Η
Ομοφυλοφιλία είναι παράνομη, -τιμωρείται
με ποινή φυλάκισης 14 ετών- αλλά, σα να
μην έφτανε αυτό, γίνονται και κινήσεις
για αυστηροποίηση των ποινών.
Από
το 2009 γίνεται λόγος για ένα νόμο κατά
της ομοφυλοφιλίας που θα προέβλεπε
μέχρι και τη θανατική ποινή. Ευτυχώς, ο
νόμος δεν ψηφίστηκε ακόμη, γιατί δεν
πρόλαβε να συζητηθεί πριν τη λήξη των
εργασιών της Βουλής, το Μάιο. Αλλά το
γεγονός και μόνο ότι τέθηκε σε διαβούλευση
αποδεικνύει το πόσο οπισθοδρομικοί κι
αντιδραστικοί είναι οι περισσότεροι
πολιτικοί της Ουγκάντα, ως προς τις
απόψεις τους σχετικά με τα δικαιώματα
των ομοφυλόφιλων.
Δυστυχώς
όμως, τέτοιες απόψεις, δεν τις συμμερίζεται
μόνο η πολιτική εξουσία. Το ομοφοβικό
δηλητήριο διαποτίζει το σύνολο της
κοινωνίας, ξεκινώντας από την εκκλησία,
τα ΜΜΕ, τους επιχειρηματικούς κύκλους
και φτάνοντας ως τις παραγκουπόλεις. Η
εφημερίδα Rolling Stone της
Ουγκάντα κυκλοφόρησε το 2010 με φωτογραφίες
ανδρών στο εξώφυλλο, που τους παρουσίαζε,
με ονόματα και διευθύνσεις, ως
ομοφυλόφιλους, και με την προτροπή
«Κρεμάστε τους». Όταν ένας απ’ αυτούς,
ο Ντέηβιντ Κάτο, κινήθηκε νομικά εναντίον
της, ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από
άνδρα στο σπίτι του. Ο εκδότης της
εφημερίδας καταδίκασε τη δολοφονία,
διευκρινίζοντας: «Εμείς καλέσαμε την
κυβέρνηση να κρεμάσει όσους προωθούν
την ομοφυλοφιλία, και δεν καλέσαμε
κανέναν σε αυτοδικία».
Η
καμπάνια στην Ουγκάντα δε στρέφεται
μόνον ενάντια στις ομοφυλοφιλικές
πράξεις, αλλά και στην περίφημη διάδοση
της ομοφυλοφιλίας. Την πεποίθηση δηλαδή
ότι οι ομοφυλόφιλοι και οι λεσβίες είναι
ικανοί να κάνουν πλύση εγκεφάλου στα
«κανονικά» παιδιά, προκειμένου να τα
στρέψουν στην ομοφυλοφιλία. Αυτή η ιδέα,
που δεν έχει απολυτώς καμιά βάση,
προέρχεται από την προκατάληψη που
διαδίδει η εκκλησία ότι όλοι οι άνθρωποι
γεννιούνται «κανονικοί» και με κάποιο
τρόπο «εκφυλίζονται» στην πορεία. Γι’
αυτό το λόγο, η εκκλησία και άλλες
ομοφοβικές επιχειρήσεις χρηματοδοτούν
ιδρύματα που αναλαμβάνουν τη «θεραπεία»
ή την «πρόληψη» της ομοφυλοφιλίας.
Τέτοια
φαινόμενα δεν παρατηρούνται μόνο στην
Ουγκάντα, αλλά και σε πολλά άλλα μέρη
του κόσμου. Και ο αγώνας για τα δικαιώματα
των ομοφυλόφιλων έχει πολύ δρόμο ακόμα
στην Αφρική, καθώς ισχυρές θρησκευτικές
οργανώσεις καλούν ανοιχτά σε επιθέσεις
σε βάρος ομοφυλόφιλων και στην επιβολή
σκληρότερων νομοθετικών μέτρων. Σε
κάποιες χώρες, όπως π.χ. στην Κένυα,
χριστιανοί και μουσουλμάνοι κληρικοί
ενώνουν τις δυνάμεις τους για να
«ξεφορτωθούνε τους ομοφυλόφιλους»,
συνήθως ξεκινώντας από «σοβαρές»
καμπάνιες που καταλήγουν σε συμμορίες
που κυνηγάνε ομοφυλόφιλους άνδρες στους
δρόμους.
Οι
αντιδραστικές απόψεις για την ομοφυλοφιλία
είναι, σε πολλές περιπτώσεις, υπολείμματα
της αποικιοκρατικής νομοθεσίας.
Όταν
οι Βρετανοί έθεταν το νομοθετικό πλαίσιο,
για χώρες όπως η Κένυα, συμπεριέλαβαν
και τον αντι-ομοφυλοφιλικό νόμο που
ισχύει μέχρι σήμερα. Οι Βρετανικές
αποικιοκρατικές αρχές προωθούσαν ενεργά
υπερ-αντιδραστικές μορφές θρησκευτικού
ευαγγελικαλισμού προκειμένου να δρουν
σαν κοινωνικές δυνάμεις εναντίον των
γυναικών, των προοδευτικών κινημάτων
και της εργατικής τάξης.
Βέβαια,
κατά τη διάρκεια του αντι-αποικιοκρατικού
αγώνα από τους ίδιους αντιδραστικούς
κύκλους προβλήθηκε έντονα ο ισχυρισμός
ότι η ομοφυλοφιλία εισάχθηκε στην Αφρική
απ’ την Ευρώπη, και η εισαγωγή της
προσέβαλε τις μέχρι τότε «ομαλές»
σεξουαλικές σχέσεις του μεταξύ των
Αφρικανών.
Στα
πλούσια ιμπεριαλιστικά κράτη, όπως η
Βρετανία, κατά τις δεκαετίες του 1960 και
70, σημαντικά κινήματα αναδύθηκαν στην
πάλη για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων,
που οδήγησαν στην αποποινικοποίηση και
τη θεσμοθέτηση ίσων ευκαιριών. Κατακτήσεις
που μένει να κερδηθούν σε πολλές ακόμα
χώρες.
Παρ’
όλ’ αυτά, είναι λάθος να χωρίζουμε τον
κόσμο στα «πεφωτισμένα έθνη» του πρώτου
κόσμου και τα «καθυστερημένα έθνη» του
τρίτου κόσμου. Γιατί πάρα τις θεσμοθετημένες
ελευθερίες του δυτικού κόσμου η ομοφοβία
είναι διάχυτη και σε αυτές.
Δυτικές
κυβερνήσεις απελαύνουν ομοφυλόφιλους
μετανάστες σε χώρες όπου κινδυνεύουν
λόγω του σεξουαλικού τους προσανατολισμού
να πέσουν θύματα ξυλοδαρμού, βασανισμού
ή δολοφονίας.
Αιτούντες
άσυλο στη Βρετανία, εξαιτίας ομοφοβικών
διακρίσεων που έχουν υποστεί στις χώρες
τους, στέλνονται κάθε τόσο πίσω στο Ιράν
(όπου ισχύει η ποινή του ραβδισμού για
την ομοφυλοφιλία) ή το Καμερούν (όπου η
ποινή φυλάκισης μπορεί να φτάσει τα έξι
χρόνια).
Η
διεθνής αλληλεγγύη είναι απαραίτητη
στον αγώνα για τα δικαιώματα των
ομοφυλόφιλων, αλλά η κοινωνική καταπίεση
θα πάψει μόνο με τη συντριβή του
καπιταλισμού και των κοινωνικών ιδρυμάτων
που αναπαράγουν το διαχωρισμό και τη
βία σε βάρος ανθρώπων με βάση το φύλο,
τη φυλή ή το σεξουαλικό προσανατολισμό.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου