Συντρόφισσες και σύντροφοι, είμαστε μόνο 43 μέρες πριν τις εκλογές στις 26 Μάη. Είναι μια μεγάλη μάχη η μάχη της Αθήνας για το πού θα πάνε τα πράματα. Είναι στραμμένα τα βλέμματα και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη διότι έχουμε μεγάλα στοιχήματα:
Τι θα γίνει με τους φασίστες και την ακροδεξιά; Τι θα γίνει με τις δυνάμεις του ρατσισμού; Τι θα γίνει μ' αυτούς που επιμένουνε στα μνημόνια και στη λιτότητα; Αν υπάρχει εναλλακτική λύση απέναντι σ' αυτά.
Κι εμείς λέμε από την αρχή: Υπάρχει εναλλακτική λύση. Ενάντια στη λιτότητα τη διαρκή. Ενάντια στους φασίστες και τους νεοναζί. Ενάντια στο ρατσισμό. Τον δρόμο των ανοίγει μια εργατική αντίσταση, ένας ολόκληρος κόσμος της νεολαίας, των μεταναστών, των κινημάτων, των γυναικών, των ΛΟΑΤΚΙ, που έχουν τη δικιά τους προοπτική. Κόντρα στον καπιταλισμό, κόντρα στην καταπίεση, κόντρα σ' αυτό το άδικο σύστημα. Έχει δείξει όλα αυτά τα χρόνια ότι μ' αυτή τη δύναμη μπορεί να αλλάξει ολόκληρη την κοινωνία. Να φέρει τα πάνω κάτω. Να βάλει τους ανθρώπους πάνω από τα κέρδη τους, τα ματωβαμμένα κέρδη τους.
Αυτή τη μάχη πάμε να δώσουμε. Η Αθήνα είναι το κέντρο αυτής της μάχης. Η Αθήνα ήτανε πάρα πολλά χρόνια σύμβολο της αντίστασης και θα παραμείνει σύμβολο της αντίστασης.
Πρώτα απ' όλα εμείς, σαν "Ανταρσία στις γειτονιές της Αθήνας" όταν πρωτομπήκαμε στο δημοτικό συμβούλιο -έκανε και την αναφορά ο Παπαδάκης- μπήκαμε μέσα από τον αέρα μιας αντιφασιστικής και αντιρατσιστικής μάχης. Εγώ θυμάμαι πρόσφυγες στα Προπύλαια να μου βάζουν το ερώτημα: «Καλά ρε Πέτρο, πώς θα βγεις εσύ δημοτικός σύμβουλος όταν κάθεσαι όλη τη μέρα εδώ μ' εμάς, που είμαστε πρόσφυγες και δεν ψηφίζουμε κιόλας; Την απάντηση την έδωσε ένας ολόκληρος κόσμος που εκτιμάει τις μάχες που δίνει το αντιρατσιστικό κίνημα.
Δέκα χρόνια μετά πού βρισκόμαστε; Ποια είναι η σημερινή μέρα; Τι συμβαίνει; Έχουμε τα Διαβατά και το Σταθμό Λαρίσης. Έχουμε το Βίτσα και τη Γεροβασίλη να κυνηγάνε τους πρόσφυγες με τον πιο αδίστακτο τρόπο και να κηρύσσουνε «κοινωνική ευαισθησία»: Εμείς είμαστε με την αλληλεγγύη, έλεγε το πρωί και ο Μουζάλας, ο πρώην υπουργός. Βγήκανε παρέλαση στην ΕΡΤ και οι δυο τους το πρωί απέναντι σ' έναν κόσμο που πραγματικά τον έχουνε μαντρώσει, από τη Μόρια μέχρι τη Σάμο και τα στρατόπεδα προσφύγων, στερημένο από δικαιώματα, στερημένο από μέλλον. Και το ονομάζουν αυτό αλληλεγγύη -που είναι ντροπή τους!
Και να στέλνουνε τα ΜΑΤ με τα δακρυγόνα και να τολμάει ο Βίτσας να λέει: Πώς τολμάνε, λέει, οι πρόσφυγες και βάζουν τα παιδιά τους «ασπίδα»; Ποιος τα λέει αυτά; Ο Νετανιάχου τα λέει! Ο ισραηλινός στρατός κατοχής τα λέει αυτά! Κι είναι ντροπή τους! Έχουνε πάρει πολλά κουσούρια με τις συνεργασίες που κάνει ο Τσίπρας αυτή τη στιγμή με το Νετανιάχου και τα πετρέλαια και τις εξορύξεις. Κι ανάμεσά σ' αυτά είναι και το άθλιο κυνηγητό των προσφύγων με τον πιο χυδαίο και τον πιο ρατσιστικό λόγο.
Και τους λέμε ότι δεν θα περάσουν αυτά. Υπάρχει ένα ολόκληρο κίνημα αλληλεγγύης απέναντί τους. Αυτά είναι που ανοίγουνε το δρόμο στη Χρυσή Αυγή. Το να βγαίνουν και να λένε ότι «θα φτιάξουμε ένα μέτωπο προοδευτικό», αλλά έχουμε στρατόπεδα συγκέντρωσης, παίζουμε και το χαρτί του ρατσισμού.
Και ταυτόχρονα είναι και μια μέρα που μας τρελάνανε με το «άβατο των Εξαρχείων» και την «εγκληματικότητα». Αυτά τα δύο χαρτιά παίξαν το 2008-2009. Την κόντρα με τη νεολαία, τους «κουκουλοφόρους», μετά την εξέγερση με τον Αλέξη Γρηγορόπουλο και το κυνηγητό των «λαθρομεταναστών». Και πραγματικά είναι κατάντια του ΣΥΡΙΖΑ να έρχεται μ' αυτή την πολιτική και να μας πουλάει ότι αυτά είναι η εναλλακτική.
Δεν είναι αυτά η εναλλακτική. Είναι ο αγώνας για ανοιχτά σύνορα, είναι οι πρόσφυγες να μπούνε μέσα στις πόλεις, μέσα στα σχολεία. Είναι οι μάχες που δώσαμε κόντρα στους φασίστες και τα επιβάλαμε σ' αυτή την πόλη και την κάναμε μια πόλη αντιφασιστική, μια πόλη αλληλεγγύης στους πρόσφυγες.
Νομίζω ότι αυτή είναι μια μεγάλη μάχη που θα τη συνεχίσουμε. Στις 18 του μήνα θα είμαστε στο Εφετείο. Δεν θέλουμε να πέσουνε στα μαλακά οι νεοναζί με τις αλλαγές που γίνονται στον ποινικό κώδικα, που πάνε να μειώσουνε τις ποινές για τους ηγέτες της εγκληματικής οργάνωσης, φωτογραφίζοντας το Μιχαλιολιάκο και την παρέα του. Και, πραγματικά, άμα θέλει να κοντράρει κανείς τον Κασιδιάρη, αυτές τις μάχες είναι που πρέπει να δίνει και όχι να υποκλίνεται. Άρα, πραγματικά, έχουμε μπροστά μας να δώσουμε αυτή τη μάχη.
Ταυτόχρονα,την ίδια περίοδο, όταν ο Μιχαλολιάκος έκανε τους ναζιστικούς χαιρετισμούς, τι είχαμε στην Αθήνα; Είχαμε δύο χιλιάδες συμβασιούχους να κάνουν κατάληψη στο Δήμο Αθήνας! Και ήμασταν μαζί τους. Ήτανε μια τεράστια μάχη, αυτά που λέει η Λαμπρινή η Θωμά «τα μικρά», για μένα είναι τεράστια: είναι το δικαίωμα στη δουλειά, το δικαίωμα στη ζωή, ενάντια σ' ένα σύστημα που τη στερεί. Οι αγώνες που γίνονται, είτε στον 9.84, είτε στην καθαριότητα, που συνεχίζουνε σήμερα, είναι κλειδί για το πώς θα πάμε μπροστά. Δεν θυσιάζουμε τίποτα για τα ματωμένα πλεονάσματά τους και, πραγματικά, μ' αυτό τον κόσμο είναι που πάμε μπροστά.
Το
ψηφοδέλτιό μας είναι γεμάτο από τέτοιο
κόσμο. Η Πολιτική Αγωγή, οι μετανάστες,
ο Λαμίν Καμπά, ο Τζακίρ Χουσεΐν από
το Μπαγκλαντές, οι συντρόφισσες, η
Μιλούση από την Αλβανία. Είναι μεγάλη
μας τιμή που βρίσκονται μέσα σ' αυτό το
ψηφοδέλτιο. Το ότι ο Καμπαγιάννης, ο
Παπαδάκης και ο Ζώτος είναι στο ψηφοδέλτιο
δείχνουνε τη δύναμη αυτού του αγώνα που
δώσαμε κι απ' τη δικιά μας τη μεριά. Δεν
είναι ο Πέτρος Κωνσταντίνου, είναι η
ΚΕΕΡΦΑ, είναι η Πολιτική Αγωγή στη Δίκη,
είναι ένα εργατικό κίνημα που έκανε
απεργίες κόντρα στους χρυσαυγίτες και
δεν τους άφησε να κάνουνε τη Δίκη αυτό
το οποίο θα θέλανε, αλλά τους στήσαμε
κυριολεκτικά απέναντι να απολογούνται
επί τέσσερα χρόνια. Αυτή είναι η δύναμη
που έχουμε.
Και δεν περιορίζεται σ' αυτό. Εγώ κοιτάω σ' αυτή την αίθουσα κι αν αρχίσω να λέω ονόματα θυμάμαι και αγώνες.
Βλέπω τους ανθρώπους από την κοινωνική πολυκατοικία Μπουμπουλίνας 36, οικογένειες με παιδιά, που θέλαν να τους πετάξουνε έξω. Και είναι ενάμισι χρόνο μετά τη μάχη που δώσαμε ακόμα μέσα σ' αυτή την κοινωνική δομή και είμαστε πάρα πολύ περήφανοι ότι δίνουμε μάχες αυτού του τύπου. Την ώρα που το AirBNB και ο Καμίνης ασχολιότανε με το πώς θα αναβαθμίσει το ιστορικό και εμπορικό κέντρο κι έδωσε τα εκατομμύρια εκεί, εμείς υπερασπίζαμε αυτές τις δομές γιατί είναι δομές για τις ανάγκες των απλών ανθρώπων.
Είναι εδώ μαζί μας χειροτέχνες, ρακοσυλλέκτες. Σε ποιον ανήκουν οι δρόμοι της πόλης; Ο Καμίνης, ο Μπακογιάννης, ο Γερουλάνος κι όλη αυτή η παρέα θέλουν να τα πουλήσουν όλα! Ιδιωτικοποίηση. Εμείς λέμε ότι ανήκουν στον απλό κόσμο. Οι μουσικοί του δρόμου κι οι λατερνατζήδες κι όλος αυτός ο κόσμος, ναι, μπορεί να είναι εκεί! Η «καθαρή Αθήνα» δεν μπορεί να είναι το όραμα το δικό μας. Η Ντόρα Μπακογιάννη είχε βάλει το «καθαρή συμμαχία» πάνω στα τέτοια της. Γιατί πώς το «καθαρό» δεν συμπεριλαμβάνει εργάτες καθαριότητας. Συμπεριλαμβάνει άφθονο ρατσισμό, φουλ υπέρ των πλούσιων και των επιχειρηματιών, όλα τα άλλα τους βρωμάνε, τους ξινίζουνε: οι μικροπωλητές... Τους ξινίζουν οι φτωχοί. Αυτό είναι το πρόβλημά τους. Είναι μία κλίκα πλούσιων, κακομαθημένων, αδίστακτων που το πρώτο πράγμα που θυμούνται και το τελευταίο διαρκώς: «Φέρτε αστυνομία!», «Τα Εξάρχεια: άβατο!», «Οι δρόμοι: τους καταλάβανε», ενώ τα τραπεζοκαθίσματα και όλα τα άλλα δεν καταλάβανε τίποτα.
Και άρα πραγματικά είναι μια μεγάλη αυτή την οποία δίνουμε με όλον αυτό το φτωχόκοσμο και είμαστε πολύ υπερήφανοι που αυτός ο κόσμος είναι μέσα σ' αυτό το ψηφοδέλτιο. Είναι ψηφοδέλτιο αντίστασης και μάχης. Και πάμε σ' αυτόν τον ένα ενάμισι μήνα που έχει μείνει να τις ολοκληρώσουμε αυτές τις μάχες. Θέλουμε ισχυρή παρουσία της Ανταρσίας στις γειτονιές της Αθήνας και στο δημοτικό συμβούλιο και στα κοινοτικά συμβούλια. Αυτό σημαίνει ότι σ' αυτόν τον ενάμισι μήνα τον κόσμο με τον οποίο παλέψαμε μαζί, τους εκπαιδευτικούς -βλέπω και τέως διευθυντές εδώ, απ' το 39- με όλον αυτό τον κόσμο.
Πραγματικά πρέπει να έχουμε δυνατή παρουσία στις γειτονιές. Να μιλήσουμε σε όλον αυτό τον κόσμο που είναι αγανακτισμένος από τους συμβιβασμούς που έχει κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Για τα μεγάλα. Ένας ολόκληρος κόσμος βλέπει και τρελαίνεται το τι σημαίνουνε οι τεράστιες κωλοτούμπες. Θυμόμαστε πάρα πολύ καλά πώς το ΟΧΙ έγινε ένα τεράστιο ΝΑΙ για τα συμφέροντα αυτά. Ξέρουμε τι σημαίνουνε οι εξορμήσεις: Βαλκάνια, Μέση Ανατολή. Πολεμικοί εξοπλισμοί σημαίνουνε. Κι όλα αυτά θρυμματίζουνε κάθε δυνατότητα να έχουμε παιδικούς σταθμούς, ΚΑΠΗ, γηροκομεία, παιδικές χαρές. Τελειώνουν οι κοινωνικές ανάγκες. Άρα με αυτόν τον κόσμο που μαζικά ζει σε αυτήν την πόλη έχουμε να του εμπνεύσουμε την ελπίδα, να του δώσουμε την προοπτική ότι αυτή θα γίνουνε με οργανωμένους αγώνες, με την εργατική τάξη μπροστά. Θέλουμε τα σωματεία μας να είναι αυτά τα οποία μπαίνουνε και παλεύουνε κι αναγκάζουνε τους δημάρχους να μην τα δίνουνε όλα στους πλούσιους και τους επιχειρηματίες, αλλά να τα δίνουν για τις ανάγκες μας.
Αυτό είναι το δικό μας όχημα. Αυτή, η συλλογική δύναμη. Και είναι μια δύναμη που έχει πλειοψηφία τις γυναίκες. Είναι μεγάλη μας υπερηφάνεια το ότι μπήκαμε στην απεργιακή 8 Μάρτη, ότι στην καθαριότητα του Δήμου της Αθήνας -σεισμός!- το ότι έγινε εκδήλωση-συζήτηση για το βιβλίο της Μαρίας της Στύλλου «Η Πάλη για την Απελευθέρωση των Γυναικών». Για μένα είναι το πιο σημαντικό γεγονός που έχω δει όλα αυτά τα χρόνια από τους αγώνες, το πώς αλλάζουν οι συνειδήσεις, πώς έρχονται τα πάνω κάτω. Ένας χώρο που τον είχανε δοσμένο στη Χρυσή Αυγή να είναι ένας χώρος που ο κόσμος συζητάει για την απελευθέρωση, ενάντια στο σεξισμό με τον πιο ισχυρό τρόπο. Άρα πραγματικά έχουμε τη δύναμη, την ελπίδα ότι αυτός ο κόσμος μπορεί να σπάει την καταπίεση. Μπορεί να ανοίγει δρόμους.
Έχουμε τις αλλαγές στον ποινικό κώδικα. Αυτή η υπόθεση με τους βιασμούς και η απόπειρα ο ορισμός να μην είναι το «Όχι», το «χωρίς συναίνεση είναι βιασμός» είναι φρίκη! Το να φτάνει εκεί το υπουργείο Δικαιοσύνης και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα καμπανάκι. Είναι η ώρα να μιλήσουμε ότι αν θέλουμε να τα παλέψουμε όλα αυτά σημαίνει να λέμε τα πράματα με το όνομά τους: το «Δεν θέλω» σημαίνει «Δεν θέλω» και αυτό είναι που οφείλει να αναγνωρίσει και το ίδιο το δικαστήριο. Όμως είναι ένα καμπανάκι μεγάλο για το τι έχουμε να παλέψουμε. Δεν θέλουμε μέσα σ' αυτή την κρίση τα βάρη να πέφτουνε πάνω στις εργαζόμενες γυναίκες. Η θέση τους είναι μέσα στην παραγωγή, η θέση τους είναι μέσα στους αγώνες κι όχι στην κουζίνα, όχι στο πλυντήριο, όχι στο να είναι αυτές οι οποίες ανατρέφουνε το παιδί και το γέρο και τη γερόντισσα. Αυτά είναι οι κοινωνικές δομές.
Άρα πραγματικά μιλάμε ότι μπροστά μας είναι όλοι αυτοί αγώνες που έχουμε να δώσουμε και το να βρεθούνε γυναίκες και άντρες, άνθρωποι αυτού του ψηφοδέλτιου μέσα στο δημοτικό συμβούλιο για μας είναι το σημείο με το οποίο θα ξαναγυρνάμε διαρκώς στην ίδια σχέση. Εμείς έχουμε σχέση δημοκρατίας άμεσης με τον κόσμο που παλεύει από τα κάτω. Εκεί είναι η αναφορά μας. Εκεί λογοδοτούμε. Πρώτα απ' όλα σ' αυτό τον κόσμο. Στις ελπίδες του, στις προσδοκίες του, στις ανάγκες να οργανώνει την απεργία ή την κινητοποίηση να έρχονται οι πρόσφυγες από τα καμπ μέσα στην πόλη. Σε όλα αυτά λοιπόν δηλώνουμε παρόντες. Εκεί που δηλώνουμε απόντες είναι στη συναίνεση με τους δημάρχους που ετοιμάζονται να βάλουν τα ωραία κουστουμάκια και να τα βρούνε με τα μεγάλα συμφέροντα, είτε λέγονται Ηλιόπουλοι, είτε λέγονται Μπακογιάννηδες. Θα μας βρούνε απέναντι! Και χρειάζεται να μας βρούνε απέναντι με δύναμη. Τη χτίσαμε εννιά χρόνια, μπορούμε πραγματικά όλο το επόμενο διάστημα να την έχουν μπροστά τους. Μια κόκκινη σφήνα στην καρδιά του συστήματος! Αυτό είναι η Ανταρσία στις γειτονιές της Αθήνας, θα τη στηρίξουμε για να πάμε σε μια καινούρια νίκη.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου