Επαναστατικό
κόμμα της εργατικής πρωτοπορίας
Η αστική τάξη είναι οργανωμένη. Μπορεί να μην έχει στρατηγική για έξοδο από την οικονομική κρίση. Κυρίαρχα ιδεολογήματά της, όπως ο νεοφιλελευθερισμός, μπορεί να περνάνε βαθειά κρίση. Οι διαφορετικές ομάδες καπιταλιστών μπορεί να αλληλοτρώγονται. Όμως είναι μια τάξη με εμπειρία κυριαρχίας που πάει πίσω τουλάχιστον δύο αιώνες. Το κράτος την οργανώνει, την προστατεύει. Δίπλα σ' αυτό οι καπιταλιστές έχουν τις "εθελοντικές" οργανώσεις τους, τους κάθε λογής ΣΕΒ, ΕΕΤ, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, τα πολιτικά τους κόμματα, τα ΜΜΕ. Απέναντι σ' αυτή τη δύναμη χρειάζεται να αντιπαραταχθεί μια άλλη. Ένα κόμμα επαναστατικό που θα έχει ως στρατηγική του την ανατροπή του καπιταλισμού.
Το επαναστατικό κόμμα χρειάζεται να είναι ριζωμένο στην επαναστατική δύναμη της κοινωνίας, την εργατική τάξη. Είναι η δύναμη που κρατάει στα χέρια της το κλειδί για την ανατροπή του καπιταλισμού, που μπορεί να δώσει κατεύθυνση και προοπτική σε κάθε κίνημα αμφισβήτησης του συστήματος, σε κάθε εξέγερση ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση. Αυτό δε σημαίνει ότι αποκλείονται άνθρωποι από άλλα στρώματα. Στις γραμμές του επαναστατικού κόμματος έχουν θέση και οι φοιτητές, και οι μαθητές, και αγρότες, και ελεύθεροι επαγγελματίες και καθένας και καθεμιά που θέλει να παλέψει με έργα, όχι μόνο με λόγια, ενάντια στον καπιταλισμό, για την επανάσταση και το σοσιαλισμό.
Οι εργάτες και οι εργάτριες δεν μπαίνουν στη μάχη μονομιάς, ούτε με τις πιο ξεκάθαρες ιδέες. Σε κάθε φάση της ταξικής πάλης διαμορφώνονται τρεις ταχύτητες: μια μειοψηφία που μένει κολλημένη στις ιδέες της υποταγής στο σύστημα. Μια άλλη μειοψηφία που αποτελείται από τους πιο μαχητικούς, πιο πολιτικοποιημένους εργάτες κι εργάτριες -εκείνους που πρώτοι μπαίνουν στη μάχη και φεύγουν τελευταίοι, είναι πιο "πολιτικοποιημένοι", με περισσότερες εμπειρίες. Αυτή η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ αντιμετωπίζει σε κάθε στροφή του αγώνα την πρόκληση να τραβήξει προς το μέρος της την ενδιάμεση "ταχύτητα", το μεγάλο τμήμα της τάξης που ταλαντεύεται ανάμεσα στις δυο πρώτες. Όσο πιο οργανωμένη, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, πιο ξεκάθαρη πολιτικά και ιδεολογικά είναι η εργατική πρωτοπορία, τόσο περισσότερες δυνατότητες έχει να το πετύχει.
Για να πετύχει αυτό το στόχο, ένα επαναστατικό κόμμα δεν μπορεί να είναι οργανωμένο όπως τα ρεφορμιστικά κόμματα. Χρειάζεται να είναι μια σφιχτοδεμένη οργάνωση ενεργητικής παρέμβασης στους οικονομικούς, πολιτικούς και ιδεολογικούς αγώνες, όχι απλά ένας εκλογικός μηχανισμός όπου κυριαρχεί ο γνωστός καταμερισμός εργασίας: οι "συνδικαλιστές" ασχολούνται με τα εργασιακά και "εκπροσωπούν" τους εργάτες, οι δημοτικοί σύμβουλοι με τα "ζητήματα της γειτονιάς", οι βουλευτές και οι επικεφαλής του "μηχανισμού" κάνουν την "υψηλή πολιτική" και οι "διανοούμενοι" βρίσκουν φόρμουλες για να δικαιολογήσουν κάθε επιλογή των παραπάνω.
Αντίθετα, η οργάνωση ενός επαναστατικού κόμματος πρέπει να ωθεί κάθε μέλος να γίνεται "ηγέτης", με την έννοια να γίνεται ο κήρυκας των επαναστατικών ιδεών και ο οργανωτής της πάλης όπου κι αν βρίσκεται, η "φωνή των καταπιεσμένων" όπως έλεγε ο Λένιν. Η οργάνωση του ΣΕΚ σε πυρήνες που συνεδριάζουν βρέξει-χιονίσει σχεδόν κάθε βδομάδα, υπακούει σ' αυτή την ανάγκη. Εκεί ο μαχητικός εργάτης παίρνει επιχειρήματα γιατί για παράδειγμα η πάλη ενάντια στο μνημόνιο έχει ανάγκη την πάλη ενάντια στο ρατσισμό, ο φοιτητής ή η φοιτήτρια μαθαίνουν πώς παλεύουν οι εργάτες, όλοι μαζί βάζουν τις ξεχωριστές όψεις των εμπειριών τους στο γενικότερο πλαίσιο της ταξικής πάλης και των πολιτικών εξελίξεων, και κατόπι με βάση αυτή τη γενικευμένη εμπειρία οργανώνουν τη δράση τους, την παρέμβασή τους στους αγώνες.
Γενικότερα, ένα τέτοιο κόμμα πρέπει να συνδυάζει στη λειτουργία του τη δημοκρατία στη συζήτηση και το συγκεντρωτισμό στη δράση. Δεν είναι απλά ένα ζήτημα κάποιων δημοκρατικών κανόνων στην εκλογή οργάνων ή το αυτονόητο της υποταγής της μειοψηφίας στις αποφάσεις της πλειοψηφίας. Η δημοκρατική-συγκεντρωτική λειτουργία αφορά κάτι πολύ παραπάνω: τη ζωντανή σχέση διαλόγου των επαναστατών με την εργατική πρωτοπορία, μια σχέση όπου η θέση του επαναστατικού κόμματος είναι ταυτόχρονα και του δασκάλου και του διδασκόμενου. Η δημοκρατία στη συζήτηση (που περιλαμβάνει την αντιπαράθεση) βοηθάει αυτή τη σχέση να ανθίσει και μ' αυτό τον τρόπο ατσαλώνει την αυτοπεποίθηση των επαναστατών στις ιδέες και την προοπτική τους. Ο συγκεντρωτισμός στη δράση, που περιλαμβάνει τη δυνατότητα της ηγεσίας ενός επαναστατικού κόμματος να παίρνει γρήγορες αποφάσεις, να χαράσσει τακτικές, δίνει στο επαναστατικό κόμμα την απαιτούμενη ευλυγισία να ανταποκρίνεται στις απότομες στροφές της ταξικής πάλης.
Ενιαίο Μέτωπο
Ένα επαναστατικό κόμμα δεν μπορεί να τα πετύχει όλα αυτά χωρίς να παρεμβαίνει σε όλους τους αγώνες, χωρίς να παίρνει θέση σε κάθε πολιτικό ζήτημα, χωρίς να προσπαθεί να κινητοποιήσει στην πάλη εργάτες και νεολαία που δεν υιοθετούν ακόμα τις επαναστατικές ιδέες. Το "ενιαίο μέτωπο" είναι βασική επιλογή του. Ο Λένιν είχε συμπυκνώσει αυτή την πολιτική με τη φράση "χτυπάμε μαζί, βαδίζουμε χωριστά". Η Κομμουνιστική Διεθνής στις αρχές της δεκαετίας του 1920 μας έχει αφήσει μια πολύτιμη κληρονομιά σ' αυτό το ζήτημα, που πρέπει να την αξιοποιήσουμε δημιουργικά σήμερα. Σ' αυτή την εμπειρία βασίστηκε ο Τρότσκι στις αρχές της δεκαετίας του '30 για να υποστηρίξει την πολιτική του ενιαίου εργατικού μετώπου ενάντια στην άνοδο του φασισμού.
Η ουσία της είναι ότι οι επαναστάτες πρέπει να πρωτοστατούν στην ενωμένη δράση με τους εργάτες που ανήκουν σε ρεφορμιστικές οργανώσεις ή επηρεάζονται ακόμα από ρεφορμιστικές ιδέες, για να μπορέσουν να τους τραβήξουν στη συνειδητή πάλη για την επαναστατική ανατροπή του συστήματος.
Το κριτήριο για τέτοια κοινή δράση είναι το ποια αιτήματα και στόχοι ανταποκρίνονται στις ανάγκες των εργατών, ενισχύουν τις θέσεις της εργατικής τάξης, τη συλλογικότητα και την αυτοπεποίθησή της. Ενιαίο μέτωπο σημαίνει λοιπόν δράση, και όχι ιδεολογική ενότητα. Σημαίνει για παράδειγμα κοινή πάλη για να κλιμακωθούν και να νικήσουν οι απεργίες και οι καταλήψεις, όχι κοινά κυβερνητικά προγράμματα για την "αντινεοφιλελεύθερη" διαχείριση του καπιταλισμού. Και το ενιαίο μέτωπο δεν αφορά "μόνο" τους οικονομικούς αγώνες. Το ΣΕΚ πρωταγωνιστεί στην πάλη ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό, την πάλη ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό, με οδηγό την ίδια λογική.
Το ΣΕΚ έχει πρωταγωνιστήσει όλα τα τελευταία χρόνια στην ενωτική παρουσία της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Συμμετέχει στην Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία για την Ανατροπή, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το πολιτικό μέτωπο της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής αριστεράς, και δίνει όλες του τις δυνάμεις για να ενισχυθεί. Η επαναστατική αριστερά στην Ελλάδα, με όλες τις αδυναμίες και τις ανεπάρκειές της, έχει από την εποχή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου βρεθεί στη σωστή πλευρά του οδοφράγματος σε όλες τις κρίσιμες στιγμές της ταξικής πάλης. Για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες οι ιδέες και οι μέθοδοι της συνολικής σύγκρουσης με το σύστημα μπορούν να γίνουν μαζικό ρεύμα μέσα στην εργατική τάξη και τη νεολαία και ένα επαναστατικό κόμμα όπως το ΣΕΚ δεν μπορεί παρά να συμβάλει σ' αυτό.
Τι είναι και για τι παλεύει το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου