ΟΙ ΑΣΧΟΛΙΕΣ ΜΟΥ
Συμβαίνει σπάνια να δω κάποιον και να μη το δείρω.
Άλλοι πάλι προτιμούν τον εσωτερικό μονόλογο. Εγώ όχι. Προτιμώ το ξύλο.
Υπάρχουν άνθρωποι που κάθονται μπροστά στα μούτρα μου στο εστιατόριο, χωρίς να λεν κουβέντα, και περιμένουν ένα διάστημα, αποφασισμένοι να φάνε. Να ένας τώρα.
Τον γραπώνω, πάρ' τη μία, πάρ' και την άλλη.
Τον κρεμάω στον καλόγερο.
Τον ξεκρεμάω.
Τον ξανακρεμάω.
Τον ξαναξεκρεμάω.
Τονεξαπλάρω στο τραπέζι, τονεστριμώχνω και του στρίβω το λαρύγγι.
Του ρίχνω μια ροχάλα και στονεκάνω μούσκεμα.
Τον τινάζω, τον απλώνω (αρχίζω να φορτώνω, πρέπει να ξεμπερδεύω), τον μαζεύω, τονεστύβω, τον ξεζουμίζω και τον ρίχνω στο ποτήρι μου, και κάνω τάχα ότι μου χύθηκε και λέω στο γκαρσόνι: "Φέρε μου ένα καθαρό".
Μα ξαφνικά αισθάνομαι κομμένος, ζητάω αμέσως το λογαριασμό και τηγκάνω.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου