Τι έχει τ' όνομα;

Σι Ελ Αρ Τζέιμς

Κράτος και Αντεπανάσταση (1940) 

Υπάρχουν κάποιοι που αμφιβάλλουν για την επαναστατική δυνατότητα των εργατών και για την εγκυρότητα της πάλης για μια σοσιαλιστική κοινωνία. Η αστική τάξη σε κάθε περίπτωση δεν είναι απ' αυτούς. Μάχεται σε ένα διαρκή πόλεμο όχι μόνο ενάντια στις οργανώσεις των εργατών, βιομηχανικές και πολιτικές, αλλά συγκεκριμένα ενάντια στην ιδέα του σοσιαλισμού και της διαρκούς επανάστασης. Σε λιγότερο κρίσιμες περιόδους ο θεωρητικός της αστικής τάξης επεδείκνυε διά της σπουδής και της λογικής το ανέφικτο του σοσιαλισμού, ο πολιτικός ωρύονταν εναντίον του. Σύντομα όμως, ο πολιτικός, που ήταν υποχρεωμένος να αντικρίζει τα γεμάτα εχθρότητα μάτια των εργατών, γρήγορα έμαθε να αυτοαποκαλείται σοσιαλιστής, ή να υιοθετεί "σοσιαλιστικά" μέτρα.

Η Σοσιαλδημοκρατία γεννήθηκε εν αμαρτίαις, ντροπαλό παιδί της δημοκρατίας και του αγοραίου σοσιαλισμού. Αυτό συνέβη σχεδόν εκατό χρόνια πριν. Μια γενιά αργότερα το νόθο αυτό μπάσταρδο εμφανίστηκε στον κόσμο: ο σερ Γουίλιαμ Χάρκορτ, Άγγλος πολιτικός ανακοίνωσε ότι "Είμαστε όλοι σοσιαλιστές". Στη Γαλλία, μια πτέρυγα της αστικής τάξης αυτοαποκαλέστηκε Ριζοσπαστικό-Σοσιαλιστικό Κόμμα. Με το σάπισμα της αστικής Ευρώπης και την άνοδο της Κομμουνιστικής Διεθνούς η Σοσιαλδημοκρατία δεν μπορούσε πια να εμπνέει εμπιστοσύνη με την υπεράσπιση του καπιταλιστικού συστήματος μεταξύ των εργατών κάτω από το προσωπείο της δουλειάς για το σοσιαλισμό. Η Γερμανική αντεπανάσταση ερχόμενη αντιμέτωποι με τα εκατομμύρια των οργανωμένων Γερμανών κάτω από το λάβαρο του σοσιαλισμού, έκανε το έσχατο βήμα και τυλίχτηκε με τα ίδια τα ρούχα του εχθρού της: ο Χίτλερ είπε το κόμμα του Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα. Στην Αυστρία, όπου μαζί με τη Γερμανία, το κίνημα της εργατικής τάξης ήταν ισχυρότερο από οπουδήποτε αλλού στην Ευρώπη, ο Ντόλφους έπαιξε στα ίδια χρώματα με το Χριστιανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Καθώς η αστική κοινωνία συνεχίζει να παρακμάζει η αστική τάξη ολοένα βλέπει την παγκόσμια επανάσταση και το σοσιαλισμό σαν θανάσιμο και επικείμενο εχθρό της. Γι' αυτό, ενώ το FBI και οι αυτόκλητες ομάδες εγείρονται και ενθαρρύνονται στο να μαζεύουν επαναστάτες, η αστική τάξη εξαπολύει ένα συνολικό και χρωματισμένο αλλά συστηματικό πόλεμο ενάντια στην ιδέα του σοσιαλισμού. Οι φιλελεύθεροι υπερασπιστές του καπιταλισμού δεν επιχειρούν στις μέρες μας να υπερασπιστούν το σύστημα σαν τέτοιο. Απ' τη Σαγκάη ως το Γιβραλτάρ έχει βρομίσει. Αντ' αυτού προσπαθούν να φέρουν σύγχυση και αναστάτωση στην εργατική τάξη και στους μικροαστούς όσον αφορά τη φύση της εναλλακτικής στον καπιταλισμό. 

Το 1936 η Κυβέρνηση Λαϊκού Μετώπου του Μπλουμ κάτω από την απειλή των εργατών στα εργοστάσια αποδέχτηκε τις σαράντα εργάσιμες ώρες την εβδομάδα και τις άδειες μετ' αποδοχών. Ο στρατηγός Άττλη, ηγέτης των Βρετανών σοσιαλιστών, έγραψε ένα γουργουριστικό άρθρο στη Βρετανική Daily Herald, όπου περιέγραφε τα επιτεύγματα των Γάλλων εργατών ως σοσιαλισμό. Ο σοσιαλισμός δίνει σαραντάωρο, ο σοσιαλισμός δίνει πληρωμένες άδειες. Ο σοσιαλισμός δίνει αυτό, ο σοσιαλισμός δίνει εκείνο. Έχοντας μπερδέψει τους εργάτες ως προς τη μέθοδο διά της οποίας η αστική κοινωνία θα αντικατασταθεί, αυτοί οι υπερασπιστές της αστικής κοινωνίας έχουν βαλθεί να θολώσουν τα όρια μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού. Σήμερα η αστική κοινωνία βρίσκεται σε πολύ σοβαρότερες δυσκολίες απ' ότι βρισκόταν το 1936. Γι' αυτό σ' όλα τα μέτωπα η μπουρζουαζία επιμελώς φυτεύει περισσότερες μελανιές από ποτέ. Ο Ρόμπερτ Λάι, εργατικός ηγέτης του Χίτλερ, καλεί τους εργάτες του κόσμου να ενωθούν για να καταστρέψουν τη Βρετανική πλουτοκρατία. Ελπίζουμε μια μέρα όχι πολύ μακρινή οι Γερμανοί εργάτες να καλέσουν αυτό τον πολιτικό νταβατζή να δώσει ειδικό λογαριασμό γι' αυτή του τη σπάνια ξεδιαντροπιά. Αυτοί οι άνθρωποι όπως και να 'χει γνωρίζουν τη δύναμη των ιδεών μας καλύτερα από κάποιους από μας. Μετά το συνέδριο των Ρεπουμπλικάνων στη Φιλαδέλφεια η Ντόροθι Τόμπσον έγραψε ένα απελπισμένο άρθρο για την επείγουσα ανάγκη για μια "συνεταιριστική κοινότητα" στην Αμερική, που να επιτευχθεί, όμως, όχι κάτω απ' το λάβαρο του Καρλ Μαρξ, αλλά του Γουέντελ Γουίλκι. Ένα μήνα αργότερα, στις 21 Ιουλίου, μιλώντας στο ραδιόφωνο του Μόντρεαλ πήγε ένα βήμα παραπέρα για να αγκαλιάσει τον παγκόσμιο σοσιαλισμό. "Η πλουτοκρατική Αγγλία στην οποία επιτίθεσαι (απευθυνόμενη στο Χίτλερ) είναι σήμερα ένα σοσιαλιστικό κράτος δημιουργημένο χωρίς ταξικό πόλεμο, δημιουργημένο από αγάπη και καθοδηγούμενο από... έναν άνδρα που νοιάζεται... και για τον καινούριο κόσμο που μια ελεύθερη και σοσιαλιστική Βρετανική κοινωνία ασφαλώς θα συμβάλει στην οικοδόμησή της αν ποτέ οικοδομηθεί". Δεν πιστεύει ακόμα στο αναπόφευκτο του σοσιαλισμού, αλλά κινείται πολύ γρήγορα. Σταθείτε και παρατηρείστε αυτό το περίεργο θέαμα -η Ντόροθι Τόμπσον κατηγορεί το Χίτλερ ότι δεν είναι τόσο καλός σοσιαλιστής όσο αυτή και ο Ουίνστον Τσώρτσιλ. Είναι φαρσοκωμωδία, φαρσοκωμωδία όμως που αντικατοπτρίζει πιστά την πίεση που νιώθει η μπουρζουαζία από την αδυναμία της αστικής κοινωνίας και την προφανή εναλλακτική του σοσιαλισμού. Όταν ο Άττλη μιλούσε υπέρ του νόμου που έδινε όλη την εξουσία στην κυβέρνηση αυτός ο ειδικός στο να προκαλεί τη σύγχυση των εργατών ξεπεράστηκε από τον Πίτερ Χάουαρντ, το Βρετανό δημοσιογράφο που εξομολογήθηκε ότι και αυτός και ο Άττλη εντυπωσιάστηκαν βλέποντας το σοσιαλισμό του καιρού μας. "Χρειάζεται να σημειώσω ότι κανείς δεν θα μπορούσε να αισθάνεται περισσότερο έκπληκτος από τον Κύριο Άττλη όταν αναγκάστηκε να παραστεί στη Βουλή των Κοινοτήτων και να εγκαθιδρύσει ένα Σοσιαλιστικό Κράτος". Αυτό γράφτηκε στην πιο ευρείας κυκλοφορίας Κυριακάτικη εφημερίδα της Βρετανίας, στη Sunday Express του Μπίβερμπρουκ. Δεν είναι καινούριο κόλπο. Ο Ρούσβελτ ανέκαθεν σκιαγραφούνταν από τους πιο χυδαίους εχθρούς του ως Κόκκινος. Αλλά η Βρετανική αυτοκρατορία σοσιαλισμός. Να κάτι καινούριο, κι αυτό δεν έπεσε απ' τον ουρανό.