8 ΙΟΥΛΙΟΥ -- Πέντε μέρες μετά τον εκτοπισμό της αντιδραστικής κυβέρνησης του Μοχάμεντ Μόρσι και της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, ο Αιγυπτιακός στρατός άνοιξε πυρ σκοτώνοντας τουλάχιστον 50 υποστηριχτές του Μόρσι έξω από το Αρχηγείο της Ρεπουμπλικανικής Φρουράς στο Κάιρο, όπου πιστεύεται ότι κρατείται ο ηγέτης των Ισλαμιστών. Μ' αυτή τη σφαγή ο στρατός θέλει να δώσει ένα μήνυμα: αυτό που κάνουν σήμερα στους υποστηριχτές της Αδελφότητας είναι αποφασισμένοι να το κάνουν αύριο σ' όποιον τολμήσει να σταθεί εμπόδιο στο δρόμο τους για την επιβολή της τάξης.
Το πραξικόπημα της 3ης Ιουλίου έλαβε χώρα μετά από πέντε μέρες μαζικών διαδηλώσεων σ' ολόκληρη τη χώρα με αίτημα την παραίτηση του Μόρσι, που ο ένας χρόνος που κρατήθηκε στην εξουσία σημαδεύτηκε από τη συνεχή κατάρρευση της οικονομίας, την αυξανόμενη έλλειψη καυσίμων και άλλων ειδών πρώτης ανάγκης και της αυταρχικής προσπάθειας επανεπιβολής των ισλαμικών νομοθετικών και κοινωνικών περιορισμών. Η είδηση του πραξικοπήματος και της σύλληψης του Μόρσι έγινε δεκτή με πανηγυρισμούς εκατοντάδων χιλιάδων συγκεντρωμένων στην πλατεία Ταχρίρ του Καΐρου. Ελικόπτερα του στρατού και πολεμικά αεροπλάνα πετούσαν πάνω απ' τα κεφάλια των διαδηλωτών για να περάσουνε το μήνυμα ότι είναι οι "υπερασπιστές του έθνους" και οι τελικοί κριτές του ποιος μπορεί να κυβερνά και ποιος όχι. Στις νυχτερινές οδομαχίες μεταξύ οπαδών του Μόρσι και αντιπάλων τους και οι δύο πλευρές μετρήσαν νεκρούς. Τώρα, μετά το χθεσινό λουτρό αίματος, η Μουσολμανική αδελφότητα κάλεσε σε κλιμάκωση των κινητοποιήσεων σε μια εθνικιστική εξέγερση.
Ως Μαρξιστές, είμαστε το ίδιο αδιάλλακτα αντίθετοι στο πραξικόπημα όσο και σε μία κυβέρνηση Ισλαμιστών. Πολλές απ' τις αστικο-εθνικιστικές και φιλευθερο-μεταρρυθμιστικές οργανώσεις που είχαν συμβάλει στην καταστολή των αντι-Μορσικών διαδηλώσεων, τώρα ουσιαστικά δικιολογούν το πραξικόπημα, με το οποίο άλλωστε ο στρατός απειλούσε εδώ και πολύ καιρό, με τον ισχυρισμό ότι ο κόσμος στο δρόμο καθορίζει τις εξελίξεις. Οι οπορτουνιστές Επαναστάτες Σοσιαλιστές, που ένα χρόνο νωρίτερα καλούσαν για ψήφο στο Μόρσι, τώρα κάνουνε λόγο για μία "δεύτερη επανάσταση". Ο κόσμος που ξεσηκώθηκε δυο χρόνια πριν ενάντια στο μισητό βοναπαρτιστικό καθεστώς του Χόσνι Μουμπάρακ διεκδικούσε μια ριζική αλλαγή στο καθεστώς της φτώχειας, της βίαιης εκμετάλλευσης και της απουσίας δημοκρατικών δικαιωμάτων. Ο Μουμπάρακ εκτοπίστηκε. Αλλά αυτό που εισέπραξαν οι εργαζόμενοι και οι καταπιεσμένοι δεν ήταν επανάσταση, αλλά μια νέα πολιτική όψη του ίδιου συστήματος της καπιταλιστικής καταπίεσης -πρώτα υπό το Ανώτατο Επιτελείο των Ενόπλων Δυνάμεων (SCAF), ύστερα υπό την προεδρία του εκλεγμένου Μόρσι και τώρα πάλι υπό στρατιωτικό καθεστώς.
Οι ένοπλες δυνάμεις που επευφημήθηκαν στην πλατεία Ταχρίρ, είναι οι ίδιες με τις ένοπλες δυνάμεις που το 2011 συνέλαβαν χιλιάδες διαδηλωτές και υπέβαλαν πολλούς σε ηλεκτροσόκ και άλλα βασανιστήρια. Η πλατεία Ταχρίρ, "Δρόμος των Ματιών της Ελευθερίας" πήρε τ' όνομά της απ' όταν οι δυνάμεις ασφαλείας σε μία βάναυση και προμελετημένη επίθεση άνοιξε πυρ κατά μέτωπο στους συγκεντωμένους που διαδήλωναν ενάντια στην κυβέρνηση των Ενόπλων Δυνάμεων. Κατά τη διάρκεια της σφαγής του Μασπέρο, στις 9 Οκτωβρίου 2011, τεθωρακισμένα του στρατού, με τη συνδρομή των αστυνομικών δυνάμεων και Ισλαμιστών, θέρισαν δεκάδες Χριστιανούς Κόπτες που διαδήλωναν ενάντια στις πυρπολήσεις σπιτιών και εκκλησιών. Σε πολλές διαδηλώσεις οι γυναίκες που συλλαμβάνονταν από το στρατό, υποβάλλονταν σε εξευτελιστικά "τεστ παρθενείας", ενώ μέχρι σήμερα πλήθος γυναικών που συμμετείχαν σε συλλαλητήρια υπέστησαν επιθέσεις και ομαδικούς βιασμούς μπροστά στα μάτια των σωμάτων ασφαλείας.
Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος Αμερικανοί αξιωματικοί βρισκόταν σε συνεχή τηλεφωνική επικοινωνία με Αιγύπτιους ομόλογούς τους, καθώς ο Αιγυπτιακός στρατός λαμβάνει ετήσιο βοήθημα 1,3 δισεκατομμυρίων δολαρίων από την Ουάσινγκτον. Ο στρατηγός Αμπντούλ Φατάχ ελ-Σίσι, η κεντρική φιγούρα του πραξικοπήματος (και Υπουργός Άμυνας του Μόρσι) έχει εκπαιδευτεί στο Πολεμικό Κολλέγιο του Αμερικανικού Στρατού και διατηρεί στενούς δεσμούς με αξιωματούχους του πενταγώνου και ο ίδιος ο Μόρσι ήταν ενήμερος του ότι η περίοδος χάριτος της Ουάσινγκτον είχε παρέλθει. Κάνοντας χρήση του κοινού ανακοινωθέντος των ΗΠΑ, υπασπιστής του Μόρσι ανέφερε σε υφιστάμενό του λίγο πριν το πραξικόπημα: "Η Μητέρα μόλις μας πληροφόρησε πως η παράσταση τελειώνει από ώρα σε ώρα".
Ο στρατός -η ραχοκοκαλιά, μαζί με την αστυνομία, όλων των αστικών κυβερνήσεων της Αιγύπτου- παρενέβη για να βάλει τέρμα στον κοινωνικό αναβρασμό και ν' ανακόψει την οικονομική κατάρρευση που έχει επηρεάσει όλα τα κοινωνικά στρώματα της Αιγύπτου, εκτός από τα πλουσιότερα. Το κυβερνητικό χρέος έχει αυξηθεί κατά 10 δισεκατομμύρια τα τελευταία δυο χρόνια και τα κρατικά αποθέματα συναλλάγματος έχουν σχεδόν εξαντληθεί. Η ζωτικής σημασίας τουριστική βιομηχανία έχει κυριολεκτικά καταρρεύσει μετά το ξέσπασμα των πρώτων ταραχών το 2011. Η αξία της Αιγυπτιακής λύρας έπεσε κατακόρυφα τον τελευταίο χρόνο, με τις τιμές των τροφίμων να εκτοξεύονται. Η ανεργία στους νέους έφτασε το 80%.
Στα μάτια των καπιταλιστών, η μόνη πολιτική ικανή ν' αντιμετωπίσει αυτή την κρίση είναι το πετσόκομμα της εργατικής τάξης. Εν μέσω απεργιών, η κυβέρνηση Μόρσι εφάρμοσε σκληρά μέτρα λιτότητας ενάντια στα φτωχά στρώματα προκειμένου να εκπληρώσει τους όρους του δανείου από το ΔΝΤ. Η εργατική τάξη τάξη δεν έχει να περιμένει κάτι άλλο από τη κυβέρνηση των Ενόπλων Δυνάμεων, που έχει ένα μακρύ αιματηρό παρελθόν καταστολής εργατικών αγώνων και πολιτικών διαμαρτυριών. Και είναι προς αυτή την κατεύθυνση που οι στρατηγοί ζητάνε πάλι τη συνδρομή των απόστρατων του καθεστώτος Μουμπάρακ. Ο Αντλί Μανσούρ, πρώην στενός συνεργάτης του Μουμπάρακ, κλήθηκε ως αντικαταστάτης του Μόρσι. Άλλοι διορισμένοι του Μουμπάρακ, απ' το λεγόμενο βαθύ κράτος, ήρθαν επίσης στο προσκήνιο, αναλαμβάνοντας κυβερνητικά πόστα.
Καίριο καθήκον των επαναστατών Μαρξιστών είναι ν' αντιταχθούν στην πλατιά διαδομένη εθνικιστική ιδεολογία που είναι προφανής στις τάξεις των διαδηλωτών, που κουνάν Αιγυπτιακές σημαίες και αγκαλιάζουν το στρατό, ακόμα και την αστυνομία, σαν συμμάχους τους. Τα πλήθη των αντι-Μορσικών τραγουδούσαν "Λαός-Αστυνομία Μια Γροθιά" καθώς συγκρούονταν με διαδηλωτές της Αδελφότητας την περασμένη βδομάδα. Ακόμα κι η New York Times το χαρακτήρισε αυτό "περίεργο θέαμα, αφού η αστυνομία γνώρισε μια πλατειά απέχθεια μετά τις δολοφονίες διαδηλωτών κατά τη διάρκεια της εξέγερσης ενάντια στο καθεστώς Μουμπάρακ". Ιδίως μεταξύ των μικροαστών υπάρχει η διάθεση να φέρουμε πίσω στους δρόμους την αστυνομία στην υπηρεσία του "νόμου και της τάξης".
Οι αυταπάτες σχετικά με το στρατό είναι βαθιά ριζωμένες στην Αίγυπτο, όπου αξιωματικοί υπό τον Γκαμάλ Άμπντελ Νάσσερ ανέτρεψαν τη βρετανοκίνητη μοναρχία το 1952. Παρά τις προθέσεις του Νάσσερ για τον "Αραβικό Σοσιαλισμό", το καθεστώς του βασάνισε, σκότωσε και εξαφάνισε εκατοντάδες αντιπάλους μεταξύ των οποίων εργάτες και Κομμουνιστές. Ήταν επίσης δεξιοτέχνης στο να διορίζει Κομμουνιστές και γενικά οποίον του υπόσχονταν συμμαχία.
Με το ξέσπασμα της "Αραβικής Άνοιξης" στην Τυνησία και την Αίγυπτο το 2011, δείξαμε προς το μέρος της εργατικής τάξης, που οι απεργίες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην πτώση και των δύο δεσποτικών καθεστώτων, ως εν δυνάμει νεκροθάφτη της αστικής τάξης. Υπογραμμίσαμε την επιτακτική ανάγκη η εργατική τάξη να δράση ως υποστηριχτής όλων των καταπιεσμένων κοινωνικών στρωμάτων, συμπεριλαμβανομένων των γυναικών, των Κοπτών και των εξαθλιωμένων αγροτών. Η εργατική τάξη εξακολουθεί να δίνει οικονομικές μάχες, όπως τον Απρίλιο με την πανεθνική απεργία οδηγών τραίνου που παρέλυσε τις σιδηροδρομικές υπηρεσίες για μέρες. Πολιτικά όμως, το προλεταριάτο τελεί υπό την ηγεμονία των αστικών δυνάμεων.
Ούτε το τέλος στην εκμετάλλευση των εργαζομένων, ούτε η χειραφέτηση των γυναικών ή η απελευθέρωση των αγροτικών μαζών δεν πρόκειται να έρθουν χωρίς την προλεταριακή επανάσταση που θα εξολοθρεύση το αστικό κράτος, θα απαλλοτριώσει τους καπιταλιστές ως τάξη και θα περάσει στη συλλογικοποίηση της οικονομίας. Δεν υπάρχει εθνικά οριοθετημένος δρόμος για τη χειραφέτηση των εργατών και των καταπιεσμένων. Το πανίσχυρο Αιγυπτιακό προλεταριάτο μπορεί να παίξει ηγετικό ρόλο στον αγώνα για μια σοσιαλιστική ομοσπονδία της Μέσης Ανατολής, κομμάτι του αγώνα για τη διεθνή προλεταριακή επανάσταση, συμπεριλαμβανομένων κυρίως των ιμπεριαλιστικών κέντρων.
Για να υπάρξει αυτή η προοπτική για την εργατική τάξη χρειάζεται να οικοδομήσουμε ένα πρωτοπόρο Λενινιστικό Κόμμα, που θα σφυρηλατηθεί στους πολιτικούς αγώνες ενάντια στους ρεφορμιστές, τους φιλελεύθερους και τις άλλες δυνάμεις που θέλουν να καθυποτάξουν το προλεταριάτο, στους ιμπεριαλιστές, τους εθνικιστές και τις δυνάμεις της Ισλαμικής αντίδρασης.
Workers Vanguard, No. 1027, 12 July 2013, www.Spartacist@hotmail.com
Workers Vanguard, No. 1027, 12 July 2013, www.Spartacist@hotmail.com
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου