Με ποιους είμαστε

 

Παρέμβαση του Νίκου Λούντου στη διαδικτυακή εκδήλωση-βιβλιοπαρουσίαση του Μαρξιστικού Βιβλιοπωλείου στις 15 Μάη 2020 με βασικούς ομιλητές τον Σωτήρη Κοντογιάννη από το περιοδικό Σοσιαλισμός από τα Κάτω και τον Ντίνο Αγιομαμίτη από την Εργατική Δημοκρατία στην Κύπρο

 

Μια ιδεολογική απάτη που είναι της μόδας σχετικά με τα ελληνοτουρκικά είναι η εξής: Επειδή ο αντιτουρκισμός και ο ανταγωνισμός με την Τουρκία είναι επίσημη κρατική ιδεολογία στην Ελλάδα, πάντα έψαχνε τρόπο να μεταμφιεστεί σε κάτι άλλο, ακόμα και χρησιμοποιώντας κάποιο αριστερό επίχρισμα για να πλασαριστεί.

Για πολλά χρόνια κυκλοφορούσε το επιχείρημα ότι η ελληνική πλευρά έχει δίκιο γιατί στο κάτω κάτω η Τουρκία είναι "το τσιράκι του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού", οπότε είναι λογικό να στηρίζεις την από δω μεριά.

Η απάτη έχει κορυφωθεί αφού τώρα το επιχείρημα έχει αντιστραφεί. Είναι πια φανερό το πώς η Ελλάδα εκμεταλλεύτηκε την πορεία της μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και τους δεσμούς της με το Ισραήλ και με τις ΗΠΑ, από τη μία κι από την άλλη, το πώς η Τουρκία εμφανίζεται πλέον σαν "αναθεωρητική δύναμη".

Χρησιμοποιούν αυτόν τον όρο για να την παραλληλίσουν με τη Γερμανία πριν τον Α΄ και Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Τώρα δεν είναι το "τσιράκι", τώρα αμφισβητεί το κατεστημένο στην περιοχή, κι αυτό, λέει το καινούριο επιχείρημα, την κάνει πιο επικίνδυνη. Είναι μια τυχοδιωκτική δύναμη που μπορεί ανά πάσα στιγμή να προκαλέσει πόλεμο. Οπότε και πάλι η θέση μας είναι στην αγκαλιά της ελληνικής άρχουσας τάξης.

Αυτή η εικόνα πέρα από επικίνδυνη είναι και εντελώς λάθος. Δεν περιγράφει καν την πραγματικότητα της κρίσης του ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Είναι χάρη σ' αυτή την κρίση που μετατρέπονται όλοι σε αναθεωρητικές δυνάμεις, όλοι βάζουν το χεράκι τους για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα καθημερινά.

Ακόμα και μέσα στην πανδημία η Μέση Ανατολή δε σταμάτησε να κινείται σ' αυτή την κατεύθυνση. Μόλις χθες οι τελευταίες επιθέσεις στη Λιβύη του Χάφταρ, που τον στηρίζει η ελληνική πλευρά, ήταν σε νοσοκομείο με 14 νεκρούς! Ο ίδιος, εκμεταλλευόμενος την πανδημία, αυτοανακηρύχθηκε πριν δυο βδομάδες δικτάτορας. Ενώ μέχρι τώρα το επίσημο επιχείρημα όσων στήριζαν την πλευρά Χάφταρ ήταν ότι ανάμεσα στις δύο κυβερνήσεις που κυκλοφορούν στη Λιβύη αυτή είχε τη στήριξη του Κοινοβουλίου, υποτίθεται. Παραμύθια ήταν έτσι κι αλλιώς, αλλά το Κοινοβούλιο το ξέχασε κι ο Χάφταρ κι αυτοανακηρύχθηκε δικτάτορας όλης της Λιβύης.

Στο Λίβανο πάει το ΔΝΤ, καταρρέει το τραπεζικό σύστημα, δεν καταφέρανε να ξεπληρώσουνε το δάνειο πριν από μερικές βδομάδες. Συν τοις άλλοις, σκάει κι η είδηση ότι εκεί που έψαχνε κι ο Λίβανος να βρει υδρογονάνθρακες, τελικά ούτε άνθρακες ούτε υδρογονάνθρακες ο θησαυρός στο Οικόπεδο 4 που περίμενε. Και ο προϋπολογισμός του 2019 στηριζότανε σ' αυτό το κοίτασμα. Και τώρα έχουνε μπροστά ΔΝΤ, ιδιωτικοποιήσεις και εξέγερση και τίποτα στα περίφημα οικόπεδα.

Η κατάσταση είναι έτσι σε όλη την περιοχή. Το Ισραήλ, η μέγιστη αναθεωρητική δύναμη της περιοχής, πάει να κάνει από 1η Ιούνη τη μεγαλύτερη αρπαγή γης στη Δυτική Όχθη από το 1967! Το 'χει προαναγγείλει η καινούρια κυβέρνηση που στήθηκε ότι θα μπουκάρει. 

Αυτοί είναι οι σύμμαχοι της Ελλάδας, οι "πυλώνες σταθερότητας". Η Σαουδική Αραβία μέσα στην κρίση την έκτακτη με την πτώση των τιμών του πετρελαίου ανακοίνωσε προχθές ότι θα αυξηθεί το ΦΠΑ από το 5% στο 15%. Και μέχρι πρόσφατα στη Σαουδική Αραβία δεν υπήρχε καν ΦΠΑ. Ήταν κομμάτι του κοινωνικού συμβολαίου οι πολίτες να μην πληρώνουν φόρους. Και κατάργηση του επιδόματος των 250 ευρώ που έπαιρναν όλοι οι πολίτες της Σαουδικής Αραβίας.

Αποσταθεροποίηση υπάρχει σε όλα τα σημεία. Γι' αυτό όποιος νομίζει ότι τέτοιου είδους συμμαχίες όχι μόνο ενισχύουν άλλα είναι "εργαλεία για να διασφαλίσουμε την ειρήνη και την σταθερότητα", είναι προφανές ότι λέει ψέματα.

Η μονή πραγματική δύναμη που αναδεικνύεται αυτή τη στιγμή, και είναι εκεί που πρέπει να δώσει έμφαση η αριστερά, είναι πώς σε όλα αυτά τα σημεία που για δεκαετίες φαινόντουσαν ακλόνητα, υπήρχαν και υπάρχουν εξεγέρσεις. Δεν τις σταμάτησε ούτε η πανδημία! Αρκεί να δούμε τι συμβαίνει στο Λίβανο, τι συμβαίνει στο Ιράκ, τι συμβαίνει στο Σουδάν, τι συμβαίνει στην Αλγερία.

Αν ψάχνουμε συμμαχίες στην περιοχή, αυτές είναι οι συμμαχίες μας. Ο κόσμος από τα κάτω που εξεγείρεται, που βγαίνει στο δρόμο και κάνει επαναστάσεις. Αυτή είναι η προοπτική που πρέπει να βάλει η αριστερά όταν μπαίνει το ζήτημα με ποιους είμαστε σ' όλη αυτή τη διαμάχη.