Μια μέρα που ήτανε νύχτα

  του Ρομπέρ Ντεσνός

Μια μέρα που ήτανε νύχτα
Ανέβηκε στον πάτο του ποταμού.

Οι πέτρες από ξύλο εβένου, τα χρυσά παλικάρια από σίδερο, και ο σταυρός χωρίς βραχίονες.

Όλα τίποτα.

Τη μισώ από αγάπη σαν ο πρώτος τυχών.

Ανάσανε ο πεθαμένος γενναίες ρουφηξιές απ' το τίποτα.

Ο διαβήτης χάραξε τετράγωνα και τρίγωνα πάνω στα πεντάγωνα.

Κατόπιν τούτου κατέβηκε στο πατάρι.

Τα άστρα του μεσημεριού λαμποκοπούσαν.

Ο κυνηγός επέστρεψε με το ταγάρι του γεμάτο ψάρια

Πάνω στην όχθη καταμεσής του Σηκουάνα.

Ένα σκουλήκι, σημάδεψε το κέντρο του κύκλου επάνω στην περίμετρο.

Σιωπηλά τα μάτια μου αρθρώσαν λόγο θορυβώδη.

Προχωρήσαμε τότε σ' έναν έρημο δρόμο όπου το πλήθος συνωστίζονταν.

Όταν αναπαυτήκαμε απ' το πολύ περπάτημα

βρήκαμε το κουράγιο να καθίσουμε

και με το ξύπνημα τα μάτια μας κλείσαν

κι έχυσε πάνω μας η αυγή τη δεξαμενή της νύχτας.

Μας στέγνωσε η βροχή.

Les Amis de ROBERT DESNOS