1. Το φονικό στο Παρίσι στα γραφεία του Charlie Hebdo στις 7 Γενάρη και οι σκοτωμοί που ακολούθησαν δυο μέρες αργότερα, τεσσάρων ανθρώπων που ψώνιζαν σε εβραϊκό σουπερμάρκετ στη Βανσέν, έτυχαν σχεδόν καθολικής αποδοκιμασίας. Και βέβαια είναι σωστό να καταδικάζονται. Ωστόσο, ο πιο συνηθισμένος τρόπος αποδοκιμασίας –ως βάρβαρων και παράλογων ενεργειών που παραβιάζουν τις παραδοσιακές Δυτικές ελευθερίες- συνδυάζει ταυτόχρονα δυο πράγματα: αρνείται να αντιμετωπίσει το ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο έγινε το φονικό και εντάσσεται στη στήριξη μιας πολιτικής ιμπεριαλιστικού πολέμου στο εξωτερικό και καταστολής στο εσωτερικό.
2.
Μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους στις 11 Σεπτέμβρη 2001, έχουμε
γίνει μάρτυρες ξανά και ξανά του ίδιου κύκλου, όπου ο ιμπεριαλιστικός
πόλεμος κατά του Μουσουλμανικού κόσμου προκαλεί τρομοκρατικές αγριότητες
τζιχαντιστών, οι οποίες με τη σειρά τους προκαλούν νέες βάρβαρες
επεμβάσεις. Το φονικό στο Παρίσι αποτελεί την πιο πρόσφατη καμπή αυτού
του κύκλου. Οι αντιδράσεις σε αυτή την περίπτωση είναι πιο έντονες
επειδή αυτή η τρομοκρατική επίθεση έχει ως φόντο την ανάδυση του ISIS
στην Αραβική Ανατολή – μια εξέλιξη που είναι καρπός της διάλυσης της
Ιρακινής κοινωνίας από την Αγγλοαμερικανική εισβολή του 2003 αλλά και
του αντεπαναστατικού πολέμου που έχει εξαπολύσει το καθεστώς του Μπασάρ
αλ-Άσαντ στη Συρία.
3. Το φονικό στο Παρίσι -όπως και οι βομβιστικές επιθέσεις στη Μαδρίτη και στο Λονδίνο που είχαν προηγηθεί- αποτελούν αναμενόμενες συνέπειες του πολέμου στο Ιράκ και των όσων ακολούθησαν. Η τοποθέτηση αυτή δεν αποτελεί δικαιολογία για τις τρομοκρατικές επιθέσεις, αλλά στέκεται σε μια βασική αιτιακή σχέση, την οποία είχαν επισημάνει πολλοί επικριτές του πολέμου, ακόμη και επίσημοι σχολιαστές, πριν ακόμη ξεκινήσει ο πόλεμος. Επιπλέον, πρέπει να συνυπολογιστεί ο τρόπος με τον οποίο ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» έχει χρησιμοποιηθεί για να απομονώσει και να στιγματίσει το Μουσουλμανικό πληθυσμό της Ευρώπης, έναν πληθυσμό πού ήδη αποτελούσε μια οικονομικά περιθωριοποιημένη και πολιτιστικά απομονωμένη μειονότητα. Όλο και περισσότερο, η Ισλαμοφοβία έχει εξελιχθεί σε κυρίαρχη μορφή του ρατσισμού στην Ευρώπη. Αυτή η τάση είναι ιδιαίτερα έντονη στη Γαλλία, όπου καθιερώθηκαν νόμοι που απαγορεύουν τη μαντίλα στα σχολεία και τη μπούργκα σε δημόσιους χώρους, ενώ τα σχολεία υποχρεώνονται από το νόμο να παρουσιάζουν με θετικό τρόπο την αιματοβαμμένη ιστορία της Γαλλικής αποικιοκρατίας. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι μια μικρή μειοψηφία νεαρών Ευρωπαίων Μουσουλμάνων έλκεται από τους ένοπλους τζιχαντιστές της Αλ Κάιντα και του ISIS.
4. Κατά συνέπεια, η παρουσίαση της επίθεσης στο Charlie Hebdo ως επίθεσης στην ελευθερία του λόγου είναι τελείως παραπλανητική. Το Charlie Hebdo είναι ένα περιοδικό του οποίου οι απαρχές βρίσκονται στην μετά το 1968 αριστερά, αλλά το οποίο τα τελευταία χρόνια έχει αφιερώσει μεγάλες προσπάθειες για την προσβολή και πρόκληση των Μουσουλμάνων. Οι συγκρίσεις με τις επιθέσεις του Διαφωτισμού κατά της Καθολικής Εκκλησίας το 18ο αιώνα δεν έχουν νόημα. Το Βατικανό εξακολουθεί μέχρι σήμερα να απολαμβάνει τεράστια θεσμική εξουσία και παρασκηνιακή επιρροή. Το Ισλάμ στην Ευρώπη είναι η θρησκεία μιας φτωχής και περιθωριοποιημένης μειονότητας. Οι γελοιογραφίες του Charlie Hebdo για τον Προφήτη του Ισλάμ προκαλούσαν οργή και ταπείνωση σε μεγάλο πλήθος Μουσουλμάνων της Ευρώπης που παρόλα αυτά αποδοκιμάζουν την τρομοκρατία. Σε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση του Φρανσουά Ολάντ πολύ σύντομα διέψευσε τις μεγαλόφωνες διακηρύξεις της υπέρ της ελευθερίας του λόγου προχωρώντας σε αυξανόμενο αριθμό συλλήψεων ανθρώπων για απόψεις που έκφρασαν γραπτά στο ίντερνετ. Η κατάληξη του συνθήματος “Je suis Charlie” ήταν να βοηθήσει τον Ολάντ και τους άλλους ηγέτες της άρχουσας τάξης στην Ευρώπη να συσπειρώσουν πίσω τους πρωτοφανή πλήθη απλών ανθρώπων στις 11 Γενάρη στο Παρίσι.
5. Ανήκουμε στην επαναστατική Μαρξιστική παράδοση η οποία έχει απορρίψει την τρομοκρατία ως πολιτική στρατηγική ήδη από την εποχή του Μαρξ και του Ένγκελς απέναντι στους Ιρλανδούς Fenians και του Λένιν και του Τρότσκι απέναντι στους Ναρόντνικους. Στο στόχαστρό μας βρίσκεται το καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό σύστημα, το οποίο μπορεί να ανατραπεί μόνο με τη μαζική δράση της εργατικής τάξης. Σε αντίθεση με εμάς, οι οργανώσεις τζιχαντιστών προωθούν μια κλασική στρατηγική τρομοκρατίας, η οποία αποσπά μια ελίτ μαχητών από τις μάζες που παραμένουν απαθείς. Για την ακρίβεια, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ένας από τους στόχους των επιθέσεων στο Παρίσι είναι να προκαλέσουν μια κατασταλτική και ισλαμοφοβική αντίδραση, η οποία θα εξωθήσει περισσότερους Μουσουλμάνους προς την υποστήριξη τρομοκρατικών οργανώσεων. Υπάρχει, κατά συνέπεια, μια σύμπτωση ανάμεσα σε αυτές τις τακτικές και στις μεθόδους του διαίρει και βασίλευε που χρησιμοποιούν οι άρχουσες τάξεις.
6. Εμείς, αντίθετα, υποστηρίζουμε την ενότητα των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευόμενων ενάντια στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό. Ήδη πριν από τις επιθέσεις στο Παρίσι, ο ρατσισμός και η Ισλαμοφοβία βρίσκονταν σε ανοδική τροχιά στην Ευρώπη. Οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης και των πολιτικών λιτότητας των Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, σε συνδυασμό με τη διαφθορά και την υπεροψία της νεοφιλελεύθερης πολιτικής ελίτ, έχουν δημιουργήσει ένα άνοιγμα για τα κόμματα της ρατσιστικής και φασιστικής λαϊκιστικής δεξιάς- όπως το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία, η Pegida στη Γερμανία, το UKIP στη Βρετανία. Τα κατεστημένα κόμματα υιοθετούν την ατζέντα της άκρας δεξιάς με επιθέσεις στους μετανάστες, στους Μουσουλμάνους και άλλες μειονότητες, διευκολύνοντας έτσι τη μεγαλύτερη νομιμοποίηση του ανοιχτού ρατσισμού. Η ατμόσφαιρα οργής και φόβου που καλλιεργήθηκε με τις επιθέσεις στο Παρίσι μπορεί να χειροτερέψει τις ρατσιστικές και Ισλαμοφοβικές τάσεις που επικρατούν. Στο μεταξύ, ο Ολάντ και ο Κάμερον προωθούν ακόμη μεγαλύτερη ενίσχυση των εξουσιών που ήδη διαθέτουν οι υπερτροφικοί μηχανισμοί των μυστικών υπηρεσιών τους.
7. Σε αυτές τις συνθήκες, το πιο επείγον καθήκον για τους επαναστάτες σοσιαλιστές είναι να χτίσουν το πιο πλατύ κίνημα ενάντια στον ρατσισμό και την Ισλαμοφοβία. Το τι απαιτεί αυτή η προσπάθεια μπορεί να είναι διαφορετικό ανάλογα με τις περιστάσεις από χώρα σε χώρα. Εκεί όπου οι ρατσιστές και οι φασίστες κινητοποιούνται στους δρόμους, είναι αναγκαίο να πάρουν απάντηση με μαζικές αντι-διαδηλώσεις. Η ρατσιστική δημαγωγία πρέπει επίσης να βρίσκει απέναντί της μαζικές διαμαρτυρίες. Η Διεθνής Μέρα Δράσης κατά του Ρατσισμού στις 21 Μάρτη δίνει μια ευκαιρία σε όλους όσοι θέλουν να αντισταθούν στο ρατσισμό και την Ισλαμοφοβία να βγουν στους δρόμους. Είναι σημαντικό να συμμετέχουν Μουσουλμάνοι σε αυτές τις κινητοποιήσεις. Αλλά είναι επίσης σημαντικό να έχουμε κατά νου ότι πολλοί από αυτούς που βάδισαν σε επίσημες πορείες όπως αυτές στη Γαλλία στις 11 Γενάρη ήθελαν όχι μόνο να καταδικάσουν τις αγριότητες των τρομοκρατών αλλά και να εκφράσουν την αντίθεσή τους στον ρατσισμό και την στοχοποίηση των Μουσουλμάνων. Έχει σημασία να βρεθούν όσο το δυνατόν πιο πολλοί και από αυτούς στο δρόμο μαζί μας.
8. Ταυτόχρονα, πρέπει να συνεχίσουμε την καμπάνια ενάντια στις ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές επεμβάσεις σε όλο τον παγκόσμιο Νότο, τον άλλοτε λεγόμενο Τρίτο Κόσμο. Ενώ ο κύριος όγκος των Δυτικών δυνάμεων κατοχής αποσύρεται ηττημένος από το Αφγανιστάν, η στρατιωτική επέμβαση στο Ιράκ και στη Συρία κατά του ISIS κλιμακώνεται. Παρά τις διακηρύξεις του Ομπάμα, ο αριθμός των αμερικανικών χερσαίων δυνάμεων στο Ιράκ μεγαλώνει. Ο Γαλλικός ιμπεριαλισμός έχει μια μακρά παράδοση στρατιωτικών επεμβάσεων στις Αφρικανικές πρώην αποικίες του, με πιο πρόσφατο παράδειγμα το Μαλί. Πρέπει να αντισταθούμε σε αυτές τις στρατιωτικές εκστρατείες και σε όλες τις απόπειρες ενίσχυσης των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών επιτήρησης και καταστολής στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας.
9. Οι επιθέσεις στο Παρίσι και οι επιπτώσεις τους αποτελούν μια μεγάλη πρόκληση για τη ριζοσπαστική και την επαναστατική αριστερά. Πάρα πολλές τάσεις τοποθετούν το κράτος και τους Ισλαμιστές στο ίδιο επίπεδο, ως εξίσου επικίνδυνους εχθρούς. Τα Δυτικά ιμπεριαλιστικά κράτη, όμως, ενισχύουν το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα της εκμετάλλευσης ασκώντας τεράστιες εξουσίες καταπίεσης και καταστροφής. Πολύ συχνά, οι απόψεις που εξισώνουν το κράτος και τους Ισλαμιστές διολισθαίνουν σε υποστήριξη του κράτους κατά των Ισλαμιστών- όπως έκανε μεγάλο μέρος της αριστεράς στην Αίγυπτο, παραδείγματος χάρη, με την υποστήριξη του αντεπαναστατικού καθεστώτος του στρατάρχη Σίσι κατά της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Στην Ευρώπη, η υποστήριξη που έχουν προσφέρει σημαντικά τμήματα της ριζοσπαστικής αριστεράς στο Charlie Hebdo ισοδυναμεί με εγκατάλειψη της Μουσουλμανικής μειονότητας. Οι επαναστάτες σοσιαλιστές, όμως, πρέπει να είναι υπερασπιστές των καταπιεσμένων. Όλες μας οι δραστηριότητες πρέπει να λογοδοτούν στο στόχο της ενότητας της εργατικής τάξης ανεξάρτητα από φύλο, θρησκεία, χρώμα και έθνος, στην πάλη για να απαλλάξουμε τον κόσμο από την καπιταλιστική εκμετάλλευση και καταπίεση.
21 Γενάρη 2015,
Το Συντονιστικό της Διεθνιστικής Σοσιαλιστικής Τάσης
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου