Οι Μούσες

ΠΩΛ ΚΛΩΝΤΕΛ

ΠΕΝΤΕ ΜΕΓΑΛΕΣ ΩΔΕΣ

ΟΙ ΜΟΥΣΕΣ! ΚΑΜΙΑ ΤΟΥΣ ΔΙΟΛΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ!

 

Έτσι ξαφνικά στο μέσο της νύχτας το ποίημα μου απ' όλες τις πλευρές
να πλήξει σαν τη λάμψη κεραυνού τριχαλωτού!
Κι ουδείς να προβλέψει μπορεί πού αίφνης θα κάνει να καπνίσει ο ήλιος,
Δρυ, ή κατάρτι πλοίου, ή ταπεινή παραστιά, που υγροποιείς τη χύτρα
σαν εν άστρο!
Ω ψυχή μ' ανυπόμονη! δε θα ιδρύσουμε κανένα ναυπηγείο! δε θα
σκουντήσουμε, δε θα κυλίσουμε καμιά τριήρη
Μέχρι μία τρανή Μεσόγειο στίχων οριζοντίων,
Όλη νησιά, βατή στους εμπόρους, περίβλητη απ' τα λιμάνια όλων
των λαών!
Έχουμε μι' ασχολία πιο φίλεργη να επιτελέσουμε
Απ' την επιστροφή σου, υπόμονε Οδυσσέα!
..........................................................................................................
Τίποτ' απ' όλ' αυτά! ό,τι δρόμο να πάρουμε μας ενοχλεί! σ' ό,τι σκάλα
πηδήσουμε!
Ω ψυχή μου! το ποίημα δεν είναι καν έργο των γραμμάτων που φυτεύω
σαν καρφιά, μα του λευκού που μένει πάνω στο χαρτί.
Ω ψυχή μου, δεν πρέπει να εκτελείς κανένα σχέδιο! ω ψυχή μου άγρια,
μας πρέπει να κρατιόμαστε ελεύθεροι και έτοιμοι,
Σαν τις πελώριες εύθραυστες κορδέλες των χελιδονιών όταν χωρίς φωνή
αντιλαλούν το κάλεσμα του φθινοπώρου!
Ω ψυχή μ' ανυπόμονη, ίδια ο αετός ο αδέξιος! πώς θα το κάνουμε για
να ταιριάξουμε κανένα στίχο; σαν τον αετό που δεν ξέρει να κάνει την ίδια τη φωλιά του;
Είθε ο στίχος μου μην είναι κάνας σκλάβος! μα τέτοιος π' ο αετός της θάλλασας σα
ρίχνεται σ' ένα μεγάλο ψάρι,
Κι όπου δε βλέπεις τίποτα παρ' ένα στρόβιλο λαμπρό φτερών και το πιτσίλι-
σμα τ' αφρού!






Το πρωτότυπο