"Προλετάριοι όλων των χωρών και καταπιεσμένοι λαοί όλου του κόσμου ενωθείτε!" Λένιν
Ο αστικός εθνικισμός οποιουδήποτε καταπιεσμένου έθνους έχει ένα γενικό δημοκρατικό περιεχόμενο που απευθύνεται ενάντια στην καταπίεση κι αυτό ακριβώς το περιεχόμενο εμείς υποστηρίζουμε άνευ όρων.2
Το να κατηγορούμε αυτούς που υποστηρίζουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, δηλαδή το δικαίωμα της απόσχισης, ως υποκινητές διασπαστικών τάσεων, είναι τόσο ανόητο και τόσο υποκριτικό, όσο το να κατηγορούμε αυτούς που ζητούν ελεύθερο διαζύγιο ως υπονομευτές των οικογενειακών δεσμών. Όπως ακριβώς στην αστική κοινωνία οι υποκριτές των προνομίων και της διαφθοράς, στην οποία βασίζεται ο αστικός γάμος, αντιτίθενται στο ελεύθερο διαζύγιο, έτσι και στο αστικό κράτος, η καταγγελία του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης, δηλαδή του δικαιώματος των εθνών να αποσχιστούν, δε σημαίνει τίποτε περισσότερο από την υπεράσπιση των προνομίων του κυρίαρχου έθνους και των αστυνομικών μεθόδων διακυβέρνησης, οι οποίες καταστρέφουν τη δημοκρατία.3
Μπορεί ένα έθνος να είναι ελεύθερο εάν καταπιέζει άλλα έθνη; Δεν μπορεί. Η ελευθερία του Μεγαλορωσικού πληθυσμού απαιτεί πάλη ενάντια σ' αυτή την καταπίεση. Η παλιά, μακραίωνη ιστορία καταστολής των κινημάτων των καταπιεσμένων λαών και η συστηματική προπαγάνδα προς όφελος αυτής της καταπίεσης που προέρχεται από τις "ανώτερες" τάξεις, έχει δημιουργήσει τεράστια εμπόδια για την ελευθερία του Μεγαλορωσικού λαού, με τη μορφή προκαταλήψεων, κλπ.4
Στη διεθνιστική διαπαιδαγώγηση των εργατών των καταπιεστριών χωρών, πρέπει να δοθεί υποχρεωτικά έμφαση στην προώθηση από τους ίδιους της ελευθερίας των καταπιεσμένων χωρών να αποσχιστούν και στην έμπρακτη υποστήριξή τους. Χωρίς αυτό δεν μπορεί να υπάρξει διεθνισμός. Έχουμε το δικαίωμα και το καθήκον να αντιμετωπίζουμε κάθε σοσιαλδημοκράτη που ανήκει σε έθνος καταπιεστών και ο οποίος δεν προωθεί τέτοια αιτήματα ως αχρείο και ιμπεριαλιστή. Αυτή είναι μια απόλυτη απαίτηση, ακόμη και όπου η πιθανότητα μιας απόσχισης να επιτύχει και να "λειτουργήσει" πριν την κυριαρχία του σοσιαλισμού είναι μία στο εκατομμύριο.5
Το να φανταζόμαστε ότι η κοινωνική επανάσταση μπορεί να συμβεί χωρίς τις εξεγέρσεις των μικρών εθνών στις αποικίες και στην Ευρώπη, χωρίς επαναστατικά ξεσπάσματα μιας μερίδας των μικροαστών με όλες τους τις ψευδαισθήσεις, χωρίς κινήματα των μη συνειδητοποιημένων προλεταριακών και ημιπρολεταριακών μαζών ενάντια στην καταπίεση των γαιοκτημόνων, της εκκλησίας και της μοναρχίας, ενάντια στην εθνική καταπίεση, κλπ.- το να φανταζόμαστε τέτοια πράγματα ισοδυναμεί με το να απαρνούμαστε την κοινωνική επανάσταση. Είναι σα να πιστεύουμε ότι ένας στρατός συγκεντρώνεται κάπου και λέει: "Είμαστε με το σοσιαλισμό" κι ένας άλλος στρατός, σε κάποιο άλλο μέρος λέει: "Είμαστε με τον ιμπεριαλισμό" και αυτό το πράγμα θα είναι η κοινωνική επανάσταση!... Όποιος περιμένει μια καθαρή κοινωνική επανάσταση, δε θα τη δει ποτέ ζωντανός. Ένας τέτοιος άνθρωπος υποστηρίζει υποκριτικά την επανάσταση, χωρίς να καταλαβαίνει τι είναι η επανάσταση. Η σοσιαλιστική επανάσταση στην Ευρώπη δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά ένα ξέσπασμα από τη μεριά όλων ανεξαιρέτως των καταπιεσμένων και δυσαρεστημένων στοιχείων. Αναπόφευκτα θα συμμετάσχουν σ' αυτήν καθυστερημένα τμήματα των μικροαστών και των καθυστερημένων εργατών -χωρίς τέτοια συμμετοχή η μαζική πάλη είναι αδύνατη, χωρίς αυτήν η επανάσταση είναι αδύνατη- και εξίσου αναπόφευκτα θα φέρουν μέσα στο κίνημα τις προκαταλήψεις τους, τις αντιδραστικές ουτοπίες τους, τις αδυναμίες και τα λάθη τους. Αλλά, αντικειμενικά θα επιτεθούν στο κεφάλαιο και η ταξικά συνειδητή πρωτοπορία της επανάστασης, το προχωρημένο κομμάτι του προλεταριάτου, εκφράζοντας αυτή την αντικειμενική αλήθεια μιας πολύχρωμης και αταίριαστης, ετερόκλιτης και με χαλαρή εσωτερική συνοχή μαζικής πάλης, θα μπορέσει να την ενώσει και να της δώσει κατεύθυνση, να καταλάβει την εξουσία...
Η διαλεκτική της ιστορίας είναι τέτοια, ώστε μικρά έθνη, αδύναμα ως αυτόνομοι παράγοντες της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό, παίζουν ένα ρόλο όμοιο με αυτόν των βάκιλων που προκαλούν τις ζυμώσεις, οι οποίες βοηθούν την πραγματική αντιιμπεριαλιστική δύναμη, το σοσιαλιστικό προλεταριάτο, να εμφανιστεί στη σκηνή.6
Η σοσιαλιστική επανάσταση μπορεί μόνο να έρθει με τη μορφή μιας εποχής όπου ο εμφύλιος πόλεμος του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη στις αναπτυγμένες χώρες συνδυάζεται με μια ολόκληρη σειρά δημοκρατικών και επαναστατικών κινημάτων, συμπεριλαμβανομένων και των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων στις υπανάπτυκτες χώρες, από καθυστερημένα και καταπιεσμένα έθνη.7
Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ
Τόνι Κλιφ
ΛΕΝΙΝ
1914-1917
Εκδόσεις Εργατική Δημοκρατία
Το να κατηγορούμε αυτούς που υποστηρίζουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, δηλαδή το δικαίωμα της απόσχισης, ως υποκινητές διασπαστικών τάσεων, είναι τόσο ανόητο και τόσο υποκριτικό, όσο το να κατηγορούμε αυτούς που ζητούν ελεύθερο διαζύγιο ως υπονομευτές των οικογενειακών δεσμών. Όπως ακριβώς στην αστική κοινωνία οι υποκριτές των προνομίων και της διαφθοράς, στην οποία βασίζεται ο αστικός γάμος, αντιτίθενται στο ελεύθερο διαζύγιο, έτσι και στο αστικό κράτος, η καταγγελία του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης, δηλαδή του δικαιώματος των εθνών να αποσχιστούν, δε σημαίνει τίποτε περισσότερο από την υπεράσπιση των προνομίων του κυρίαρχου έθνους και των αστυνομικών μεθόδων διακυβέρνησης, οι οποίες καταστρέφουν τη δημοκρατία.3
Μπορεί ένα έθνος να είναι ελεύθερο εάν καταπιέζει άλλα έθνη; Δεν μπορεί. Η ελευθερία του Μεγαλορωσικού πληθυσμού απαιτεί πάλη ενάντια σ' αυτή την καταπίεση. Η παλιά, μακραίωνη ιστορία καταστολής των κινημάτων των καταπιεσμένων λαών και η συστηματική προπαγάνδα προς όφελος αυτής της καταπίεσης που προέρχεται από τις "ανώτερες" τάξεις, έχει δημιουργήσει τεράστια εμπόδια για την ελευθερία του Μεγαλορωσικού λαού, με τη μορφή προκαταλήψεων, κλπ.4
Στη διεθνιστική διαπαιδαγώγηση των εργατών των καταπιεστριών χωρών, πρέπει να δοθεί υποχρεωτικά έμφαση στην προώθηση από τους ίδιους της ελευθερίας των καταπιεσμένων χωρών να αποσχιστούν και στην έμπρακτη υποστήριξή τους. Χωρίς αυτό δεν μπορεί να υπάρξει διεθνισμός. Έχουμε το δικαίωμα και το καθήκον να αντιμετωπίζουμε κάθε σοσιαλδημοκράτη που ανήκει σε έθνος καταπιεστών και ο οποίος δεν προωθεί τέτοια αιτήματα ως αχρείο και ιμπεριαλιστή. Αυτή είναι μια απόλυτη απαίτηση, ακόμη και όπου η πιθανότητα μιας απόσχισης να επιτύχει και να "λειτουργήσει" πριν την κυριαρχία του σοσιαλισμού είναι μία στο εκατομμύριο.5
Το να φανταζόμαστε ότι η κοινωνική επανάσταση μπορεί να συμβεί χωρίς τις εξεγέρσεις των μικρών εθνών στις αποικίες και στην Ευρώπη, χωρίς επαναστατικά ξεσπάσματα μιας μερίδας των μικροαστών με όλες τους τις ψευδαισθήσεις, χωρίς κινήματα των μη συνειδητοποιημένων προλεταριακών και ημιπρολεταριακών μαζών ενάντια στην καταπίεση των γαιοκτημόνων, της εκκλησίας και της μοναρχίας, ενάντια στην εθνική καταπίεση, κλπ.- το να φανταζόμαστε τέτοια πράγματα ισοδυναμεί με το να απαρνούμαστε την κοινωνική επανάσταση. Είναι σα να πιστεύουμε ότι ένας στρατός συγκεντρώνεται κάπου και λέει: "Είμαστε με το σοσιαλισμό" κι ένας άλλος στρατός, σε κάποιο άλλο μέρος λέει: "Είμαστε με τον ιμπεριαλισμό" και αυτό το πράγμα θα είναι η κοινωνική επανάσταση!... Όποιος περιμένει μια καθαρή κοινωνική επανάσταση, δε θα τη δει ποτέ ζωντανός. Ένας τέτοιος άνθρωπος υποστηρίζει υποκριτικά την επανάσταση, χωρίς να καταλαβαίνει τι είναι η επανάσταση. Η σοσιαλιστική επανάσταση στην Ευρώπη δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά ένα ξέσπασμα από τη μεριά όλων ανεξαιρέτως των καταπιεσμένων και δυσαρεστημένων στοιχείων. Αναπόφευκτα θα συμμετάσχουν σ' αυτήν καθυστερημένα τμήματα των μικροαστών και των καθυστερημένων εργατών -χωρίς τέτοια συμμετοχή η μαζική πάλη είναι αδύνατη, χωρίς αυτήν η επανάσταση είναι αδύνατη- και εξίσου αναπόφευκτα θα φέρουν μέσα στο κίνημα τις προκαταλήψεις τους, τις αντιδραστικές ουτοπίες τους, τις αδυναμίες και τα λάθη τους. Αλλά, αντικειμενικά θα επιτεθούν στο κεφάλαιο και η ταξικά συνειδητή πρωτοπορία της επανάστασης, το προχωρημένο κομμάτι του προλεταριάτου, εκφράζοντας αυτή την αντικειμενική αλήθεια μιας πολύχρωμης και αταίριαστης, ετερόκλιτης και με χαλαρή εσωτερική συνοχή μαζικής πάλης, θα μπορέσει να την ενώσει και να της δώσει κατεύθυνση, να καταλάβει την εξουσία...
Η διαλεκτική της ιστορίας είναι τέτοια, ώστε μικρά έθνη, αδύναμα ως αυτόνομοι παράγοντες της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό, παίζουν ένα ρόλο όμοιο με αυτόν των βάκιλων που προκαλούν τις ζυμώσεις, οι οποίες βοηθούν την πραγματική αντιιμπεριαλιστική δύναμη, το σοσιαλιστικό προλεταριάτο, να εμφανιστεί στη σκηνή.6
Η σοσιαλιστική επανάσταση μπορεί μόνο να έρθει με τη μορφή μιας εποχής όπου ο εμφύλιος πόλεμος του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη στις αναπτυγμένες χώρες συνδυάζεται με μια ολόκληρη σειρά δημοκρατικών και επαναστατικών κινημάτων, συμπεριλαμβανομένων και των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων στις υπανάπτυκτες χώρες, από καθυστερημένα και καταπιεσμένα έθνη.7
Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ
Τόνι Κλιφ
ΛΕΝΙΝ
1914-1917
Εκδόσεις Εργατική Δημοκρατία
_________________________________________________________________
1. Λένιν,
Άπαντα, Τομ.24, σ.298
2. Λένιν,
Άπαντα, Τομ.20, σ.412
3. Λένιν,
Άπαντα, Τομ.20, σ.422-23
4. Λένιν,
Άπαντα, Τομ.20, σ.413
5. Λένιν, Άπαντα, Τομ.22, σ.346
6. Λένιν, Άπαντα, Τομ.22, σ. 355-57
7. Λένιν, Άπαντα, Τομ.23, σ.60
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου