Μα, πάνω απ' όλα, γράψαμε ακριβώς αυτό που είδαμε
Όσο καθαρά μπορούσαμε; Ήμασταν αρκετά
Ανεπιτήδευτοι ώστε να κλαίμε και να ουρλιάζουμε;
Καλά, τότε θα γεμίσουν τα μάτια,
Τ' αυτιά μας, τις μύτες μας και τα στόματα
Με τη λάσπη
Της λήθης. Θα μας μασήσουνε
Τα δάχτυλα μέσα στη νύχτα. Θα ακονίσουνε
Τα δόντια τους με την πένα μας. Θα σαμποτάρουν
Και τα παιδιά μας
Και την τέχνη μας.
Γιατί όταν εμείς δείχνουμε αυτό που βλέπουμε
Αυτοί διακρίνουν το αναπόφευκτο:
Δεν τους λιβανίζουμε.
Δεν τους λιβανίζουμε.
Δεν λιβανίζουμε αυτά που έχουν κάνει.
Δεν τους εμπιστευόμαστε.
Δεν πιστεύουμε αυτά που λένε.
Δε μας συγκινεί η δικιά τους επάρκεια.
Ο εξηλεκτρισμός τους.
Δε μας συγκινούν τα δικά τους εργοστάσια.
Η κάπνα τους.
Δε μας συγκινούν τα δικά τους τηλεοπτικά προγράμματα.
Οι ραδιενεργές τους διαρροές.
Βρίσκουμε τις φυλλάδες τους βαρετές.
Δε λατρεύουμε τ' αμάξια τους.
Δε λατρεύουμε τις ξανθιές τους.
Δε λατρεύουμε τα πέη τους.
Δεν έχουμε σε ιδιαίτερη εκτίμηση
Την Αναγέννησή τους.
Δε μας νοιάζει η Αγγλία τους.
Ορθά κοφτά, εμείς που γράφουμε, ζωγραφίζουμε, σκαλίζουμε, χορεύουμε
Ή τραγουδάμε,
Μοιραζόμαστε την πληροφορία και άρα τη μοίρα
Όλων των ανθρώπων
Σ' αυτή τη χώρα.
Δεν διαφέρουμε απ' αυτούς,
Δεν είμαστε ούτε πιο πάνω ούτε πιο κάτω,
Πιο έξω ή πιο μέσα.
Είμαστε το ίδιο.
Και δεν τους λιβανίζουμε.
Δεν τους λιβανίζουμε.
Δε λιβανίζουμε τις ταινίες τους.
Δε λιβανίζουμε τα τραγούδια τους.
Δεν πιστεύουμε ότι τα δικά τους δελτία ειδήσεων
Αποδελτιώνουν τις ειδήσεις.
Δεν καμαρώνουμε τον πρόεδρό τους.
Ξέρουμε γιατί ο Λευκός Οίκος είναι λευκός.
Δε βρίσκουμε τα παιδιά τους ακαταμάχητα.
Δε συμφωνούμε ότι πρέπει να κληρονομήσουν τη γη.
Τελευταία όμως άρχισες να τους βοηθάς
Να μας θάψουν. Εσύ που είπες: ο Κίνγκ ήταν απλά γυναικάς,
Ο Μάλκολμ απλά ταραχοποιός, η Σοτζύρνερ, λαϊκιά, η Χαανσμπέρι,
Προδότρα (ή πουτάνα, αναλόγως), η Φάννι Λου Χάμερ
Είχε τσαγανό, η Ζόρα Χόρστον, η Νέλα Λάρσεν, ο Τόμερ,
Η αντιδραστικιά, η πωρωμένη, η κακομαθημένη απ' τους λευκούς κολλητούς της, ο λίγος,
Η Άγκνες Σμέντλεϊ, η σπιούνα.
Σε κοιτάζω στα μάτια,
Ρίχνεις στάχτη στα μάτια σου.
Εσύ, που στέκεσαι μέσα στον τάφο
Μαζί μου. Σταμάτα αυτό που κάνεις!
Καθένας πρέπει να τραβήξει έναν.
Κοίτα με, για λίγο, στο χείλος
Του τάφου,
Γράπωσα της μάνας μου το χέρι
Το πόδι του πατέρα μου.
Εκεί είναι το χέρι του Ρόμπεσον,
Του Λάνγκστοουν ο μηρός,
Του παππού σου τα σπασμένα σαγόνια.
Κι ο αγκώνας της γυναίκας που λυνστάρανε
Αυτό που προσπαθούσες να ξεχάσεις
Της γιαγιάς σου τη μαυρίλα.
Καθένας να τραβήξει έναν πίσω στον ήλιο.
Εμείς που σταθήκαμε πάνω
Από τόσους τάφους
Γνωρίζουμε πως ό,τι και να κάνουν
Όλοι πρέπει να ζήσουμε
Ή κανείς μας.
Άλις Γουόκερ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου