 |
| Ντιέγκο Ριβέρα, Gloriosa Victoria (1954) |
Ότο Ρενέ Καστίγιο
Απολιτίκ Διανοούμενοι
Μια μέρα
οι απολιτίκ
διανοούμενοι
της χώρας μας
θα περάσουν ανάκριση
από τους πιο απλούς
ανθρώπους μας.
Θα ρωτηθούν
τι έκαναν
όταν το έθνος τους αργο-
πέθαινε
σα σιγανή φωτιά
μικρή και μόνη.
Κανείς δε θα τους ρωτήσει
τι φορούσανε,
για τους ύπνους που ρίχνανε
μετά το φαγητό,
κανείς δε θα θέλει να μάθει
για τους αποστειρωμένους αγώνες τους
για την "ιδέα του
τίποτα"
κανείς δε θα νοιαστεί
για την υψηλή τους οικονομική εκπαίδευση.
Δε θα ερωτηθούν
για την Ελληνική μυθολογία
ή σχετικά με την αυτο-αηδία τους
κάθε φορά που ένας απ' αυτούς
πεθαίνει
του δειλού το θάνατο.
Καμιά ερώτηση
δε θα αφορά τις γελοίες
δικαιολογίες τους,
γεννημένες στον ίσκιο
του απόλυτου ψέματος.
Μια μέρα
οι απλοί άνθρωποι θαρθούν.
Εκείνοι που δεν είχανε καμία θέση
στα βιβλία και τα ποιήματα
των απολιτίκ διανοούμενων,
μα κάθε μέρα μοίραζαν
το ψωμί και το γάλα τους,
τις τορτίγιες και τ' αυγά τους,
εκείνοι που οδηγούσαν τα αυτοκίνητά τους,
που νοιάζονταν για τα σκυλιά και τους μπαχτσέδες τους
και δουλεύανε,
θα σας ρωτήσουν:
"Τι κάνατε όταν οι φτωχοί
υπέφεραν, όταν η στοργή
κι η ζωή μέσα τους γίνονταν στάχτη;"
Απολιτίκ διανοούμενοι
της ωραίας μου χώρας,
δε θάχετε να πείτε τίποτα.
Ο γύπας της σιωπής
θα σας ξεκοιλιάζει.
Η ίδια η μιζέρια σας
θα σας τρώει την ψυχή.
Και θα βουβαθείτε από ντροπή.
για την υψηλή τους οικονομική εκπαίδευση.
Δε θα ερωτηθούν
για την Ελληνική μυθολογία
ή σχετικά με την αυτο-αηδία τους
κάθε φορά που ένας απ' αυτούς
πεθαίνει
του δειλού το θάνατο.
Καμιά ερώτηση
δε θα αφορά τις γελοίες
δικαιολογίες τους,
γεννημένες στον ίσκιο
του απόλυτου ψέματος.
Μια μέρα
οι απλοί άνθρωποι θαρθούν.
Εκείνοι που δεν είχανε καμία θέση
στα βιβλία και τα ποιήματα
των απολιτίκ διανοούμενων,
μα κάθε μέρα μοίραζαν
το ψωμί και το γάλα τους,
τις τορτίγιες και τ' αυγά τους,
εκείνοι που οδηγούσαν τα αυτοκίνητά τους,
που νοιάζονταν για τα σκυλιά και τους μπαχτσέδες τους
και δουλεύανε,
θα σας ρωτήσουν:
"Τι κάνατε όταν οι φτωχοί
υπέφεραν, όταν η στοργή
κι η ζωή μέσα τους γίνονταν στάχτη;"
Απολιτίκ διανοούμενοι
της ωραίας μου χώρας,
δε θάχετε να πείτε τίποτα.
Ο γύπας της σιωπής
θα σας ξεκοιλιάζει.
Η ίδια η μιζέρια σας
θα σας τρώει την ψυχή.
Και θα βουβαθείτε από ντροπή.
Ο Ότο Ρενέ Καστίγιο, γεννημένος το 1936, ήταν ένας Γουατεμαλανός επαναστάτης, αντάρτης και ποιητής. Μετά το υποκινούμενο από τη CIA πραξικόπημα του 1954 και την ανατροπή της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης του Άρμπενζ, ο Καστίγιο έφυγε εξόριστος στο Ελ Σαλβαδόρ, όπου συνάντησε το Ρόκε Ντάλτον και άλλους συγγραφείς που τον βοήθησαν να εκδώσει τα πρώτα του έργα. Όταν ο δικτάτορας Άρμας πέθανε το 1957, επέστρεψε στη Γουατεμάλα και το 1959 πήγε στη Γερμανική Δημοκρατία του Κονγκό για μεταπτυχιακές σπουδές. Ο Καστίγιο επέστρεψε στη Γουατεμάλα το 1964 κι έγινε ενεργό μέλος του Εργατικού Κόμματος, ίδρυσε το Πειραματικό Δημοτικό Θέατρο της Πρωτεύουσας και έγραψε και δημοσίευσε μεγάλο αριθμό ποιημάτων. Τον ίδιο χρόνο συνελήφθη, αλλά κατάφερε να δραπετεύσει, πηγαίνοντας ακόμη φορά στην εξορία, αυτή τη φορά στην Ευρώπη. Αργότερα τον ίδιο χρόνο επέστρεψε στη Γουατεμάλα μυστικά και εντάχτηκε στα ένοπλα κινήματα που επιχειρούσαν στα βουνά της Ζακάπα. Το 1967, ο Καστίγιο και άλλοι επαναστάτες μαχητές πιαστήκαν αιχμάλωτοι. Τότε, μαζί με τους συντρόφους του και κάποιους χωρικούς, βασανίστηκε άγρια και κάηκε ζωντανός.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου