Μανιφέστο του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Ουκρανίας, της Νοβορόσιας και της Ρουθηνίας
Αυτός είναι ο τίτλος του μανιφέστου που υιοθετήθηκε στο συνέδριο -όπου συμμετείχαν άνθρωποι που τοποθετούν τους εαυτούς τους στην αριστερά, καθώς και εκπρόσωποι διαφόρων παρατάξεων του ρώσικου εθνικισμού, ακόμη και του αισχίστου είδους- που έγινε στη Γιάλτα (Κριμαία) στις αρχές του Ιούλη.
Αλλά το να προσπαθείς να συσπειρώσεις, ας πούμε, Ευρωπαίους και Αμερικάνους συνδικαλιστές σ' ένα λαϊκό μέτωπο για την εθνική απελευθέρωση της Ρουθηνίας, σε συμμαχία με Ρώσους φασίστες, μπορεί να είναι κι ένα προχώρημα.
Όπως και η λεκτική του απόδοση, το συνέδριο υπήρξε μια εμπειρία πολιτικού τσαρλατανισμού. Υπό τον τίτλο "Παγκόσμια Κρίση και Αντιπαράθεση στην Ουκρανία" υπήρξε μια ακόμα περίπτωση όπου ο κάλπικος "αντι-ιμπεριαλισμός" επικράτησε όχι μόνο των βασικών σοσιαλιστικών αρχών, αλλά και της κοινής λογικής.
Η ίδια η διεξαγωγή ενός τέτοιου συνεδρίου στην Κριμαία συνιστά από μόνη της πολιτική δήλωση υποστήριξης της προσάρτησης της χερσονήσου από τον Πούτιν.
Ο ίδιος ο τίτλος του μανιφέστου- "Μανιφέστο του Λαϊκού Μετώπου για την Εθνική Απελευθέρωση της Ουκρανίας, της Νοβορωσίας και της Ρουθηνίας"- συνιστά το κατηγορητήριο, ακόμα κι από μία αφηρημένα σοσιαλιστική άποψη, για την πολιτική του κειμένου.
Πολιτική όχι της τάξης και της ταξικής πάλης αλλά πολιτική του λαϊκισμού και του λαϊκού μετώπου. Πολιτική όχι της κοινωνικής απελευθέρωσης αλλά του εθνικού αυτονομισμού (μ' ένα κάτι παραπάνω από υπόγειο ρεύμα Μεγαλο-Ρώσικου σωβινισμού). Πολιτική όχι του αληθινού αντιφασισμού αλλά του εθνικιστικού εξτρεμισμού με τη μάσκα μιας εχθρότητας προς το φασισμό.
Μιλάει για απελευθέρωση της Ρουθηνίας από την εθνική καταπίεση της Ουκρανίας. Για απελευθέρωση της Νοβορωσίας -που δεν περιλαμβάνει μόνο τις περιοχές του Ντονέτσκ και της Λουγκάνσκ άλλα και έξι ακόμα περιοχές της Ουκρανίας- από την εθνική καταπίεση της Ουκρανίας.
(Η Κριμαία δεν αναφέρεται στο Μανιφέστο. Να υποθέσουμε ότι έχει ήδη "απελευθερωθεί" -απ' τη Ρωσία.)
Αλλά και για απελευθέρωση της Ουκρανίας από την εθνική καταπίεση -γιατί, στο πολιτικό σύμπαν στο οποίο ανήκει το Μανιφέστο, δεν είναι πια ανεξάρτητο κράτος, αλλά αποικία των ΗΠΑ ή/και της ΕΕ, και εντολοδόχος της Ουάσινγκτον και των Βρυξελλών.
Στη πραγματικότητα, σύμφωνα με το Μανιφέστο, η Ουκρανία δεν είναι ούτε λαός, ούτε έθνος, ούτε κράτος, αλλά ένα γρομπαλάκι γης μονάχα.
Το μανιφέστο επίσης ανακινεί το θέμα της Ρώσικης ανάμειξης στην ένοπλη διαμάχη της νοτιο-ανατολικής Ουκρανίας:
Μετά, το Μανιφέστο υποστηρίζει ότι η Ρωσία δεν έχει στρατηγικό συμφέρον να υποστηρίξει την εξέγερση.
Κι αυτό παρότι το Μανιφέστο αλλού ισχυρίζεται ότι οι ΗΠΑ χρειάζονται
Τέλος, το Μανιφέστο διατείνεται ότι η Ρωσική ελίτ υποστηρίζει (ή ίσως απλά δίνει την εντύπωση ότι υποστηρίζει) το "δίκαιο αγώνα της νοτιο-ανατολικής Ουκρανίας (Νοβορωσίας)" σαν αποτέλεσμα της λαϊκής πίεσης στο εσωτερικό της Ρωσίας.
Αυτό προϋποθέτει φαντασία, και ο/οι συγγραφέας/εις του πρέπει να τη διαθέτουν. Η Ρωσία είναι ένα απολυταρχικό δεξιό κράτος στο οποίο τα φυσιολογικά κανάλια πίεσης της κοινής γνώμης έχουν σφραγιστεί. Ελλείψει ολομέτωπης αντιπαράθεσης, η Ρωσική κυβέρνηση έχει πάθει "ανοσία" στις πιέσεις του δρόμου.
Ο Καγκαρλίτσκι εκθειάζει το Μανιφέστο. Η Ζάβτρα φέρει το Μανιφέστο στην ιστοσελίδα της. Αλήθεια, αυτό είναι ένα "Λαϊκό Μέτωπο" με απρόβλεπτο πολιτικό εύρος.
Κι αν το μόνο που μετράει είναι η νίκη της Νοβορωσίας, όχι οι πολιτικές και τα κόμματα που αναμιγνύονται, τότε γιατί να μην υποστηρίξουμε το "δικαίωμα" της Ρωσίας να επεμβαίνει - η ακόμα γιατί να μη συνηγορούμε κιόλας υπέρ της ενάσκησης αυτού του "δικαιώματος";
Ποια ακριβώς θέση παίρνει ο Καγκαρλίτσκι σχετικά με την ανακοίνωση που δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο του Ανπιλογκόφ Κέντρο Συντονισμού και Υποστήριξης της Νοβορωσίας μετά την κατάρριψη του αεροπλάνου των Μαλαισιακών αερογραμμών;
Ολόκληρο το άρθρο στα Αγγλικά
του Ντέιλ Στριτ
Αυτός είναι ο τίτλος του μανιφέστου που υιοθετήθηκε στο συνέδριο -όπου συμμετείχαν άνθρωποι που τοποθετούν τους εαυτούς τους στην αριστερά, καθώς και εκπρόσωποι διαφόρων παρατάξεων του ρώσικου εθνικισμού, ακόμη και του αισχίστου είδους- που έγινε στη Γιάλτα (Κριμαία) στις αρχές του Ιούλη.
Αλλά το να προσπαθείς να συσπειρώσεις, ας πούμε, Ευρωπαίους και Αμερικάνους συνδικαλιστές σ' ένα λαϊκό μέτωπο για την εθνική απελευθέρωση της Ρουθηνίας, σε συμμαχία με Ρώσους φασίστες, μπορεί να είναι κι ένα προχώρημα.
Όπως και η λεκτική του απόδοση, το συνέδριο υπήρξε μια εμπειρία πολιτικού τσαρλατανισμού. Υπό τον τίτλο "Παγκόσμια Κρίση και Αντιπαράθεση στην Ουκρανία" υπήρξε μια ακόμα περίπτωση όπου ο κάλπικος "αντι-ιμπεριαλισμός" επικράτησε όχι μόνο των βασικών σοσιαλιστικών αρχών, αλλά και της κοινής λογικής.
Η ίδια η διεξαγωγή ενός τέτοιου συνεδρίου στην Κριμαία συνιστά από μόνη της πολιτική δήλωση υποστήριξης της προσάρτησης της χερσονήσου από τον Πούτιν.
Ο ίδιος ο τίτλος του μανιφέστου- "Μανιφέστο του Λαϊκού Μετώπου για την Εθνική Απελευθέρωση της Ουκρανίας, της Νοβορωσίας και της Ρουθηνίας"- συνιστά το κατηγορητήριο, ακόμα κι από μία αφηρημένα σοσιαλιστική άποψη, για την πολιτική του κειμένου.
Πολιτική όχι της τάξης και της ταξικής πάλης αλλά πολιτική του λαϊκισμού και του λαϊκού μετώπου. Πολιτική όχι της κοινωνικής απελευθέρωσης αλλά του εθνικού αυτονομισμού (μ' ένα κάτι παραπάνω από υπόγειο ρεύμα Μεγαλο-Ρώσικου σωβινισμού). Πολιτική όχι του αληθινού αντιφασισμού αλλά του εθνικιστικού εξτρεμισμού με τη μάσκα μιας εχθρότητας προς το φασισμό.
Μιλάει για απελευθέρωση της Ρουθηνίας από την εθνική καταπίεση της Ουκρανίας. Για απελευθέρωση της Νοβορωσίας -που δεν περιλαμβάνει μόνο τις περιοχές του Ντονέτσκ και της Λουγκάνσκ άλλα και έξι ακόμα περιοχές της Ουκρανίας- από την εθνική καταπίεση της Ουκρανίας.
(Η Κριμαία δεν αναφέρεται στο Μανιφέστο. Να υποθέσουμε ότι έχει ήδη "απελευθερωθεί" -απ' τη Ρωσία.)
Αλλά και για απελευθέρωση της Ουκρανίας από την εθνική καταπίεση -γιατί, στο πολιτικό σύμπαν στο οποίο ανήκει το Μανιφέστο, δεν είναι πια ανεξάρτητο κράτος, αλλά αποικία των ΗΠΑ ή/και της ΕΕ, και εντολοδόχος της Ουάσινγκτον και των Βρυξελλών.
Στη πραγματικότητα, σύμφωνα με το Μανιφέστο, η Ουκρανία δεν είναι ούτε λαός, ούτε έθνος, ούτε κράτος, αλλά ένα γρομπαλάκι γης μονάχα.
Τι είναι η Ουκρανία; Η Ουκρανία είναι μια περιοχή μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ρωσίας, με ισχυρές χριστιανικές παραδόσεις (κυρίως Ρωσο-ορθόδοξες), με ένα πληθυσμό προερχόμενο από διάφορους λαούς.Σ' ένα σημείο το Μανιφέστο απευθύνει τη συγκινητική έκκληση:
Πεδίο μάχης είναι όλη η έκταση της Ουκρανίας. Οι αντάρτες στα νοτιοανατολικά (Νοβορωσία) απλώνουν το χέρι στους αδερφούς και τις αδερφές όλων των περιοχών της Ουκρανίας καλώντας τους: "Αντισταθείτε στον κοινό μας εχθρό!"Πραγματικά, το Μανιφέστο επιτρέπει μια ολοσχερή διάλυση της Ουκρανίας (στο όνομα, φυσικά, της "εθνικής απελευθέρωσης"). Και μια τέτοια διάλυση υποσχέθηκε με σαφήνεια ο Στρελκόφ-Γκίρκιν, αυτός ο ήρωας τόσων και τόσων μεταξύ των παρευρισκομένων στο συνέδριο.
Το μανιφέστο επίσης ανακινεί το θέμα της Ρώσικης ανάμειξης στην ένοπλη διαμάχη της νοτιο-ανατολικής Ουκρανίας:
Ένα σημαντικό μέρος της ρωσικής ελίτ φοβάται τη λαϊκή κοινωνικοπολιτική διαμαρτυρία. Αυτή ευχαρίστως θα συμφωνούσε με την εξουσία του Κιέβου και θα σταματούσε τον πόλεμο στη Νοτιοανατολική Ουκρανία (στη Νέα Ρωσία). Αλλά η οργή της λαϊκής εξέγερσης εναντίον του ολιγαρχικού-γραφειοκρατικού φιλελεύθερο-φασιστικού καπιταλισμού, δεν της επιτρέπει να το κάνει αυτό. Οι λαοί της Ρωσίας υποστηρίζουν το δίκαιο αγώνα της Νοτιοανατολικής της Ουκρανίας (της Νέας Ρωσίας). Αυτό είναι που αναγκάζει το σύνολο της ρωσικής (ως προς την προέλευση, αλλά όχι ως προς τις απόψεις) ελίτ, συχνά, παρά τα στρατηγικά της συμφέροντα, να υποστηρίζει, ή να προσποιείται ότι «υποστηρίζει» την εξέγερση της Νοτιοανατολικής Ουκρανίας.Άρα, πρώτον, το Μανιφέστο δεν καταφέρνει καν να καταλήξει στη μια ή την άλλη άποψη. Ή η Ρωσία πραγματικά παρέχει υποστήριξη στο δίκαιο αγώνα της Νοβορωσίας. Ή απλά δίνει την εντύπωση ότι "στηρίζει" τον αγώνα. Μα σίγουρα οι συγγραφείς του Μανιφέστου δεν ξέρουν αν αληθεύει το πρώτο ή το δεύτερο;
Μετά, το Μανιφέστο υποστηρίζει ότι η Ρωσία δεν έχει στρατηγικό συμφέρον να υποστηρίξει την εξέγερση.
Κι αυτό παρότι το Μανιφέστο αλλού ισχυρίζεται ότι οι ΗΠΑ χρειάζονται
ένα αντιρωσικό κράτος με βάσεις του ΝΑΤΟ στα σύνορα της Ρωσίας, είτε να καταβαραθρώσουν τη χώρα στο χάος, αποσταθεροποιώντας και την περιοχή.Κάτι τέτοιο όμως θα σήμαινε ότι η Ρωσική ελίτ έχει στρατηγικό συμφέρον να αδυνατίσει την Ουκρανία. Αυτό με τη σειρά του θα συνεπάγονταν την υποστήριξη των αντικυβερνητικών δυνάμεων της νοτιο-ανατολικής Ουκρανίας, επιδιώκοντας όμως παράλληλα τη διατήρηση της συγκρούσεων και της αποσταθεροποίησης στην Ουκρανική πλευρά των συνόρων.
Τέλος, το Μανιφέστο διατείνεται ότι η Ρωσική ελίτ υποστηρίζει (ή ίσως απλά δίνει την εντύπωση ότι υποστηρίζει) το "δίκαιο αγώνα της νοτιο-ανατολικής Ουκρανίας (Νοβορωσίας)" σαν αποτέλεσμα της λαϊκής πίεσης στο εσωτερικό της Ρωσίας.
Αυτό προϋποθέτει φαντασία, και ο/οι συγγραφέας/εις του πρέπει να τη διαθέτουν. Η Ρωσία είναι ένα απολυταρχικό δεξιό κράτος στο οποίο τα φυσιολογικά κανάλια πίεσης της κοινής γνώμης έχουν σφραγιστεί. Ελλείψει ολομέτωπης αντιπαράθεσης, η Ρωσική κυβέρνηση έχει πάθει "ανοσία" στις πιέσεις του δρόμου.
Ο Καγκαρλίτσκι εκθειάζει το Μανιφέστο. Η Ζάβτρα φέρει το Μανιφέστο στην ιστοσελίδα της. Αλήθεια, αυτό είναι ένα "Λαϊκό Μέτωπο" με απρόβλεπτο πολιτικό εύρος.
Κι αν το μόνο που μετράει είναι η νίκη της Νοβορωσίας, όχι οι πολιτικές και τα κόμματα που αναμιγνύονται, τότε γιατί να μην υποστηρίξουμε το "δικαίωμα" της Ρωσίας να επεμβαίνει - η ακόμα γιατί να μη συνηγορούμε κιόλας υπέρ της ενάσκησης αυτού του "δικαιώματος";
Ποια ακριβώς θέση παίρνει ο Καγκαρλίτσκι σχετικά με την ανακοίνωση που δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο του Ανπιλογκόφ Κέντρο Συντονισμού και Υποστήριξης της Νοβορωσίας μετά την κατάρριψη του αεροπλάνου των Μαλαισιακών αερογραμμών;
Αν η Δύση και τα νέα μέλη του ΝΑΤΟ, όπως η Πολωνία, η Λετονία και η Λιθουανία, προμηθεύσουν το Κίεβο με στρατιωτική βοήθεια κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, τότε δεν υπάρχει λόγος να μη βοηθήσει η Ρωσία την άλλη πλευρά της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ.Αυτή δεν είναι η γλώσσα του σοσιαλισμού της ταξικής πάλης. Όπως και το συνέδριο της Γιάλτας και το ντοκουμέντο στο οποίο κατέληξε, είναι η έκφραση της εκδούλευσης και της υποταγής στις πολιτικές του Ρώσικου ιμπεριαλισμού και των Σταλινικών του και λευκών-αυτοκρατορικών πρωταθλητών του είδους.
Ολόκληρο το άρθρο στα Αγγλικά
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου