγματική εναλλακτική λύση μέσα στο κοινοβούλιο. Στην πραγματικότητα, η εξέγερση των προσφύγων και των απλών ανθρώπων ενάντια στην «Ευρώπη-Φρούριο» έδωσε, για πρώτη φορά εδώ και χρόνια, τη δυνατότητα να αμφισβητηθεί η άνοδος των φασιστών.

Ήδη μήνες πριν οι πρόσφυγες γκρεμίσουν τα σύνορα στις αρχές του Σεπτέμβρη 2015, χιλιάδες προσέφεραν τροφή, στέγη και φάρμακα στα υπερ-πλήρη κέντρα προσφύγων στην Αυστρία. Μια αυθόρμητη διαδήλωση στο τέλος του Αύγουστου του 2015 έφερε 20.000 ανθρώπους στους δρόμους της Βιέννης και όταν αργότερα χιλιάδες πρόσφυγες έφτασαν στους σιδηροδρομικούς σταθμούς, έγιναν δεκτοί με ενθουσιασμό από τους χιλιάδες που ήταν ήδη ενεργοποιημένοι.

Φέραμε τις διάφορες πρωτοβουλίες και τους ανθρώπους μαζί σε μια συμμαχία που ονομάζεται «Πλατφόρμα για μια ανθρώπινη πολιτική ασύλου» και αρχίσαμε την κινητοποίηση για μια μαζική διαδήλωση στις 3 Οκτωβρίου 2015, μία εβδομάδα πριν από τις τοπικές εκλογές στη Βιέννη. 150.000 άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους εκείνη τη φανταστική μέρα. Ήταν μια μέρα που πραγματικά άλλαξε τον πολιτικό λόγο, και ξαφνικά δεν άκουγες πια τίποτα για το FPO. Το όπλο της αλληλεγγύης καθόρισε τις τοπικές εκλογές: το FPO μειώθηκε από 35% στις δημοσκοπήσεις σε 31% - που είναι βέβαια ακόμα πάρα πολύ, αλλά πλέον έγινε σαφές ότι: αν θέλουμε να σταματήσουμε τους φασίστες, θα πρέπει να πολεμήσουμε τον ρατσισμό.

Πώς οργανώνεται το αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό κίνημα στην Αυστρία; Έχουν υπάρξει κινητοποιήσεις για να σταματήσουν τους φασίστες από το να βαδίσουν; Ποιά είναι η σύνδεση με το κίνημα αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες;

Οι βασικές κινητήριες δυνάμεις είναι για το αντι-φασιστικό κίνημα η «Επίθεση ενάντια στη Δεξιά» και για το αντι-ρατσιστικό κίνημα η «Πλατφόρμα για μια ανθρώπινη πολιτική ασύλου», η οποία συγκεντρώνει περίπου 140 οργανώσεις, πρωτοβουλίες και μεμονωμένα άτομα. Η προσπάθεια αυτή υποστηρίζεται από σημαντικές ομάδες βοήθειας στους πρόσφυγες και συνδυάζει διάφορες τοπικές πρωτοβουλίες που διοργανώνουν μαθήματα γλώσσας και δραστηριότητες ελεύθερου χρόνου με τους πρόσφυγες.

Και οι δύο αυτοί συνασπισμοί ενώθηκαν την άνοιξη του τρέχοντος έτους για να σταματήσουν το FPO να βαδίσει εναντίον δύο κέντρων προσφύγων στη Βιέννη. Ο Strache στην αρχή του 2015 έκανε άμεσες αναφορές στο γερμανικό ρατσιστικό κίνημα Pegida, από όπου ξεπήδησαν άτομα που τρομοκράτησαν πρόσφυγες και μετανάστες και έβαλαν φωτιά σε κέντρα ασύλου. Και στις δύο περιπτώσεις οι διαδηλωτές αντιμετώπισαν άμεσα τους φασίστες και τους σταμάτησαν από το να βαδίσουν. Κλειδί για την επιτυχία ήταν η δουλειά με τις τοπικές κοινωνίες και τους ίδιους τους πρόσφυγες. Σε μια περίπτωση, η τοπική εκκλησία χτύπησε τις καμπάνες ως ένδειξη διαμαρτυρίας, όταν ο ηγέτης του FPO προσπάθησε να ξεκινήσει την ομιλία του.

Ορισμένοι υποστήριξαν εκ των προτέρων, ότι δεν θα πρέπει να τους προκαλέσουμε. Αλλά το αποτέλεσμα της ανοικτής αντίστασης ήταν ότι οι φασίστες γελοιοποιήθηκαν και αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σχέδιά τους σε κατάσταση απόγνωσης. Από την άλλη πλευρά, οι άνθρωποι που αντιστάθηκαν στους φασίστες κέρδισαν μεγάλη αυτοπεποίθηση. Η αλληλεγγύη ανάμεσα στις διάφορες κοινότητες δυνάμωσε. Στη συνέχεια, μια τοπική πρωτοβουλία, η οποία έχει κάνει πολλή δουλειά με τους πρόσφυγες, γνώρισε μια μαζική εισροή 120 νέων ανθρώπων που γίνανε μέλη για να βοηθήσουν.

Σε μια άλλη περίπτωση, τον Ιούνιο ήμασταν στην πρώτη γραμμή εναντίον των νεο-ναζί του ρατσιστικού κινήματος των “Ταυτοτιστών" (ένα φασιστικό κίνημα δρόμου που έχει τις ρίζες του στη Γαλλία), οι οποίοι προσπάθησαν να βαδίσουν μέσα από μια εργατογειτονιά γεμάτη με μετανάστες. Η αστυνομία προσπάθησε να διαλύσει τους αντι-διαδηλωτές με κλομπ και σπρέι πιπεριού, αλλά τους σταματήσαμε από το να βαδίσουν απευθείας μέσα στην περιοχή.

Έχει υπάρξει οποιαδήποτε πολιτική έκφραση του κινήματος στα αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας;

Η Αυστριακή Συνδικαλιστική Ομοσπονδία (OGB) κάλεσε τα μέλη της να πάρουν ενεργά μέρος στη βοήθεια των προσφύγων και το τοπικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPO) στη Βιέννη υποστήριξε την μαζική διαμαρτυρία στις 3 Οκτωβρίου – την ίδια στιγμή που η κοινοβουλευτική ομάδα, η οποία βρίσκεται σε μια κυβέρνηση συνασπισμού με το συντηρητικό Λαϊκό κόμμα (OVP), από την πρώτη ημέρα των ανοικτών συνόρων προσπάθησε να τα ξανακλείσει. Έτσι, υπήρχε εξ αρχής σύγκρουση μέσα στο εργατικό κίνημα.

Το κίνημα των προσφύγων ενίσχυσε αμέσως τη σοσιαλδημοκρατική νεολαία και τους φοιτητές. Η αντίφαση ξέσπασε ανοιχτά, όταν η νεολαία αποδοκίμασε τον σοσιαλδημοκράτη ηγέτη και καγκελάριο Werner Faymann στη διαδήλωση της Πρωτομαγιάς. Τον εξώθησε να παραιτηθεί, κάτι που είναι μοναδικό στην ιστορία του αυστριακού εργατικού κινήματος.

Αυτή η δυναμική, μια αναβίωση του ρεφορμισμού, στη συνέχεια, βρήκε την έκφρασή της στον νέο Αυστριακό καγκελάριο και επικεφαλής στο κόμμα Christian Kern ο οποίος υποσχέθηκε να αλλάξει πορεία. Αλλά, όπως μπορούμε να δούμε και αλλού στην Ευρώπη, το περιθώριο ελιγμών και των μεταρρυθμίσεων είναι πολύ περιορισμένο, κι έτσι πολύ γρήγορα αναπτύχθηκαν νέες συγκρούσεις - μπορεί να το δει κανείς αυτό καθώς ο Kern ενδίδει στην πίεση του FPO και προσαρμόζεται στις απομονωτικές πολιτικές του Βίκτορ Όρμπαν.

Είσαι μέλος μιας επαναστατικής σοσιαλιστικής οργάνωσης, της Linkswende. Πώς δρα η οργάνωσή σας στις συνθήκες αυτές και ποιά είναι η σημασία του να είναι κανείς μέλος μιας τέτοιας οργάνωσης;

Χτίζουμε μια σφιχτή οργάνωση που είναι σε θέση να παρέμβει στο κίνημα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες, που μπορεί να αντέξει διαφορετικές πολιτικές και θεωρητικές πιέσεις μέσα απ' αυτό το κίνημα και που μπορεί να ενισχύσει τον επαναστατικό πόλο μέσα στο κίνημα και να συνδέσει τον αγώνα για τα δικαιώματα των προσφύγων με την αντικαπιταλιστική προοπτική – μία προοπτική που διατυπώνει μια θεμελιώδη κριτική του καπιταλιστικού συστήματος και των συνόρων του και ανοίγει το δρόμο για έναν κόσμο, όπου ο καθένας μπορεί να ταξιδέψει και να πάει όπου επιθυμεί.

Ο επαναστάτης Λέον Τρότσκι έγραψε κάποτε ότι «χωρίς την καθοδήγηση μιας οργάνωσης, η ενέργεια των μαζών θα εξατμιζόταν σαν ατμός που δεν συγκεντρώνεται σε ένα πιστόνι". Κατά το τελευταίο έτος, μάζες απλών ανθρώπων άρχισαν να ασχολούνται με την πολιτική, για πρώτη φορά. Ως μια σχετικά μικρή οργάνωση με 60 μέλη, καταφέραμε να ξεκινήσουμε μια πλατφόρμα, όπου ενώσαμε αυτή την αντίσταση και οργανώσαμε μια μαζική διαμαρτυρία 150.000 ανθρώπων. Ο καθένας και η καθεμία μπορεί να κάνει μια σημαντική διαφορά και γι' αυτο αξίζει να ενταχθεί σε ένα επαναστατικό κόμμα. 

Ο Volkhard Mosler είναι μέλος του Die Linke στη Γερμανία και μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού Marx21.

Τι είδους κόμμα είναι το AFD; Πώς δημιουργήθηκε, τι εκλογικά αποτελέσματα είχε μέχρι σήμερα και ποια είναι η σχέση του με τη γερμανική φασιστική δεξιά;

Το AFD είναι ένα δεξιό κόμμα με ένα ισχυρό φασιστικό ρεύμα μέσα του. Ιδρύθηκε το 2013 ως ένα αντί-ΕΕ κόμμα. Από την αρχή, εθνικο-συντηρητικά, ακροδεξιά και φασιστικά στοιχεία ήταν κομμάτι του AFD.

Τον Ιούλιο του 2015, ο ιδρυτής της AFD, Bernhard Lücke, ανατράπηκε από μια συμμαχία εθνικο-συντηρητικών, όπως η σημερινή ηγέτης Frauke Petry, και φασιστών, όπως οι Björn Hocke και Alexander Gauland. Έτσι, βήμα-βήμα, η ακροδεξιά κερδίζει επιρροή.

Αλλά, καθώς στη Γερμανία οι ανοιχτοί φασίστες έχουν ένα σοβαρό πρόβλημα λόγω της ιστορίας του φασισμού και του Ολοκαυτώματος, προσπαθούν να κρύψουν το πραγματικό τους πρόσωπο. Η Frauke Petry και άλλοι προσπαθούν να κρατήσουν μια αξιοσέβαστη εικόνα, την ίδια στιγμή που ανοιχτά ρατσιστικές και ρεβιζιονιστικές επιθέσεις από διάφορα ηγετικά στελέχη του AFD γίνονται ανεκτές από την ηγεσία.

Μ΄αυτή τη μέθοδο, είναι σε θέση να κινητοποιούν κοινωνικές δυνάμεις σε μια ρατσιστική βάση και ταυτόχρονα να δίνουν σήμα προς τη φασιστική δεξιά ότι μπορεί να υπολογίζει στο AFD.

Τον Απρίλιο του 2016, το AFD αποφάσισε το κομματικό του πρόγραμμα. Το πρόγραμμα αντανακλά διαφορετικά δεξιά ρεύματα μέσα στο AFD (εθνικό-φιλελεύθερο, εθνικο-συντηρητικό, φασιστικό). Αυτό που τους ενώνει όλους είναι ο αντι-μεταναστευτικός και αντι-μουσουλμανικός ρατσισμός. Το AFD απαιτεί την απέλαση των προσφύγων, υποστηρίζει ότι το Ισλάμ δεν ανήκει στη Γερμανία, θέλει να απαγορευτούν οι μιναρέδες και η μαντίλα, ενώ αποκαλεί το Ισλάμ “επικίνδυνη ιδεολογία”.

Η στροφή προς τα δεξιά του AFD συνοδεύτηκε από την κινητοποίηση του λεγόμενου PEGIDA – τον χειμώνα του 2014 και το 2015. Δεκάδες χιλιάδες κατέβηκαν στους δρόμους, ιδιαίτερα στην Ανατολική Γερμανία, αλλά και στη Δυτική, για να διαδηλώσουν εναντίον της “ισλαμοποίησης της Δύσης”.

Βασίστηκαν πάνω στον χρόνιο ρατσισμό που καλλιεργήθηκε από τους συντηρητικούς αλλά και κάποιους σοσιαλδημοκράτες όπως ο πρώην υπουργός του Βερολίνου και μέλος της Εκτελεστικής της Bundesbank, Thilo Sarrazin.

Το AFD έχει στενούς δεσμούς με διαφορετικά ρεύματα της φασιστικής δεξιάς. Για παράδειγμα είχαν τον ηγέτη της οργάνωσης “Λίγκα Γερμανικής Άμυνας” στην εκλογική τους λίστα για το κρατίδιο του Βερολίνου. Τελικά, ο Kay Nerstheimer εξελέγη, αλλά στη συνέχεια εγκατέλειψε την κοινοβουλευτική ομάδα του AFD. Αυτό είναι λογικό, δεδομένου ότι το AFD πρέπει να κρατήσει ένα αστικό προσωπείο.

Έχει, επίσης, στενούς δεσμούς με το "Ιdentitäre Bewegung", ένα φασιστικό κίνημα νεολαίας (που ξεκίνησε από τη Γαλλία), μερικά μέλη του οποίου κατέβηκαν με το AFD στις εκλογές. Υπάρχουν ακόμα στενοί δεσμοί μεταξύ του ηγέτη του AFD της Θουριγγίας Björn Hocke και του νεοφασιστικού "Institut für Staatspolitik", μια δεξαμενής σκέψης της νέας φασιστικής δεξιάς.

Το 2014, το AFD μπόρεσε να μπει στα κοινοβούλια των ομόσπονδων κρατιδίων του Βραδεμβούργου, της Θουριγγίας και της Σαξονίας. Το 2015, κατάφερε να κερδίσει μεταξύ 5% και 6% στα δυτικά κρατίδια του Αμβούργου και της Βρέμης. Η έκρηξη συνέβη τον Μάρτη του 2016, όταν το AFD κέρδισε 24,3% στο ανατολικό γερμανικό κρατίδιο της Σαξονίας-Άνχαλτ, καθώς και 15,1% και 14,6% στα δυτικά γερμανικά κρατίδια της Βάδης-Βυρτεμβέργης και Ρηνανίας-Παλατινάτου αντίστοιχα.

Αυτό ήταν ένα σοκ. Τον Σεπτέμβριο συνέχισαν τις επιτυχίες τους στις εκλογές στο Βερολίνο (14,2%) και και στο Μεκλεμβούργο-Πομερανία (20,8%).

Ποιά ήταν η άμεση αντίδραση στην άφιξη των προσφύγων στη Γερμανία κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 2015 και πώς συνδέεται με την άνοδο του AFD; Η Μέρκελ απεικονίστηκε στα διεθνή μέσα ενημέρωσης ως μια καλοπροαίρετη ηγέτης που άνοιξε τα σύνορα στους πρόσφυγες. Τι ισχύει πραγματικά και πώς έχει εξελιχθεί η πολιτική της κυβέρνησης στο μεταξύ;

Πρέπει να είμαστε καθαροί ότι η άνοδος του AFD ήταν αποτέλεσμα μιας μακράς περιόδου ρατσιστικής πολιτικής που μετέτρεπε τους πρόσφυγες σε αποδιοπομπαίους τράγους, καθώς και μιας πλατιάς απογοήτευσης με το πολιτικό κατεστημένο που εκμεταλλεύτηκε και καναλιζάρισε το AFD. Χρησιμοποίησαν σίγουρα την άφιξη των προσφύγων, αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος για την άνοδο του AFD που είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα.

Το 2015 η Μέρκελ έπρεπε να αντιδράσει στην επικείμενη άφιξη εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων που έρχονταν μέσω των Βαλκανίων. Το άνοιγμα των συνόρων συνοδεύτηκε από ένα τεράστιο κύμα αλληλεγγύης για τους πρόσφυγες.

Αυτό οδήγησε σε μια σκληρή αντίδραση του δεξιού ηγέτη του Βαυαρικού CSU (του αδελφού κόμματος της Merkel, CDU, στη Βαυαρία). Απαίτησε να αποφασιστεί ένα ανώτατο όριο για τον περιορισμό του αριθμού των προσφύγων.

Αν και η Μέρκελ κράτησε τη θέση της ότι δεν υπάρχει “όριο” στο δικαίωμα του ασύλου, η κυβέρνησή της αποφάσισε πολλά μέτρα για να περιορίσει την πρόσβαση των προσφύγων στην Ευρώπη και τη Γερμανία και να καταστήσει πιο δύσκολη τη διαμονή τους. Μπορούμε να αναφέρουμε εν τάχει τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, τις στρατιωτικές αποστολές όπως η Eu-Navor-Med με τη συμμετοχή της Γερμανίας, καθώς και μια νέα πρωτοβουλία για να στέλνονται πίσω οι Αφγανοί πρόσφυγες, ταυτόχρονα με μια περαιτέρω σκλήρυνση της νομοθεσίας για το άσυλο.

Αυτός είναι ο λόγος που δεν πιστεύουμε ότι η Μέρκελ είναι μια “καλοπροαίρετη ηγέτης”, παρόλο που υπερασπιζόμαστε την πολιτική ανοίγματος των συνόρων το καλοκαίρι του 2015 απέναντι στις επιθέσεις από τα δεξιά, έστω κι αν και πάλι δεν ήταν επαρκής.

Η άνοδος του AFD παίρνει όλα τα φώτα της διεθνούς δημοσιότητας, παρουσιάζοντας τη γερμανική πολιτική ως μία αντιπαράθεση μεταξύ της Μέρκελ και εκείνων που είναι στα δεξιά της. Τα διεθνή μέσα ενημέρωσης δεν μπήκαν καν στον κόπο να μεταδώσουν τα αποτελέσματα της Αριστεράς στις εκλογές του Βερολίνου. Τι συμβαίνει στην Αριστερά;

Λέει πολλά για τα διεθνή μέσα ενημέρωσης το γεγονός ότι δεν αναφέρονται στην αριστερά. Στις εκλογές του Βερολίνου, το Die Linke κέρδισε 15,6%, ενώ στις δημοσκοπήσεις για τις επερχόμενες εθνικές εκλογές το Die Linke βρίσκεται μεταξύ 7 και 10% - την τελευταία φορά είχαμε 8,6%.

Αλλά φυσικά η ανάγκη για μια ισχυρή αριστερά, που είναι κομμάτι των κοινωνικών αγώνων και κινητήρια δύναμη για το αντι-ρατσιστικό και αντι-φασιστικό κίνημα, είναι πολύ μεγάλη.

Έχοντας πει αυτά, το Die Linke δεν εκπληρώνει πλήρως αυτές τις ανάγκες. Υπάρχει αντιπαράθεση για την στρατηγική του κόμματος. Ακόμα κι αν πλειοψηφία είναι υπέρ ενός ισχυρού αριστερού προφίλ για το κόμμα, υπάρχει μια ισχυρή ώθηση υπέρ ενός προσανατολισμού προς τις κυβερνητικές λύσεις. Η άνοδος του AFD και οι νέες “Κόκκινο-Κόκκινο-Πράσινες” κυβερνήσεις, π.χ. στη Θουριγγία και το Βερολίνο, πιέζουν προς αυτή την κατεύθυνση. Θα πρέπει επίσης να μην ξεχνάμε ότι το επίπεδο της ταξικής πάλης ειναι χαμηλό και επικρατεί ο κατακερματισμός.

Υπάρχει επίσης αντιπαράθεση σχετικά με το ερώτημα, τι πρέπει να κάνει το Die Linke για την καταπολέμηση του ρατσισμού. Ορισμένοι πιστεύουν ότι θα πρέπει να μη μιλάμε πολύ για το ρατσισμό, αλλά να επικεντρωθούμε στα κοινωνικά αιτήματα. Άλλοι, στην αριστερή πτέρυγα του κόμματος, υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να δημιουργούμε συμμαχίες με τους σοσιαλδημοκράτες και του Πράσινους κατά του AFD. Και υπάρχει πάντοτε η συζήτηση σχετικά με την ισλαμοφοβία και τη θρησκεία. Δεν είναι όλοι στο Die Linke πεισμένοι ότι θα πρέπει να πιέσουμε πολύ έντονα για να υπερασπιστούμε τους μουσουλμάνους και τη θρησκευτική ελευθερία.

Ποια είναι η κατάσταση του κινήματος ενάντια στον ρατσισμό και τον φασισμό στη Γερμανία; Έχουν υπάρξει διαδηλώσεις σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες ή για να μπλοκαριστούν ακροδεξιές συγκεντρώσεις; Έχουν υπάρξει πρωτοβουλίες κατά του AFD;

Όταν το κίνημα του PEGIDA εμφανίστηκε το 2014/2015 υπήρξε ένα ισχυρό αντιρατσιστικό κίνημα εναντίον του. Εκατοντάδες χιλιάδες διαδήλωσαν σε όλη τη Γερμανία. Εκατομμύρια άνθρωποι καλωσόρισαν τους πρόσφυγες και, σήμερα που μιλάμε, εκατοντάδες χιλιάδες είναι ενεργοί στην παροχή βοήθειας στους πρόσφυγες, ωστε να ξεκινήσουν μια νέα ζωή στη Γερμανία.

Το Μάρτιο του 2016, ιδρύθηκε η νέα συμμαχία "Aufstehen gegen Rassismus" (“Ξεσηκωθείτε ενάντια στον Ρατσισμό”) που συσπειρώνει ανθρώπους από το Die Linke, τους Πράσινους, τους Νέους Σοσιαλιστές, την Attac, το Μουσουλμανικό Συμβούλιο της Γερμανίας, τους Φίλους της Γης, ακτιβιστές από τα συνδικάτα και πολλούς άλλους.

Η συμμαχία αυτή είναι μια οργάνωση ενάντια στο AFD τόσο σε εθνικό όσο και σε τοπικό επίπεδο. Είχαμε μια πρώτη διαδήλωση πριν από τις εκλογές του Βερολίνου με 6.000 άτομα. Αυτό ήταν μονο η αρχή. Εκπαιδεύουμε ανθρώπους να αντιδρούν στο ρατσισμό στη δουλειά, στο σχολείο, στη γειτονιά. Αυτές οι εκπαιδεύσεις ονομάζονται "Stammtischkämpfer-Ausbildung", δηλαδή "Εκπαιδεύσεις καθημερινών μαχητών".

Αυτή τη στιγμή προετοιμαζόμαστε για να εντάξουμε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο σε δράση, καθώς το 2017 έχουμε εκλογές στο μεγαλύτερο ομόσπονδο κρατίδιο της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας τον Μάιο και ομοσπονδιακές εκλογές τον Σεπτέμβριο.

Το SPD κυβερνά μαζί με το CDU τα τελευταία χρόνια. Ποιος ήταν ο αντίκτυπος αυτής της συγκυβέρνησης στα συνδικάτα; Έχουν υπάρξει απεργίες, συνδικαλιστικές δράσεις, κλπ, που να δημιουργούν πρόβλημα στο SPD και την κυβέρνηση;

Υπάρχουν ισχυροί δεσμοί μεταξύ των συνδικάτων και του SPD, τους οποίους καταφέραμε να σπάσουμε σε περιορισμένο μόνο βαθμό, όταν ιδρύσαμε το Die Linke. Η πολιτική ταξικού συμβιβασμού για να περάσει η Γερμανία αλώβητη από την κρίση του 2007-2008 ήταν επιτυχής από την άποψη της μείωσης της ανεργίας. Η ανελέητη πολιτική της κυβέρνησης Μέρκελ/Γκάμπριελ/Σόιμπλε στην ευρωπαϊκή κρίση βοήθησε τη γερμανική οικονομία.

Αυτή τη στιγμή βλέπουμε οι δεσμοί ανάμεσα στα συνδικάτα και το SPD να ισχυροποιούνται. Ταυτόχρονα, είδαμε μια αύξηση του αριθμού των απεργιών το περασμένο έτος, ιδίως στον τομέα των υπηρεσιών. Η οικονομική ανάκαμψη της Γερμανίας δεν αλλάζει την κατάσταση για το ένα τρίτο των εργαζομένων που δουλεύουν σε επισφαλείς θέσεις εργασίας.

Εκεί είναι που πρέπει να συνεχίσει να αγωνίζεται το Die Linke, για μια εναλλακτική πολιτική απέναντι στον “κοινωνικό εταιρισμό” μέσα στα συνδικάτα.

Είσαι μέλος του δικτύου Marx21, που δραστηριοποιείται στο εσωτερικό του Die Linke. Ποιοι είναι οι βασικοί τομείς δράσης σας και η στρατηγική σας όλη αυτή την περίοδο;

Υποστηρίζουμε, στη θεωρία και στην πράξη, ότι το Die Linke πρέπει να χτίσει ένα καθαρό αντικαπιταλιστικό και αντιρατσιστικό προφίλ. Πρέπει να είμαστε κομμάτι των κοινωνικών αγώνων και να κοντράρουμε τον ρατσισμό όπου εμφανίζεται. Για να το πετύχουμε αυτό, κάνουμε συζητήσεις σχετικά με τον χαρακτήρα του κράτους, τον ρόλο της θρησκείας, την ισλαμοφοβία, κλπ. Βλέποντας την πόλωση στη Γερμανία, η ανάγκη για έναν μαρξιστικό και επαναστατικό πόλο, που θα είναι σε θέση να μιλήσει με τις μάζες, είναι προφανής.