Έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια πετυχημένη αντεπανάσταση, κάτω από την
ηγεσία του πιο καταπιεστικού, του πιο βίαιου καθεστώτος στη σύγχρονη
ιστορία της Αιγύπτου. Το καθεστώς του στρατηγου ελ-Σίσι είναι πολύ
χειρότερο απ' του ανατραπέντα Μουμπάρακ. Επιτίθεται στο σύνολο της
αντιπολίτευσης συμπεριλαμβανομένης της αριστεράς και των συνδικάτων. Από
τον Ιούλη του 2013 40.000 πολιτικοί κρατούμενοι φυλακίστηκαν, πάνω από
3.000 σκοτώθηκαν σε διαδηλώσεις και εκατοντάδες εξαφανίστηκαν. Ο
ελ-Σίσι έχει τώρα την πλήρη στήριξη των Δυτικών αλλά και των Αιγύπτιων
καπιταλιστών. Ήταν δύσκολο να αποδεχτούμε το μέγεθος της ήττας όταν
έγινε το πραξικόπημα. Ο στρατός εκμεταλλεύτηκε έξυπνα το θυμό για τις
προδοσίες των Αδελφών Μουσουλμάνων.
Το καθεστώς υποστηρίζει ότι
στρέφεται μόνο ενάντια στους Αδελφούς Μουσουλμάνους, αλλά η
πραγματικότητα είναι ότι εκδικείται για την Αιγυπτιακή Επανάσταση. Το
δικαίωμα κάταληψης της Πλατείας κερδίθηκε από την επανάσταση, αλλά ο
Σίσι ήθελε να το χτυπήσει κι έτσι έκανε. Το Γενάρη του 2011 100
αστυνομικά τμήματα είχαν καεί και οι μπάτσοι δεν τολμούσαν να
κυκλοφοράνε με στολή. Τώρα έχουν επιστρέψει δριμύτεροι.
Πολλές
καταπιεσμένες ομάδες έπαιξαν κεντρικό ρόλο στην επανάσταση. Αλλά το
καθεστώς προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τις καταπιεσμένες ομάδες για να
ενισχύσει τη θέση του. Ο Σίσι σπάνια παραλείπει κατά στις ομιλίες του να
αναφερθεί στο ρόλο της γυναίκας. Οι γυναίκες της μεσαίας τάξης κυρίως
χρησιμοποιήθηκαν σαν προπύργιο της αντεπανάστασης. Οι Χριστιανοί κόπτες
έπαιξαν κεντρικό ρόλο στην επανάσταση, αλλά ο Σίσι εκμεταλλεύτηκε το
φόβο τυχόν διακρίσεων σε βάρος τους από τους Αδελφούς Μουσουλμάνος. Οι
Βεδουίνοι του Σινά πήραν επίσης μέρος στην επανάσταση ελπίζοντας σε
πραγματική αναγνώριση ιθαγένειας. Αλλά επειδή δεν ήταν πλήρως
ενσωματωμένοι στους αγώνες ο Σίσι προσπάθησε να τους χρησιμοποιήσει σαν
αποδιοπομπαίους τράγους.
Κατά τη διάρκεια της επανάστασης είχαμε ξαφνιαστεί με το πόσο γρήγορα μπορεί να μεγαλώσει μια επαναστατική οργάνωση. Παράλληλα όμως συνειδητοποιήσαμε το τεράστιο καθήκον. Δεν μπορείς ν' ανταποκρίθεις σε τέτοιας κλίμακας αγώνες μόνο με τις δυνάμεις που κερδίζονται μέσα στην επανάσταση.
Πάντα βάζαμε το ζήτημα της εξάπλωσης της Αραβικής επανάστασης και υπήρχε ένα γενικό αίσθημα αλληλεγγύης. Όμως θα επικεντρωθούμε περισσότερο, να κάνουμε ό,τι περνάει απ' το χέρι μας η επανάσταση να φτάσει σε κράτη-κλειδιά, όπως η Σαουδική Αραβία.
Τώρα βρισκόμαστε μπροστά σε μια μακρά περίοδο προπαρασκευής της επόμενης Αιγυπτιακής επανάστασης, που μπορεί να πάρει χρόνια. Πρέπει να ξαναχτίσουμε, να ξαναοργανώσουμε και να δώσουμε έμφαση στην πολιτική διαπαιδαγώγηση σε αντίθεση με το διαρκή καρναβαλίστικο ακτιβισμό που είχαμε όταν οι αγώνες βρισκόταν σε έξαρση.
Η φαινομενική σταθερότητα του καθεστώτος είναι ένας αντικατοπτρισμός που παράγει ο φόβος των μεσαίων τάξεων για το χάος και τα λεφτά του Κόλπου. Αλλά αυτό δεν μπορεί να διατηρηθεί εσαεί. Τα προβλήματα του Αιγυπτιακού καπιταλισμού δεν έχουν ακόμα τεθεί - πόσο μάλλον να λυθούν. Η αστυνομική βία και η καταπίεση πολλαπλασιάστηκε επί εκατό. Οι πραγματικές αιτίες που γέννησαν την επανάσταση δεν έχουν πάψει να υφίστανται. Άρα, αν οι επαναστάτες κάνουν αυτό πρέπει, έχοντας κιόλας την εμπειρία της ίδιας της επανάστασης, μπορούμε να ελπίζουμε σε μια ακόμη Αιγυπτιακή επανάσταση στο εγγύς μέλλον.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου