Υπάρχει
ένας 'ηθικός πανικός' στα ΜΜΕ σε σχέση
με τη χρήση ναρκωτικών από τη νεολαία
της Βρετανίας. Τα 'ναρκωτικά του χορού',
που η χρήση τους είναι σχεδόν κοινή
μεταξύ των νεαρών ατόμων, είναι
φαρμακευτικά προϊόντα, όχι φυσικά βότανα
-LSD, αμφεταμίνες και Ecstasy (MDMA). Αλλά πόσο
εκτεταμένη είναι η χρήση τους; Μια έρευνα
του Release όπου συμμετείχαν 520 θαμώνες
κλαμπ και χορευτικών δρώμενων του
Λονδίνου έδειξε ότι το 97% των ερωτηθέντων
έχουν δοκιμάσει παράνομα ναρκωτικά
τουλάχιστον μία φορά -ποσοστό δύο ή
τρεις φορές υψηλότερο από των ομηλίκων
τους- ακόμα και αν το 68% των ρεϊβάδων
ανέφεραν την κάνναβη ως προτιμώμενο
ναρκωτικό. Είναι δύσκολο να υπάρξουν
αξιόπιστες στατιστικές για τη χρήση
παράνομων ουσιών. Ωστόσο, μια παλιότερη
έκδοση της κυβέρνησης το 1994 έδειξε ότι
το 11% των ατόμων μεταξύ 16 και 19 ετών είχαν
δοκιμάσει αμφεταμίνες, το 9% Ecstasy και το
8% LSD. Τα στοιχεία μπορεί να υποδηλώνουν
μια απομάκρυνση από το Ecstasy, το ναρκωτικό
που πήρε εκτεταμένη αρνητική δημοσιότητα
στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Το Ecstasy
διασύρθηκε ως ναρκωτικό μέσω του οποίου
οι νέοι 'χορεύουν με το θάνατο'. Οι αριθμοί
όσον αφορά την κατανάλωση του Ε εμφανίζουν
μεγάλες αποκλίσεις. Ένα εκατομμύριο
την εβδομάδα ήταν ο αριθμός που συχνά
αναφερόταν στις αρχές της δεκαετίας
του 1990, αλλά σύμφωνα με τη Διεύθυνση
Βρετανικών Εγκληματολογικών Ερευνών
υπάρχουν μόνο 120.000 συχνοί χρήστες. Η
ίδια έρευνα καταλήγει ότι τα μαγικά
μανιτάρια είναι αρκετά πιο δημοφιλή.
Αλλά
πόσο επικίνδυνα είναι τα ναρκωτικά της
γενιάς του '90; Υπάρχουν διαθέσιμες
στατιστικές του Υπουργείου Εσωτερικών
για το 1996 σε σχέση με τους θανάτους που
οφείλονται στη χρήση ναρκωτικών. "Από
το 1980 ως το 1994 έχουν καταγραφεί 91 θάνατοι
που οφείλονταν σε χρήση διεγερτικών/αμφεταμινών
και 39 σε χρήση MDMA/MDA (Ecstacy), που κορυφώθηκαν
στους 17 θανάτους από Speed το 1993 και στους
19 από Ecstasy το 1994". Με εξαίρεση το έτος
1994, το ποσοστό θνησιμότητας μεταξύ των
χρηστών Speed ήταν υψηλότερο από το
αντίστοιχο των χρηστών Ecstasy. Σχετικά με
τη θνησιμότητα από τη χρήση Ecstasy -ή άλλων
'ναρκωτικών του χορού', όπως LSD, κάνναβη
ή αμφεταμίνες- φαίνεται να είναι πολύ
χαμηλή τουλάχιστο βραχυπρόθεσμα ή
μεσοπρόθεσμα. Αυτά τα χαμηλά ποσοστά
θνησιμότητας είναι αξιοσημείωτα, αν
συγκριθούν με τα αντίστοιχα του αλκοόλ,
του καπνού, των οπιούχων και των υπνωτικών.
Οι θάνατοι που σχετίζονται με το κάπνισμα
υπολογίζονται στους 100.000 ετησίως, ενώ
από το 1985 μόλις 53 άνθρωποι έχουν πεθάνει
από Ecstasy. Τα φανταχτερά πρωτοσέλιδα των
εφημερίδων που ισχυρίζονται ότι οι
χρήστες Ecstasy 'χορεύουν με το θάνατο'
είναι υπερβολικά μέχρι αηδίας.
Το
οποιοδήποτε χημικό μπορεί να εγκυμονεί
κινδύνους για ορισμένα άτομα. Τα
τσιμπήματα της μέλισσας μπορούν να
προκαλέσουν αλλεργικές αντιδράσεις
που μπορεί να είναι θανατηφόρες για
κάποιους ανθρώπους. Ένας πολύ μικρός
αριθμός μεμονωμένων ατόμων ενδέχεται
να εμφανίσουν παρόμοιες αντιδράσεις
απέναντι στο Ecstasy.
Όπως ισχύει και
για οποιοδήποτε άλλο ναρκωτικό, μια
προηγούμενη καρδιακή ευαισθησία,
αλλεργία ή ιατρική κατάσταση, όπως
άσθμα, επιληψία ή διαβήτης, μπορεί να
δημιουργήσουν συγκεκριμένα προβλήματα.
Όταν το Ecstasy αφομοιώνεται:
Εισέρχεται
στο κυκλοφορικό σύστημα απ' όπου φτάνει
στον εγκέφαλο. Τότε δρα προκαλώντας την
έκκριση σεροτονίνης και ντοπαμίνης
-νευροδιαβιβαστών που αλλάζουν τις
διαθέσεις μας. Η σεροτονίνη είναι αυτή
που έχουμε μπόλικη όταν ερωτευόμαστε
και η ντοπαμίνη καταστέλλει τον πόνο
και μας βοηθάει να ξεπεράσουμε τη
στεναχώρια.
Οι
νέοι παίρνουν Ε γιατί κάτω από την
επίδρασή της οι φίλοι τους είναι πιο
ανοιχτοί... έχουν περισσότεροι ενέργεια
και φαίνεται να περνάνε καλά. Η επιθυμία
για αλκοόλ μειώνεται, όπως και η επιθυμία
για σεξ, που σημαίνει ότι οι νεαρές
γυναίκες είναι λιγότερο πιθανό να
υποστούν παρενόχληση και υπάρχουν
λιγότεροι καβγάδες έξω από τα κλαμπ.
Παρ'
όλα αυτά, οι νευροδιαβιβαστές ελέγχουν
επίσης τη θερμοκρασία του σώματος και
οι ξαφνικές αλλαγές θερμοκρασίας του
σώματος ενδέχεται να δημιουργήσουν
προβλήματα. Ο θάνατος του Λι Μπετς, του
17χρονου που πέθανε από χρήση Ε το Δεκέμβρη
του 1995, οδήγησε σ' ένα παραλήρημα του
τύπου ενάντια στα θανατηφόρα ναρκωτικά
του χορού. Αλλά ο Λι πέθανε στην
πραγματικότητα από υπερβολική δόση
νερού. Το νερό δεν είναι αντίδοτο του
Ecstasy. Η κατανάλωση νερού είναι απαραίτητη
μόνο για να αποφύγεις την αφυδάτωση και
την υπερθέρμανση όταν χορεύεις.
Αν
η άγνοια κάνει τα ναρκωτικά πιο επικίνδυνα,
η απληστία αυξάνει τους κινδύνους ακόμα
περισσότερο. Στο Μάντσεστερ, πριν
ξεκινήσει η Καμπάνια για Ασφαλέστερο
Χορό, κάποια κλαμπ έκλειναν την παροχή
κρύου νερού, χρέωναν το νερό 1,5 λίρα το
ποτήρι και έκλεινα τον κλιματισμό τα
Σαββατοκύριακα. Ο κλιματισμός, οι χώροι
χαλάρωσης, η ελεύθερη κατανάλωση νερού
και η ιατρική συμβουλή μπορούν να
μειώσουν τους κινδύνους σημαντικά. Αυτό
δε σημαίνει ότι τα ναρκωτικά του χορού
είναι απαραίτητα επικίδυνα. Όπως και
μ' όλα τ' άλλα ναρκωτικά, η υπερκατανάλωση
και η ατομική ιατρική και ψυχική κατάσταση
κάποιους επιρρεπείς στις αλλαγές
επιδρώντας στη χημεία του σώματος.
Το
Ecstasy μπορεί να έχει πολύ άσχημες επιπτώσεις
σε συνδυασμό με αλκοόλ ή άλλα ναρκωτικά.
Όπως με όλα τ' άλλα χημικά, η συχνή βαριά
χρήση μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες.
Ο Αντρέ Φαγιούλ, από το Γραφείο Ερευνών
LSD για την κατάχρηση ουσιών δήλωσε: "Δεν
ξέρω κανέναν που να έπαιρνε Ε 5-6 φορές
τη βδομάδα για δυο χρόνια και να μην
κατέληξε με ψυχιατρικά προβλήματα...
Τυπικά πρόκειται για αισθήματα παράνοιας
και επιθέσεις πανικού". Αλλά πρέπει
να είναι κανείς σε άσχημη κατάσταση για
να αρχίσει να νιώθει την ανάγκη να
παίρνει χαρούμενα ναρκωτικά κάθε μέρα.
Αυτό όμως δεν έχει καμιά σχέση με την
περίπτωση των νεαρών που παίρνουν
περιστασιακά Ecstasy στα Rave Party.
Το
ενδιαφέρον είναι ότι οι χρήστες Ecstasy
συχνά καταφεύγουν στη χρήση αντικαταθλιπτικών
ή κάνναβης για να στανιάρουν, πράγμα
που συνιστούν και οι γιατροί για τον
ίδιο λόγο.
LSD και αμφεταμίνες
Τι είδους κίνδυνοι άπτονται των ναρκωτικών του χορού, όπως το LSD και οι αμφεταμίνες; Αυτοί είναι μια πιο δύσκολη ερώτηση. Το LSD και οι αφεταμίνες έχουν ωστόσο μια ιστορία που η κυβέρνηση θα προτιμούσε να την ξεχάσουμε. Περίπου 72 εκατομμύρια ταμπλέτες αμφεταμίνης μοιράστηκαν στα Βρετανικά στρατεύματα στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο για τους ανέβει το ηθικό. Τόσο ο Τσόρτσιλ όσο και ο Α. Ίντεν χρησιμοποιούσαν αμφεταμίνες πριν από τις σημαντικές ομιλίες τους. Είναι ισχυρές διεγερτικές ουσίες που διεγείρουν και επιταχύνουν το νευρικό σύστημα. Τι λένε οι γιατροί του Υπουργείου Υγείας; Μια πρόσφατη αναφορά εξηγεί: "Τα διεγερτικά, όπως οι αμφεταμίνες, το Ε και η κοκαΐνη μπορούν να προκαλέσουν ψυχολογική εξάρτηση, αλλά δεν παρέχουν σημαντικά στερητικά σύνδρομα. Είναι γενικά καλύτερα για τον ασθενή να διακόπτει απότομα τη χρήση, γιατί η σταδιακή διακοπή δεν παρέχει συνήθως κανένα πλεονέκτημα".
Και συνεχίζει: "Πολλοί χρήστες ναρκωτικών εξαρτημένοι από διεγερτικά υποφέρουν από αϋπνία και κατάθλιψη όταν σταματούν τη χρήση και ενδέχεται να χρειαστούν τη χορήγηση αντικαταθλιπτικών... Οι περισσότεροι χρήστες αμφεταμινών μπορούν να αντιμετωπιστούν ως εξωτερικοί ασθενείς χωρίς τη χρήση καμίας φαρμακευτικής αγωγής, μπορούν να ωφεληθούν από συμβουλές και πληροφορίες σε σχέση με τα ενδεχόμενα φαινόμενα αναζωπύρωσης και την ανάγκη ενός ασφαλούς μέρους όπου μπορούν 'να κοιμηθούν και να συνέλθουν'.
Υπάρχει μια τελευταία δυσοίωνη αναφορά σε πιθανή αυτοκτονία ή παράνοια, αλλά αυτό μπορεί να είναι απλά σημάδι επιρροής της μιντιακής υστερίας. Η μακρόχρονη χρήση μπορεί να οδηγήσει σε πιο σοβαρή κατάθλιψη με το σταμάτημά της. Ο Τάιλερ στο τελευταίο του πολύ εμπεριστατωμένο βιβλίο για τα ναρκωτικά του δρόμου εκφράζει πολύ μεγαλύτερη ανησυχία για τη χρήση αμφεταμινών, υποστηρίζοντας ότι: "Οι συνέπειες της πιο δημοφιλούς αμφεταμίνης (του Speed) έχουν σε μεγάλο βαθμό υποτιμηθεί: τα προβλήματα που δημιουργεί η υπερβολική δόση Speed μοιάζουν πολύ μ' αυτά της ηρωίνης. Το LSD αν λαμβάνεται συστηματικά σε μεγάλες δόσεις μπορεί να έχει άσχημα αποτελέσματα σε βάθος χρόνου. Ο Βρετανικός στρατός, εμπνευσμένος από το παράδειγμα της CIA, αφού ξεπάτωνε τους ναύτες με μεγάλες δόσεις LSD, τους έστελνε να κάνουν ελιγμούς. Το τηλεοπτικό πρόγραμμα Dispatches (Αποστολές) πρόβαλε το φιλμ του Υπουργείου Άμυνας με μαστουρωμένους φαντάρους να περιφέρονται σαν βλαμμένοι, να ξεσπούν σε υστερίες και να πετούν τα όπλα τους για να σκαρφαλώσουν στα δέντρα.
Στα νοσοκομεία επίσης, στα 1950, το θαυματουργό ναρκωτικό LSD διανέμονταν σε εντυπωσιακές ποσότητες: σε ένα νοσοκομείο, μόνο σε 700 ασθενείς, χορηγήθηκαν 14.000 δόσεις, κάποιες απ' τις οποίες για γελοίους λόγους, όπως παράπονα για ημικρανίες ή φαγούρες. Ένας κακόμοιρος ασθενής έπαιρνε τη δόση του κάθε μέρα επί πέντε χρόνια.
Δεν είναι γνωστό πόσες χιλιάδες πήραν μικρότερα χαλαρά τριπάκια τη δεκαετία του '60 χωρίς να εμφανίσουν παρενέργειες από τη μακροχρόνια χρήση. Σίγουρα η δοσολογία που χρησιμοποιούνταν από τους γιατρούς και το στρατό ήταν πολύ μεγαλύτερη απ' τα 'κουμπάκια της ανεμελιάς' που έπαιρναν οι χίπηδες τη δεκαετία του '60 ή οι νεαροί σήμερα. Οι κίνδυνοι μπορεί να συνδέονται περισσότερο με τις τροποποιήσεις στην αντιληπτική ικανότητα παρά σε βλάβες από τη μακροχρόνια χρήση παρότι υποστηρίζεται ότι όσους εμφανίζουν προδιάθεση στη σχιζοφρένεια το LSD μπορεί να τους σπρώξει στα άκρα.
Κάνναβη
Η Βρετανική κυβέρνηση λέει ότι το 24% των ατόμων ηλικίας από 16 ως 29 ετών αναφέρουν ότι είναι μακροχρόνιοι χρήστες κάνναβης. Δεν υπάρχει όμως κανένας καταγεγραμμένος θάνατος από κάνναβη. Είναι μακράν το πιο δημοφιλές και το πιο ευγενές των παράνομων ναρκωτικών. Όμως το 1994 ο Υπουργός Εξωτερικών Μάικλ Χάουρντ αύξησε τη μέγιστη ποινή για κατοχή από τις 500 στις 2.000 λίρες. Παρά τις προσπάθειες των ΜΜΕ να προσδώσουν εγκυρότητα στις αμφισβητήσιμες έρευνες που συνδέουν το κάπνισμα της κάνναβης με τον καρκίνο του λάρυγγα υπάρχουν ελάχιστες ενδείξεις ότι η κάνναβη έχει προκαλέσει βλάβη στον οποιονδήποτε. Μπορεί να σε σκοτώσει μόνο αν επιχειρήσεις να φας ή να καπνίσεις 10 λίβρες (4,5 κιλά περίπου) σε μια μέρα ή αν ένα δεμάτι παρόμοιου μεγέθους πέσει από ύψος στο κεφάλι σου.
Στις Κατευθυντήριες Γραμμές για την Κλινική Διαχείριση των Ναρκωτικών, μια κυβερνητική έκδοση, η ξερή λέξη 'ψύχωση' αναφέρεται ως κίνδυνος από τη χρήση κάνναβης. Η κάνναβη μνημονεύεται μία ακόμα φορά σ' αυτό το βιβλίο: "Υπάρχουν θεμιτές ανησυχίες σχετικά με τη χρήση της κάνναβης καθώς είναι παράνομη και καθώς συντρέχουν πιθανοί κίνδυνοι για την υγεία και την ασφάλεια". Αυτό πιθανά σημαίνει: "Μην οδηγείτε ή μη χρησιμοποιείται μηχανές όταν είστε μαστουρωμένοι". Ίσως ο μεγαλύτερος κίνδυνος σε σχέση με την κάνναβη είναι ότι συχνά καπνίζεται μαζί με το νόμιμο ναρκωτικό καπνός και οι πρώην καπνιστές πολλές φορές ξανακυλούν στη νικοτίνη από ένα αθώο τσιγαριλίκι.
Σύμφωνα μ' ένα δημοσίευμα στις αρχές του 1990 στις ΗΠΑ 100.000 περίπου άνθρωποι αναζήτησαν θεραπεία της εξάρτησης απ' την κάνναβη. Αλλά αυτό είναι ένα πολύ μικρό ποσοστό των χρηστών κάνναβης. Η υπερβολική μακροχρόνια χρήση κάνναβης μπορεί να προκαλέσει λήθαργο ή υπνηλία αλλά αυτή η κατάσταση παύει να υφίσταται όταν το κόβεις.
Η χρήση του νόμου για τον περιορισμό της παραγωγής και της προμήθειας κάνναβης μπορεί μερικές φορές να έχει θανατηφόρα αποτελέσματα. Για παράδειγμα, ο πόλεμος κατά των καλλιεργητών κάνναβης της Καλιφόρνια, της Χαβάης και του Όρεγκον στην Αμερική τη δεκαετία του 1980. Πολλοί καλλιεργητές κάνναβης αναγκάστηκαν να αλλάξουν δουλειά. Ακολούθησε μια σοβαρή ξηρασία κάνναβης και οι τιμή αγοράς της εκτοξεύτηκε. Ταυτόχρονα η τιμή της κοκαΐνης (πολύ πιο απλό στην καλλιέργεια και πολύ πιο επικερδές ναρκωτικό) κατρακύλησε και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980 το Crack είχε αντικαταστήσει τη μαριχουάνα ως το πιο ευρέως διαθέσιμο ναρκωτικό του δρόμου στην Αμερική.
Κοκαΐνη
Η κοκαΐνη είναι μια χημική διεγερτική ουσία που δίνει μεγάλη ενέργεια και ευστροφία. Η κοκαΐνη είναι το αποτέλεσμα της επεξεργασίας των φύλλων κόκας. Το μάσημα των φύλλων κόκας ήταν μια ακίνδυνη πανάρχαια συνήθεια των κατοίκων της Νοτίου Αμερικής. Ύστερα ήρθε ο καπιταλισμός για να μετατρέψει το κατευναστικό αυτό φύλλο σ' ένα επικίνδυνο και πολύ επικερδές εμπόρευμα. Σήμερα πιθανολογείται ότι υπάρχει ένας αρκετά σημαντικός αριθμός πλούσιων χρηστών που σνιφάρουν κόκα με χαρτονομίσματα, καταστρέφοντας ίσως το εσωτερικό των ρουθουνιών τους, αυξάνοντας ίσως τον κίνδυνο καρδιοπάθειας, αλλά κάνοντας πολύ φυσιολογική ζωή. Ήταν μόνο όταν ένα πλεόνασμα κοκαΐνης στην αγορά των ΗΠΑ έφτασε στην εργατική τάξη που εμφανίστηκε το crack -κοκαΐνη νοθευμένη με διττανθρακικό νάτριο.
Η κοκαΐνη-crack φτάνει στον εγκέφαλο μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα αλλά η μαστούρα κρατάει λιγότερο και είναι πιο έντονη από της κοκαΐνης. Η ξαφνική έκρηξη αυξάνει την πιθανότητα καρδιακού επεισοδίου και το 'ξενέρωμα μπορεί να είναι ζόρικο'. Η ιατρική εμπειρία στην Αμερική σε σχέση με την κοκαΐνη-crack δείχνει ότι η κοκαΐνη των πλουσίων είναι πιο ασφαλής από τη νοθευμένη κοκαΐνη που πουλιέται στους δρόμους.
Είναι δύσκολο να εκτιμήσει κανείς τους πραγματικούς κινδύνους και τα αποτελέσματα της κοκαΐνης-crack εξαιτίας των ρατσιστικών πολιτικών γύρω από το ζήτημα των ναρκωτικών. Το crack έγινε ο αποδιοπομπαίος τράγος για τη φτώχεια, το έγκλημα, τις ασθένειες, τη βία και την κοινωνική δυσλειτουργία μέσα στα γκέτο των μαύρων στην Αμερική. Ο πόνος και το άγχος που συνδέονται με τέτοιες καταστάσεις δημιούργησε τη ζήτηση για crack. Ο νόμος εξαντλεί την αυστηρότητά του με τους χρήστες του crack. Το 1993 ο μέσος όρος ποινής για τους σνιφάκηδες σκόνης κοκαΐνης ήταν 3 μήνες, ενώ για τους καπνιστές crack τρία χρόνια.
Είναι σίγουρα μιντιακός μύθος ότι το crack προκαλεί άμεση και άγρια εξάρτηση. "Μια συστηματική έρευνα που διεξήχθη μεταξύ 308 χρηστών ναρκωτικών βρήκε ότι ενώ το 90% είχαν δοκιμάσει crack, μόνο το 29% ήταν καθημερινοί χρήστες αλλά ακόμη και τότε όχι παραπάνω από δυο χτυπήματα τη φορά". Ο Τάιλερ υποστηρίζει ότι η εξάρτηση της κοκαΐνης είναι περισσότερο ψυχολογική παρά φυσική εξάρτηση. Η απόσυρση από βαρύ εθισμό στην κοκαΐνη δεν περιλαμβάνει σπασμούς και σωματικά τραύματα αλλά μπορεί να παράξει μακροχρόνια κόπωση, κατάθλιψη, άγχος και αισθήματα απομόνωσης και σύγχυσης που μπορεί να διαρκέσουν μήνες.
Πολλοί Αμερικανοί χρήστες ναρκωτικών στράφηκαν ενάντια στο crack, εν γνώσει των προβλημάτων που προξενεί. Η πολυδιαφημισμένη επιδημία crack που προβλέπονταν ότι θα χτυπήσει τη Βρετανία λόγω του κορεσμού της Αμερικανικής αγοράς δεν επαληθεύτηκε στην κλίμακα που αναμενόταν. Οι αμφεταμίνες συνέχισαν να κατέχουν το μεγαλύτερο μερίδιο της ζήτησης για διεγερτικά. Οι περιβόητοι γκάνγκστερ της Τζαμαϊκανής Αυλής δεν κατάφεραν να πάρουν τον έλεγχο καθώς οι λευκοί ντίλερ ελέγχανε σε μεγάλο βαθμό την αγορά αφού μπορούσαν πολύ εύκολα να εισάγουν μιας και είχαν διασυνδέσεις με τα καρτέλ της Νοτίου Αμερικής.
Παρ' όλα αυτά, ένας μαύρος ερευνητής επεσήμανε ότι η επιδημία crack πράγματι έλαβε χώρα στη Βρετανία. Είπε: "Συνάντησα ντίλερ και χρήστες. Είδα απογοήτευση και απελπισία. Πολλοί απ' αυτούς τους ανθρώπους ήταν ήδη καμένοι απ' τα 18 ή τα 19 τους". Ο συγκεκριμένος ερευνητής είπε ότι το πρόβλημα του crack στη Βρετανία υποτιμήθηκε γιατί οι πληροφορίες που συγκεντρώθηκαν από κέντρα αποκατάστασης το 1989 "εστιάζονταν στους λευκούς αρσενικούς οπιοφάγους".
Ηρωίνη
Σήμερα, εκτός από την κοκαΐνη το άλλο ναρκωτικό που προκαλεί το μεγαλύτερο φόβο είναι το εξεργασμένο όπιο γνωστό ως ηρωίνη. Η χρήση του όπιου πάει πίσω στην αρχαία Ελλάδα απ' όπου μετά εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη κατά την Αναγέννηση. 'Ητανε μια σημαντική πρόοδος για τη φαρμακευτική όταν ένος Ελβετός γιατρός το 15ο αιώνα ανακάτεψε το όπιο με το αλκοόλ και έφτιαξε το λάβδανο. Από το 17ο αιώνα άρχισε να χρησιμοποιείται ως παυσίπονο, ως ηρεμιστικό και για τη θεραπεία της διάρροιας, του βήχα, τους πόνους της περιόδου και τους πονόδοντους των βρεφών. Το 1815 ένας Γερμανός φαρμακοποιός έφτιαξε τη μορφίνη από όπιο. Αυτό το νέο ναρκωτικό είχε το πλεονέκτημα ότι μπορούσε να χορηγηθεί σε πιο ακριβείς δοσολογίες. Ήταν δέκα φορές πιο δυνατό από το όπιο και λανθασμένα εισήχθη στην αγορά το 1825 ως θεραπεία για την 'εξάρτηση από το όπιο'.
Ο Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος οδήγησε σε τεράστια αύξηση της εξάρτησης από τη μορφίνη και το 1866 45.000 μορφινομανείς στρατιώτες επέστρεψαν στα σπίτια τους. Στη Βρετανία, οι πλούσιες κυρίες συνήθιζαν να κρύβουν τις σύριγγες και τα φιαλίδιά τους εκεί που βάζαν τα μπιζού τους για να μπορούν να κάνουν ένα γρήγορο σουτάρισμα όταν πηγαίνανε στις δεξιώσεις. Όπως λέει ο Τάιλερ, "Η ιδέα πως η εξάρτηση μπορούσε να νικηθεί με τη χορήγηση ενός πιο ισχυρού υποκατάστατου συνεχίστηκε με την ανακάλυψη της ηρωίνης". Η φαρμακευτική εταιρία Bayer ξεκίνησε την εμπορευματική παραγωγή της ηρωίνης το 1898. Η ηρωίνη ήταν τρεις ή τέσσερις φορές πιο δυνατή από τους προκατόχους της και αρχικά πουλιόταν ως ασφαλές μη εξαρτησιογόνο υποκατάστατο της μορφίνης. Το ότι η ηρωίνη είναι πολύ εξαρτησιογόνα είναι σήμερα ευρέως γνωστό. Αλλά τι σημαίνει εξάρτηση;
Μια καλή εξήγηση δίνεται από το γιατρό Τζον Κόλι. Πραγματεύεται τη σημασία της ανοχής, της εξάρτησης και της στέρησης. Ανοχή σημαίνει ότι καθώς το σώμα γίνεται αποδέκτης ενός χημικού αποκτάει μεγαλύτερη ικανότητα στο μεταβολισμό του. Για παράδειγμα, μετά από ένα συγκεκριμένο διάστημα, ένας ηρωινομανής αποκτά ανοχή σε μια δόση του ναρκωτικού που θα μπορούσε να σκοτώσει ένα νέο χρήστη. Όταν 'καθαρίσει' απ' το ναρκωτικό το σώμα αυτορρυθμίζεται πάλι έτσι ώστε αν ο ίδιος χρήστης επιστρέψει αμέσως στην προηγούμενη υψηλή δόση ηρωίνης μετά από ένα διάστημα στέρησης μπορεί να πεθάνει από υπερβολική δόση. Εξάρτηση σημαίνει ότι το σώμα μας προσαρμόζεται στη μεταβολική παραμόρφωση που παράγεται από το ναρκωτικό, με αποτέλεσμα να νιώθουμε άρρωστοι λόγω της έλλειψής του. Τα συμπτώματα στέρησης είναι συχνά το αντίθετο της επήρειας του ναρκωτικού. Έτσι, για παράδειγμα, αν η ηρωίνη προκαλεί δυσκοιλιότητα τότε η στέρηση προκαλεί διάρροια. Αλλά τα τρία φαινόμενα, της ανοχής, της εξάρτησης και της στέρησης εξαρτώνται από το μεταβολισμό του ατόμου. Σύμφωνα με το Δρα Κόλι, τα εξαρτησιογόνα ναρκωτικά μπορούν να λαμβάνονται, έτσι ώστε να μην αλλάζουν στην πραγματικότητα το μεταβολισμό του χρήστη, κι έτσι οι χρήστες ναρκωτικών όπως η κοκαΐνη και η ηρωίνη μπορούν να κάνουν μια φυσιολογική ζωή αν ελέγχουν τις δόσεις τους.
Η ηρωίνη έγινε πολύ πιο επικίνδυνη από τη στιγμή που απαγορεύτηκε από τους γιατρούς να τη συνταγογραφούν προς τα τέλη της δεκαετίας του 1960. Πράγματι όταν τα αποθέματα ηρωίνης και κοκαΐνης ήταν λιγότερα ήταν κάτι σαν τη σαμπάνια των ναρκωτικών, δηλαδή μόνο για τους πλούσιους. Ανέβαιναν με κοκαΐνη και χαλάρωναν με ηρωίνη. Τη δεκαετία του 1920 στη Βρετανία η κοκαΐνη θεωρούνταν πολύ πιο επικίνδυνη και εξαρτησιογόνα από τα οπιούχα συμπεριλαμβανομένης της ηρωίνης. Όταν η κοκαΐνη απαγορεύτηκε για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο διοικητής της αστυνομίας ήταν αντίθετος στο να επεκταθεί η απαγόρευση στο όπιο που θεωρούσε ότι "στις περισσότερες μορφές του ήταν... ένα ευεργετικό ναρκωτικό".
Ο Τάιλερ εξηγεί πώς οι αλλαγές στην τάξη που τη χρησιμοποιούσε οδήγησε στον επαναπροσδιορισμό του προβλήματος της ηρωίνης. Το 1924 ο τυπικός χρήστης ανήκε στη μεσαία τάξη, ήταν μεσήλικας, συχνά το επάγγελμά του είχε σχέση με την ιατρική και σχεδόν πάντα ήταν χρήστης μορφίνης. Η Επιτροπή του Ρόλστον συνιστούσε "η μορφίνη και η ηρωίνη να λαμβάνονται με συνταγή γιατρού για μεγάλο διάστημα αν κρίνονταν απαραίτητο και να κρατιέται η εμπιστευτικότητα ανάμεσα στον ασθενή και το γιατρό που δεν είχε καμία υποχρέωση να ενημερώνει το Υπουργείο Εσωτερικών. Αυτό το σύστημα συνταγογράφησης συνεχίστηκε για 40 χρόνια. Ύστερα όμως στα 1960 η πολιτική άλλαξε. Η ηρωίνη άρχισε να γίνεται πιο διαδεδομένη και το δικαίωμα για συνταγογράφηση ηρωίνης το είχε μόνο ένας μικρός αριθμός εξουσιοδοτημένων γιατρών. Στους εξαρτημένους έπρεπε να γίνονται σημάνσεις και, όπως λέει ο Τάιλερ, οι σημάνσεις "μέχρι τότε γινόταν μόνο για θανατηφόρες ασθένειες υψηλής μεταδοτικότητας"- η επέκταση των σημάνσεων ήταν μια προσπάθεια στιγματισμού των εξαρτημένων. Το αποτέλεσμα ήταν η απομόνωση και η περιθωριοποίηση για τον εξαρτημένο καθώς η ηρωίνη μεταφέρθηκε στο δρόμο.
Υπήρξε μια ελαφρά φιλελευθεροποίηση τη δεκαετία του 1980 όταν η πιο μαζική εισροή ηρωίνης συνοδεύτηκε από τον εμφάνιση του AIDS. Το 1988 μια αναφορά για το AIDS και τα ναρκωτικά κατέληγε ότι "το AIDS είναι πιο επικίνδυνο για τα άτομα και τη δημόσια υγεία από την κατάχρηση ναρκωτικών", και παρότρυνε την εξάπλωση των προγραμμάτων παροχής δωρεάν συρίγγων. Όταν ο πανικός για το AIDS υποχώρησε "η χρήση ναρκωτικών συνδέθηκε και πάλι στενά με τα έγκλημα. Η χρήση σκληρών ναρκωτικών δεν είχε να κάνει πια με κάποια ασθένεια, αλλά με την κλοπή και τη βία. Η σκλήρυνση της στάσης οδήγησε σε περιορισμό των πόρων για θεραπεία και κέντρα απεξάρτησης και σε φυλακίσεις εξαρτημένων.
Αυτή η έμφαση στην ποινική παρά στην ιατρική προσέγγιση αύξησε δραματικά τους κινδύνους από την ηρωίνη. Θανατηφόρες υπερδόσεις μπορούν να συμβούν όταν η καθαρότητα της ηρωίνης παρουσιάζει ξαφνικές διακυμάνσεις. Για παράδειγμα, στη Γλασκόβη εφτά άνθρωποι πέθαναν μέσα σε μια βδομάδα εξαιτίας μιας συγκεκριμένης πατρίδας ηρωίνης. Η πλειοψηφία των γιατρών μπορούν να συνταγογραφήσουν μόνο μεθαδόνη στους ηρωινομανείς. Πολλές φορές συνταγογραφούν πολύ λίγη, σπρώχνοντας τους ασθενείς τους πάλι στο δρόμο. Μερικές φορές οι γιατροί κάνουν λάθη και σκοτώνουν τους ασθενείς τους με μεθαδόνη. Υπήρξε μια φρικτή αναφορά που δε γνώρισε πλατιά δημοσιότητα το 1994 όταν τρεις κρατούμενοι στη φυλακή του Μπρίξτον πέθαναν από συνταγογραφημένη μεθαδόνη. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα του τύπου είπανε στο γιατρό ότι ήταν εξαρτημένοι από την ηρωίνη αλλά ο γιατρός δεν εξέτασε το βαθμό της εξάρτησης και παρείχε σε όλους χαμηλές κλινικές δόσεις μεθαδόνης που τους σκότωσαν.
Ο Τάιλερ υποστηρίζει ότι η μεθαδόνη, που αναπτύχθηκε κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ακολουθεί το αναποτελεσμάτικο ιστορικό μοτίβο της χρήσης ισχυρά εξαρτησιογόνων υποκατάστατων για τη θεραπεία μιας εξάρτησης. Οι στατιστικές από τη Σκωτία δείχνουν ότι αυτές οι θεραπείες μπορεί να είναι πιο θανατηφόρες από την εξάρτηση που υποτίθεται ότι θεραπεύουν. Ο σύμβουλος ψυχικής υγείας Δρ. Τζων Μαρκς συμφωνεί. Χρησιμοποίησε καθεστώς συντηρητικής συνταγογράφησης παρέχοντας ηρωίνη σε τοξικοεξαρτημένους με ελεγχόμενες δόσεις στην Εθνική Υπηρεσία Υγείας, μέχρι να απομακρυνθεί από τη θέση του στο βόρειο Τσεσάιρ. Κατά τη διάρκεια των δέκα ετών συνταγογραφήσεων ηρωίνης κανένας ασθενής δεν έχασε τη ζωή του. Ανέφερε ότι αφού τον έπαψαν από τα καθήκοντά του και οι ασθενείς του υποχρεώθηκαν στη χρήση μεθαδόνης και ηρωίνης του δρόμου τουλάχιστον τέσσερις έως δεκαέξι πρώην ασθενείς του βρήκαν το θάνατο.
Μερικοί γιατροί ωστόσο πιστεύουν πως η συνταγογράφηση μεθαδόνης, με σκοπό την πλήρη απεξάρτηση, είναι η πιο αποτελεσματική προσέγγιση. Η συζήτηση συνεχίζεται για το αν είναι προτιμότερο οι τοξικοεξαρτημένοι να ζουν ελέγχοντας την εξάρτησή τους ή να επιδιώξουν την πλήρη απεξάρτηση. Όμως η συζήτηση και έρευνα δεν μπορεί να διεξαχθεί σε μια λογική βάση από τη στιγμή που η λήψη και η συνταγογράφηση ηρωίνης είναι εγκληματικές κατηγορίες για όλους πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.
Είναι αλήθεια ότι σχεδόν κάθε ναρκωτικό που κηρύσσεται παράνομο για ένα διάστημα και η τιμή του είναι προσιτή για την εργατική τάξη οι κίνδυνοί του συνήθως αυξάνονται με τη νοθεία ή με την έλλειψη σταθερής ποιότητας στην πιάτσα. Αυτό συμβαίνει με την κοκαΐνη, το ίδιο ισχύει και για το παράνομο αλκοόλ την εποχή της ποτοαπαγόρευσης. Οι πλούσιοι μπορούν να αγοράσουν προϊόντα υψηλής ποιότητας. Οι φτωχοί τα παίρνουν σε νοθευμένη μορφή, συχνά όντας αβέβαιοι για το πόσο δυνατά είναι και χρησιμοποιούν μεθόδους λήψης που μπορεί να εγκυμονούν περισσότερους κινδύνους. Οι πλούσιοι είναι εξαιρετικά πιο πιθανό να έχουν πρόσβαση στους λίγους επιλεγμένους γιατρούς που διαθέτουν ακόμα άδεια για να συνταγογραφούν ηρωίνη.
Οι κίνδυνοι της ενδοφλέβιας χρήσης
Τα ναρκωτικά σε ενέσιμη μορφή είναι πολύ πιο επικίνδυνα απ' αυτά που σνιφάρονται, καπνίζονται ή καταπίνονται. Το 1993 στη Γλασκόβη υπήρχαν 898 καταγεγραμμένες περιπτώσεις χρηστών που χρησιμοποιούν σύριγγες και 41 θάνατοι που σχετίζονταν με ναρκωτικά. Η ενδοφλέβια χρήση εγκυμονεί τους δικούς της κινδύνους, ανεξάρτητα από την ουσία που λαμβάνεται. Πρώτα απ' όλα υπάρχει λιγότερος χρόνος για να γίνει οποιαδήποτε κλινική επέμβαση πριν το ναρκωτικό εισέλθει στο κυκλοφορικό σύστημα. Εκεί που οι χρήστες ναρκωτικών μοιράζονται βελόνες και χρειάζεται να τραβήξουν αίμα για να βρουν φλέβα οι συνέπειες μπορεί να είναι οι ίδιες όπως με τη μετάγγιση αίματος. Μπορεί να οδηγήσει και έχει οδηγήσει στη μετάδοση του AIDS. Η έλλειψη αλλαγής βελόνας στη Νέα Υόρκη οδήγησε σε εκατοντάδες χιλιάδες θανάτους από AIDS που μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί. Ακόμα και με την πλήρη επίγνωση της μετάδοσης του AIDS, αλλά και της χρήσης ναρκωτικών στις φυλακές οι αρχές αρνούνται να προμηθεύσουν με βελόνες τους κρατούμενους. Αυτό ισοδυναμεί με "θανατική καταδίκη όχι μόνο των κρατούμενων χρηστών, αλλά και των εραστών τους, των παιδιών τους, των εραστών των εραστών τους". Η ένεση είναι έτσι κι αλλιώς επικίνδυνη από μόνη της λόγω και άλλων κινδύνων, όπως υπατίτιδα B, C, D, σηψαιμία, σηπτική θρομβοφλεβίτιδα, πνευμονική εμβολή, γάγγραινα και κυτταρίτιδα. Κάποιες απ' αυτές τις περιπτώσεις μπορούν να έχουν μακροχρόνιες συνέπειες ή να επιφέρουν το θάνατο. Η ενδοφλέβια χρήση είναι πολύ πιο επικίνδυνη όταν οι βελόνες δεν είναι μιας χρήσης ούτε αποστειρωμένες. Δυστυχώς, στο δικονομικό πόλεμος κατά των ναρκωτικών είναι ευκολότερο να περιορίσεις τον εφοδιασμό με βελόνες απ' το εντοπίσεις τα δίκτυα διακίνησης. Πέρα απ' όλα αυτά όμως, ένα μικρό ποσοστό χρηστών παίρνει ναρκωτικά σε ενέσιμη μορφή. Η ενδοφλέβια χρήση ηρωίνης δεν είναι απαραίτητη ακόμα και μεταξύ των προερχόμενων από την εργατική τάξη νεαρών χρηστών. Υπάρχει όμως πάντα ο κίνδυνος λόγω έλλειψης χρημάτων να καταφύγουν στην ενδοφλέβια χρήση. Οι πλούσιοι μπορούν να αγοράσουν ικανές ποσότητες ώστε να χρησιμοποιούν πιο ασφαλείς μεθόδους.
Η εμπειρία της ηρωίνης γι' αυτούς που δεν αφήνουν το ναρκωτικό να τους καταστρέψει είναι μια ζεστασιά, μια ζαλάδα και μια ξενοιασιά. Για τους καθημερινούς χρήστες που έχουν χάσει τον έλεγχο, η εμπειρία είναι μέτρια. Το ναρκωτικό αυτό δεν ανοίγει πόρτες για άλλους κόσμους -τις κλείνει. Αποβλακώνει και σκοτώνει το συναίσθημα. Για τους πιο παθιασμένους χρήστες χρησιμεύει σαν αντίδοτο μιας ελεεινής ύπαρξης -ζωές που αλλιώτικα θα ήταν γεμάτες πόνο, ή πολύ μπερδεμένες για να βγάλουν άκρη, ή αντίστροφα να απαλλαγούν από κάθε περιεχόμενο. Η ηρωίνη υπόσχεται ουδετερότητα. Δεν υπόσχεται τίποτα.
Όπως είπε ο Ντάνι Ο'Μπράιαν, πρώην χρήστης: "οι μακροχρόνιοι χρήστες δεν καταλαβαίνουν Χριστό... δε χρησιμοποιούν τη λέξη μαστούρα... παίρνουν ηρωίνη μόνο για να επιβιώσουν". Οπουδήποτε η ζωή δεν έχει κανένα νόημα, παρά μονάχο πόνο, η ηρωίνη θα βρίσκει πελάτες. Δεν ήταν μόνο το κέντρο της Λίβερπουλ και της Γλασκόβης, αλλά και οι μικρότερες πόλεις που αντιμετώπισαν προβλήματα με την ηρωίνη από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 και ακόμη πιο έντονα στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Το ότι η αύξηση του αριθμού των εξαρτημένων συνδέεται με την ανεργία και την απόγνωση είναι ξεκάθαρο. Ο δημοσιογράφος Τζων Σουίνεϊ μιλάει για τη φθήνια της ηρωίνης στο Λίβερπουλ και το θάνατο ενός πρεζάκια, που μαζί με άλλους 12, πέθανε το Γενάρη του 1992 στη βελονούπολη της Γλασκόβης, το Πόσιλ Παρκ. Όπως λέει, "Το Πόσιλ Παρκ δεν ήταν πάντα χωματερή. Κάποτε είχε μια βιομηχανία που έφτιαχνε ατμομηχανές".
Στην περιοχή του Μπάρνσλεϊ, στο Γιορκσάιρ, μετά το κλείσιμο των ανθρακωρυχείων, αναφέρθηκε ότι η χρήση ηρωίνης αυξήθηκε 300% μεταξύ 1992 και 1995. Το Γκίμερθορπ, χωριό ανθρακωρύχων που κάποτε ευημερούσε, ήταν, το 1996, σύμφωνα με δημοσιογραφικές πηγές, η πρωτεύουσα της ηρωίνης του Γιορκσάιρ. Η ανεργία έφτανε το 40% και σε κάποιους θύλακες το 80 με 90%. Ήταν εύκολο να αγοράσει κανείς ηρωίνη. Η διανομή δωρεάν βελόνων δεν εγκρίθηκε και το ρεπορτάζ λέει ότι "οι τοξικοεξαρτημένοι χρειαζόταν να ταξιδέψουν στο Μπάρνσλεϊ για καθαρές βελόνες -παρότι πολλοί 'δεν έχουν πρόβλημα'."
Είναι όμως λάθος να συμπεράνουμε ότι οι αποβιομηχανοποιημένες περιοχές όπου η χρήση ηρωίνης εκτοξεύτηκε είναι τώρα "ως τα μπούνια βουτηγμένες στην ηρωίνη κι ότι οι περισσότεροι πρώην ανθρακωρύχοι είναι τώρα χρήστες ή έμποροι ναρκωτικών". Η ιδέα ότι οι άνεργοι εργάτες που παίρνουν ναρκωτικά δεν ανήκουν πια στην εργατική τάξη είναι προσβλητική όσο και βλακώδης. Το να βλέπουμε τους ανέργους, είτε χρήστες ηρωίνης είτε όχι, σαν κομμάτι ενός ημι-εγκληματικού υποκόσμου σημαίνει ότι αποδεχόμαστε τη δεξιά διχαστική ιδεολογία.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου