Δυο συγκλονιστικές ταινίες για την ξεχασμένη σφαγή ενός εκατομμυρίου κομμουνιστών της Ινδονησίας το 1965 από κρατικές και παρακρατικές ομάδες με τις ευλογίες των ΗΠΑ και την ανοχή της ΕΣΣΔ, που άνοιξε το δρόμο στον δικτάτορα Σουχάρτο.
Στην πρώτη (2012), ο Τζόσουα Οπενχάιμερ συναντά τους θύτες, ακροδεξιούς αρχιβασανιστές και μαφιόζους, οι οποίοι σαράντα χρόνια αργότερα ζουν ατιμώρητοι σαν «καθωσπρέπει» πολίτες και τους πείθει να αφηγηθούν τα «κατορθώματά» τους ως πρωταγωνιστές σε μια δήθεν κινηματογραφική υπερπαραγωγή του. Η ταινία σοκάρει με το θράσος των δημίων που κομπάζουν για τις θηριωδίες που περιγράφουν με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες κι αυτό οφείλεται στο ότι τα γεγονότα μέχρι σήμερα παραμένουν σχετικά άγνωστα και ατιμώρητα και οι μετέπειτα γενιές Ινδονήσιων ζουν στη σιωπή και τον φόβο που επέβαλαν έκτοτε οι νικητές.
Ο Άντι Ρουκουν είναι ένας από αυτούς. Στην «Όψη της σιωπής» (2014), επισκέπτεται τους φονιάδες του αδελφού του, Ράμλι (που τους έχει δει να περηφανεύονται στην «Πράξη του φόνου») και τους μιλάει ανοιχτά γι'αυτά που έκαναν. Για τον Άντι είναι ο μοναδικός τρόπος να αντιμετωπίσει τον φόβο και τη σιωπή που από τότε κρέμεται πάνω από τους γονείς του, τον ίδιο και ολόκληρο το χωριό όπου ζουν. Σαν οπτικός που είναι, προσεγγίζει τους παρακρατικούς δήμιους και ζητάει να φορέσουν τα ειδικά γυαλιά που μετρούν τη μυωπία, καταδεικνύοντας την «άλλη μυωπία», την έμφυτη αντίσταση των δολοφόνων να δουν και να συνειδητοποιήσουν τις ίδιες τους τις πράξεις.
Οι δυο ταινίες, που γυρίστηκαν με εξαιρετικό ρίσκο για την ομάδα που συμμετείχε στην παραγωγή και είναι απαγορευμένες στην Ινδονησία, έκαναν πάταγο και ξανάφεραν με οδυνηρό τρόπο στην επικαιρότητα μια σφαγή που όλες οι κυβερνήσεις κράτησαν στο περιθώριο της ιστορίας και μέχρι σήμερα επιθυμούν να ξεχαστεί.
εργατική αλληλεγγύη, 16/5/2017
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου