Περί Ομοφυλοφιλίας και Ποινικού Κώδικα

Gay News (London) issue 136 (1978) under the title, "The Man Who Spoke Out: 80th Anniversary of a Landmark in Gay Rights".

 

   Αυτός ο Γενάρης σημαδεύεται από την 80^η επέτειο ενός ορόσημου στον αγώνα μας: της πρώτης πολιτικής ομιλίας που δόθηκε ποτέ για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων. Στις 13 Ιανουαρίου 1898, ο ηγέτης της Γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας Άουγκουστ Μπέμπελ, πήρε το λόγο στο Γερμανικό Κοινοβούλιο, κατά τη διάρκεια της συζήτησης για τη μεταρρύθμιση του ποινικού κώδικα, γνωστοποιώντας μια αναφορά που εξέδωσε η Επιτροπή Ανθρωπιστικών Επιστημών καλώντας για την κατάργηση του γερμανικού θεσπίσματος περί σοδομίας, Παράγραφος 175.

   Η Επιτροπή Ανθρωπιστικών Επιστημών, (Wissenschaftlich-Humanitäre Komitée), η πρώτη στον κόσμο ακτιβίστικη οργάνωση για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, μέτρουσε μόλις εννιά μήνες ζωής τότε, έχοντας ιδρυθεί στις 15 Μάη 1897 από το Μάγκνους Χίρσφελντ, το Μαξ Σπορ και τον Έριχ Όμπεγκ. Η αναφορά ήταν η κύρια τακτική που χρησιμοποιούσε η επιτροπή στις προσπάθειές της για άρση της Παραγράφου 175.

   Κι ενώ μπορεί να μην ήταν ο πρώτος πολιτικός που υποστήριξε την ομοφυλόφιλη χειραφέτηση –πριν απ’ αυτόν θα έπρεπε τουλάχιστον να αναγνωρίσουμε τον καγκελάριο του Ναπολέοντα, Καμπασερές- ο Μπέμπελ είναι απ’ όσο ξέρουμε ο πρώτος που μίλησε ευθαρσώς σε δημόσια διαβούλευση.

   Ο Άουγκουστ Μπέμπελ δεν ήταν ένας συνηθισμένος πολιτικός. Ήταν συνιδρυτής της Γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας και ο σημαντικότερος εκπρόσωπός της για περισσότερο από σαράντα χρόνια. Ήταν πολιτικά διάδοχος του Μαρξ και του Ένγκελς και μια από τις εξοχότερες μορφές σ’ όλη την ιστορία του εργατικού κινήματος. Υπό την ηγεσία του Μπέμπελ η Γερμανική Σοσιαλδημοκρατία θεωρούνταν υπόδειγμα και πηγή έμπνευσης για όλους τους σοσιαλιστές του κόσμου.

   Ο Μπέμπελ ήταν ένας από τους τέσσερις πρώτος που υπέγραψαν την αναφορά της Επιτροπής Ανθρωπιστικών Επιστημών, που αρχικά είχε τη μορφή μανιφέστου (οι άλλοι τρεις ήταν ο Ερνστ φον Βίλντενμπρουχ, ο Ρίχαρντ φον Κραφτ-Έμπιγκ και ο Φραντς φον Λιστ). Με το κύρος του Μπέμπελ και την υποστήριξη της Σοσιαλδημοκρατίας που αυτό συνεπάγονταν, οι πρώιμοι ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων είχαν τουλάχιστον την εξασφάλιση ότι θα ακουστούν, παρότι ο κύριος σκοπός τους, η κατάργηση του γερμανικού νόμου περί σοδομίας, δεν έμελλε να πραγματοποιηθεί παρά μόνο επτά δεκαετίες αργότερα- μέχρι και τα δύο κινήματα καταστραφούν με το θρίαμβο του Ναζισμού το 1933, κι επειδή οι σοσιαλιστές ήταν οι ισχυρότεροι (σχεδόν οι μόνοι) υποστηριχτές των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων, οι πιο φανατικοί εχθροί βρισκότανε στο Κεντρώο Κόμμα, πολιτικό βραχίονα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.

   Λίγες μέρες αργότερα ο πάστορας Σαλ ένιωσε την ανάγκη να εκφράσει ρητά την αντίθεσή του στην αναφορά της Επιτροπής Ανθρωπιστικών Επιστημών από την οπτική του Χριστιανισμού. Το επιχείρημά του ήταν ότι ο Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή του χαρακτήριζε τη φαυλότητα που υπερασπιζόταν η εν λόγω αναφορά ως μία από τις πλέον εδεχθείς αμαρτίες του παλαιού παγανισμού, και πρόσθεσε ότι του ήταν όλως διόλου ακατανότητο γιατί τόσο πολλοί επιφανείς άνθρωποι έβαλαν την υπογραφή τους σ’ αυτή την αναφορά. Το ακόλουθο σχόλιο του πάστορα είναι αρκετά αποκαλυπτικό: «Θα πρέπει να παραδεχθώ τη βαθυτάτη κατάπληξη που μου προξένησαν οι ισχυρισμοί του Κυρίου Μπέμπελ –κατά κάποιο τρόπο με τάραξαν και μ’ έριξαν σε βαθειά κατάθλιψη».

    
Ένα πράγμα που στα μάτια των συναδέλφων του Μπέμπελ έμοιαζε απίστευτο ήταν η σκιαγράφηση της έκτασης και της διάδοσης της ομοφυλοφιλικής δραστηριότητας. Το 1907, ο Μπέμπελ, γέρος και άρρωστος τότε, θυμόταν τη δυσπιστία που είχαν εκφράσει κάποια μέλη του Κοινοβουλίου εννέα χρόνια πριν σχετικά με τις εκτιμήσεις του για το μεγάλο αριθμό των ομοφυλόφιλων και το πόσο είχε κατηγορηθεί για υπερβολή. Ενθυμούμενος, ο Μπέμπελ ομολόγησε πως ήταν συγκρατημένος, δεν υπερέβαλε –ίσα-ίσα μάλλον οι εκτιμήσεις του παραήτανε μετριοπαθείς! Υπό το φως των ευρημάτων του Κίσνλεϋ, μεταξύ άλλων, ο Μπέμπελ είχε δίκιο: οι εκτιμήσεις του του 1898 ήτανε πάρα πολύ συντηρητικές. Μολονότι, από ιστορικής άποψης, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι ο πρώτος μεγάλος πρωτοπόρος των ομοφυλόφιλων δικαιωμάτων, ο Καρλ Χάινριχ Ούλριχς (1825-1895) είχε εκτιμήσει ότι μόνο το 0,002% του Γερμανικού πληθυσμού ήταν ομοφυλόφιλοι, και πολλοί τον θεώρησαν υπερβολικό. Ακόμη, την εποχή της δίκης του Όσκαρ Ουάιλντ, υπήρχανε κατά τ’ άλλα ενήμεροι που πίστευαν πως ήτανε ζήτημα να υπήρχαν καμιά εικοσπενταριά σοδομίτες σ’ ολόκληρο το Λονδίνο.