Φωνάζει το αίμα των σκοτωμένων

Η σφαγή του Διστόμου: Ξεσπίτωμα των γυναικών

Η γιαγιά μου- η πιο γλυκιά γυναίκα του κόσμου- όταν αρρώστησε και δεν μπορούσε πια να μιλάει καθαρά άρχισε να γράφει. Αυτό είναι το γραπτό απόσπασμα που μας άφησε για τη σφαγή του Διστόμου.

10/6/1944. Η σφαγή του Δίστομου από τους ναζί. (228 νεκροί- 117 γυναίκες, 111 ανδρες και 53 παιδιά)

Όταν έφυγαν οι ΕΣ-ΕΣ μετά την σφαγή δεν ξέραμε τι θα μας ξημερώσει, ο φόβος για τα χειρότερα έκανε τον κόσμο να τρέξει προς την παραλία.
 
Ξεσπίτωμα. Γυναίκες, παιδιά, γέροι μοιρολογώντας στο δρόμο για την παραλία. Ο καθένας έπαιρνε μαζί του ό,τι μπορούσε. Εγώ το μόνο που πήρα ήταν η κεφαλή της μηχανής του ραψίματος . Θα ράβω σκέφτηκα για να ζήσουμε όπου κι αν βρεθούμε.

Οι μικρές αδελφές μου και η γιαγιά μου κουράστηκαν δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν και η μάνα μου φώναξε στον πατέρα μου
- Γιάννη πάρε το κορίτσι και εγώ με τα μικρά και τη γιαγιά θα μείνουμε απόψε στον Άι Θανάση.
 
Ο Άι Θανάσης είναι ένα ρημοκλήσι στον δρόμο προς την παραλία. Την άλλη μέρα ήρθαν και μας βρήκαν στον ελαιώνα . Στον ελαιώνα μείναμε με όλους τους χωριανούς μου περισσότερο από ένα μήνα άπλυτοι , πεινασμένοι ,απελπισμένοι να κλαίμε για τους αδικοχαμένους ανθρώπους μας . Ευτυχώς ήτανε καλοκαίρι και κοιμόμαστε στην ύπαιθρο κάτω από τις ελιές.

Το βράδυ ακούγαμε τα τσακάλια που ούρλιαζαν και οι γυναίκες έλεγαν πως φωνάζει το αίμα των σκοτωμένων.

Λίλιαν Μπουρίτη