ΡΟΖΑ ΛΟΥΞΕΜΠΟΥΡΓΚ
ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
31 Δεκέμβρη 1918
Η 9 του Νοέμβρη ήταν η μέρα που άρχισε η επανάσταση. Μια
επανάσταση γεμάτη ανεπάρκειες και αδυναμίες. Αλλά αυτό δεν ήταν
περίεργο. Γιατί ήταν μια επανάσταση που ξέσπασε μετά από μια τετραετία
πολέμου. Στα τέσσερα χρόνια που διαρκούσε ο πόλεμος, το γερμανικό
προλεταριάτο εξαιτίας της διαπαιδαγώγησης που είχε υποστεί από τη
σοσιαλδημοκρατία και τα σοσιαλδημοκρατικά συνδικάτα, έδειξε μια τέτοια
ανικανότητα, μια τέτοια άρνηση των σοσιαλιστικών του ιδανικών, που δεν
την έχουμε δει σε καμιά άλλη χώρα.
Τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στις 9 του Νοέμβρη του 1918, εκφράζανε στο μεγαλύτερο μέρος τους, όχι τη νίκη μιας καινούριας άποψης, αλλά πολύ περισσότερο το σάπισμα του ιμπεριαλισμού. Σ' αυτό το συμπέρασμα μπορεί να φτάσει ο καθένας που παίρνει υπόψη του την ιστορική εξέλιξη -κι αυτό κάνουμε κι εμείς σαν μαρξιστές- και κανείς δεν θα μπορούσε κοιτώντας τα πράματα απ' αυτή τη σκοπιά, να περιμένει πως η επανάσταση της 9 του Νοέμβρη θα στεκόταν στο ύψος της με συνείδηση των σκοπών της. Ιδίως αν σκεφτεί κανείς την άθλια εικόνα που παρουσίασε η Γερμανία στις 4 Αυγούστου και τα 4 χρόνια που επακολούθησαν.
Απλώς είχε έρθει η στιγμή όπου ο ιμπεριαλισμός -αυτός ο γίγαντας με πόδια από άργιλο και γεμάτος σαπίλα στο εσωτερικό του- έπρεπε να σωριαστεί κάτω. Το σώριασμά του ακολούθησαν μια σειρά από καταστάσεις και κινήσεις λιγότερο ή περισσότερο χαοτικές, πολύ λίγο συνειδητές, μέσα από τις οποίες το μόνο σωτήριο πράμα ήταν η σταθερή αρχή της ενότητας που εκφράστηκε στο σύνθημα: Δημιουργία συμβουλίων εργατών και στρατιωτών. Και είναι αυτό ακριβώς το σύνθημα που πρόσδωσε σ' αυτή την επανάσταση τον ειδικό χαρακτήρα της σοσιαλιστικής προλεταριακής επανάστασης, όσο κι αν είχε ανεπάρκειες και αδυναμίες.
Όταν μας πλησιάζουν και μας ειρωνεύονται ότι χρησιμοποιούμε τις μεθόδους των Ρώσων και μας προσάπτουν την κατηγορία ότι γινόμαστε ουρά των Μπολσεβίκων, πρέπει ν' απαντάμε στους Γερμανούς εργάτες: Πού διδαχτήκατε το αλφάβητο της επανάστασης που κάνετε σήμερα; Είναι από τους Ρώσους που το μάθατε, γιατί στους Ρώσους πρωτοπαρουσιάστηκαν τα συμβούλια εργατών και στρατιωτών.
Ακόμα κι αυτά τα ανδρείκελα που βρίσκονται στην τάχα σοσιαλιστική γερμανική κυβέρνηση και που σε συνεργασία με τους Άγγλους ιμπεριαλιστές θεωρούν σαν καθήκον τους την εκμηδένιση των Ρώσων μπολσεβίκων που κι αυτοί ισχυρίζονται ότι στηρίζονται στα συμβούλια των εργατών και στρατιωτών, είναι σήμερα αναγκασμένοι να ομολογήσουν ότι η ρώσικη επανάσταση είναι αυτή που πρόσφερε τα πρώτα επαναστατικά συνθήματα σε όλο τον κόσμο. Η ανάλυση της παγκόσμιας κατάστασης, μας επιτρέπει να πούμε με σιγουριά ότι σ' όποια χώρα μετά τη Γερμανία κι αν εκραγεί επανάσταση, το πρώτο μέλημά της θα είναι η δημιουργία συμβουλίων εργατών και στρατιωτών.
Να πού ακριβώς στηρίζεται η διεθνικότητα της μεθόδου μας. Το σύνθημα της ενότητας, η δημιουργία επιτροπών από εργάτες και στρατιώτες, να τι διακρίνει την επανάστασή μας απ' όλες τις προηγούμενες αστικές επαναστάσεις. Πρόκειται εδώ για ένα πολύ χαρακτηριστικό γεγονός που δείχνει τις διαλεκτικές αντιθέσεις μέσα στις οποίες αναπτύσσεται αυτή η επανάσταση, όπως άλλωστε και όλες οι επαναστάσεις.
Να γιατί η επανάσταση αυτή, με την πρώτη κιόλας κραυγή που έβγαλε στις 9 του Νοέμβρη, υιοθέτησε το σύνθημα που οδηγεί στο σοσιαλισμό: Την εξουσία που βασίζεται στα εργατικά συμβούλια.
Από τότε όλο το κίνημα αναπτύχθηκε γύρω απ' αυτό το σύνθημα. Αξίζει δε να σημειωθεί πως, απ' την πρώτη κιόλας στιγμή, η επανάσταση στηρίχθηκε, σαν από ένστικτο, στο σύνθημα των συμβουλίων από εργάτες και στρατιώτες για να μπορέσει να παλέψει ενάντια στο γραφειοκρατικό και ιμπεριαλιστικό μιλιταρισμό. Το γεγονός όμως ότι έλειπαν απ' αυτά τα συμβούλια η πρωτοβουλία και η καθαρή σκέψη -αδυναμίες που φανερώθηκαν στη διάρκεια της επανάστασης- είχε σαν αποτέλεσμα να χάσουν το μεγαλύτερο μέρος από τις κατακτήσεις που πετύχανε στις 9 του Νοέμβρη. Αυτό όμως δεν δείχνει τίποτε άλλο παρά το ότι η επανάσταση σήμερα, όπως όλες οι επαναστάσεις στο παρελθόν, διέπεται από τους κυρίαρχους νόμους της ιστορικής αναγκαιότητας που μας εγγυάται ότι παρά τις αδυναμίες, τις δυσκολίες και τα σφάλματα, θα πραγματοποιήσουμε τους σκοπούς μας προχωρώντας βήμα προς βήμα. Από την άλλη μεριά, αν αντιπαραθέσει κανείς δίπλα σ' αυτό το γερό και στέρεο σύνθημα τις δυσκολίες που πηγάζουν από την εφαρμογή του στην πράξη, θα βγάλει ασφαλώς το συμπέρασμα ότι μέχρι σήμερα η επανάσταση δεν έκανε παρά τα πρώτα δειλά της βήματα και πρέπει ακόμα να καταβάλει μια τεράστια προσπάθεια και να διανύσει πολύ δρόμο μέχρι να μπορέσει να πραγματοποιήσει τα αρχικά της σχέδια.
Εκείνο που είναι χαρακτηριστικό της πρώτης φάσης της επανάστασης, δηλαδή από τις 9 Νοέμβρη μέχρι τις μέρες μας, ήταν οι πολυάριθμες αυταπάτες τόσο του προλεταριάτου όσο και των αντιπάλων του, και στη συνέχεια η διάλυση αυτών των αυταπατών από τα ίδια τα γεγονότα.
Η μεγαλύτερη αυταπάτη του προλεταριάτου και των στρατιωτών ήταν ότι πίστευαν πως θα μπορούσαν να ενωθούν όλοι κάτω από τη σημαία του σοσιαλισμού. Για να γίνουν κατανοητές σε όλο τους το μέγεθος οι εσωτερικές αδυναμίες της επανάστασης, θα αναφέρουμε το παρακάτω περιστατικό:
Μόλις δυο ώρες μετά το ξέσπασμα της επανάστασης, ήρθαν και μπήκαν επικεφαλής του κινήματος εκείνοι ακριβώς οι άνθρωποι που λίγες ώρες πριν ήθελαν να την καταπολεμήσουν με κάθε μέσο: οι Έμπερτ, Σάιντεμαν και Χάαζε! Η πίστη, μέσα σ' ένα κλίμα γενικής αγαλλίασης, ότι όλες οι σοσιαλιστικές ομάδες θα μπορούσαν να ενωθούν, να ποια ήταν η αφελής αυταπάτη της επανάστασης, αυταπάτη που όμως πληρώθηκε με αίμα και που μόνο κάτω από την πραγματικότητα των ημερών που περνάμε διαλύθηκε ολότελα.
Εδώ πρέπει να τονιστεί πως αυταπάτες υπήρχαν απ' όλες τις πλευρές, τόσο από τη μεριά των Έμπερτ-Σάιντεμαν, όσο κι απ' τη μεριά της αστικής τάξης. Η αστική τάξη είχε την αυταπάτη ότι με τη βοήθεια των Έμπερτ-Χάαζε, και προβάλλοντας μια δήθεν σοσιαλιστική δημοκρατία, θα κατόρθωνε με επιτυχία να σπάσει την ορμή του προλεταριάτου και να τσακίσει στη συνέχεια την προλεταριακή επανάσταση. Με τη σειρά της η κυβέρνηση Έμπερτ-Χάαζε αυταπατιόταν όταν νόμιζε ότι μπορούσε να χρησιμοποιήσει τις σοσιαλδημοκρατικές μάζες που γύριζαν από το μέτωπο για να φρενάρει την ορμή των εργατικών μαζών και να τις κάνει να σταματήσουν τις ταξικές τους διεκδικήσεις στα εργοστάσια.
Αυτές οι αυταπάτες που φανερώθηκαν τότε, εξηγούν από μόνες τους και τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν εκείνες τις μέρες. Σήμερα, όλες αυτές οι αυταπάτες διαλύθηκαν. Έγινε πια ολοφάνερο ότι η ένωση των Χάαζε-Ντίτμαν-Μπαρτ με τους Έμπερτ-Σάιντεμαν-Νόσκε κάτω από την ταμπέλα του σοσιαλισμού δεν ήταν παρά, στην καλύτερη περίπτωση, ένα «φύλλο συκής» που είχε σκοπό να αποκρύψει τη γύμνια της αντεπαναστατικής τους πολιτικής. Η ίδια όμως η ζωή, μας διέλυσε αυτή την αυταπάτη με τον ίδιο τρόπο που διέλυσε τόσες και τόσες αυταπάτες σε όλες τις επαναστάσεις που προηγήθηκαν.
Γιατί η ζωή μέχρι σήμερα έδειξε ότι δεν υπάρχει παρά μόνο ένας τρόπος με τον οποίο οι επαναστάσεις να διαλύουν τις αυταπάτες των μαζών: η αιμορραγία. Δυστυχώς, αυτό συνέβη σε όλες τις επαναστάσεις που προηγήθηκαν και σήμερα αυτό επαναλαμβάνεται με τη δική μας επανάσταση: Η διάλυση των αυταπατών και η πείρα που αποκτήσαμε πληρώθηκε με το αίμα των εργατών. Η πείρα μας πληρώθηκε με το αίμα των θυμάτων της Σωσεστράσσε, πληρώθηκε με το αίμα των ναυτών που δολοφονήθηκαν στις 24 του Δεκέμβρη. Μόνο έτσι, και αφού πλήρωσαν με αίμα, μπόρεσαν οι πλατιές μάζες να καταλάβουν την παρακάτω αλήθεια: η κυβέρνηση την οποία οι μάζες βοήθησαν να σχηματιστεί, αυτό το κατασκεύασμα που εξωτερικά είχε μασκαρευτεί σοσιαλιστικό, ήταν στην πραγματικότητα η κυβέρνηση της αστικής αντεπανάστασης κι όποιος συνεχίζει να την υποστηρίζει εργάζεται ενάντια στο προλεταριάτο και το σοσιαλισμό.
Ακόμα κι αυτά τα ανδρείκελα που βρίσκονται στην τάχα σοσιαλιστική γερμανική κυβέρνηση και που σε συνεργασία με τους Άγγλους ιμπεριαλιστές θεωρούν σαν καθήκον τους την εκμηδένιση των Ρώσων μπολσεβίκων που κι αυτοί ισχυρίζονται ότι στηρίζονται στα συμβούλια των εργατών και στρατιωτών, είναι σήμερα αναγκασμένοι να ομολογήσουν ότι η ρώσικη επανάσταση είναι αυτή που πρόσφερε τα πρώτα επαναστατικά συνθήματα σε όλο τον κόσμο. Η ανάλυση της παγκόσμιας κατάστασης, μας επιτρέπει να πούμε με σιγουριά ότι σ' όποια χώρα μετά τη Γερμανία κι αν εκραγεί επανάσταση, το πρώτο μέλημά της θα είναι η δημιουργία συμβουλίων εργατών και στρατιωτών.
Να πού ακριβώς στηρίζεται η διεθνικότητα της μεθόδου μας. Το σύνθημα της ενότητας, η δημιουργία επιτροπών από εργάτες και στρατιώτες, να τι διακρίνει την επανάστασή μας απ' όλες τις προηγούμενες αστικές επαναστάσεις. Πρόκειται εδώ για ένα πολύ χαρακτηριστικό γεγονός που δείχνει τις διαλεκτικές αντιθέσεις μέσα στις οποίες αναπτύσσεται αυτή η επανάσταση, όπως άλλωστε και όλες οι επαναστάσεις.
Να γιατί η επανάσταση αυτή, με την πρώτη κιόλας κραυγή που έβγαλε στις 9 του Νοέμβρη, υιοθέτησε το σύνθημα που οδηγεί στο σοσιαλισμό: Την εξουσία που βασίζεται στα εργατικά συμβούλια.
Από τότε όλο το κίνημα αναπτύχθηκε γύρω απ' αυτό το σύνθημα. Αξίζει δε να σημειωθεί πως, απ' την πρώτη κιόλας στιγμή, η επανάσταση στηρίχθηκε, σαν από ένστικτο, στο σύνθημα των συμβουλίων από εργάτες και στρατιώτες για να μπορέσει να παλέψει ενάντια στο γραφειοκρατικό και ιμπεριαλιστικό μιλιταρισμό. Το γεγονός όμως ότι έλειπαν απ' αυτά τα συμβούλια η πρωτοβουλία και η καθαρή σκέψη -αδυναμίες που φανερώθηκαν στη διάρκεια της επανάστασης- είχε σαν αποτέλεσμα να χάσουν το μεγαλύτερο μέρος από τις κατακτήσεις που πετύχανε στις 9 του Νοέμβρη. Αυτό όμως δεν δείχνει τίποτε άλλο παρά το ότι η επανάσταση σήμερα, όπως όλες οι επαναστάσεις στο παρελθόν, διέπεται από τους κυρίαρχους νόμους της ιστορικής αναγκαιότητας που μας εγγυάται ότι παρά τις αδυναμίες, τις δυσκολίες και τα σφάλματα, θα πραγματοποιήσουμε τους σκοπούς μας προχωρώντας βήμα προς βήμα. Από την άλλη μεριά, αν αντιπαραθέσει κανείς δίπλα σ' αυτό το γερό και στέρεο σύνθημα τις δυσκολίες που πηγάζουν από την εφαρμογή του στην πράξη, θα βγάλει ασφαλώς το συμπέρασμα ότι μέχρι σήμερα η επανάσταση δεν έκανε παρά τα πρώτα δειλά της βήματα και πρέπει ακόμα να καταβάλει μια τεράστια προσπάθεια και να διανύσει πολύ δρόμο μέχρι να μπορέσει να πραγματοποιήσει τα αρχικά της σχέδια.
Εκείνο που είναι χαρακτηριστικό της πρώτης φάσης της επανάστασης, δηλαδή από τις 9 Νοέμβρη μέχρι τις μέρες μας, ήταν οι πολυάριθμες αυταπάτες τόσο του προλεταριάτου όσο και των αντιπάλων του, και στη συνέχεια η διάλυση αυτών των αυταπατών από τα ίδια τα γεγονότα.
Η μεγαλύτερη αυταπάτη του προλεταριάτου και των στρατιωτών ήταν ότι πίστευαν πως θα μπορούσαν να ενωθούν όλοι κάτω από τη σημαία του σοσιαλισμού. Για να γίνουν κατανοητές σε όλο τους το μέγεθος οι εσωτερικές αδυναμίες της επανάστασης, θα αναφέρουμε το παρακάτω περιστατικό:
Μόλις δυο ώρες μετά το ξέσπασμα της επανάστασης, ήρθαν και μπήκαν επικεφαλής του κινήματος εκείνοι ακριβώς οι άνθρωποι που λίγες ώρες πριν ήθελαν να την καταπολεμήσουν με κάθε μέσο: οι Έμπερτ, Σάιντεμαν και Χάαζε! Η πίστη, μέσα σ' ένα κλίμα γενικής αγαλλίασης, ότι όλες οι σοσιαλιστικές ομάδες θα μπορούσαν να ενωθούν, να ποια ήταν η αφελής αυταπάτη της επανάστασης, αυταπάτη που όμως πληρώθηκε με αίμα και που μόνο κάτω από την πραγματικότητα των ημερών που περνάμε διαλύθηκε ολότελα.
Εδώ πρέπει να τονιστεί πως αυταπάτες υπήρχαν απ' όλες τις πλευρές, τόσο από τη μεριά των Έμπερτ-Σάιντεμαν, όσο κι απ' τη μεριά της αστικής τάξης. Η αστική τάξη είχε την αυταπάτη ότι με τη βοήθεια των Έμπερτ-Χάαζε, και προβάλλοντας μια δήθεν σοσιαλιστική δημοκρατία, θα κατόρθωνε με επιτυχία να σπάσει την ορμή του προλεταριάτου και να τσακίσει στη συνέχεια την προλεταριακή επανάσταση. Με τη σειρά της η κυβέρνηση Έμπερτ-Χάαζε αυταπατιόταν όταν νόμιζε ότι μπορούσε να χρησιμοποιήσει τις σοσιαλδημοκρατικές μάζες που γύριζαν από το μέτωπο για να φρενάρει την ορμή των εργατικών μαζών και να τις κάνει να σταματήσουν τις ταξικές τους διεκδικήσεις στα εργοστάσια.
Αυτές οι αυταπάτες που φανερώθηκαν τότε, εξηγούν από μόνες τους και τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν εκείνες τις μέρες. Σήμερα, όλες αυτές οι αυταπάτες διαλύθηκαν. Έγινε πια ολοφάνερο ότι η ένωση των Χάαζε-Ντίτμαν-Μπαρτ με τους Έμπερτ-Σάιντεμαν-Νόσκε κάτω από την ταμπέλα του σοσιαλισμού δεν ήταν παρά, στην καλύτερη περίπτωση, ένα «φύλλο συκής» που είχε σκοπό να αποκρύψει τη γύμνια της αντεπαναστατικής τους πολιτικής. Η ίδια όμως η ζωή, μας διέλυσε αυτή την αυταπάτη με τον ίδιο τρόπο που διέλυσε τόσες και τόσες αυταπάτες σε όλες τις επαναστάσεις που προηγήθηκαν.
Γιατί η ζωή μέχρι σήμερα έδειξε ότι δεν υπάρχει παρά μόνο ένας τρόπος με τον οποίο οι επαναστάσεις να διαλύουν τις αυταπάτες των μαζών: η αιμορραγία. Δυστυχώς, αυτό συνέβη σε όλες τις επαναστάσεις που προηγήθηκαν και σήμερα αυτό επαναλαμβάνεται με τη δική μας επανάσταση: Η διάλυση των αυταπατών και η πείρα που αποκτήσαμε πληρώθηκε με το αίμα των εργατών. Η πείρα μας πληρώθηκε με το αίμα των θυμάτων της Σωσεστράσσε, πληρώθηκε με το αίμα των ναυτών που δολοφονήθηκαν στις 24 του Δεκέμβρη. Μόνο έτσι, και αφού πλήρωσαν με αίμα, μπόρεσαν οι πλατιές μάζες να καταλάβουν την παρακάτω αλήθεια: η κυβέρνηση την οποία οι μάζες βοήθησαν να σχηματιστεί, αυτό το κατασκεύασμα που εξωτερικά είχε μασκαρευτεί σοσιαλιστικό, ήταν στην πραγματικότητα η κυβέρνηση της αστικής αντεπανάστασης κι όποιος συνεχίζει να την υποστηρίζει εργάζεται ενάντια στο προλεταριάτο και το σοσιαλισμό.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου