Η νέα κυβέρνηση συνασπισμού των συντηρητικών και των σοσιαλδημοκρατών, στη διακηρυγμένη συμφωνία της ξέχασε ν’ αναφέρει τη λέξη “ειρήνη” για πρώτη φορά τουλάχιστον στα τελευταία 15 χρόνια. Μ’ άλλα λόγια η συμφωνία συνεργασίας αφήνει ανοιχτή την πόρτα στα εξοπλιστικά προγράμματα και τον πόλεμο.
Όσον αφορά την εξωτερική πολιτική και την πολιτική ασφάλειας, αυτή η συμφωνία συνεργασίας υπολείπεται ακόμα και σε άλλες πολιτικές στις οποίες μας είχε συνηθίσει από καιρό, ειδικά σε ότι αφορά τη συνεχή παρουσία πυρηνικών όπλων στη Γερμανία. Η πρόγνωσή μας: Τα επόμενα τέσσερα χρόνια δε θα δούμε τη Γερμανία καμιά σοβαρή πρωτοβουλία αφοπλισμού. Αντ’ αυτού, νέοι πυρηνικοί πύραυλοι από τις ΗΠΑ θ’ αναπτυχθούν για την Ευρώπη και θα σταθμεύσουν εδώ μέχρι το τέλος της δεκαετίας. Αυτό τουλάχιστον περιμένει να δει η κυβέρνηση των ΗΠΑ και η νέα Γερμανική κυβέρνηση δεν πρόκειται να σταθεί εμπόδιο σ’ αυτή την προοπτική. Η κατεύθυνση που έχει χαραχτεί είναι αυτή της κατασκευής εξοπλισμών – κάτι που δεν αφορά μόνο τα Ευρωπαϊκά μη-επανδρωμένα σκάφη.
Η συμφωνία συνεργασίας συχνά και ξεδιάντροπα αναφέρεται στα “Γερμανικά συμφέροντα”, εγείροντας μια σειρά υποψίες στον αναγνώστη - και όχι μόνο για ιστορικούς λόγους.
Δίνοντας έμφαση κατά βάση στα Γερμανικά συμφέροντα ως προς τους πόρους και τις εμπορικές συναλλαγές και μη δείχνοντας καμιά ντροπή στην αναγόρευση της Γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη σα μέρος της επιθετικής Ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής , οι συντάκτες αυτής της συμφωνίας εκτιμούν σαφώς ότι το ΝΑΤΟ και η Bundeswehr (δηλ. Γερμανικές ένοπλες δυνάμεις) θα συνεχίσουν να παίρνουν μέρος σε πολιτικές επεμβάσεις, είτε στο Αφγανιστάν είτε στην Αφρική. Η πολιτική των Γερμανικών συμφερόντων, όπως την αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση συνασπισμού, βλέπει πλέον τη Γερμανία σαν ηγεμονικό κράτος της Ευρώπης που θα παίξει έναν πιο κεντρικό ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις μέσω της ΕΕ: από τη μια πλευρά ως σύμμαχος του ΝΑΤΟ (και ελάσσων εταίρος των ΗΠΑ) και από την άλλη σαν ανεξάρτητος παράγοντας των εξελίξεων, με βάση τα δικά της ηγεμονικά (οικονομικά και γεωστρατηγικά) συμφέροντα. Αυτή η ανεξαρτησία θα γίνει πιο ορατή στην Ανατολική Ευρώπη, αλλά επίσης και στη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία. Βασικό ρόλο σ’ αυτό θα παίξει και η διπλωματία και το εμπόριο όπλων με τις Γερμανικές εξαγωγές. Όλο το φάσμα των πιθανών πολεμικών εμπλοκών, απ’ τη Γερμανική στρατιωτική ανάμειξη, μέσω πολιτικο-στρατιωτικής συνεργασίας με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ και υποστήριξης τοπικών παραγόντων: όλα αυτά είναι στοιχεία αναπόσπαστα αυτής της πολιτικής.
Είναι μία πολιτική που δε μοιάζει σε τίποτα με πολιτική ειρήνης. Η τελευταία θα απαιτούσε προληπτικούς ελέγχους οπλικών συστημάτων, ιδίως σε ότι αφορά τα ερευνητικά προγράμματα τεχνολογίας οπλικών συστημάτων συμπεριλαμβανόμενης και της αυτοματοποίησης και ρομποτοποίησης του πολέμου, και θα καλούσαν σε μια διαχείριση των πολιτικών συγκρούσεων σαν εναλλακτική του πολέμου και των στρατιωτικών επεμβάσεων.
Ως κίνημα ειρήνης, καλούμαστε να εντείνουμε τη δράση μας για να βάλουμε την ειρήνη και τον αφοπλισμό και πάλι στην ατζέντα – και για να σταματήσουμε αυτό το “Μεγάλο Συνασπισμό του Μιλιταρισμού”.
2 Ιαν. 2014
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου