Ron Margulies, How to stop the tanks, International Socialism, Issue 152
Της Τουρκικής αριστεράς της άρεσε πάντα πολύ "ο λαός". Συχνά γίνεται αναφορά και στην εργατική τάξη, βεβαίως, αλλά είναι ο λαός, οι καταπιεσμένοι, οι φτωχοί που θεωρούνται ως παράγοντες της κοινωνικής αλλαγής. Ο λαϊκός πόλεμος, οι λαϊκές συνελεύσεις, η λαϊκή απελευθέρωση είναι δημοφιλείς έννοιες και επιδιώξεις.
Το απόγευμα προς βράδυ της 15 Ιούλη, ο λαός βγήκε στους δρόμους όλων των μεγάλων πόλεων και ειδικά της Ιστανμπούλ και της Άγκυρας. Βγήκαν κατά χιλιάδες για να σταματήσουν το στρατό που ήθελε να ανατρέψει την κυβέρνηση και να πάρει την εξουσία. Στην Ιστανμπούλ έτρεξαν στη γέφυρα του Βοσπόρου, που τα στρατεύματα είχαν αποκλείσει. Έτρεξαν στο αεροδρόμιο που ο στρατός είχε καταλάβει. Και μαζεύτηκαν στην Πλατεία Ταξίμ, στο κέντρο της πόλης. Παντού φώναζαν και διαπληκτιζόταν με τους στρατιώτες, στεκότανε μπροστά στα τανκς και σκαρφάλωναν πάνω τους, δεχότανε πυρά και δεν υποχωρούσαν.
Αλλά σε πολλούς στην Τουρκική αριστερά δεν άρεσε αυτό που συνέβαινε. Πάντα περίμεναν το λαό, αλλά όταν ο λαός εμφανίστηκε, αυτό δεν τους άρεσε!
Σε κάποιους στην αριστερά δεν άρεσε ο λαός επειδή ο λαός σταμάτησε την ανατροπή μιας κυβέρνησης που η αριστερά θέλει να ανατραπεί. Και σχεδόν όλοι στην αριστερά δυσαρεστήθηκαν με το λαό γιατί πολλοί (όχι όλοι) από το λαό που αντιμετώπισε τα τανκς ήταν υποστηριχτές της κυβέρνησης. Η αριστερά επίσης δυσαρεστήθηκε επειδή κάποιοι από το λαό (όχι πολλοί) φωνάζανε το όνομα του Αλλάχ, κι επειδή οι προσευχές ακουγόταν απ' τα τζαμιά όλη νύχτα.
Είναι δύσκολο να ξέρουμε πώς ήθελε η αριστερά να μοιάζει ο λαός. Θέλανε μήπως να μοιάζουν σαν Νορβηγοί; Θέλανε μήπως να είναι όλοι άθεοι;
Μιλάμε για δεκάδες χιλιάδες λαού που έβαλαν τη ζωή τους σε κίνδυνο (270 σκοτώθηκαν), απολύτως αυθόρμητα και χωρίς όπλα, για υπερασπίσουν μια εκλεγμένη κυβέρνηση ενάντια σε μη εκλεγμένους ένοπλους άνδρες. Οτιδήποτε και να σκεφτότανε κάποιος ή κάποια ότι έκανε, υπερασπίζονταν, αντικειμενικά, τη δημοκρατία. Όλος ο κόσμος, συμπεριλαμβανομένης και της Τουρκικής αριστεράς, ακόμα χρησιμοποιεί τη συγκλονιστική φωτογραφία του νεαρού Κινέζου άνδρα που στέκεται μπροστά στα τανκς και αυτά σταματούν στην Πλατεία Τιενανμέν το 1989. Ένας άνδρας βούτηξε κάτω από ένα τανκ που ήταν έτοιμο να τον συνθλίψει, ξάπλωσε ανάμεσα στις ερπύστριές του, επιβίωσε και έκανε το ίδιο μ' ένα δεύτερο τανκ, που του πήρε το χέρι. Ήταν ένας απλός άνθρωπος, ένας υπάλληλος γραφείου που δουλεύει μπροστά σ' έναν υπολογιστή.
Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι ήταν ο λαός στους δρόμους που σταμάτησε το πραξικόπημα. Ξεκάθαρα, το μεγαλύτερο κομμάτι των ένοπλων δυνάμεων επέλεξε να περιμένει πού θα πήγαινε το πράμα πριν αναλάβει δράση. Όταν είδαν χιλιάδες λαού να έρχεται αντιμέτωπος με το στρατό (κάτι που δεν περίμεναν με τίποτα), αποφάσισαν να μη συμμετάσχουν. Δεν είναι εύκολο να πυροβολήσεις και να σκοτώσεις χιλιάδες, και μετά να νομιμοποιήσεις το πραξικόπημα σαν τάχαμου παράγοντα "ειρήνης και σταθερότητας" για τη χώρα.
Όλοι ξέρουν στην Τουρκία τι σημαίνει στρατιωτική δικτατορία. Και η αριστερά, έχοντας υποφέρει τα πάνδεινα, ξέρει καλύτερα από πολλούς. Γι' αυτό δεν μπόρεσαν ανοιχτά να εκφράσουν τη λύπη τους για την αποτυχία του πραξικοπήματος. Αντί γι' αυτό, προτίμησαν να υποτιμήσουν το λαό που σταμάτησε το πραξικόπημα σαν "θρησκόληπτους αντιδραστικούς" που ούτε γνωρίζουν ούτε τους νοιάζει καθόλου για τη δημοκρατία. Κάτι που φέρνει στο μυαλό αυθόρμητα τη συμβουλή του Μπρεχτ: "διαλύστε το λαό και εκλέξτε έναν άλλο".
Αντί να κοιτάμε αφ' υψηλού το λαό που έδειξε τεράστιο θάρρος και τέλεια πολιτική λογική, αυτό που χρειάζεται να γίνει είναι να συζητήσουμε μαζί του ότι το να σταματήσεις τα τανκς δεν είναι αρκετό, ότι πρέπει να πιέσουμε για το πλάτεμα των ορίων της δημοκρατίας, ότι πρέπει να εξασφαλίσουμε πως η κυβέρνηση δεν θα χρησιμοποιήσει την απόπειρα πραξικοπήματος σαν δικαιολογία για να προωθήσει ακόμα πιο αυταρχικά μέτρα.
Ο Ρον Μαργούλις είναι δημοσιογράφος και μέλος του Επαναστατικού Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος (DSIP) στην Ιστανμπούλ, Τουρκία.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου