Πώς παλεύουμε το σεξισμό

Mαρία Στύλλου

H πάλη ενάντια στο σεξισμό είναι δεμένη με τη σύγκρουση ενάντια στην εκμετάλλευση υποστηρίζει η Mαρία Στύλλου.

Η κυρίαρχη ιδεολογία υποστηρίζει ότι η βία ενάντια στις γυναίκες δεν έχει να κάνει με την καταπίεση των γυναικών, έχει να κάνει με την «πτώση» των ηθών. Συνήθως , λέει αυτή η αντίληψη, αυτοί που χρησιμοποιούν τη βία ή βιάζουν τις γυναίκες, είναι άτομα περιθωριακά και οι γυναίκες- θύματα κάποιες «ελαφρές» και με χαμηλή ηθική. Οι στατιστικές βέβαια επιβεβαιώνουν το αντίθετο. Η βία και οι βιασμοί στην πλειοψηφία τους δεν είναι ανάμεσα σε δύο αγνώστους, αλλά μεταξύ γνωστών και τις περισσότερες φορές μέσα στην οικογένεια.

Στις 25 Νοέμβρη, μέρα ενάντια στην βία κατά των γυναικών, έγινε μια μεγάλη διαδήλωση στην Ρώμη όπου συμμετείχαν 100.000 άτομα, με κεντρικό σύνθημα «Σταματήστε την βία στις γυναίκες». Στο κέντρο αυτής της κινητοποίησης βρέθηκαν συνδικάτα, κινήσεις και συλλογικότητες που δίνουν την μάχη ενάντια στην κυβέρνηση του Πρόντι και τις αλλαγές στο Ασφαλιστικό. Γυναίκες που πρωτοστάτησαν στα συλλαλητήρια ενάντια στην αμερικάνικη βάση της Βιντσένζα και ξαναετοιμάζουν νέο συλλαλητήριο στις 15 Δεκέμβρη. Είναι η απόδειξη ότι δεν είναι άλλες οι γυναίκες που γίνονται θύματα σεξιστικής βίας και άλλες οι γυναίκες που παλεύουν ενάντια στον πόλεμο και στο Ασφαλιστικό.

Οι γυναίκες συνεχίζουν να καταπιέζονται μέσα στον 21ο αιώνα, οι μισθοί τους να είναι στα 2/3 των μισθών των αντρών και πρόσφατα σε όλη την Ευρώπη δέχονται την επίθεση των αλλαγών στο Ασφαλιστικό.

Το εργατικό κίνημα μέσα από μια σειρά κατακτήσεις μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, είχε εξασφαλίσει ότι οι γυναίκες με παιδιά μπορούσαν να βγουν στην σύνταξη νωρίτερα από τους άντρες. Στην Ελλάδα οι αλλαγές του Ασφαλιστικού προβλέπουν ότι σταδιακά τα όρια των γυναικών θα εξισωθούν μ’ αυτά των αντρών. Η δικαιολογία είναι διπλή: αφενός ότι «εξίσωση υπάρχει στην πραγματικότητα» και άρα δεν υπάρχει λόγος θετικών διακρίσεων υπέρ των γυναικών και αφετέρου ότι όσο πιο αργά βγαίνει η γυναίκα στην σύνταξη, τόσο μεγαλώνει και η απελευθέρωσή της. Οι διάφοροι Σαρκοζί κόπτονται για να μην γυρίσει η γυναίκα στο σπίτι.

Όσο και να προσπαθεί η κυρίαρχη ιδεολογία να χρησιμοποιήσει την ψεύτικη «απελευθέρωση» για να επιβάλει την ψεύτικη «ισότητα», οι γυναίκες συνεχίζουν να είναι αντικείμενα σωματικής βίας και καταπίεσης.

Σεξισμός και αγορά

Στην Αμερική κυκλοφορεί ένα πολύ χρήσιμο βιβλίο γραμμένο από την Αριελ Λεβύ, δημοσιογράφο στη Ν.Υόρκη που έχει τον τίτλο «Γυναικεία σοβινιστικά γουρούνια, η κουλτούρα της πρόκλησης».

Η ίδια η συγγραφέας ανήκει στην γενιά των γυναικών που βγήκαν κερδισμένες από τις συγκρούσεις της δεκαετίας του ’60. Παρόλα τα βήματα που έγιναν τότε, η ίδια αμφισβητεί την άποψη ότι υπάρχει πραγματική ισότητα:

 «Ακόμα περισσότερο», υποστηρίζει, «τις σεξουαλικές ελευθερίες που κέρδισε τότε το γυναικείο κίνημα, όχι μόνο τις απορρόφησε ο καπιταλισμός, αλλά προσπαθεί να τις μετατρέψει σε εμπόρευμα που το πουλάει ξανά στην αγορά... Ο νέος κόσμος είναι πολύ ευάλωτος σε λανθασμένες αντιλήψεις για τη σεξουαλικότητα και τι σημαίνει να είσαι γυναίκα. Νομίζουν ότι αυτό σημαίνει επίδειξη, ψεύτικα μεγάλα στήθη, στριπτίζ και pole dancing».

Προς αυτή την κατεύθυνση έχουν ενορχηστρώσει τις προσπάθειες τους οι πολυεθνικές των καλλυντικών και της μόδας, περιοδικά όπως το Playboy και μεγάλα κανάλια.

Οι εταιρίες καλλυντικών, εσωρούχων και ρούχων κάνουν τεράστιες διαφημιστικές καμπάνιες με κέντρο όχι πραγματικές γυναίκες βέβαια, ούτε γυναίκες «πρότυπα θηλυκότητας» σύμφωνα με τις παραδοσιακές σεξιστικές συνταγές, αλλά σεξουαλικά αντικείμενα σύμφωνα με τα νέα πρότυπα της «πρόκλησης» και της πλαστικής «απελευθέρωσης».

Με σύνθημα «shop until you drop» (ψώνισε μέχρι τελικής πτώσης), οι διαφημιστικές καμπάνιες χρησιμοποιούν σκηνές και πρότυπα από τη βιομηχανία του σεξ. Γυναίκες που χορεύουν γύρω από ένα στύλο (pole dancing), γυναίκες που κάνουν στριπτίζ για να δείξουν την τελευταία μόδα του στρινγκ που φοράνε.

Το Playboy, το περιοδικό των αντρικών φαντασιώσεων με τα λαγουδάκια και τα ολόσωμα γυμνά γυναικεία μοντέλα, υποστηρίζει ότι οι γυναίκες δεν πρέπει να φοβούνται να εμφανίζονται και να προβάλλονται σαν σεξιστικά πρότυπα, γιατί αυτό είναι αναγνώριση της δύναμης τους και της «απελευθέρωσης» τους. Υποσημείωση: τη διεύθυνση του Playboy την έχει αναλάβει η κόρη του αρχικού εκδότη Χιου Χέφνερ και έχει φτιάξει ολόκληρο τμήμα με γυναίκες που μελετάνε τη «γυναικεία συμπεριφορά και προτιμήσεις».

Σε ένα σημείο του βιβλίου της η Αριέλ Λεβύ περιγράφει τη συνέντευξη που έκανε με τον παραγωγό ενός σίριαλ που προβάλλεται στην τηλεόραση πολύ αργά το βράδυ και έχει τίτλο «Τα κορίτσια αγρίεψαν». Σε αυτό το σίριαλ παρουσιάζεται μια παρέα κοριτσιών που κάνει ομαδικό στριπτίζ και στη συνέχεια το ρίχνουν στο σεξ. Το σίριαλ είναι τόσο κυνικό ώστε στο τέλος αποκαλύπτεται ότι τα κορίτσια το «έκαναν» για να κερδίσουν ένα καπέλο καουμπόυ.

Σε πολλά από αυτά τα σίριαλ οι κοπέλες φοράνε μπλουζάκια διακοσμημένα είτε με το κουνελάκι του Playboy είτε με τη λέξη Πορνοστάρ.

Στη συνέντευξη προς την Αριέλ, οι υπεύθυνοι της εκπομπής υποστήριξαν ότι η «κουλτούρα της πρόκλησης» δεν σημαίνει το τέλος του φεμινισμού αλλά την επιβεβαίωση ότι βρισκόμαστε μπροστά στην ολοκλήρωση των στόχων του. Αν ο χαρακτηρισμός «ανδρικό σοβινιστικό γουρούνι» αναφερόταν σε άντρες που αντιμετώπιζαν τις γυναίκες σαν ένα κομμάτι κρέας, μπορούμε να αντιπαραθέσουμε το «γυναικεία σοβινιστικά γουρούνια», σε γυναίκες που μετατρέπουν σε σεξουαλικό αντικείμενο άλλες γυναίκες ή ακόμα τον ίδιο τους τον εαυτό.

Είναι σαφές ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια ακόμα ιδεολογική επίθεση που προσπαθεί να πείσει τις γυναίκες να αποδεχθούν ότι είναι σεξουαλικά αντικείμενα και αυτός είναι ο μόνος δρόμος προς την επιτυχία. Είτε για να πάρεις δώρο ένα καπέλο καουμπόυ όπως στο σίριαλ «Τα κορίτσια αγρίεψαν», είτε για να ξεφεύγεις στη φαντασία σου από τη μιζέρια της ανεργίας και των 500 ευρώ μισθό.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η βία ενάντια στις γυναίκες, οι βιασμοί και η σεξουαλική παρενόχληση δεν έχουν να κάνουν ούτε με την ανθρώπινη φύση ούτε με μια παγκόσμια αντρική συνωμοσία, αλλά με την προσπάθεια της άρχουσας τάξης να αποδεχθούν γυναίκες και άντρες τη μοίρα τους σαν εμπόρευμα.

Εκμετάλλευση και Οικογένεια

Η ρίζα της γυναικείας καταπίεσης μέσα στον καπιταλισμό βρίσκεται στο ρόλο της οικογένειας στην αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης. Οι καπιταλιστές σαν σύνολο έχουν ανάγκη από υγιείς, μορφωμένους και πειθαρχημένους εργάτες που θα μπορούν να τους εκμεταλλεύονται και να ανεβάζουν τα κέρδη τους.

Στις πρώιμες φάσεις του καπιταλισμού, η πατριαρχική οικογένεια των αγροτών διαλύεται και αυτό που την αντικαθιστά είναι μια καινούργια εργατική τάξη, όπου γυναίκες, άντρες και παιδιά ζουν όλοι μαζί σε ξενώνες που είχαν τα πράγματα τους και πήγαιναν μόνο για ύπνο ενώ το μεγαλύτερο μέρος του εικοσιτετραώρου ζούσαν και δούλευαν στα εργοστάσια «από την αυγή μέχρι τα άγρια μεσάνυχτα».

Μετά την αρχική συσσώρευση, οι καπιταλιστές καταλαβαίνουν ότι κινδύνευαν να χάσουν «τη χήνα που γεννάει τα χρυσά αυγά». Η αναπαραγωγή της εργατικής τάξης έμενε στο τυχαίο, κι αυτό σήμαινε ότι γεννούσε προβλήματα στον ρυθμό συσσώρευσης. Έτσι το βάρος της αναπαραγωγής, του μεγαλώματος των παιδιών και το κράτημα του σπιτιού πέρασε μέσα στην οικογένεια και συγκεκριμένα στη γυναίκα.

Το «βασίλειο» της γυναίκας έγινε το σπίτι και η εξάρτηση της άμεση από το μεροκάματο του άντρα της.

Η καταπίεση δεν είναι μόνο υλική, αλλά ενισχύεται με μια σειρά ιδεολογήματα. Γι’ αυτό η καταπίεση δεν σταματά όταν η γυναίκα δουλεύει έξω από το σπίτι, είτε αποφασίζει να έχει παιδιά είτε όχι. Υλικές και ιδεολογικές πιέσεις λειτουργούν μαζί για να κρατάνε τους μισθούς των γυναικών κάτω απ’ αυτούς των αντρών.

Όταν μιλάμε για την ιδεολογία της καταπίεσης, χρειάζεται να θυμόμαστε αυτό που υποστήριζε ο Μαρξ ότι «οι κυρίαρχες ιδέες είναι οι ιδέες της κυρίαρχης τάξης». Η ιδεολογία της καταπίεσης δεν ξεπηδάει γενικά από τους άντρες όπως υποστηρίζει η «κοινή λογική» και ανάμεσα τους και διάφορες φεμινιστικές οργανώσεις, αλλά επιβάλλεται από τα πάνω. Ο τρόπος που γυναίκες και άντρες της εργατικής τάξης συνδέονται μεταξύ τους, δεν καθορίζεται μόνο από τις υλικές συνθήκες που ζούνε αλλά και από τις ιδέες που επικρατούν σε μια δεδομένη στιγμή.

Στη διάρκεια του 19ου αιώνα εδραιώθηκε το μοντέλο της οικογένειας με τη γυναίκα στο σπίτι και αυτή η εδραίωση συνδυάστηκε με την άνοδο της λεγόμενης «Βικτωριανής ηθικής» από τη βασίλισσα της Αγγλίας Βικτωρία, καθώς η χώρα οδηγός των εξελίξεων στον καπιταλισμό τότε ήταν η Βρετανία. Κάθε παρέκκλιση από αυτή τη σχέση έγινε είτε «αμαρτία» είτε «ανωμαλία».

Γι’ αυτό η καταπίεση δεν σταματά όταν η γυναίκα δουλεύει έξω από το σπίτι, είτε αποφασίζει να έχει παιδιά είτε όχι. Υλικές και ιδεολογικές πιέσεις λειτουργούν μαζί για να κρατάνε τους μισθούς των γυναικών κάτω απ’ αυτούς των αντρών.

Έχει ο καιρός γυρίσματα

Ο 20ος αιώνας είναι ο αιώνας των μεγάλων ταξικών συγκρούσεων και των εργατικών επαναστάσεων. Σ’ αυτές πήραν ενεργό ρόλο οι γυναίκες, όχι σαν σύζυγοι και μάνες, αλλά συλλογικά σαν εργάτριες που πάλευαν να αλλάξουν τη ζωή τους.

Η Ίρις Καλκάνη στο βιβλίο της με τίτλο «Εκείνο το πρωί» περιγράφει την  απεργία των εργατριών στην Κλωστοϋφαντουργία του Ρετσίνα στον Πειραιά το 1892:

«Οι υφάντριες αμύνθηκαν αυθόρμητα και ανοργάνωτα στην προσπάθεια του εργοδότη τους να τους μειώσει κατά 20% περίπου το ποσό της μικρής τους αμοιβής που ακόμα και ολόκληρη δεν επαρκούσε για  την συντήρηση τους.

Αποτελεί όμως η απεργία τους ορόσημο στην ιστορία του εργατικού κινήματος της χώρας, όχι μόνο γιατί είναι η πρώτη μαζική κινητοποίηση εργατριών, αλλά και γιατί η τόλμη και ο δυναμισμός των υφαντριών που απεργήσανε  έδωσε νέα ώθηση στους αγώνες της εργατικής τάξης του τέλους του περασμένου (19ου) αιώνα».

Το έργο του Κεν Λόουτς «Ψωμί και Τριαντάφυλλα», έχει πάρει τον τίτλο του από το πανό που κατέβασαν στην απεργία τους οι εργάτριες της Κλωστοϋφαντουργίας Λόρενς στη Μασαχουσέτη το 1912. Οι αρχές του προηγούμενου αιώνα είναι γεμάτες από απεργίες και αγώνες εργατριών για ανθρώπινα μεροκάματα, για συμμετοχή στα συνδικάτα, ενάντια στις συνθήκες μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς που τις αντιμετώπιζαν σαν άτομα δεύτερης κατηγορίας.

Οι εξελίξεις στον καπιταλισμό στον 20ο αιώνα άλλαξαν την εργατική οικογένεια και μαζί τα στερεότυπα που υπήρχαν για τις γυναίκες. Η οικογένεια με την παλιά μορφή, τη διευρυμένη οικογένεια με γιαγιάδες και παππούδες που πρόσεχαν τα μικρά παιδιά, εξαφανίστηκε.  Γυναίκες και άντρες δουλεύουν έξω από το σπίτι και η φύλαξη των παιδιών πέρασε σε baby-sitters και σε παιδικούς σταθμούς. Το καπιταλιστικό κράτος για να κρατήσει το ρόλο που έπαιζε η εργατική οικογένεια στη συσσώρευση, αναγκάστηκε να προσαρμοστεί στις αλλαγές. Δημόσια σχολεία και νηπιαγωγεία, παιδικοί σταθμοί, οικογενειακά επιδόματα για άντρες και γυναίκες.

Αυτές οι αλλαγές δεν έγιναν με «συμφωνία κυριών», αλλά μέσα από αγώνες και εξεγέρσεις. Οι γυναίκες διεκδικούσαν όχι μόνο τους ίδιους μισθούς με τους άντρες αλλά και δωρεάν έκτρωση και αντισύλληψη. Το σύνθημα «Το σώμα μας, μας ανήκει», που φώναζαν οι γυναίκες στα μεγάλα συλλαλητήρια στις αρχές του ’70, ανάγκασαν τις κυβερνήσεις να αναγνωρίσουν το διαζύγιο και την έκτρωση. Στην Ιταλία και τα δυο ήταν παράνομα. Όποιος έχει δει το έργο «Διαζύγιο αλά ιταλικά» θυμάται ότι το μόνο που έμενε στον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι (σαν πρωταγωνιστή της ταινίας) για να χωρίσει με τη γυναίκα του ήταν να την σκοτώσει –πράγμα που έκανε. Το διαζύγιο και οι εκτρώσεις στην Ιταλία έγιναν νόμιμα μετά από δυο τεράστια δημοψηφίσματα στις αρχές της δεκαετίας του 70. 

Την ίδια περίοδο σε μια σειρά χώρες δημιουργήθηκαν «Κέντρα Οικογενειακού Προγραμματισμού» που έδιναν συμβουλές και χορηγούσαν δωρεάν αντισύλληψη (χάπια, σπιράλ, προφυλακτικά κλπ).

Στο βιβλίο «Φεμινισμός και εργασία στην Ελλάδα σήμερα», η Ίρις Καλκάνη περιγράφει  πότε έγιναν αυτές οι αλλαγές στην Ελλάδα:

«Η μεγάλη αλλαγή για τις γυναίκες έρχεται στα 1975, αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας. Στο Σύνταγμα, που θεσπίζεται τη χρονιά αυτή αναγνωρίζεται πως οι άνθρωποι ανεξάρτητα από το φύλο πρέπει να αμείβονται ίσα για ίσης αξίας δουλειά. Για πρώτη φορά αναγνωρίζεται επίσημα, ρητά πια και με σαφήνεια, πώς όλοι οι πολίτες - άντρες και γυναίκες- είναι ίσοι και το δικαίωμα της εργασίας αναγνωρίζεται σαν δικαίωμα όλων των πολιτών».

Αυτές οι αλλαγές, παρόλο που έγιναν με το σταγονόμετρο, ήταν αποτέλεσμα της ανάπτυξης του εργατικού κινήματος και της ριζοσπαστικοποίησης μετά την πτώση της Χούντας.Για πρώτη φορά δημιουργήθηκαν και στην Ελλάδα γυναικείες κινήσεις και οργανώσεις.

Το ΠΑΣΟΚ όταν κέρδισε τις εκλογές το 1981 υποσχέθηκε ότι θα προχωρήσει γρήγορα σε μέτρα που θα εξασφάλιζαν την ισότητα που πρόβλεπε το Σύνταγμα. Το πρόγραμμά του έγραφε ότι: «Για τη βελτίωση της ισότητας ουσιαστικός στόχος είναι η εξασφάλιση της πλήρους και αποδοτικής απασχόλησης κάτω από συνθήκες ισότητας και εύρεσης απασχόλησης, στην αμοιβή εργασίας και στην εξέλιξή της..». Στο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ για την τετραετία 1985-89 αναφέρεται ότι προγραμματίζονται:

α) Ο οικογενειακός προγραμματισμός δωρεάν και σε πανελλαδική κλίμακα από τα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων και τα κέντρα υγείας στα πλαίσια του ΕΣΥ.

β) Η προστασία της ψυχικής και σωματικής υγείας της γυναίκας στην κύηση, στον τοκετό, στην τεχνητή διακοπή.

γ) Μέτρα πολιτικής προστασίας της γυναίκας ενάντια στην βία.

Οι εφημερίδες της εποχής θριαμβολογούν και παρουσιάζουν την Ελλάδα σαν τον παράδεισο των γυναικών. Όμως απ’ όλες τις υποσχέσεις, οι περισσότερες δεν μπήκαν ποτέ σε εφαρμογή και όσες μπήκαν φρόντισαν οι επόμενες κυβερνήσεις, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ, να τις πάρουν πίσω. Και την ισότητα στους μισθούς και το Ασφαλιστικό και τη δωρεάν έκτρωση και αντισύλληψη. Οι μόνες αλλαγές που υπάρχουν ακόμα είναι στο οικογενειακό δίκαιο.

Όπως σχολιάζει  η Ίρις Καλκάνη στο βιβλίο της:

«Η εφαρμογή της ισότητας είναι δαπανηρή. Η διάσταση που υπάρχει και συντηρείται ανάμεσα σε θεωρία και πράξη στον τομέα της εργασίας, οφείλεται κυρίως, στο οικονομικό κόστος της εφαρμογής της ισότητας, ιδιαίτερα στη μισθωτή εργασία. Κι αυτό, γιατί κύριο χαρακτηριστικό της μορφής αυτής της απασχόλησης, στα πλαίσια του κοινωνικοοικονομικού μας συστήματος, είναι το κέρδος του εργοδότη από την εργατική δύναμη των εργαζομένων και ακόμη και η προσπάθεια να δημιουργηθούν συνθήκες ανταγωνισμού μεταξύ τους».

Η δεκαετία του ’80 σήμανε την επίθεση στις κατακτήσεις της εργατικής τάξης και των γυναικών σε παγκόσμιο επίπεδο, με πρωταγωνιστές τη Θάτσερ στη Βρετανία και το Ρήγκαν στις ΗΠΑ. Η επίθεση ήταν  οικονομική, πολιτική και ιδεολογική. Με σύνθημα «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια», παραεκκλησιαστικές οργανώσεις στις ΗΠΑ οργάνωναν παραστρατιωτικές ομάδες και την έπεφταν σε κλινικές που έκαναν εκτρώσεις και λίντσαραν τις γυναίκες και το νοσηλευτικό προσωπικό. Ο καπιταλισμός κινιόταν σε τεντωμένο σκοινί. Από τη μια οι γυναίκες μαζικά στην παραγωγή και από την άλλη οι ιδέες ότι η γυναίκα είναι για το σπίτι.

Η πλήρης κοινωνικοποίηση της αναπαραγωγής απαιτεί επενδύσεις που το καπιταλιστικό σύστημα δεν είναι διατεθειμένο να κάνει παρά μόνο σε περίοδο ανάπτυξης. Στα χρόνια της μεγάλης επίθεσης του νεοφιλελευθερισμού, οι πρώτοι στόχοι στο κύμα περικοπών των κοινωνικών δαπανών ήταν και παραμένουν όλες οι υπηρεσίες που διευκολύνουν τις γυναίκες, παιδικοί σταθμοί ιδιωτικοποιούνται, ΚΑΠΗ καταργούνται, τα βάρη γυρίζουν πίσω στις πλάτες της εργατικής οικογένειας που γίνεται ξανά ο «ιδιωτικός ΟΑΕΔ» για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης. Η οικογένεια συνεχίζει να είναι απαραίτητη για τη συσσώρευση, οι κυβερνήσεις παίρνουν πίσω τους νόμους υπέρ των γυναικών, και ενώ οι γυναίκες είναι πια το 50% της εργατικής τάξης, οι συνθήκες που δουλεύουν και οι ιδέες που κυριαρχούν ενισχύουν την καταπίεση τους .

Στην Ελλάδα, για να κρατήσουν αυτό το καθεστώς για τις γυναίκες, χρησιμοποιούν διάφορες αντιδραστικές ομάδες που έχουν σαν στόχο «τη στήριξη της ελληνικής οικογένειας». Κάθε είδους φασισταριά, από τον Καρατζαφέρη, τον Χριστόδουλο και τον Παπαθεμελή, υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα κινδυνεύει από την υπογεννητικότητα. Το επιχείρημα της υπογεννητικότητας δεν είναι μόνο πιπίλα στα στόματα των εθνικιστών αλλά  βούτυρο στο ψωμί του Μαγγίνα για να φορτώσει τις ευθύνες για την κρίση των Ασφαλιστικών Ταμείων στις πλάτες των εργαζόμενων που «δεν κάνουν περισσότερα παιδιά». Για να ανεβάσει τα συντάξιμα χρόνια, για να καλύψει τα ελλείμματα των Ταμείων.

Στα σχολεία, δημοτικά και γυμνάσια, δεν έχουν βάλει ποτέ μαθήματα που ενημερώνουν για τις σεξουαλικές σχέσεις και έτσι να διαπαιδαγωγούνται τα νέα παιδιά. Αντίθετα, αφήνουν όλων των ειδών τις αντιδραστικές εκπομπές να καλύπτουν αυτό το κενό. Να γεμίζουν τα μυαλά των νέων ανθρώπων με σκουπίδια και με φόρμουλες όπως αυτά που περιγράφει η Αριελ Λεβύ στο βιβλίο της «Γυναικεία Σοβινιστικά Γουρούνια- η Κουλτούρα της Πρόκλησης».

Γι' αυτό, η πάλη ενάντια στην καταπίεση των γυναικών σήμερα έχει πολλούς και χειροπιαστούς άμεσους στόχους και διεκδικήσεις που πρέπει να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των αγώνων των γυναικών και των συνδικάτων. Η απαίτηση να μην καταργηθούν οι λεγόμενες «πρόωρες» συνταξιοδοτήσεις των γυναικών, για να εξασφαλιστούν δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες για τα παιδιά και τους ηλικιωμένους όπως βρεφονηπιακοί σταθμοί, «Βοήθεια στο σπίτι» κλπ, για να υπάρξει σεξουαλική ενημέρωση και παροχή υπηρεσιών ιδιαίτερα στους νέους και τις νέες. Όλα αυτά πάνε χέρι χέρι με την αντίσταση στα αντιδραστικά ιδεολογήματα και τις σεξιστικές επιθέσεις. Αλλά πάνε επίσης χέρι με χέρι με την αντικαπιταλιστική προοπτική για μια άλλη κοινωνία. 

Ρώσικη Επανάσταση 

Στα 90 χρόνια από τη Ρώσικη Επανάσταση χρειάζεται να θυμηθούμε ότι «Η επανάσταση είναι η γιορτή των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευόμενων. Σε καμία άλλη στιγμή οι μάζες δεν βρέθηκαν σε θέση να βγούνε μπροστά και να γίνουν οι δημιουργοί της νέας τάξης πραγμάτων» (Λένιν). 

Μέσα σε έξη βδομάδες από τον Οκτώβρη, το νέο εργατικό κράτος πήρε μέτρα για τις γυναίκες που δεν υπήρχαν πουθενά αλλού στον κόσμο. Ο πολιτικός γάμος αντικατάστησε τον θρησκευτικό, καταργήθηκε η διάκριση ανάμεσα σε «εξώγαμα» και «νόμιμα» τέκνα, το διαζύγιο έβγαινε κοινή συναινέσει και με γρήγορες διαδικασίες, η αντισύλληψη ήταν δωρεάν, η έκτρωση ελεύθερη, η μοιχεία, η ομοφυλοφιλία και η σεξουαλική σχέση ανάμεσα σε συγγενικά πρόσωπα έπαψαν να θεωρούνται ποινικά αδικήματα.

Από το 1917 ως το 1920, μέσα στα πρώτα χρόνια της επανάστασης, οι γυναίκες απόκτησαν όλα τα κοινωνικά, νομικά, πολιτικά δικαιώματα που είχαν στερηθεί μέχρι τότε.

Ο Τρότσκι στο βιβλίο του «Γυναίκες και Οικογένεια», περιγράφει τον Οκτώβρη σαν «την επανάσταση που έκανε μια ηρωική προσπάθεια να διαλύσει τη λεγόμενη οικογενειακή εστία -  αυτόν τον απαρχαιωμένο, σκουριασμένο και αποστεωμένο θεσμό, στον οποίο η γυναίκα της εργατικής τάξης κάνει την πιο μονότονη εργασία από τα νιάτα της μέχρι τον θάνατο της. Το πέρασμα όλων των λειτουργιών που γίνονται μέσα στην οικογένεια, σε θεσμούς που δημιουργούνται από την σοσιαλιστική κοινωνία, που μπορούν να ενώσουν όλες τις γενιές με βάση την αλληλεγγύη και την αμοιβαία βοήθεια, έχει σαν αποτέλεσμα να εξασφαλίσει στη γυναίκα και στο ίδιο το ζευγάρι μια πραγματική απελευθέρωση από τα δεσμά πολλών χιλιετηρίδων».

Η εμπειρία της Ρώσικης Επανάστασης δείχνει ότι ο σεξισμός και η καταπίεση του γυναικείου φύλου δεν βρίσκεται στο DNA των αντρών αλλά στα συμφέροντα των καπιταλιστών. Ο Ενγκελς στο βιβλίο του «Η Καταγωγή της Οικογένειας, της Ιδιοκτησίας και του Κράτους» αποδεικνύει πώς η εμφάνιση της ταξικής κοινωνίας οδήγησε στην υποταγή των γυναικών. Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα όπου η παραγωγή είναι οργανωμένη σε κοινωνική βάση ενώ η αναπαραγωγή –το μεγάλωμα των παιδιών- παραμένει μια ατομική υπόθεση που γίνεται μέσα στην οικογένεια. Η καταπίεση των γυναικών έχει τις ρίζες της σε αυτή τη διχοτόμηση, για αυτό και η πάλη ενάντια στην καταπίεση δεν μπορεί να αποχωριστεί από την πάλη ενάντια στον καπιταλισμό.