Στις 15 Ιουνίου έγινε εκκαθάριση του πάρκου Γκεζί. Κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας η αστυνομία επιτέθηκε απ' όλες τις πλευρές με χημικά, πλαστικές σφαίρες και αντλίες νερού για να διαλύσει το πλήθος. Επιτέθηκε ακόμη και σε ξενοδοχεία που χρησιμοποιούνταν από τον κόσμο ως καταφύγια και χώροι περίθαλψης τραυματιών. Την ίδια μέρα, ο ιατρικός σύλλογος έκανε λόγο για 5 νεκρούς και 7.478 τραυματίες, μέχρι τότε, και 4 σε κρίσιμη κατάσταση.
Είχε προηγηθεί η 48ωρη απεργία των αριστερών συνδικάτων της χώρας στις 4 και 5 Ιουνίου, αμέσως μετά την πρώτη βίαιη καταστολή της εξέγερσης, που ξεκίνησε με αφορμή την αντίθεση του περιβαλλοντικού κινήματος στη δημιουργία mall στο πάρκο Γκεζί της πλατείας Ταξίμ και εξελίχθηκε σ' ένα μαζικό κίνημα πλατύτερων και συνολικότερων διεκδικήσεων, απέναντι τόσο στο καθεστώς της επισφαλούς εργασίας, των χαμηλών μισθών και της ανεργίας, όσο και στα πατερναλιστικά στοιχεία ενός κράτους που θέλει να παρεμβαίνει στις προσωπικές υποθέσεις των πολιτών του. (Η κυβερνητική προπαγάνδα συνιστά αποχή απ' το αλκοόλ, επιβάλλει ένα "σεμνό" τρόπο ντυσίματος, κυρίως στις γυναίκες, -ενώ ταυτόχρονα επιτίθεται στο δικαίωμά τους στην έκτρωση και επιμένει πως πρέπει κανείς οπωσδήποτε να κάνει τουλάχιαστον τρία παιδιά). "Θέλετε κι άλλα παιδιά σαν κι εμάς;" σαρκάζουν οι διαδηλωτές, που είναι στην πλειοψηφία τους νέοι κάτω των τριάντα ετών και εμπνευσμένοι από την Αραβική Άνοιξη.
Η οικονομική ανάπτυξη, μετά την κατάρρευση του 2001, επέτρεψε στον Ερντογάν να διατηρηθεί στην εξουσία για μια δεκαετία. Οι κυρίαρχες τάξεις στην Τουρκία είναι, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, από τη μία οι Κεμαλιστές, με κοσμική ιδεολογία και με βαθιές ρίζες στην κρατική γραφειοκρατία, το στρατό και τη διακαιοσύνη (υπεύθυνοι για το στρατιωτικό πραξικόπημα του Εβρέν το 1980), κι από την άλλη οι μετριοπαθείς ισλαμιστές γύρω από τον Ερντογάν, που κατόρθωσαν να πετύχουν την εκκαθάριση των κεμαλικών στοιχείων από την ηγεσία του στρατού και να δημιουργήσουν τα δικά τους δίκτυα.
Αυτή η εξέγερση, παρότι μεγάλη μερίδα διαδηλωτών χρησιμοποιεί κεμαλικά σύμβολα, δεν είναι απλώς η επανεμφάνιση των κεμαλιστών, που από το 2007 είχαν ήδη εκφράσει το φόβο του εξισλαμισμού με αφορμή το διορισμό του Αμπντουλάχ Γκιούλ στη θέση του Προέδρου της χώρας. Άλλωστε, οι φασίστες του MHP (του ακραία εθνικιστικού κόμματος του Μπαχτσελί των παρακρατικών Γκρίζων Λύκων), που είναι κι αυτοί κατά κάποιο τρόπο κεμαλικοί, έχουν αποκηρήξει το κίνημα ως κυριαρχούμενο από την ακροαριστερά.
Από το σύνολο των τηλεοπτικών σταθμών της χώρας, μόνο 4 προβάλανε τις συγκρούσεις των πρώτων ημερών στο πάρκο Γκεζί κι αυτές τώρα απειλούνται με πρόστιμα. Η κυβέρνηση επιχείρησε επίσης να κλείσει το αριστερό κανάλι Hayat TV, ενώ απέλυσε και όσους δημοσιογράφους της εφημερίδας Αξάμ στήριξαν τις διαδηλώσεις της πλατείας Ταξίμ.
Οι καθεστωτικοί δημοσιογράφοι θέλησαν να αποδώσουν τις ταραχές σε νέους που ενστερνίζονται το δυτικό τρόπο ζωής και που, ούτως ή άλλως, βρίσκονται στον αντίποδα της ισλαμικής δημοκρατίας, ενώ ο ίδιος ο πρωθυπουργός, απευθυνόμενος σε συγκέντρωση οπαδών του, μίλησε για τα ίδια σκοτεινά συμφέροντα που ευθύνονται και για τις ταραχές στη Βραζιλία.
Ο Ερντογάν που, σύμφωνα με αναλύσεις του Stratfor, σκόπευε να μετατρέψει το καθεστώς της Τουρκίας από κοινοβουλευτική σε προεδρική δημοκρατία με δημοφήφισμα, προκειμένου να θέσει υποψηφιότητα του χρόνου για το αναβαθμισμένο αξίωμα κι έτσι λογάριαζε στη στήριξη της κουρδικής μειονότητας με το προχώρημα της επίλυσης του κουρδικού ζητήματος, είδε, την ώρα των μεγάλων αντικυβερνητικών διαδηλώσεων, τον κουρδικό λαό ν' αποσύρει τη στήριξή του και το PKK να προχωρά σε προειδοποιητική παραβίαση της εκεχειρίας στα σύνορα με το Ιράκ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου