Benjamin Péret, Le Libertaire, 10 Ιουλίου 1952
Benjamin Péret et G. Munis, Les Syndicats Conte la Revolution
Τα συνδικάτα και η πάλη των τάξεων
Μα μολονότι ο συνδικαλισμός υιοθετεί τις αρχές της ταξικής πάλης, σε καμιά στιγμή δεν προτείνει, μέσα στον καθημερινό αγώνα, την ανατροπή της κοινωνίας. Περιορίζεται απεναντίας στο να συγκεντρώνει τους εργάτες προς την υπεράσπιση των οικονομικών τους συμφερόντων, εντός της καπιταλιστικής κοινωνίας. Αυτή η υπεράσπιση παίρνει καμιά φορά το χαρακτήρα του λυσσαλέου αγώνα μα ποτέ δεν προτείνει, ούτε ανεπιφύλακτα ούτε απερίφραστα, το μετασχηματισμό της εργατικής κατάστασης, την επανάσταση. Κανένας αγώνας αυτής της εποχής, ούτε και οι πιο βίαοι, δεν σημαδεύει αυτό το σκοπό. Όλοι τον προορίζουν το πολύ-πολύ σε ένα ακαθόριστο μέλλον, που παίρνει από κει και πέρα το χαρακτήρα του καρότου μπροστά στο στόμα του γαϊδάρου, της καταπίεσης των μισθωτών από τα αφεντικά, και, κατά συνέπεια, της καπιταλιστικής κοινωνίας που τα παράγει. Αλλά καμία δράση προς αυτό το σκοπό δεν πρόκειται να αναληφθεί.
Το συνδικάτο, γεννημένο από μια τάση ρεφορμιστική στο εσωτερικό της εργατικής τάξης, είναι η πιο καθαρή έκφραση αυτής της τάσης. Είναι αδύνατο να μιλάμε για ρεφορμιστικό εκφυλισμό του συνδικάτου, γιατί είναι ρεφορμιστικό εν τη γένεσει του. Σε καμιά στιγμή δεν αντιτίθεται στην καπιταλιστική κοινωνία και στο Κράτος της για να καταστρέψει τη μία ή το άλλο, αλλά αποκλειστικά προς το σκοπό του να καταλάβει μια θέση και να εγκατασταθεί. Όλη η ιστορία του από το 1864 ως το 1914 είναι αυτή της ανόδου και της επικράτησης αυτής τάσης ενσωμάτωσης στο καπιταλιστικό Κράτος με αποτέλεσμα κατά την έκρηξη του πρώτου παγκόσμιου πόλεμου οι ηγεσίες των συνδικάτων, στη μεγάλη πλειοψηφία τους, να βρίσκονται απολύτως φυσιολογικά στο πλευρό των καπιταλιστών με τους οποίους τους ένωναν καινούρια συμφέροντα που απέρρεαν από τη λειτουργία την οποία τα συνδικάτα αναλάμβαναν να εκπληρώσουν στην καπιταλιστική κοινωνία. Είναι λοιπόν ενάντια στους συνδικαλιστές αυτούς που θέλουν την ανατροπή του συστήματος και την αποφυγή του πολέμου κι έτσι θα παραμείνουν από δω και στο εξής.
Στην περίοδο που προηγείται του πρώτου παγκόσμιου πόλεμου, οι συνδικαλιστές ηγέτες δεν ήταν ούτε στο ελάχιστο οι νόμιμοι εκπρόσωποι της εργατικής τάξης και στο βαθμό που αναλάμβαναν αυτό το ρόλο το έκαναν για να βελτιώσουν τα κεκτημένα τους πλάι στο καπιταλιστικό Κράτος. Την αποφασιστική στιγμή, όταν έπρεπε να διαλέξουν ανάμεσα σε μια κατάσταση απειλής του status quo, όπου θα καλούσαν τις μάζες να αρνηθούν τον πόλεμο και το καθεστώς που τον γέννησε ή να ενισχύσουν τη θέση τους παίρνοντας το μέρος του καθεστώτος, επέλεξαν το δεύτερο και μπήκαν στην υπηρεσία του καπιταλισμού. Κι αυτό δε συνέβη μόνο στη Γαλλία, καθώς οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των χωρών που μπήκαν στον πόλεμο υιοθέτησαν παντού την ίδια στάση. Αν οι ηγέτες των συνδικάτων πρόδωσαν, δεν ήταν εξαιτίας της ίδιας της δομής του συνδικάτου και της θέσης του που καθιστούσε, εξαρχής, αυτή την προδοσία του 1914 εφικτή, ακόμη και αναπόφευκτη;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου