του Τζόζεφ Νταχέρ*
Το
ζήτημα των προσφύγων υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια,
αλλά ειδικά τα τελευταία τέσσερα χρόνια
έχει πάρει δραματικές διαστάσεις. Πάνω
από το 95% των προσφύγων απ' τη Συρία ζουν
κάτω από άθλιες συνθήκες στις γειτονικές
χώρες -Τουρκία, Λίβανο, Ιράκ, Ιορδανία,
Αίγυπτο, κλπ. Είναι πολύ δύσκολο γι'
αυτούς να φτάσουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση χτίζει με τις πολιτικές
της ένα φρούριο από το οποίο δεν μπορούν
να περάσουν παρά μόνο αυτοί που έχουν
λεφτά ή αυτοί που εξυπηρετούν συγκεκριμένους
οικονομικούς σκοπούς. Η Ευρωπαϊκή Ένωση
είναι υπεύθυνη για χιλιάδες θανάτους
στη Μεσόγειο και στους χώρους διέλευσης
της Ευρώπης. Χρησιμοποιούν μια ιδιωτική
εταιρία, τη FRONTEX, για να εμποδίσουν την
άφιξη των προσφύγων, καθώς και φριχτά
μέτρα ασφαλείας -όπως επιθέσεις σε
πρόσφυγες, φράχτες, συστήματα εντοπισμού,
κλπ.
Όταν
ένα μικρό ποσοστό των προσφύγων καταφέρνει
να φτάσει στην Ευρώπη, έρχεται αντιμέτωπο
με την αστυνομική βία και την καταστολή.
Αντιμετωπίζει το φάσμα της κράτησης σε
ειδικές εγκαταστάσεις για ένα-δύο χρόνια
ή παραπάνω μέχρι να βρει δουλειά και να
'χει μια αξιοπρεπή ζωή. Επομένως, η
Ευρωπαϊκή Ένωση είναι αντιδημοκρατική
και αντικοινωνική απέναντι στους
πρόσφυγες, όπως και σε άλλα ζητήματα
που έχουν να κάνουν με τον ντόπιο
πληθυσμό. Η προπαγάνδα τους είναι
απαίσια. Οι πρόσφυγες που έρχονται από
τη Μέση Ανατολή χαρακτηρίζονται από
ακροδεξιούς και συντηρητικούς κύκλους
“τρομοκράτες” ή στοχοποιούνται ως
απειλή για τη “Χριστιανική κληρονομιά
και τις πολιτισμικές ρίζες” της Ευρώπης.
Άρα, απ' όλες τις απόψεις, αυτή η πολιτική
είναι καταστροφική. Η ηγεσία της
Ευρωπαϊκής Ένωσης διαπράττει εγκλήματα
κατά των προσφύγων, και ιδιαίτερα αυτών
που προέρχονται από την Υποσαχάρια
Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Έχει χτίσει
μια Ευρώπη-φρούριο και αυτό συνδυάζεται
με το δόγμα ασφάλειας και αποτροπής και
με την πιο άθλια ρατσιστική προπαγάνδα.
Δεν
πρέπει να ξεχνάμε ότι οι ιμπεριαλιστικές
πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, -όπως
η στήριξη δικτατορικών καθεστώτων, οι
στρατιωτικές επεμβάσεις, οι νεοφιλελεύθερες
οικονομικές συμφωνίες, κτλ.- είναι ένας
από τους λόγους που αυτοί οι άνθρωποι
εγκαταλείπουν τις χώρες τους. Αυτοί οι
άνθρωποι έχουν υποφέρει πολλά, υπέφεραν
απ' τη δικτατορία, υπέφεραν απ' το
φονταμενταλισμό, υπέφεραν από
κοινωνικοοικονομικά προβλήματα και
από διάφορες μορφές καταπίεσης. Ερχόμενοι
στην Ευρωπαϊκή Ένωση αντιστέκονται και
αυτοοργανώνονται ενάντια στην αστυνομική
βία, ενάντια στα μέτρα ασφαλείας των
κρατών και ενάντια στις επιθέσεις των
φασιστών. Πρέπει να παίρνουμε παράδειγμα
από αυτούς τους ανθρώπους, στον κοινό
μας αγώνα να συνεργαστούμε και να
συμμετέχουμε μαζί τους στη μάχη ενάντια
στα μέτρα ασφαλείας, για να μπορούν να
μετακινούνται και να εγκαθίστανται
ελεύθερα σε όλη την ευρωπαϊκή επικράτεια.
Αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό. Στο θέμα
των προσφύγων, αυτό που είναι ανησυχητικό
-και ιδιαίτερα σ' ότι αφορά τη Συρία-
είναι ότι τα περισσότερα ΜΜΕ λένε ότι
το βασικό πρόβλημα σχετικά με τους
πρόσφυγες είναι ότι εγκατέλειψαν τη
Συρία εξαιτίας του Ισλαμικού Κράτους
(ISIS). Αυτό δεν είναι αλήθεια. Κάποιοι
όντως έχουν φύγει γι' αυτό το λόγο. Το
ISIS είναι μια βάρβαρη αντιδραστική
οργάνωση. Αλλά ο βασικός παράγοντας
είναι το καθεστώς του Μπασάρ αλ Άσαντ.
Από το 2013 είχες δύο εκατομμύρια πρόσφυγες
στις γειτονικές χώρες και 4,5 εκατομμύρια
εντός της Συρίας. Υπεύθυνο γι' αυτό τον
ξεριζωμό ήταν το καθεστώς του Μπασάρ
αλ Άσαντ. Ποιος έχει τα αεροπλάνα στη
Συρία; Το καθεστώς του Μπασάρ αλ Άσαντ.
Αυτοί που ρίχνουν τις βόμβες. Αν θες
πραγματικά να σταματήσεις τον ξεριζωμό,
δεν το κάνεις συμμαχώντας με τη δικτατορία
του Άσαντ ούτε και με καμιά δικτατορία.
Είναι
σημαντικό να σταθούμε στην ιστορία του
Αϊλάν, του μικρού αγοριού που η φωτογραφία
του έκανε το γύρο του κόσμου όταν πνίγηκε
στη Μεσόγειο. Η ιστορία αυτού του παιδιού
και της οικογενείας του είναι μια
μικρογραφία της τραγωδίας εκατομμυρίων
οικογενειών στη Συρία. Καταρχήν, ο
πατέρας του είναι ένας Σύριος κουρδικής
καταγωγής που ζούσε στη Δαμασκό.
Φυλακίστηκε και βασανίστηκε από το
καθεστώς του Μπασάρ αλ Άσαντ. Αναγκάστηκε
να πουλήσει το μαγαζί του -ήταν κουρέας-
για να δωροδοκήσει τους υπεύθυνους
ασφαλείας των φυλακών. Έφυγε με την
οικογένειά του από τη Δαμασκό για το
Αλέπο. Λίγο μετά όμως, αναγκάστηκε να
εγκαταλείψει και το Αλέπο, λόγω των
καθημερινών βομβαρδισμών από το καθεστώς
Άσαντ, και να επιστρέψει στην πόλη απ'
όπου κατάγονταν, -το Κομπάνι. Μετά,
αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Κομπάνι,
εξαιτίας των επιθέσεων του Ισλαμικού
Κράτους. Όταν έφτασε στην Τουρκία, το
τουρκικό κράτος δεν του παρείχε καμία
βοήθεια, και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει
την Τουρκία. Τι συνέβη μετά; Ζήτησε με
τον αδερφό του visa για να εγκατασταθεί
στον Καναδά, όπου ήδη διέμενε η αδερφή
τους. Ο Καναδάς αρνήθηκε την έκδοση visa
(άσυλο) στον πατέρα του Αϊλάν. Έτσι
αποφάσισε με την οικογένειά του να
προσπαθήσει να φτάσει από «παράνομους»
δρόμους στην Ευρώπη. Έτσι, ο Αϊλάν, ο
αδερφός του και η μητέρα του πέθαναν.
Για τέτοια τραγωδία μιλάμε.
*απόσπασμα από τη συνέντευξη του Τζόζεφ Νταχέρ στη Στέισι Λάνιον, που δημοσιεύτηκε στις 22/9/2015 στο μπλογκ elements of oppression
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου