La nuit de mai
Η
ΜΟΥΣΑ.
Ποιητή,
πάρ' το λαούτο σου και δώσ' μου ένα φιλί*
Το
άνθος της μουσκιάς των βλαστών νιώθει
τ' άνοιγμα.
Η
άνοιξη γεννιέται απόψε* οι άνεμοι θα
γίνουν πιο θερμοί*
Κ'
η σουσουράδα, περιμένοντας το χάραμα,
Στα
πρώτα πράσινα θαμνά πάει να σταθεί.
Ποιητή,
πάρ' το λαούτο σου και δώσ' μου ένα φιλί.
Ο
ΠΟΙΗΤΗΣ.
Τέτοια
μαυρίλα στην κοιλάδα έχει απλωθεί!
Νόμισα
μια πεπλόφορη μορφή
Πάνω
στο δάσος να 'πλεε πέρα-κει.
Έβγαινε
απ' το λειβέδι*
Το
πόδι της ξύριζε τ' ανθηρό χορτάρι*
Είναι
μι' αλλόκοτη αυταπάτη*
Παραμερίζει
κι αφανεί.
Η
ΜΟΥΣΑ.
Ποιητή,
πάρ' το λαούτο σου* στην πρασιά πάνω, η
νύχτα
Ισορροπεί
το ζέφυρο στο μυρωδάτο πέπλο της.
Το
ρόδο, παρθένο ακόμα, ξανακλείνει από
ζήλεια
Πάνω
απ' το μάργαρο κηφήνα που λιγώνει,
πεθαίνοντας.
Άκου!
όλα σιωπούν* αναπολούνε την πολύ σου
αγαπητή.
Απόψε
κάτω απ' τις φιλλύρες, στο σκοτεινό
κλαδί,
Η
ακτίνα της δύσης αφήνει ένα πιο γλυκό
αντίο.
Απόψε,
όλα θ' ανθίσουν: η αθάνατη φύση
Μ'
αγάπη και μουρμουρητό κι αρώματα γεμίζει,
Σαν
το χαρούμενο κρεβάτι δυο νεαρών νυμφίων.
Ο
ΠΟΙΗΤΗΣ.
Γιατί
η καρδιά μου τόσο γρήγορα χτυπά;
Τι
έχω μέσα μου λοιπόν που δρα
Και
που με τρόμο νιώθω;
Χτυπούν
την πόρτα μου θαρρείς;
Γιατί
η λάμπα μου ημιθανής
Με
τυφλώνει με φως;
Θεέ
και κύριε! όλο το σώμα μου ριγεί.
Ποιος
έρχεται; ποιος με καλεί; - Κανείς.
Είμαι
μόνος* ειν' η ώρα που ηχεί*
Ω
μοναξιά, ω φτώχτεια!
Η
ΜΟΥΣΑ.
Ποιητή,
πάρ' το λαούτο σου* της νειότης το κρασί
Ζυμώνεται
τη νύχτα αυτή στις φλέβες του Θεού.
Το
στήθος μου είν' ανήσυχο* το τυραννά η
ηδονή,
Κ'
οι διψασμένοι άνεμοι φωτιά μου βάλαν
του χειλιού.
Ω,
οκνηρό παιδί! κοίταξε, όμορφη είμ' εγώ.
Το
πρώτο μας φιλί, δεν το θυμάσαι,
Όταν
σ' αντίκρυσα τόσο χλωμό που σ' άγγιξα με
το φτερό,
Και
που, με μάτια δακρισμένα, μου ρίχτηκες
στα μπράτσα;
Α!
Σε παρηγόρησα στα πιο φρικτά μαρτύρια!
Αλά!
νέος πολύ ακόμη, πέθαινες από αγάπη.
Παρηγόρησέ
με απόψε, πεθαινω από ελπίδα*
Έχω
ανάγκη να δεηθώ να ζω ώσπου η μέρα να
'ρθει.
Ο
ΠΟΙΗΤΗΣ.
Εσύ
είσ' η φωνή που με καλεί;
Ω
Μούσα μου φτωχή! εσύ είσαι;
Ω
άνθος μου, ω αθάνατη!
Μόνη
φύση σεμνή και πιστή
Όπου
έχ' η αγάπη μου επιζήσει!
Ναι,
ορίστε, να 'σαι, ξανθιά μου εσύ,
Να
'σαι αδερφή μου κ' έρωτά μου!
Και
νιώθω μες το μεσονύχτι το βαθύ,
Απ'
τη χρυσή σου φορεσιά που με πληρεί
Οι
ακτίνες να γλιστρούν μες την καρδιά
μου.
Η
ΜΟΥΣΑ.
Ποιητή
πάρ' το λαούτο σου* εγώ είμαι, η αθάνατη,
Που
απόψε σ' είδα λυπημένο και βουβό,
Και
που, σαν ένα πουλί που η νοσσιά του το
καλεί,
Να
κλάψω μαζί σου κατεβαίνω απ' τον ψηλό
ουρανό.
Έλα,
υποφέρεις, φίλε. Κάποια ανησυχία μοναχική
Σε
κατατρώει, κάποιο πράμα στενάζει από
καρδιάς*
Κάποιος
έρωτας σου 'ρθε όπως το βλέπουν στη γη,
Μια
σκιά τερπνή, ένα πρόσχημα χαράς.
Έλα,
ας ψάλλουμε ενώπιον Θεού, ας ψάλλουμε
στις σκέψεις σου,
Στις
πάλιες σου οδύνες, στις χαμένες τέρψεις
σου*
Ας
φύγουμε μ' ένα φιλί γι' άγνωστα μέρη.
Ας
ξυπνήσουμε στην τύχη σαν ηχώ μιαν ημέρα,
Ας
μιλήσουμε για δόξα, για ευτυχία και για
τρέλα,
Και
να 'ναι ένα όνειρο κι ας είναι όποιο
θέλει.
Ας
βρούμε μια μεριά του κόσμου όπου ξεχνά
κανείς*
Ας
φύγουμε, μόνοι είμαστε, το σύμπαν μάς
ανήκει...
Πάρ'
το λαούτο σου! πάρ' το λαούτο! δε μπορώ
άλλο σιωπηλή,
Το
φτερό με σηκώνει στ' ανοιξιάτικο φύσημα
τώρα.
Ο
άνεμος θα με παρασύρει* θα εγκαταλείψω
τη γη.
Ένα
δάκρυ δικό σου! ο Θεός μ' ακούει* είναι
ώρα.
O
ΠΟΙΗΤΗΣ.
Α'
δε σου κάνει αγαπητή μου αδερφή,
Παρ'
από χείλι φιλικό ένα φιλί
Και
ένα δάκρυ απ' τα δικά μου μάτια,
Θα
σου τα δώσω, μη φοβάσαι*
Τους
έρωτες μας για να θυμάσαι,
Αν
ξανανεβείς στα ουράνια.
Δεν
τραγουδάω την απαντοχή,
Ούτε
τη δόξα, ούτε τη χαρά
Αλά!
ούτε καν τη θλιβή.
Το
στόμα φυλά τη σιωπή
Ν'
ακουστεί η καρδιά που μιλά.
Η
ΜΟΥΣΑ.
Πιστεύεις
λοιπόν να' μαι σαν το φθινοπωρινό το
νέμι,
Που
τρέφεται με δάκρια ως και πάνω από τάφο
πικρό,
Και
που γι' αυτό ο πόνος δεν είναι παρά μια
σταγόνα νερό;
Ω
ποιητή! ένα φιλί, εγώ είμ' αυτή που στο
προφταίνει.
Το
δέντρο που 'θελα να ξεριζώσω από εδώ,
Είναι
η απραξία σου* ο πόνος σου ανήκει στο
Θεό.
Όποια
και να 'ναι η μέριμνα που η νειότη σου
υποφέρει,
Άσε
τη ν' απλωθεί, τέτοια πληγή αγιασμένη
Που
σου 'καναν τα μαύρα χερουβίμ βαθιά μες
την καρδιά*
Τόσο
μεγάλη αίσθηση σαν το μεγάλο πόνο καμιά.
Μα
για να σε προσβάλει, μη το νομίζεις,
ποιητή,
Πως
οφείλει η φωνή σου εδώ κάτω να μένει
βουβή.
Τα
πιο ωραία τραγούδια τα πιο απελπισμένα,
Και
το ξέρω από αθάνατα που με λυγμούς
πλασμένα.
Όταν
ο πελεκάνος, κατάκοπος από ταξίδι
μακρινό,
Μέσα
στους βραδινούς θορύβους στα καλάμια
του γυρνά,
Τα
πεινασμένα του μικρά τρέχουν προς το
γιαλό
Κοιτώντας
τον από μακριά να πέφτει στα νερά.
Ήδη
πιστεύοντας να μοιραστούν το θήραμά
τους,
Τρέχουν
προς τον πατέρα τους κρώζωντ' απ' τη χαρά
τους
Ενώ
τα ράμφη τους κουνούν πάνω απ' τους
φουσκωτούς λαιμούς.
Αυτός,
κατακτώντας αργά ένα βράχο ψηλό,
Τη
φωλιά του φυλάγοντας με το πεσμένο του
φτερό,
Ο
μελαγχολικός ψαράς κοιτά τους ουρανούς.
Το
αίμα τρέχει κατά κύματα απ' τ' ανοιχτό
του στέρνο*
Μάταια
τις θάλασσες ερεύνησε βαθειά:
Ο
Ωκεανός ήταν κενός και τ' ακρογιάλι
ερημωμένο*
Για
κάθε βρώση, την καρδιά του κουβαλά.
Ωχρός
και σιωπηλός, ξαπλωμένος στην πέτρα,
Μοιράζοντας
στους γιους του τα σπλάχνα ενός πατέρα,
Στην
υπέρτατη αγάπη του ξεγελάει τον πόνο,
Και,
κοιτώντας να τρέχει το ματωμένο του
βυζί,
Στο
συμπόσιο του θανάτου του παραπέει και
βυθεί,
Μέθυς
από ηδονή, από στοργή και τρόμο.
Αλλά
καμιά φορά, στο ενδιάμεσο της θεϊκής
θυσίας,
Κουρασμένος
να πεθάνει μετά μακράς ταλαιπορίας,
Φοβάται
μήπως τα παιδιά του δεν τον αφήσουν
ζωντανό*
Τότε
ανασηκώνεται, κάνει στον άνεμο φτερό,
Και,
συγκινώντας την καρδιά με μι' άγρια
κραυγή,
Διατείνει
μες τη νύχτα ένα αντίο τόσο θλιβερό,
Που
τα πουλιά των θαλασσών φεύγουν απ' το
γιαλό,
Που
κι ο αργοπορημένος ταξιδιώτης στην
ακτή,
Νιώθοντας
πως ο θάνατος περνά προσεύχεται στο
Θεό.
Αλφρέ ντε Μυσσέ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου