La Bonne Chanson (1870)ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
Ι
Ο πρωινός ήλιος γλυκά ζεσταίνει και χρυσώνει
Τα στάρια και τις σίκαλες κάθυγρα κόμη,
Κι ο κύανος εφύλαξε φρεσκάδα πο βραδίς.
Το προσπερνάμε ως είμαστε απλοί περαστικοί* στο εξής,
Το μάκρος του ρυακιού τα σκόρπια χόρτα κιτρινίζουν,
Ένα δρομάκι χλόης που παλιά σκλήθρα ορίζουν.
Ο αέρας είναι ζωηρός. Καμιά φορά ένα πουλί πετάει με
Κάποιο φρούτο απ' το φράχτη ή κάποιο άχυρο στο ράμφος, και
Η αντανάκλασή του στο νερό επιζεί στο πέρασμά του.
Αυτό είν' όλο.
Μα ο νειρευτής τέτοιο τοπίο το 'χει στην καρδιά του
Που 'χ' η γλυκιά διαύγεια του έξαφνα χαϊδέψει
Της λατρευτής του ευδαιμονίας τ' όνειρο κι αναθρέψει
Τη σαγηνεύτρα θύμιση απ' το μικρό κορίτσι,
Λευκή οπτασία που τραγουδά και λαμπυρίζει,
Που ονειρεύεται ο ποιητής κι ο άνθρωπος λαχταρά,
Κι επικαλείται στις ευχές που ίσως κανείς περιγελά
Τη Συντροφιά που επιτέλους έχει βρει, και την ψυχή
Που η ψυχή του πάντα κλαίει κι αποζητεί.
ΙΙ
Όλ' η χάρη κι όλ' οι χρωματισμοί,
Στη γλυκιά των δεκάξι της λάμψη,
Έχει αφέλεια παιδική
Κι αθώα την έχουν γυμνάσει.
Τα μάτια της, που 'ν' ενός άγγελου τα μάτια,
Ξέρουν εντούτοις, και χωρίς να το σκεφτεί,
Πώς να ξυπνούν παράξενη λαχτάρα
Για ένα άυλο φιλί.
Και το χεράκι της, έχει μικρό το δήγμα
Που δεν το καταφέρει ούτε το κολιμπρί
Αχμάλωτη, χωρίς φυγής ελπίδα,
Έχει κρυφά η καρδιά 'π' αυτήν παρθεί.
Η αντίληψη έρχεται σ' αυτή
Προς στέρξιν της ευγενικής ψυχής* είναι
Αγνή όσο και πνευματική
Κι αν έτσι λέει, έτσ' είναι!
Κι αν της αρέσει η κουταμάρα
Και τη γελά δεν έχει κρίμα,
Όντας η μούσα, τότε θα 'ναι,
Ευσπλαχνική ως τη φιλία,
Ως την αγάπη -ποιος ξέρει; μπορεί
Σ' ενός ποιητή τη φιλοφρόνηση
Κάτω απ' το παραθύρι που επαιτεί,
Ο ιταμός! μιαν ανταπόδοση
Μ' ένα τραγούδι της καλό ή βλακία!
Όμως να μαρτυρά ειλικρινά,
Χωρίς νότα ψευδή κι ανοησία,
Ότι γλυκά υποφέρει όποιος αγαπά.
ΙΙΙ
Φορώντας ρόμπα πράσινη και γκρι με κυψελίδες,
Μια μέρα γιούνη που 'χα τα δικά μου,
Ευρέθη χαμογελαστή μπροστά μου
Που την εθαύμαζα χωρίς να με σκιάζουν παγίδες*
Πήγε, ήρθε, ξαναήρθε, κάθισε, είπε πολλά,
Ανόητη και σοβαρή, επιεικής, ειρωνική:
Κι ένιωσα μες τη μαύρη μου ψυχή
Σα μιαν ανταύγεια χαρωπή απ' όλ' αυτά*
Η φωνή της, όντας από μια φίνα μουσική,
Συνόδευε απολαυστικά
Το άδολο πνεύμα που με χάρη φλυαρεί
Κι όπου μαντεύεις τη χαρά σε μια καλή καρδιά.
Το ίδιο ξαφνικά θα 'μουν, αφού πρώτα θα 'μοιαζα
Με μι' άμεσα πνιγμένη ανταρσία,
Στης Νεραϊδούλας την κυριαρχία
Κι από τότε ικετεύοντας θα 'τρεμα.
ΙV
Αφού το χάραμα ξαπλώνει, αφού ιδού η αυγή,
Αφού καιρό μετά πο τη φυγή μου, η ελπίδα πολύ θέλει
Ξαναπετάξει προς αυτόν που την κετεύει και καλεί,
Αφού όλη αυτή η ευτυχία να 'ναι δικιά μου πολύ θέλει,
Αυτό έγινε προς το παρόν μ' ολέθριες σκέψεις,
Αυτό έγινε μ' άσχημα όνειρα, α! αυτό έγινε
Κυρίως με ειρωνεία, χείλη σφικτά και λέξεις
Όπου το πνεύμα το δίχως ψυχή θριάμβευε.
Πιο πίσω επίσης οι δεμένες γροθιές κι ο θυμός
Με σκοπό μοχθηρά επεισόδια κι ηλίθια,
Πιο πίσω η αποτρόπαιη έχθρα! Πιο πίσω ασφαλώς
Η λήθη που ζητά κανείς σε ποτά επιτήδεια!
Γιατί θέλω τώρα ένα ον από φως στη βαθιά
Νύχτα μου να εκπέμψει αυτή τη λάμψη
Μιας αγάπης την πρώτη κι αθάνατη φορά,
Κάπου στην καλοσύνη, το χαμόγελο, τη χάρη,
Θέλω, σμπρωγμένος από σας, ωραία μάτια με φλόγες γλυκιές,
Από σένα οδηγούμενος, ω χέρι που έτρεμες μέσα στο δικό μου,
Ίσια να περπατώ, είτε είναι μονοπάτι μ' αφρισιές
Ή πέτρες και χαλίκια εμποδίζουν το δρόμο*
Το οποίο, θέλω ίσια να περπατώ και ήρεμα μες τη Ζωή,
Προς το σκοπό ή την έξοδο θα διευθύνει το βήμα μου
Χωρίς βία, χωρίς φθόνο και δίχως συντριβή:
Θα 'ναι αυτό το χαρούμενο χρέος στον αγώνα τον εύθυμο.
Και σα, νανουρίζοντας του δρόμου την αργοπορία,
Θα τραγουδώ ανεπιτήδευτους σκοπούς, και λέω
Πως θα μ' ακούει χωρίς απέχθεια, χωρίς αμφιβολία*
Κι ειλικρινά άλλο παράδεισο δε θέλω.
V
Πριν για να μην έφευγες,
Χλωμό πρωινό αστεράκι,
- Χίλιες χαμαιπέρδικες
Τραγουδούν, τραγουδούν στο θυμαράκι. -
Γείρε αντίκρυ στον ποιητή,
Τα μάτια του μ' αγάπη πέρα ως πέρα,
- Οι κορυδαλλοί
Πετούν στον ουρανό όλη μέρα. -
Γύρνα το βλέμμα σου που ασφυκτιά
Η χαραυγή με την οπάλη*
- Ω τι χαρά
Μες τα χωράφιαν με το γινομένο στάρι! -
Έπειτα φώτισε μου το λογισμό
Στα χαμηλά, -πολύ μακριά, ω! πολύ μακριά!
- Μες το σανό
Αστράφτει χαρωπά η δροσιά. -
Στο γλυκό όνειρό της, που κοιμάται
Ανήσυχη ακόμα η φιλενάδα...
- Άιντε, άιντε,
Γιατί έρχεται λιακάδα. -
VΙ
Το άσπρο φεγγάρι
Λάμπει μες τα δάση*
Κάθε κλωνάρι
Φωνή βγάζει
Κάτω απ' τη φυλωσσιά...
Ω αγάπη γλυκιά.
Του βάλτου το βαθύ
Κάτοπτρο αντανακλά
Σα σκιαγραφή
Τη μαύρη ιτιά
Με τ' άνεμου το θρήνο...
Αυτή ώρα ονείρων.
Ένα εκτενές και τρυφερό
Ανανέωμα
Μοιάζει πια χαμηλό
Στο στερέωμα
Όπου τ' άστρο ιριδεί...
Εξαίσια ώρα αυτή.
VΙΙ
Το τοπίο μες απ' τα πλαίσια στις αμαξόπορτες
Τρέχει μανιωδώς, και πεδιάδες ολόκληρες
Με νερό, στάρι, δέντρα κι ουρανό
Παν εξορμώντας στο δεινό στροβιλισμό
Κατά που πέφτουν τα λεπτά παλούκια της τηλεγραφικής
Τα σύρματα με την παράξενη σπιρτάδα μιας μονογραφης.
Μια οσμή άνθρακος που καιέι και νερού που γίνεται λάσπη,
Όλ' η βουή που κάμναν χίλιες αλυσίδες που στην άκρη
Ουρλιάζαν χίλιοι γίγαντες σάμπως μαστιγωνόταν*
Και μονομιάς κραυγές γλαυκός απλωνόταν.
- Που μου κάνει όλο αυτό, σα να 'χα μπροστά μου
Τ' όραμα το λευκό που γεμίζει χαρά την καρδιά μου,
Σαν η γλυκιά φωνή για μένα κόμη να μιλά,
Σαν τ' Όνομα το τόσ' ωραίο, εύηχο κι ευγενές, τερπνά
Ο αγνός στυλοβάτης σ' όλη αυτή τη δίνη,
Με τον ωμό ρυθμό του βαγονιού να σμίγει.
VΙΙΙ
Μι' Αγία με το φωτοστέφανό της
Στο κάστρο της μια Πυργοδέσποινα
Όλα όσα συνοψίζει η ανθρωπότης
Με την παραμυθία της χαράς και του έρωτα*
Η νότα η χρυσή που κάνει ν' ακουστεί
Στα πέρατα το κέρας των δασών,
Μαζί και με μια περηφάνεια τρυφερή
Των πάλαι Αριστοκρατισσών*
Κοντά σ' αυτό η σπουδαία θελκτικότητα
Μ' ένα χαμόγελο θριάμβου δροσερό
Ανθεί σε μία κύκνεια αγνότητα
Κι ένα κοκκίνισμα γυναικο-παιδικό*
Θεάσεις μάργαρες, άσπρες και ροδαλές
Μία γλυκιά μέτοχη συμφωνία
Βλέπω, αφουγκράζομαι όλες τις χαρές
Στην Καρολίγγεια της προσηγορία.
ΙΧ
Το δεξί μπράτσο της, μια αξιαγάπητη χειρονομία ηδονής,
Αναπαύεται γύρω απ' το σβέρκο της μικρής αδερφής,
Ενώ τ' αριστερό της φούστας το ρυθμό ακολουθεί.
Ασφαλώς μια ευχάριστη ιδέα την απασχολεί,
Γιατί τα μάτια της τα τόσο ειλικρινή, γιατί το στόμα της που μειδιά,
Προδίδουν έξυπνα μια ενδόμυχη χαρά.
Ω! η εξαίσια σκέψη της ποια είναι, η φίνα;
Τι ωραία, τι μικρή, και τι τσαχπίνα,
Γι' αυτό το πορτραίτο, τ' αλάνθαστου γούστου της εκλογή
Είναι η πιο απλή πόζα μαζί κι η πιο καλή:
Όρθια, το βλέμμα ευθυτενές, χωρίς καπέλο* και το φουστάνι
Είναι τόσο ακριβώς μακρύ ώστε να πιάνει
Ως τα μισάκάτω απ' τις ζηλευτές πτυχές ένα θεσπέσιο ίχνος
Του ελκυστικού ποδιού ανεπαισθήτως.
Χ
Δεκαπέντε μέρες αργές ακόμα και πάνω από δυο μήνες
Κι όλας! Σίγουρα, απ' τις ανθώπινες τις αγωνίες
Η πιο επίπονη είναι να είσαι μακριά.
Λέμε πως αγαπιόμαστε, αλληλογραφούμε* έχουμε τη χαρά
Ν' αναπολούμε κάθε μέρα τη φωνή, τα μάτια, τη χειρονομία
Αυτής που πάνω εναποθέτουμε την ευτυχία,
Και ώρες μόνοι μας με την απούσα φλυαρούμε*
Μα ό,τι κι αν σκεφτόμαστε, ό,τι κι αν αιστανθούμε
Με την απούσα ο,τιδήποτε κι αν πούμε, παραμένει
Μια άχρωμη κατάσταση κι επίμονα θλιμμένη.
Ω! η απουσία! λιγότερο επιεικής απ' όλα τα κακά!
Παρηγορούμαστε με λέξεις και ρητά
Αντλούμε απ' το σκυθρωπό αχανές σκέψεις
Λίγο να σας ξαναφρεσκάρουν, κουρασμένες βλέψεις,
Και τίποτα δε βγαίνει παρά πίκρα κι αηδία!
Έπειτα να τη, σα το σίδερο διαπερώσα και κρύα,
Πιο γρήγορη απ' τα πουλιά κι απ' τα μπαλόνια
Κι από το νότιο άνεμο στη θάλασσα και τον τυφώνα
Και κουβαλώντας στην οξεία αιχμή της ένα φίνο δηλητήριο,
Να τη που φτάνει, η υποψία, βέλος ίδιο,
Εκτοξεμένη απ' την Αμφιβολία, τη βρώμικη κι οικτρή.
Μπορεί να 'ν' αλήθεια; Έχοντας στο τραπέζι αγκωνιστεί
Διαβάζω γράμμα της με δάκρια στα μάτια,
Το γράμμα της, όπου απαντά με νόστιμα λογάκια,
Και δεν είναι λοιπόν αφηρημένη σ' άλλα τινά;
Ποιος ξέρει; Ενόσο εδώ για μένα ελεφρά και σκυθρωπά
Κυλούν οι μέρες, όπως ο ποταμός στο μαραμένο χείλος,
Τ' αθώο χείλι της να χαμογέλασε ίσως;
Είναι πολύ χαρούμενη και ίσως να ξεχνά;
Και με μελαγχολία το γράμμα της το διαβάζω ξανά.
ΧΙ
Η σκληρή δοκιμασία παίρνει τέλος:
Καρδιά μου χαμογέλασε στο μέλλον.
Πέρασαν πια οι μέρες των μαρτυρίων
Που ήμουν θλιμμένος μέχρι δακρίων.
Μη δίνεις πια λογαριασμό,
Ψυχή μου, για λίγο ακόμα καιρό.
Διάβασα τις κουβέντες τις πικρές
Για ν' αποδιώξω χίμαιρες σκιερές.
Μάτια μου εξορισμένα να μη τη δω
Από ένα καθήκον οδυνηρό,
Αυτί μου αχόρταγο στ' άκουσμα της χρυσής
Μουσικής της τρυφερής της φωνής
Όλη μου η ύπαρξη κι η αγάπη πέρα ως πέρα
Στο θρήνο αυτό την τρισευτυχισμένη μέρα
Όταν μον όνειρο και μόνη σκέψη,
Πως η μνηστή μου θα επιστρέψει!
ΧΙΙ
Πάνε τραγούδι, βάλε φτερά
Να την προφτάσεις, και να της πεις
Ακόμα κι ανστην πιστή μου καρδιά
Μια εύθυμη ακτίνα αυτηνής,
Απορροφώντας, άγιο φώτο,
Αυτά τα ερέβη της αγάπης:
Αμφιβολία, απιστία, φόβο,
Ώσπου η μεγάλη μέρα να τη!
Από καιρό σιωπή και δειλία*
Σαν το ζωηρό κορυδαλλό,
Ακούτε; η ευθυμία
Τραγούδησε στον καθαρό ουρανό.
Λοιπόν, τραγούδι αφελές, πάνε,
Και, χωρίς δεύτερη σκέψη,
Ευπρόσδεκτη να 'ναι
Αυτή που τελικά θα επιστρέψει.
ΧΙΙΙ
Εχθές καθώς περνούσαμε την ώρα χορατεύοντας,
Τα μάτια μου τα μάτια σας πηγαίνανε γυρεύοντας*
Και το δικό σας βλέμμα αναζητούσε εμένα
Πάντα παραμονεύοντας τα διαμειυμένα.
Με την κοινοτοπία των μετρημένων λέξεων
Η αγάπη μου πλανιόταν μετά των δικών σας σκέψεων*
Κι όταν μιλούσατε, στ' αφηρημένο σχέδιό σας,
Έριχνα κι εν αυτί στο μυστικό σας:
Γιατί η φωνή, σαν και τα μάτια Εκείνης
Που σε κάνει χαρούμενο και λυπημένο, αποκαλύπτει,
Παρά κάθε προσπάθεια σκυθρωπή και γελαστή
Και φέρνει στο φως της ημέρας μια ύπαρξη εσωτερική.
Άρα, χθες είχα φύγει πνιγμένος στη μέθη:
Μήπως είναι μια μάταια ελπίδα που η καρδιά μου τη θρέφει,
Μια μάταια ελπίδα, γλυκό και ψεύτικο συντρόφι;
Ω! όχι! έτσι δεν είναι; δεν είναι το όχι;
ΧΙV
Η εστία, το φέγγος της λάμπας στενότατο*
Ο ρεμβασμός με το δάκτυλο στον κρόταφο
Και τα μάτια να χάνονται ανάμεσα σε μάτια αγαπημένα*
Ώρα για τσάι αχνιστό και βιβλία κλεισμένα*
Η τέρψη του να νιώθεις της εσπέρας τη φυγή*
Ο θαυμάσιος κάματος κι η λατρευτή αναμονή
Της νυφικής σκιάς και της απαλής νυχτός,
Ω! όλ' αυτά, τ' όνειρό μου γλυκαίνει το κυνηγητό
Δίχως χαλάρωση, διαμέσου όλων των μάταιων θέσεων,
Στους μήνες ανυπόμονος, στις εβδομάδες έξαλλος!
ΧV
Σχεδόν φοβάμαι την αλήθεια
Τόσο έχω τη ζωή συνδέσει
Με την ακτινοβόλα σκέψη
Που μου 'χει πάρει την ψυχή την ίδια,
Όταν η εικόνα σας, για πάντα αγαπητή,
Ζει σ' αυτή την καρδιά όλη δική σας,
Την άφταστα ζηλιάρα μου καρδιά σ'
Ό,τι σας αγαπά κι ευχαριστεί*
Και τρέμω, συγχωρήστε μου
Έτσι ειλικρινά που σας το λέω,
Να σκεφτώ μία λέξη, ένα γέλιο
Δικό σας στο εξής είναι νόμος μου,
Θα 'φτανε ένα δικό σας νεύμα,
Μία κουβέντα ή ένα βλέμμα πεταχτό,
Για να με κάνει ολόψυχά μου να πενθώ
Το θεϊκό μου ψέμμα.
Αλλά καλύτερα δε θέλω να σας βλέπω,
Το μέλλον μου ας είναι ζοφερό
Και καρπερό σε πόνους δίχως αριθμό,
Ενόσο ατέλειωτ' απαντέχω,
Σ' αυτή την έξοχη ευτυχία βουτάω
Ακόμα να μονολογώ και εσαεί,
Σε κάθε θυμωμένη επιστροφή,
Ότι σας αγαπώ πως σ'αγαπάω!
ΧVΙ
Η βουή των καπηλειών, η λάσπη των πεζοδρομίων,
Τα έκπτωτα πλατάνια που στο μαύρο αέρα ξεφυλλίζουν,
Το λεωφορείο, λαίλαπα σιδηρά και βορβορώδης,
Που τρίζει κακοδιάθετη ανάμεσα στις ρόδες,
Κι αργοτσουλάει τα πράσινα και κόκκινά της μάτια,
Πηγαίνοντας στη λέσχη τους εργάτες, όλο κάπνα
Πετώντας απ' το στόμα τους σε σβέρκα αστυνόμων,
Σκεπές που σιχαίνονται, συναφείς τοίχοι, πλάκες που λιγδώνουν,
Σκαμμένη άσφαλτος, αυλάκια που γεμίζουνε το φρέαρ,
Ιδού ο δρόμος μου - με τον παράδεισο στο τέρμα.
ΧVΙΙ
Έτσι δεν είναι; σε πείσμα των ανόητων και των καθαρμάτων
Που δε θα σφάλαν αν φθονούσαν τη χαρά μας την τρελή,
Θα είμαστε περήφανοι καμιά φορά και πονόψυχοι πάντα.
Έτσι δεν είναι; θα πάμε ανάλαφροι και χαρωποί, μες τη ζωή
Τη φτωχική που μας δείχνει γελώντας η Ελπίδα,
Και λίγο θα μας αφόρα αν αγνοούμεθα ή ελκύουμε προσοχή.
Αποκομμένες στην αγάπη όπως στου δάσος τη μαυρίλα,
Οι δυο καρδιές μας αποπνέοντας την πράα στοργή τους
Θα 'ναι δυο αηδόνια που θα τραγουδούν τη νύχτα.
Και όσο για τον Κόσμο, να 'ναι γύρω μας οργίλος
Ή προσηνής, με τις χειρονομίες μας; Μπορούσε το λοιπόν,
Αν ήθελε, να μας χαϊδεύει ή να μας κοιτά με μίσος.
Δεμένοι με τον πιο ισχυρό και πιο ακριβό δεσμό,
Και άλλωστε κατέχοντας τη διαμαντένια αρμική,
Σε όλους θα χαμογελάμε και μη ζητώντας το παραμικρό
Χωρίς ο προορισμός να μας απασχολήσει, πριν,
Του Είδους, θα περπατάμε ωστόσο μ' ένα βήμα,
Και χέρι-χέρι με την παιδική ψυχή
Αυτών που αγαπιούνται γνήσια, έτσι δεν είναι;
ΧVΙΙΙ
Είμαστε σε καιρούς αισχρούς
Όπου με γάμους ψυχικούς
Πρέπει να σφραγιστεί η ένωση των καρδιών*
Αυτή την ώρα των απαίσιων καταιγίδων
Το συναινείν δεν είναι κρείσσον
Για μια ζωή στην εξουσία τέτοιων νικητών.
Μπροστά στον ιερό σκοπό μας
Θα 'ταν ανάγκη πάνω απ' όλα,
Να υψωθούμε, συμπαρασυρόμενοι
Στην αυστηρή του δίκαιου έκσταση,
Κι εξαίροντας με κίνηση αξιοσέβαστη
Τον υπερήφανο έρωτά μας σαν πρόκληση.
Μα χρειάζεται να σου το πω;
Εσύ το χαμόγελο εσύ το καλό,
Δεν είσ' η συμβουλή ξαναρωτώ
Η καλή συμβουλή έννομη κι αγαθή,
Στη βαρύνουσα σκέψη γελαστό παιδί,
Που μ' όλη την καρδιά μου του λέω: ευχαριστώ!
XIX
Λοιπόν, θα 'ναι μια φωτεινή του θέρους μέρα:
Ο μέγας ήλιος, στη χαρά μου συνεργός, θα χαράξει
Ανάμεσ' από το σατέν και το μετάξι,
Την ακριβή ομορφιά σας έτι ωραιοτέρα*
Ο ουρανός καταγάλανος, σα μια ψηλή σκεπή,
Θα φρικιά δαψιλευτής σε πέπλα μακριά
Πάνω απ' τα δυο χαρούμενα κεφάλια μας χλωμά
Απ' το αίσθημα της ευτυχίας και την αναμονή*
Κι όταν το βράδυ έρθει, ο αέρας θα γλυκάνει
Χαϊδευτικός, θα παίξει στα φορέματά σας,
Και τα ήσυχα κοιτάγματα των άστρων
Μ' ευμένεια θα χαμογελούν προς το ζευγάρι.
ΧΧ
Πήγα από επιπόλαια μονοπάτια,
Επώδυνα ανασφαλής.
Τ' ακριβά σου χέρια είχα μάτια.
Στο μακρινό ορίζοντα τόσο χλωμή
Διαβαίνει μια ισχνή αυγής ελπίδα:
Το βλέμμα σου ήταν το πρωί.
Κανένας θόρυβος, το ηχηρό του βήμα απλώς,
Θα ενθάρρυνε τον ταξιδιώτη.
Η φωνή σου μου λέει: <<Προχώρα εμπρός!>>
Η καρδιά μου δειλή και ζοφώδης
Έκλαιγε, μόνη της στα θλιβερά στενά*
Η αγάπη, στο θεσπέσιο θριάμβό της,
Μας έχει ξαναενώσει στη χαρά.
ΧΧΙ
Ο χειμώνας ησύχασε: χλιαρό το φως
Και χορεύει, απ' το έδαφος ως τον αιθέρα.
Πρέπει ακόμα κι η πιο θλιβερή καρδιά να ενδώσει
Στην άπειρη χαρά που σκορπά στον αέρα.
Κι αυτό ακόμα τ' οχληρό και άρρωστο Παρίσι
Μοιάζει να υποδέχεται τους νέους ήλιους,
Και καταπώς τεράστιες περιπτύξεις
Τεντώνει χίλια μπράτσα τους αργυρούς του στύλους.
Έχω ένα χρόνο τώρα άνοιξη στην ψυχή
Και η χλωρή επάνοδος της ανθεστηριώνας
Όπως μια φλόγα άλλη φλόγα περικλείει,
Θέτει το ιδανικό πάνω απ' το ιδανικό μας.
Ο μπλε ουρανός εκτείνεται, ψηλώνει, στέφει
Τ' ασίγαστο κυανούν όπου η αγάπη μου γελά.
Ωραία εποχή και ο ρόλος μου καλυτερεύει
Κι όλες οι ελπίδες μου εν τέλει έχουν σειρά.
Να 'ρθει το θέρος! και να 'ρθει επίσης
Φθινόπωρο, χειμώνας! Κάθ' εποχή
Θα με γοητεύει, ω Εσύ που στολίζεις
Τη φαντασιοπληξία και τη λογική!
Πωλ Βερλαίν.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου